Η κόλαση στα κέντρα κράτησης της Λιβυής. Ανοιχτή επιστολή των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στους ηγέτες της ΕΕ
7 Σεπτεμβρίου 2017
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις τροφοδοτούν τη δυστυχία στη Λιβύη
Ανοιχτή επιστολή της Διεθνούς Προέδρου των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, Δρ. Τζοάν Λιου, προς τους ευρωπαίους ηγέτες, η οποία παραδόθηκε σήμερα στον Έλληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΥΝΑΠΤΟΜΕΝΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΕ WORD
Η Διεθνής Πρόεδρος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα Δρ Τζοάν Λιου επέστρεψε μόλις από τη Λιβύη όπου επισκέφθηκε τις ιατρικές ομάδες της διεθνούς οργάνωσης που εργάζονται στα κέντρα κράτησης της χώρας και υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας της φρικτής κατάστασης των μεταναστών και προσφύγων που κρατούνται εκεί. Κατά τη διάρκεια της παραμονής της στην Τρίπολη, άκουσε φρικτές διηγήσεις από κρατούμενους που έχουν υποστεί κακομεταχείριση και ακραία βία, συμπεριλαμβανομένης της σεξουαλικής βίας, της καταναγκαστικής εργασίας και του εκβιασμού.
Δείτε το βίντεο εδώ: https://youtu.be/ZoTQ_6vwYHA
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ
Αυτό που ζουν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες στη Λιβύη θα πρέπει να συγκλονίσει τη συλλογική συνείδηση των πολιτών και των εκλεγμένων ηγετών της Ευρώπης.
Στο πλαίσιο του μονοδιάστατου στόχου να κρατηθούν οι άνθρωποι εκτός Ευρώπης, η ευρωπαϊκή χρηματοδότηση μπορεί να μειώνει τις βάρκες που φεύγουν από τη Λιβύη, ωστόσο η πολιτική αυτή τροφοδοτεί παράλληλα ένα εγκληματικό σύστημα κακοποίησης.
Η κράτηση των μεταναστών και προσφύγων στη Λιβύη είναι απολύτως ανήθικη. Ας μην φοβόμαστε τις λέξεις: πρόκειται για μια ακμάζουσα επιχείρηση απαγωγών, βασανιστηρίων και εκβιασμών. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν επιλέξει να περιορίζουν τους ανθρώπους σε αυτή την κατάσταση. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να στέλνονται πίσω στη Λιβύη, ούτε να περιορίζονται εκεί.
Για περισσότερο από έναν χρόνο, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα παρέχουν βοήθεια στους ανθρώπους που βρίσκονται σε κέντρα κράτησης στην Τρίπολη και βλέπουν την αυθαίρετη κράτηση, τους εκβιασμούς, τη σωματική κακοποίηση και τη στέρηση βασικών υπηρεσιών που υφίστανται οι άντρες, οι γυναίκες και τα παιδιά σε αυτά τα κέντρα.
Την περασμένη εβδομάδα επισκέφθηκα μερικά επίσημα κέντρα κράτησης. Ξέρουμε ότι αυτά τα επίσημα κέντρα κράτησης είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.
Η μεταχείριση των ανθρώπων θυμίζει εμπόρευμα προς εκμετάλλευση. Στοιβάζονται σε βρόμικα και σκοτεινά κελιά χωρίς εξαερισμό, ο ένας πάνω στον άλλο. Οι άντρες μάς είπαν ότι τους αναγκάζουν να τρέχουν γυμνοί στο προαύλιο έως ότου καταρρεύσουν από την εξάντληση. Οι γυναίκες βιάζονται και στη συνέχεια τις υποχρεώνουν να τηλεφωνήσουν στην οικογένειά τους στην πατρίδα τους και να ζητήσουν χρήματα για να απελευθερωθούν. Όλοι οι άνθρωποι που συνάντησα είχαν δάκρυα στα μάτια και ζητούσαν, ξανά και ξανά, να αφεθούν ελεύθεροι. Η απόγνωσή τους είναι αβάσταχτη.
Η μείωση του αριθμού των ανθρώπων που φεύγουν από τις λιβυκές ακτές χαιρετίστηκε από ορισμένους ως επιτυχία όσον αφορά την αποτροπή των θανάτων στη θάλασσα και την εξάρθρωση των δικτύων των διακινητών.
Όταν γνωρίζουμε όμως τι συμβαίνει στη Λιβύη, το να χαιρετιστεί αυτό ως επιτυχία δείχνει, στην καλύτερη περίπτωση, υποκρισία και, στη χειρότερη, κυνική συνενοχή στην οργανωμένη επιχείρηση που υποβιβάζει τους ανθρώπους σε εμπόρευμα.
Οι άνθρωποι που είναι παγιδευμένοι σε αυτές τις εφιαλτικές συνθήκες στη Λιβύη χρειάζονται μια διέξοδο. Χρειάζονται πρόσβαση σε προστασία, άσυλο και καλύτερες διαδικασίες εθελοντικού επαναπατρισμού. Χρειάζονται ασφαλές και νόμιμο πέρασμα στην ασφάλεια που αναζητούν, ωστόσο μέχρι σήμερα ελάχιστοι έχουν αποκτήσει πρόσβαση σε κάτι τέτοιο.
Αυτή η φρικτή βία σε βάρος τους πρέπει να σταματήσει: τα ανθρώπινα δικαιώματά τους πρέπει να γίνουν σεβαστά, συμπεριλαμβανομένης της πρόσβασης σε επαρκή τρόφιμα, νερό και ιατρική φροντίδα.
Παρά τις διακηρύξεις των κυβερνήσεων ότι πρέπει να βελτιωθούν οι συνθήκες για τους ανθρώπους αυτούς, αυτό δεν συμβαίνει σήμερα.
Αντί να αντιμετωπίσουν τον φαύλο κύκλο που δημιουργούν οι πολιτικές τους, πολιτικοί κρύβονται πίσω από αστήρικτες κατηγορίες σε βάρος των ΜΚΟ και των ατόμων που προσπαθούν να βοηθήσουν ανθρώπους σε δεινή θέση. Κατά τις επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης στη θάλασσα, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα έχουν δεχτεί πυροβολισμούς από τη λιβυκή ακτοφυλακή, η οποία χρηματοδοτείται από την Ευρώπη, και έχουν κατηγορηθεί επανειλημμένα για συνεννόηση με τους διακινητές. Ποιος, όμως, συνεννοείται με εγκληματίες εδώ; Εκείνοι που προσπαθούν να σώσουν τους ανθρώπους ή εκείνοι που επιτρέπουν τη μεταχείριση των ανθρώπων σαν εμπόρευμα που συσκευάζεται και πωλείται;
Η Λιβύη είναι απλώς το τελευταίο και πιο ακραίο παράδειγμα των ευρωπαϊκών μεταναστευτικών πολιτικών, βασικός στόχος των οποίων εδώ και πολλά χρόνια είναι να απωθούνται οι άνθρωποι μακριά. Η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας το 2016 και τα όσα είδαμε στην Ελλάδα, τη Γαλλία, τα Βαλκάνια και αλλού, δείχνουν μια αυξανόμενη τάση κλειστών συνόρων και απωθήσεων.
Το αποτέλεσμα είναι οι άνθρωποι που αναζητούν ασφαλείς και νόμιμους τρόπους να έρθουν στην Ευρώπη να μην έχουν άλλες επιλογές και να καταφεύγουν όλο και περισσότερο στα δίκτυα των διακινητών, τα οποία οι Ευρωπαίοι ηγέτες επιμένουν ότι θέλουν να διαλύσουν. Οι ασφαλείς και νόμιμες οδοί για τη διέλευση των συνόρων είναι ο μόνος τρόπος να εξαλειφθούν τα διεστραμμένα κίνητρα που κάνουν τη διακίνηση και την εμπορία ανθρώπων να ακμάζουν, επιτυγχάνοντας ταυτόχρονα τον στόχο του ελέγχου των συνόρων.
Δεν μπορούμε να πούμε πως δεν γνωρίζαμε ότι συνέβαινε αυτό. Η εκμετάλλευση της δυστυχίας και τα φρικτά μαρτύρια όσων είναι παγιδευμένοι πρέπει να σταματήσουν τώρα.
Είναι διατεθειμένες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να ανακόψουν τις ροές με τίμημα τους βιασμούς, τα βασανιστήρια και τη δουλεία των ανθρώπων προς όφελος των εγκληματιών;
Με εκτίμηση,
Joanne Liu,
Διεθνής Πρόεδρος Γιατρών Χωρίς Σύνορα
Αυτό που ζουν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες στη Λιβύη θα πρέπει να συγκλονίσει τη συλλογική συνείδηση των πολιτών και των εκλεγμένων ηγετών της Ευρώπης.
Στο πλαίσιο του μονοδιάστατου στόχου να κρατηθούν οι άνθρωποι εκτός Ευρώπης, η ευρωπαϊκή χρηματοδότηση μπορεί να μειώνει τις βάρκες που φεύγουν από τη Λιβύη, ωστόσο η πολιτική αυτή τροφοδοτεί παράλληλα ένα εγκληματικό σύστημα κακοποίησης.
Η κράτηση των μεταναστών και προσφύγων στη Λιβύη είναι απολύτως ανήθικη. Ας μην φοβόμαστε τις λέξεις: πρόκειται για μια ακμάζουσα επιχείρηση απαγωγών, βασανιστηρίων και εκβιασμών. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν επιλέξει να περιορίζουν τους ανθρώπους σε αυτή την κατάσταση. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να στέλνονται πίσω στη Λιβύη, ούτε να περιορίζονται εκεί.
Για περισσότερο από έναν χρόνο, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα παρέχουν βοήθεια στους ανθρώπους που βρίσκονται σε κέντρα κράτησης στην Τρίπολη και βλέπουν την αυθαίρετη κράτηση, τους εκβιασμούς, τη σωματική κακοποίηση και τη στέρηση βασικών υπηρεσιών που υφίστανται οι άντρες, οι γυναίκες και τα παιδιά σε αυτά τα κέντρα.
Την περασμένη εβδομάδα επισκέφθηκα μερικά επίσημα κέντρα κράτησης. Ξέρουμε ότι αυτά τα επίσημα κέντρα κράτησης είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.
Η μεταχείριση των ανθρώπων θυμίζει εμπόρευμα προς εκμετάλλευση. Στοιβάζονται σε βρόμικα και σκοτεινά κελιά χωρίς εξαερισμό, ο ένας πάνω στον άλλο. Οι άντρες μάς είπαν ότι τους αναγκάζουν να τρέχουν γυμνοί στο προαύλιο έως ότου καταρρεύσουν από την εξάντληση. Οι γυναίκες βιάζονται και στη συνέχεια τις υποχρεώνουν να τηλεφωνήσουν στην οικογένειά τους στην πατρίδα τους και να ζητήσουν χρήματα για να απελευθερωθούν. Όλοι οι άνθρωποι που συνάντησα είχαν δάκρυα στα μάτια και ζητούσαν, ξανά και ξανά, να αφεθούν ελεύθεροι. Η απόγνωσή τους είναι αβάσταχτη.
Η μείωση του αριθμού των ανθρώπων που φεύγουν από τις λιβυκές ακτές χαιρετίστηκε από ορισμένους ως επιτυχία όσον αφορά την αποτροπή των θανάτων στη θάλασσα και την εξάρθρωση των δικτύων των διακινητών.
Όταν γνωρίζουμε όμως τι συμβαίνει στη Λιβύη, το να χαιρετιστεί αυτό ως επιτυχία δείχνει, στην καλύτερη περίπτωση, υποκρισία και, στη χειρότερη, κυνική συνενοχή στην οργανωμένη επιχείρηση που υποβιβάζει τους ανθρώπους σε εμπόρευμα.
Οι άνθρωποι που είναι παγιδευμένοι σε αυτές τις εφιαλτικές συνθήκες στη Λιβύη χρειάζονται μια διέξοδο. Χρειάζονται πρόσβαση σε προστασία, άσυλο και καλύτερες διαδικασίες εθελοντικού επαναπατρισμού. Χρειάζονται ασφαλές και νόμιμο πέρασμα στην ασφάλεια που αναζητούν, ωστόσο μέχρι σήμερα ελάχιστοι έχουν αποκτήσει πρόσβαση σε κάτι τέτοιο.
Αυτή η φρικτή βία σε βάρος τους πρέπει να σταματήσει: τα ανθρώπινα δικαιώματά τους πρέπει να γίνουν σεβαστά, συμπεριλαμβανομένης της πρόσβασης σε επαρκή τρόφιμα, νερό και ιατρική φροντίδα.
Παρά τις διακηρύξεις των κυβερνήσεων ότι πρέπει να βελτιωθούν οι συνθήκες για τους ανθρώπους αυτούς, αυτό δεν συμβαίνει σήμερα.
Αντί να αντιμετωπίσουν τον φαύλο κύκλο που δημιουργούν οι πολιτικές τους, πολιτικοί κρύβονται πίσω από αστήρικτες κατηγορίες σε βάρος των ΜΚΟ και των ατόμων που προσπαθούν να βοηθήσουν ανθρώπους σε δεινή θέση. Κατά τις επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης στη θάλασσα, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα έχουν δεχτεί πυροβολισμούς από τη λιβυκή ακτοφυλακή, η οποία χρηματοδοτείται από την Ευρώπη, και έχουν κατηγορηθεί επανειλημμένα για συνεννόηση με τους διακινητές. Ποιος, όμως, συνεννοείται με εγκληματίες εδώ; Εκείνοι που προσπαθούν να σώσουν τους ανθρώπους ή εκείνοι που επιτρέπουν τη μεταχείριση των ανθρώπων σαν εμπόρευμα που συσκευάζεται και πωλείται;
Η Λιβύη είναι απλώς το τελευταίο και πιο ακραίο παράδειγμα των ευρωπαϊκών μεταναστευτικών πολιτικών, βασικός στόχος των οποίων εδώ και πολλά χρόνια είναι να απωθούνται οι άνθρωποι μακριά. Η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας το 2016 και τα όσα είδαμε στην Ελλάδα, τη Γαλλία, τα Βαλκάνια και αλλού, δείχνουν μια αυξανόμενη τάση κλειστών συνόρων και απωθήσεων.
Το αποτέλεσμα είναι οι άνθρωποι που αναζητούν ασφαλείς και νόμιμους τρόπους να έρθουν στην Ευρώπη να μην έχουν άλλες επιλογές και να καταφεύγουν όλο και περισσότερο στα δίκτυα των διακινητών, τα οποία οι Ευρωπαίοι ηγέτες επιμένουν ότι θέλουν να διαλύσουν. Οι ασφαλείς και νόμιμες οδοί για τη διέλευση των συνόρων είναι ο μόνος τρόπος να εξαλειφθούν τα διεστραμμένα κίνητρα που κάνουν τη διακίνηση και την εμπορία ανθρώπων να ακμάζουν, επιτυγχάνοντας ταυτόχρονα τον στόχο του ελέγχου των συνόρων.
Δεν μπορούμε να πούμε πως δεν γνωρίζαμε ότι συνέβαινε αυτό. Η εκμετάλλευση της δυστυχίας και τα φρικτά μαρτύρια όσων είναι παγιδευμένοι πρέπει να σταματήσουν τώρα.
Είναι διατεθειμένες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να ανακόψουν τις ροές με τίμημα τους βιασμούς, τα βασανιστήρια και τη δουλεία των ανθρώπων προς όφελος των εγκληματιών;
Με εκτίμηση,
Joanne Liu,
Διεθνής Πρόεδρος Γιατρών Χωρίς Σύνορα
