Με δικό του τίτλο: «Η τραγική αλήθεια για τον Υποβολέα», ο Κουφοντίνας αναφέρει ότι «τα ΜΜΕ αποδέχθηκαν με άκρατη αγαλλίαση το δώρο του Υποβολέα (με υπογραφή Β. Τζ). Οργίασαν κατά της 17Ν πατώντας στην υποτιθέμενη «γνώση από τα μέσα» που τους προσφέρθηκε πρόθυμα. Η επιχείρηση «ευτελισμός της 17Ν» δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο σύμμαχο από τον Υποβολέα».

Ο Δ. Κουφοντίνας υποστηρίζει για το περιεχόμενο της επιστολής Τζωρτζάτου ότι πρόκειται για «μια δειλή, απεγνωσμένη προσπάθεια να μην αντιμετωπιστεί η αλήθεια, η ευθύνη της οργάνωσης και του κέντρου της» και χαρακτηρίζει συγκεκριμένες αναφορές της επιστολής Τζωρτζάτου «προδοσία και καταισχύνη του Υποβολέα να τροφοδοτεί την επίθεση της 17Ν με «ληστές και δολοφόνους» κυνικούς και ιδιοτελείς».

«Δοκιμασία της φωτιάς για το εσωτερικό μέταλλο του καθένα» ήταν σύμφωνα με τον Δ. Κουφοντίνα η εξάρθρωση της οργάνωσης 17Ν. «Πολλοί έσπασαν» συμπλήρωσε έστρεψε τα βέλη του τόσο στον Τζωρτζάτο όσο και στον Γιωτόπουλο. «Θα τους καταδιώκει για πάντα το στίγμα του ποταπού. Του προδότη ιδεών και αξιών, της προσωπικής του ιστορίας, του ρόλου που τους είχε απονείμει η ιστορία μας» τονίζει στην επιστολή του ο Δ. Κουφοντίνας. «Δώδεκα χρόνια τώρα η πνευματική παραγωγή του Υποβολέα εξαντλείται στο πώς θα πλήξει τη 17Ν. Φτάνει πια!» συμπλήρωσε για τον Γιωτόπουλο αναφορικά με τα κείμενα που έχει δημοσιοποιήσει, ο τελευταίος, την περίοδο που παρεμένει φυλακισμένος.

Θυμίζουμε την επιστολή Τζωρτζάτου, στην οποία αναφέρεται ο Δ. Κουφοντίνας και ακολουθεί ολόκληρη η επιστολή του τελευταίου.

Ολόκληρη η επιστολή Τζωρτζάτου:

«Η πικρή αλήθεια για:

- τον τραγικό θάνατο του Θάνου Αξαρλιάν

- την εικόνα κατάντιας της 17Ν το 2002

»Η απόφαση για την ενέργεια εναντίον του τότε υπουργού Οικονομικών πάρθηκε μετά από πολλές συζητήσεις, γιατί γνωρίζαμε ότι είχε ρίσκα. Γι' αυτό θέσαμε δύο ρητές προϋποθέσεις: Πρώτον, ότι δεν θα υπήρχε κανείς τρίτος μέσα στο αμάξι του υπουργού και δεύτερον ότι δεν θα υπήρχαν πεζοί στα πεζοδρόμια της Νίκης προς Καραγιώργη Σερβίας. Είχαμε κάνει κάποιες παρατηρήσεις και είχαμε διαπιστώσει ότι το μεσημέρι όταν έφευγε, συχνά δεν υπήρχαν πεζοί στο πεζοδρόμιο και άρα η ενέργεια ήταν πραγματοποιήσιμη. Η εκτελεστική ομάδα είχε επιχειρήσει τουλάχιστον 5-6 φορές και την είχε ακυρώσει, ακριβώς γιατί δεν υπήρχαν οι παραπάνω προϋποθέσεις.

»Την ημέρα που έγινε η ενέργεια παραβιάστηκαν και οι δύο προϋποθέσεις. Η οργάνωση ισχυρίστηκε τότε ότι οι δύο σύντροφοι που παρατηρούσαν απ' το πατάρι της οδού Νίκης, την παρκαρισμένη Μερσεντές μπροστά στο Υπουργείο, για να ξεκινήσουν την ενέργεια, δεν είδαν τα δύο κορίτσια που μπήκαν στο Μερσεντές και νόμιζαν ότι μπήκαν στο Audi της Ασφάλειας. Αυτό όμως δεν είναι ακριβές. Οπως αποκαλύφθηκε αργότερα η δεύτερη ομάδα των τσιλιαδόρων που βρίσκονταν στο χώρο βεβαίωσε, ότι τα κορίτσια δεν μπήκαν αστραπιαία στο Μερσεντές. Εμειναν όρθια, μπροστά στην πόρτα της για αρκετό διάστημα και συζητούσαν, μέχρι να μπουν. Αρα αποκλείεται να μην τις είδαν. Οι τσιλιαδόροι ήταν τόσο σίγουροι ότι η ενέργεια θα ακυρωθεί ώστε αποχώρησαν. Δεύτερο, όταν οι σύντροφοι κατέβηκαν και βγήκαν στο πεζοδρόμιο της Νίκης απ' όπου θα πυροδοτούσαν τη ρουκέτα, υπήρχε κόσμος στο απέναντι πεζοδρόμιο, άρα έπρεπε και πάλι να ακυρωθεί. Κι όμως πάτησε το τηλεχειριστήριο. Ο τρίτος σύντροφος που βρίσκονταν στο πεζοδρόμιο από πριν του είπε: «"Γιατί το πάτησες αφού είχε κόσμο που είναι μέσα στα αίματα". Απάντησε: "Υπάρχουν και παράπλευρες απώλειες". Τρίτο, λίγο πριν κατέβει ο τέταρτος σύντροφος απ' το πατάρι, είδε τους δύο που θα αποφασίζανε, να συνεννοούνται με τα μάτια στο στυλ: "Να το πατήσουμε σήμερα, για να τελειώνουμε". Τέταρτο, αυτός που πάτησε το τηλεχειριστήριο είπε στους υπόλοιπους ότι τον πίεζε η οικογένειά του για να φύγουν για διακοπές!

»Απ' το ίδιο βράδυ δεν υπήρχε ούτε ένα μέλος της 17Ν που να μην καθύβριζε τους δύο που αποφάσισαν να πατήσουν το τηλεχειριστήριο, ενώ υπήρχαν 2 κοπέλες μέσα στο Μερσεντές και ο κόσμος στο πεζοδρόμιο.

»Η ευθύνη της 17Ν είναι δεδομένη, είναι ότι αποφάσισε να γίνει εκεί αυτή η ενέργεια. Η ευθύνη όμως για το ότι πραγματοποιήθηκε η ενέργεια είναι διαφορετική και δεν πρέπει να συγχέεται με την πρώτη. Ανήκει σ' αυτούς τους δύο που παραβίασαν και τις δύο προϋποθέσεις που είχε καθορίσει η οργάνωση, και έθεσαν σε κίνδυνο τη ζωή ανθρώπων για ασήμαντο λόγο κόπωσης ή διακοπών, πράξη που συνιστά ανοσιούργημα. Αν υπήρχε σοβαρή οργάνωση θα 'πρεπε απ' την επόμενη να τους τιμωρήσει, τουλάχιστον αποκλείοντάς τους από οποιαδήποτε δραστηριότητα τους επέτρεπε να 'χουν κάποια πρωτοβουλία. Μην ξεχνάμε ότι ο ΕΛΑΣ στον οποίο αρέσκονται να αναφέρονται ορισμένοι, περνούσε από στρατοδικείο τους παρανομούντες για πολύ ελαφρύτερα παραπτώματα.

»Κανείς μέσα στην οργάνωση δεν μπορούσε τότε να φανταστεί αυτό που συνέβαινε κι αποκαλύφθηκε μετά. Οτι είχε δημιουργηθεί φράξια από ορισμένους, που προωθούσε δικό της, ιδιοτελές μη πολιτικό σχέδιο εν αγνοία της οργάνωσης. Ανέτρεπαν ειλημμένες αποφάσεις της οργάνωσης με φτηνές δικαιολογίες και χοντρά ψέματα τα οποία όμως λόγω της συνωμοτικότητας δεν μπορείς να ελέγξεις εύκολα. Εκαναν στρατολογίες καταπατώντας τους κανόνες που είχε θεσπίσει η οργάνωση και εν αγνοία της. Παραβίαζαν τους κανόνες στεγανότητας των μελών γιατί τους βόλευε για τα ιδιοτελή σχέδιά τους εκτός οργάνωσης. Παραβίαζαν τους κανόνες στεγανότητας των σπιτιών με συνέπεια την κρίσιμη στιγμή το 2002 να μην υπάρχει ούτε ένα καθαρό, στεγανό σπίτι, ενώ παλιότερα υπήρχαν τουλάχιστον 4-5. Και το αποκορύφωμα, έφτασαν στο σημείο να θέσουν σε κίνδυνο την ασφάλεια της οργάνωσης και των συντρόφων, πραγματοποιώντας εν αγνοία τους τουλάχιστον 3 ληστείες τραπεζών, για ίδιο όφελος. (Θεσσαλονίκη συν 2 άλλες που μου ομολόγησε μέσα στη φυλακή, όταν τον στρίμωξα). Οταν όμως ένα μέλος μιας επαναστατικής οργάνωσης, που δεν αντιμετωπίζει βιοποριστικό πρόβλημα αφού εισπράττει μηνιαίο μισθό απ' τις απαλλοτριώσεις της οργάνωσης, κάνει μια τέτοια πράξη αυτό ισοδυναμεί με προδοσία των ιδανικών και της οργάνωσης.

»Γιατί τα χρήματα της ληστείας δεν προορίζονται για την επανάσταση και την οργάνωση αλλά για την τσέπη του και τις εξω-οργανωτικές μη πολιτικές δραστηριότητές του. Αυτή η προδοσία οδηγεί στην κατάλυση της πολιτικο-ιδεολογικής συνοχής. Στην απώλεια της εμπιστοσύνης και της συντροφικότητας, στην κατάρρευση της πειθαρχίας. Ουσιαστικά οδηγεί στη διάλυση της οργάνωσης. Απλή πιστοποίησή της υπήρξε ο απίστευτος τραγέλαφος που αποκαλύφθηκε το 2002.

»Και το χειρότερο είναι ότι μετά τις συλλήψεις του 2002, τόσο η Αντιτρομοκρατική όσο και οι ξένες πεπειραμένες Μυστικές Υπηρεσίες αντελήφθησαν αυτήν την φραξιονιστική δραστηριότητα, κι έτσι τους είχαν στο χέρι. Τους εκβίαζαν ότι αν "δεν συμμορφώνονταν προς τις υποδείξεις" θα τους αποκάλυπταν μέσω των ΜΜΕ ότι κορόιδευαν τους συντρόφους τους με ευτελή κίνητρα και θα τους έκαναν ρόμπα. Με τι τίμημα λοιπόν έγινε η συγκάλυψη αυτής της φραξιονιστικής δραστηριότητας από τις αρχές; Αναμφίβολα μέρος των "υποδείξεων"-τιμήματος, υπήρξε η απαίτηση μη αμφισβήτησης του κατηγορητηρίου της Δίκης και της διάτρητης απόφασής της.

»Στις 4 Μαΐου του 1952 ο κομμουνιστής αγωνιστής Νίκος Πλουμπίδης, λίγο πριν οδηγηθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα, έστειλε ένα γράμμα στην Ελλη Παππά. Σ' αυτό παρ' ότι ο ίδιος υπήρξε θύμα της σταλινικής πρακτορολογίας, δεν δίστασε να γράψει στο σημείο 9 τα εξής: "Και μέσα στους φυλακισμένους, στους εξόριστους και στους θανατοποινίτες ακόμα υπάρχουν ΧΑΦΙΕΔΕΣ (ονόματα). Αυτοί πρόδωσαν τα πάντα, στο δικαστήριο όμως αρνήθηκαν την κατάθεσή τους και παρέστησαν τον ήρωα, για να ξεγελάσουν το κόμμα και να συνεχίσουν το χαφιέδικό τους ρόλο (υπογραμμίζω εγώ).

ΔΕΝ πρέπει να χρησιμοποιηθεί ΚΑΝΕΙΣ σε κομματική δουλειά, πριν εξεταστεί λεπτομερειακά όλη του η δράση. Οι τίμιοι και οι καλοί σύντροφοι θα χαρούν απ' αυτήν την εξέταση, οι ύποπτοι θα δυσαρεστηθούν και οι χαφιέδες θα αντιδράσουν".

»Ποιος θα φανταζόνταν ότι σ' αυτές τις λίγες παλικαρίσιες αράδες θα βρισκόνταν η αλήθεια και για μια άλλη δίκη, που θα γινόνταν μισό αιώνα μετά, αυτή της 17Ν.

Απρίλης 2014

Φυλακές Κορυδαλλού

Τζωρτζάτος Βασίλης»

Η «απάντηση» του Κουφοντίνα:

«Η τραγική αλήθεια για τον Υποβολέα 

«12 χρόνια τώρα η πνευματική παραγωγή του Υποβολέα εξαντλείται στο πώς θα πλήξει τη 17Ν»

Μόλις ξεκίνησε η διαδρομή του βιβλίου μου «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη», ξέσπασε η αναμενόμενη επίθεση από τους «πρόθυμους» δημοσιογράφους στα ΜΜΕ της διαπλοκής και των μνημονίων. Χτυπώντας το βιβλίο, χτυπούσαν τη 17Ν, αλλά και κάθε δυναμική αντίσταση. Τη στόχευση αυτής της επίθεσης αποκάλυψε σε πρόσφατο άρθρο του ο Γ. Μομφεράτος («Καθημερινή», 4/5/2014): Τα μέλη της 17Ν έπρεπε να παρουσιάζονται ως «ληστές και δολοφόνοι», γράφει. Κυνικοί και ιδιοτελείς. Και τα ΜΜΕ, αυτά, επικεντρωθήκαν και πάλι στην ενέργεια κατά Παλαιοκρασσά στην οποία βρήκε τραγικό θάνατο ο Θ. Αξαρλιάν, στο μοναδικό τέτοιο λάθος της 17Ν.

Ομως, γρήγορα αυτή η επίθεση κόπασε. Πρώτον, επειδή ξέρουν, όπως παραδέχθηκε στο ίδιο άρθρο ο Γ. Μομφεράτος, ότι αυτή η τακτική περί «ληστών και δολοφόνων» έχει αποτύχει. Και δεύτερον και σπουδαιότερο, επειδή γρήγορα διαπίστωσαν ότι φέρνει τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα. Πραγματικά, απέναντι σε έναν λαό καθημαγμένο, μια χώρα που αιμορραγεί ακατάπαυστα από όλες τις ανοιχτές φλέβες της, όσο χτυπούν ένα βιβλίο που ιστορεί μια μικρή διαδρομή αντίστασης, τόσο περισσότερο αυτό διαδίδεται. Εχοντας φτάσει πλέον σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, της Κύπρου, της ομογένειας, όπου γης.

«Το γνωστό δίδυμο»

Αλλά όταν σώπασαν οι «πρόθυμοι» δημοσιογράφοι, πήραν τη σκυτάλη άλλοι «πρόθυμοι». Το γνωστό δίδυμο, ο πρώτος με τη γραφή του, ο δεύτερος με την υπογραφή του, με μια επιστολή τους, ανέλαβαν υπηρεσία. «Πήρε ο ένας το μυστρί, ο άλλος το πηλοφόρι» κι εκτόξευσαν τη λάσπη τους στην ίδια κατεύθυνση με τα ΜΜΕ. Ιδιος ο στόχος, ανομολόγητος εδώ όμως, το βιβλίο. Ιδια ακριβώς η τακτική: τα μέλη της 17Ν είναι «ληστές και δολοφόνοι» κυνικοί και ιδιοτελείς. Ιδια, ακόμη, «έπαιζαν» όπως τα ΜΜΕ, δίχως σεβασμό στον ανθρώπινο πόνο της οικογένειας.

Τα ΜΜΕ αποδέχθηκαν με άκρατη αγαλλίαση το δώρο του Υποβολέα (με υπογραφή Β.Τζ). Οργίασαν κατά της 17Ν, πατώντας στην υποτιθέμενη «γνώση από τα μέσα» που τους προσφέρθηκε πρόθυμα. Η επιχείρηση «ευτελισμός της 17Ν» δεν μπορούσε να βρει καλύτερο σύμμαχο από τον Υποβολέα. Το «Εθνος» της 5/5 συνόψιζε πανηγυρίζοντας πρωτοσέλιδα: Η αποκαθήλωση της 17Ν!

Πανηγύριζε και το γνωστό δίδυμο. Εχοντας διαπράξει και αυτό το ανοσιούργημα, ολοκλήρωναν την προδοσία, την πλήρη (αντικειμενική και υποκειμενική) συνεργασία με τον εχθρό, παρέχοντάς του τα όπλα για την άκοπη ιδεολογική επίθεση κατά της 17Ν. Ποιο άραγε αντίτιμο να περιμένουν;

Πώς όμως μπορείς να αντιμετωπίσεις αυτήν την επιστολή που αποκαλύπτει ένα μείγμα ψυχικής μαυρίλας, απύθμενου μίσους και προσωπικής εμπάθειας; Πώς να απαντήσεις στη λάσπη, χωρίς να λασπωθείς κι ο ίδιος; Πώς να αντικρίσεις τον βούρκο μιας υστερίας επιπέδου ακάλυπτου πολυκατοικίας, όπου ξεχειλίζει η αποφορά, η εγωπάθεια που δεν διστάζει να μεταβληθεί σε ηροστράτειο κρετινισμό;

Αν παραμερίσουμε τα δυσώδη εμέσματα, εκείνο που μένει σ’ αυτήν την επιστολή είναι μια δειλή, απεγνωσμένη προσπάθεια να μην αντιμετωπιστεί η αλήθεια, η ευθύνη της οργάνωσης και του κέντρου της (που είχε πάντα την πλήρη εποπτεία της οργάνωσης και της δράσης, μέχρι το τέλος, και για τα πάντα): Για την επιλογή της συγκεκριμένης ενέργειας ως έκφρασης της λογικής «χτύπημα στην καρδιά του κράτους». Για τον λανθασμένο σχεδιασμό της. Για την πεισματική επιμονή να γίνει οπωσδήποτε, παρότι οι τόσες απόπειρες, σχεδόν καθημερινές, επί ένα μήνα, αποκάλυψαν τους κινδύνους που έκρυβε, μέχρι που δημιουργήθηκε εκείνο το μοιραίο και θανάσιμο τυφλό σημείο στον χώρο και τον χρόνο, που έφερε την τραγική απώλεια. Οσο για την εφεύρεση από τον συντάκτη μιας «δεύτερης ομάδας τσιλιαδόρων, που παραβρίσκονταν στο σημείο», είναι να απορείς αν αντιλαμβάνεται τι γράφει. Αν υπήρχε «ομάδα τσιλιαδόρων» στο σημείο, έπρεπε να κάνει τη δουλειά της, να «κρατά τσίλιες», και αν είδε κάτι που έπρεπε να αποτρέψει την ενέργεια, όφειλε να ειδοποιήσει αμέσως την ομάδα της ενέργειας και όχι απλώς να «αποχωρήσει». Τότε, η ευθύνη της είναι βαρύτατη, γιατί θα μπορούσε να εμποδίσει το κακό.

Μαζί όμως με την προδοσία και την καταισχύνη του Υποβολέα να τροφοδοτεί την επίθεση κατά της 17Ν, με «ληστές και δολοφόνους» κυνικούς και ιδιοτελείς, προσθέτει και τη δυσωδία περί «φραξιονισμού». Εύγε! Αργησε βέβαια δώδεκα χρόνια, αλλά ανακάλυψε το εύκολο αυτό καταφύγιο της ανευθυνότητας, που έρχεται από τις πιο μαύρες σελίδες της σκουριασμένης και αγκυλωμένης αριστεράς. Τώρα, βέβαια, πώς γίνεται οι φραξιονιστές να βγάζουν όλη τη δουλειά της οργάνωσης και να αναλαμβάνουν όλο το βάρος της εκπροσώπησης της 17Ν, όσο (και παραπάνω από όσο) τους αναλογούσε, ας το απαντήσουν εκείνοι που συστηματικά βρωμίζουν, υπονομεύουν και ευτελίζουν εκείνη την οργάνωση που ορισμένοι από εμάς πονέσαμε και αγαπήσαμε, επειδή τη θεωρήσαμε το πιο πρόσφορο μέσο, τότε, για τον ευγενέστερο σκοπό: την κοινωνική χειραφέτηση. Και στο όνομα αυτού του σκοπού θα φυλάξουμε την ιστορία της, αναλαμβάνοντας ακέραιες τις ευθύνες μας, όπως πάντα, και κάνοντας με πλήρη ειλικρίνεια την απαραίτητη και γόνιμη αυτοκριτική.

Οσο για τον Υποβολέα, για αυτό που αντικρίζει καθημερινά στον πολιτικό καθρέφτη του, τον μόνο που μπορεί να αιτιάται είναι τον ίδιο του τον εαυτό.

Το καλοκαίρι των συλλήψεων του 2002, όλοι και καθένας μας, βρεθήκαμε μπροστά στο μεγάλο δίλημμα, το μεγάλο «ναι» ή το μεγάλο «όχι». Τη «δοκιμασία της φωτιάς» για το εσωτερικό μέταλλο του καθένα.

Πολλοί έσπασαν. Οπως ο Τζωρτζάτος, που υπέγραψε δήλωση μετάνοιας και αποκήρυξης της 17Ν. Και ΚΑΤΕΔΩΣΕ. Μίλησε, είπε ονόματα, υπέγραψε φωτογραφίες άλλων, έγραψε πάνω τους, με χέρι που δεν έτρεμε, ψευδώνυμα. Εδειξε με το δάκτυλο του προδότη τον Ηρακλή Κωστάρη, τον Κώστα Καρατσώλη και όχι μόνο, σ’ αυτήν την όπερα μπούφα. Το στίγμα του καταδότη θα τον ακολουθεί σε όλη του τη ζωή.

«Το στίγμα του ποταπού»

Αλλους πάλι θα τους καταδιώκει για πάντα το στίγμα του ποταπού. Του προδότη ιδεών και αξιών, της προσωπικής τους ιστορίας, του ρόλου που τους είχε απονείμει η ιστορία μας. Κι αυτοί έσκυψαν, γύρισαν την πλάτη στο κάλεσμά της. Μπροστά στο δικαστήριο απαρνήθηκαν, όχι τρις αλλά δεκατρείς και διαρκώς καταδίκαζαν τη 17Ν, τα κείμενά της, τη δράση της, τη λαϊκή αντιβία. Και ύστερα τη συκοφάντησαν, την ευτέλισαν, μίλησαν για ληστές και δολοφόνους, κυνικούς και ιδιοτελείς, συνεργάστηκαν με τον εχθρό για την αποκαθήλωση της 17Ν. Και με κεκτημένη ταχύτητα, καταδίκασαν και συκοφάντησαν νεότερες οργανώσεις του αντάρτικου πόλης. Και από πάνω τολμούν να αναφέρονται στον ΕΛΑΣ και σε λαϊκούς ηγέτες, από εκείνους που σήκωσαν θαρραλέα το ανάστημά τους, ανέλαβαν πλήρως τις πολιτικές ευθύνες τους κι ακόμα προτίμησαν να αντικρίσουν το εκτελεστικό απόσπασμα, να φύγουν με το όνομα του κόμματος στα χείλη, χωρίς ποτέ να τ’ απαρνηθούν.

Δώδεκα χρόνια τώρα η πνευματική παραγωγή του Υποβολέα εξαντλείται στο πώς θα πλήξει τη 17Ν. Φτάνει πια!

Τα τελευταία, ιδιαίτερα, χρόνια όταν η χώρα γύρω σωριάζεται σε ερείπια, ένας λαός παραζαλισμένος από την κολοσσιαία και πρωτοφανή επίθεση «σοκ και δέους» εναντίον του, θα περιμένει από εκείνους που είχαν την ηθική αρμοδιότητα να βγουν και να μιλήσουν, να εγείρουν συνειδήσεις, να συγκαλέσουν στη σωτήρια δράση.

Οσο αφορά εμένα, με τις μικρές δυνάμεις μου θα συνεχίσω στον ίδιο δρόμο που χάραξα από την πολιτική γέννα της 17 Νοέμβρη. Οπως ταιριάζει σε όσους αξιώθηκαν μια τέτοια εμπειρία.

Οι άλλοι, ας συνεχίσουν να βρωμίζουν, να ασχημονούν. Και η Ιστορία, με τα δικά της αλάθητα κριτήρια, θα τοποθετήσει τον καθένα εκεί όπου του αξίζει.

Δημήτρης Κουφοντίνας 6-5-2014»

Πηγές: Ελευθεροτυπία, Έθνος, Εφημερίδα των Συντακτών