Ονομάζομαι Κωνσταντίνος Βασιλόπουλος, είμαι γιατρός κι έχω συμμετάσχει ως εθελοντής των Γιατρών Χωρίς Σύνορα σε αρκετές αποστολές. Ζάμπια, Κονγκό, Αϊτή, Λιβύη, Μιανμάρ…

Kουλτούρες τόσο διαφορετικές που όμως έχουν ένα κοινό παρανομαστή, ανθρώπους που υποφέρουν και που η μόνη τους ελπίδα είναι οι MSF. Αλλά ελάτε για μια μέρα αποστολής μαζί μου…

Σήμερα το πρωί έχει συννεφιά. Τις τελευταίες μέρες βρέχει ασταμάτητα στην επαρχία Κατσίν στη βόρεια Μιανμάρ/Βιρμανία. Η περίοδος των βροχών έχει ξεκινήσει. Είμαι σε ένα πρόγραμμα των MSF για την αντιμετώπιση και θεραπεία του HIV/AIDS αλλά και της φυματίωσης.

Στην κλινική κοιτάζω με αγωνία τη ζυγαριά, δείχνει 23 κιλά. Ο 12χδρονος ασθενής που στέκεται μπροστά μου πριν από 2 μήνες ζύγιζε 12 κιλά. Η φυματίωση τον είχε καταβάλει, εξαντλήσει. Την πρώτη φορά που τον είδα πίστεψα πως ήταν αργά, πως δεν θα τα καταφέρει… Τώρα βλέπω τα μάτια του να λάμπουν και να έχουν ζωή μέσα τους. Φεύγοντας μου έδωσε ένα μάνγκο και μου είπε να τρώω περισσότερο γατί είμαι πολύ αδύνατος…

Μεσημέρι στη Ζάμπια, σε μια μικρή επαρχιακή πόλη το Καπίρι Μπόσι. Ο ήλιος είναι δυνατός κι έχει πολύ ζέστη. Βρίσκομαι σε μια κλινική των MSF για την πρόληψη και θεραπεία του HIV/AIDS. Στην υποσαχάρια Αφρική η νόσος έχει λάβει διαστάσεις πανδημίας και μια ολόκληρη γενιά νέων έχει χαθεί.

Έχω ιδρώσει, πίνω λίγο νερό και ξαναμπαίνω στο ιατρείο. Την επόμενη ασθενή τη θυμάμαι καλά και σήμερα είναι μια πολύ σημαντική μέρα! Είναι οροθετική υπό αγωγή 2 χρόνια τώρα, σε πολύ καλή κλινική κατάσταση κι έχει έρθει με τη 18 μηνών κόρη της. Είχε ακολουθήσει το πρόγραμμα πρόληψης της μόλυνσης από τη μητέρα στο παιδί στην κλινική μας. Σήμερα είναι η μέρα που θα μάθει οριστικά αν το παιδί της έχει μολυνθεί από τον ιό.

Κάθεται στην καρέκλα και σφίγγει την κόρη της δυνατά πάνω της. Τρέμει… βλέπω τα αποτελέσματα, την κοιτάζω, της χαμογελάω: είναι αρνητικά, η μικρή δεν έχει μολυνθεί. Σηκώνεται και με αγκαλιάζει, τα δάκρυα της είναι από χαρά. Τη φιλάει ξανά και ξανά. Μια νέα γενιά γεννιέται και είναι υγιής!

Είναι ένα ζεστό και γεμάτο υγρασία βράδυ στο Πορτ ο Πρενς στην Αϊτή. Έχω εφημερία στο κέντρο θεραπείας  χολέρας των MSF. Μια γυναίκα με ένα παιδί στην αγκαλιά φτάνει τρέχοντας στην είσοδο. Κρατάει την 5χρονη κόρη της και τρέμοντας την αφήνει  στο εξεταστικό κρεβάτι. Κλαίει με λυγμούς. Η μικρή είναι εξουθενωμένη, αφυδατωμένη, μετά βίας κρατά τα μάτια της ανοιχτά. Η χολέρα την έχει εξαντλήσει , η θεραπεία ξεκινά άμεσα.

Όλο το βράδυ ελέγχω την πίεση και τους σφυγμούς της. Μία βελτιώνεται, μία επιδεινώνεται… η κατάστασή της είναι σοβαρή. Το πρωί τη βλέπω να κοιμάται στην αγκαλιά της μητέρας της. Με καταλαβαίνει και πριν φύγω μου πιάνει το χέρι και μου χαμογελάει. Βγαίνω από τη σκηνή και ο ήλιος χτυπά το πρόσωπό μου. Ναι η μικρή θα ζήσει!   

Είναι Κυριακή απόγευμα, τέλος Οκτώβρη και κάνω ένα περίπατο κάτω από την Ακρόπολη. Σκέφτομαι ότι παρά τις δυσκολίες η χώρα μας είναι πολύ όμορφη, ζωντανή, φιλόξενη, γενναιόδωρη! Σε λίγες μέρες ξεκινώ για μια νέα αποστολή στη Σαναα, στην Υεμένη. Νέα ήθη, νέα έθιμα, άλλη κουλτούρα, άλλα προβλήματα. Όμως ο ανθρώπινος πόνος παντού ο ίδιος. Θέλω να βοηθήσετε τους MSF να τον περιορίσουν! Θέλω να είστε κι εσείς μαζί μου.

Δύο μέρες πριν την πρωτοχρονιά. Βρίσκομαι στη Σαναά της Υεμένης σε ένα πρόγραμμα για το HIV/AIDS. Σ’ αυτή τη χώρα το στίγμα της οροθετικότητας είναι πολύ έντονο και η ενημέρωση για τον ιό σχεδόν ανύπαρκτη. Πρόσφατα ήρθε στην κλινική μια γυναίκα, μητέρα τριών παιδιών, οροθετική, κλαίγοντας γιατί είχε ακούσει ότι δεν θα μπορούσε να φιλήσει, να χαϊδέψει αλλά ούτε καν να μαγειρέψει για τα παιδιά της.  Πίστευε πως και μόνο με το άγγιγμα μπορούσε να τα μολύνει! Λίγη ώρα αργότερα και μετά από μια πρώτη ενημέρωση έβγαλε από την τσάντα της μια φωτογραφία των παιδιών της, μου την έδειξε και μετά τη φίλησε.

Λίγες μέρες πριν το 2014 και η πληροφόρηση για το HIV/AIDS είναι απελπιστικά ανεπαρκής. Για το νέο χρόνο, εύχομαι να μην χρειάζεται να φιλάμε φωτογραφίες, αλλά ανθρώπους. Καλή χρονιά!