Πρώτον: Ο Ξηρός και οι σκηνοθέτες της τηλεοπτικής του εμφάνισης επαγγέλλονται την «επανάσταση». Αλλά:

• Η τρομοκρατία της «RAF» στην Γερμανία με τις δολοφονίες εισαγγελέων, τραπεζιτών και βιομηχάνων δεν έφερε καμία «επανάσταση». Έφερε τα «λευκά κελιά» και ισχυροποίησε το καθεστώς των Μέρκελ και Σόιμπλε.
• Η τρομοκρατία των «Ερυθρών Ταξιαρχιών» στην Ιταλία και η δολοφονία του Άλντο Μόρο δεν έφερε καμία «κοινωνική ανατροπή». Έφερε την ισχυροποίηση των Αντρεότι και την παράδοση της σκυτάλης στους Μπερλουσκόνηδες.
• Η τρομοκρατία στη Ρωσία και η δολοφονία του αυτοκράτορα Παύλου δεν έφερε καμία «κοινωνική πρόοδο». Έφερε στον θρόνο τον Αλέξανδρο, τον γιό του. Η δε δολοφονία του τσάρου Αλέξανδρου του Β’ έφερε την μυστική αστυνομία του τσαρικού καθεστώτος, την τρομερή «Οχράνα», στα πλαίσια μάλιστα της οποίας λειτουργούσε και ειδικό τμήμα πρακτόρων και προβοκατόρων.
• Όσο για την αδιατάρακτη επί 27 χρόνια δράση της «17Ν» δεν είδαμε να φέρει τον σοσιαλισμό στην Ελλάδα. Αντίθετα εκείνο που μεταξύ άλλων έφερε ήταν την αναβάθμιση των κλιμακίων της CIA στη χώρα. Έφερε την «Σκοτλαντ Γιάρντ». Έφερε τους κοριούς και τους υπερκοριούς της ΕΥΠ.

Δεύτερον: Πίσω και εκ δεξιών του Ξηρού στην τηλεοπτική του εμφάνιση υπήρχε η φωτογραφία του Τσε Γκεβάρα. Αλλά:

• Ο Τσε Γκεβάρα, τόσο με τη δράση του όσο και με τη σκέψη του υπηρετούσε τα εξής: «Είμαστε ειλικρινά πεπεισμένοι ότι η τρομοκρατία είναι ένα αρνητικό όπλο, που δεν προσφέρει απολύτως ποτέ τα αναμενόμενα αποτελέσματα κι ότι μπορεί να απομακρύνει το λαό από ένα επαναστατικό κίνημα, αφού συνδέεται ολοκληρωτικά με αυτούς που επιδιώκουν ανθρώπινες απώλειες χωρίς προοπτική για τα προσδοκώμενα αποτελέσματα» (Τσε Γκεβάρα, «Ο Ανταρτοπόλεμος», σελ. 127, εκδόσεις «Καρανάση», Αθήνα, 1982).
• Ο Τσε, ο δήθεν «συνάδελφος» του Ξηρού (σσ: σα να λέμε, δηλαδή, ότι «η Παξινού και η Ανουσάκη τσακώνονταν για τον ίδιο ρόλο»…) με τη δράση και τη σκέψη του υπηρετούσε τα εξής: «Η δολοφονία και ο τυφλός τερορισμός (τρομοκρατία) δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται. Είναι προτιμότερο να γίνεται μαζική δουλειά, να εντυπώνεται το επαναστατικό ιδανικό, και να το κάνει να ωριμάσει για να μπορούν, στη δοσμένη στιγμή, να κινητοποιήσουν αυτές τις μάζες υποστηριζόμενες από τον επαναστατικό στρατό και να κάνουν να κλίνει η πλάστιγγα προς την πλευρά της Επανάστασης». (Τσε Γκεβάρα, στο ίδιο, σελ. 118-119).

Τρίτον: Πίσω και εξ’ ευωνύμων του Ξηρού στην ίδια τηλεοπτική παράσταση υπήρχε η φωτογραφία του Άρη Βελουχιώτη. Αλλά, αν δεν κάνουμε λάθος:

• Ο Άρης ήταν ο πρωτοκαπετάνιος ενός λαϊκού στρατού και όχι μιας γκρούπας δολοφόνων. Ήταν ο σταυραετός και το ένοπλο χέρι ενός παλλαϊκού κινήματος εκατομμυρίων μελών και χιλιάδων μαχητών.
• Ο Άρης ήταν ηγέτης βγαλμένος από το μεγαλειώδες κίνημα αντίστασης του λαού. Ο Άρης «γεννήθηκε» έτσι: Πρώτα συγκροτήθηκε η «Εθνική Αλληλεγγύη», το Μάη του ’41. Πρώτα συγκροτήθηκε το «Εργατικό ΕΑΜ», τον Ιούλη του ’41. Πρώτα συγκροτήθηκε το ίδιο το ΕΑΜ, τον Σεπτέμβρη του ’41. Τότε και μόνο τότε, αφού δηλαδή είχε ήδη πέσει και καρπίσει ο σπόρος του λαϊκού μετώπου, τότε και μόνο τότε ήταν, τον Φλεβάρη του ’42, που συγκροτήθηκε ο ΕΛΑΣ. Δηλαδή ο ΕΛΑΣ, ο στρατός του λαού (και ο Άρης ως ηγέτης του) γεννήθηκε ως το ώριμο τέκνο του λαϊκού κινήματος. Του μαζικού κινήματος. Και γεννήθηκε έτσι, ως καρπός του μαζικού κινήματος, ως «παιδί» του αντάρτη λαού, διότι σε άλλη περίπτωση δεν θα ήταν λαϊκός στρατός. Θα ήταν ένα τσούρμο κατσαπλιάδες. Σε άλλη περίπτωση, χωρίς μαζικό κίνημα, δεν θα μπορούσαν να γεννηθούν ούτε ο ΕΛΑΣ ούτε ο Άρης. Κι αν γεννιούνταν δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν.
• Ο Άρης, συνεπώς, ήταν ο ηγέτης ενός στρατού που έπαιρνε εντολές από το λαό. Έδινε λογαριασμό στο λαό. Αυτές οι ιδιότητες ήταν που τον καθιστούσαν και τον καταξίωσαν ως τον απελευθερωτή του λαού και ως το «τιμωρό χέρι του λαού» ενάντια στις ομάδες των προδοτών, των εγκληματιών και των  φασιστών. Ο Ξηρός, αλήθεια, από ποιόν παίρνει εντολές; Σε ποιόν δίνει αναφορά; Ποιες «μάζες» εκπροσωπεί;

Αυτός είναι ο Άρης. Κι αυτός είναι ο Ξηρός. Δεν είναι και τόσο δύσκολο να το υποψιαστεί  κανείς: «Εκεί που κρεμούσαν οι καπεταναίοι τ΄ άρματα, οι Ξηροί κρεμάνε τα νταούλια»…

Τέταρτο: Πίσω από τον Ξηρό οι σκηνοθέτες του είχαν κρεμάσει και τις φωτογραφίες του Κολοκοτρώνη και του Καραϊσκάκη. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Ισχύει το προηγούμενο:

• «Εκεί που κρεμούσαν οι καπεταναίοι τ΄ άρματα, οι Ξηροί κρεμάνε τα νταούλια».

Πέμπτον: Δεν θα μπούμε στον πειρασμό να ρωτήσουμε για τις αδειοδοτήσεις του Ξηρού από το αστικό κράτος. Ας δεχτούμε ότι είναι ευφυής και ότι τους κορόιδεψε… Αλλά με αφορμή ότι οι μηχανές του αποπροσανατολισμού έχουν πάρει «φωτιά», θα ρωτήσουμε: «Oui bono?». «Ποιος ωφελείται» από όλα αυτά; Ωφελημένοι, μεταξύ άλλων, δείχνουν κι αυτοί που βρίσκουν την ευκαιρία, όπως ο Παντελής Καψής, να δηλώνουν ότι «οι τρομοκράτες είναι παιδιά της Αριστεράς»…

• Δεν έχει νόημα να εξηγήσει κανείς στον κ.Καψή, τον κυβερνητικό εκπρόσωπο του δοτού πρωθυπουργού – τραπεζίτη Παπαδήμου, ότι στις μέρες μας δεν υπάρχει μαρξιστής (πραγματικός) που να μη γνωρίζει ότι η ατομική τρομοκρατία είναι ένα «παιδί» υιοθετημένο, διαποτισμένο και τηλεκατευθυνόμενο από την τρομοκρατία που ασκεί το σύστημα της «εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο».
• Δεν έχει νόημα να εξηγήσει κανείς στον κ.Καψή, τον υπουργό του «μαύρου» στην ΕΡΤ, ότι για τους αριστερούς, τους κομμουνιστές, τον κάθε σκεπτόμενο προοδευτικό άνθρωπο, η τρομοκρατία όχι μόνο δεν συνιστά «επαναστατική βία», αλλά αποτελεί τον ορισμό της αντεπαναστατικής βίας. Επ’ αυτών δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Δανειζόμαστε την λιτή και περιεκτική ανακοίνωση του ΚΚΕ: «Οι προβοκάτορες της 17Ν και οι ενέργειές τους όχι μόνο δεν έχουν καμιά σχέση με την πάλη του λαού, αλλά αξιοποιούνται για τη συκοφαντία της. Εδώ και δεκαετίες παίζουν το ρόλο των πιο αντιδραστικών υπηρεσιών και μηχανισμών -ντόπιων και ξένων- προκειμένου να ενισχύεται η κρατική καταστολή και η τρομοκρατία σε βάρος του εργατικού λαϊκού κινήματος».

Υστερόγραφο: Σε αυτόν ακριβώς το ρόλο της τρομοκρατίας, που λειτουργεί, εξ’ αντικειμένου, ως προβοκατόρικη καρικατούρα της οργανωμένης πάλης με σκοπό την υπονόμευση του λαϊκού κινήματος, θα επανέλθουμε αύριο. Θυμίζοντας πως στέκονταν απέναντι στο ζήτημα της τρομοκρατίας οι – πραγματικοί – επαναστάτες. 

Αναδημοσίευση του άρθρου «Qui bono?» του Νίκου Μπογιόπουλου από το enikos.gr