Πραγματοποιήθηκε σήμερα στο Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών η εκδίκαση της αγωγής της εταιρείας αιολικών «WRE ΕΛΛΑΣ» κατά του δημοσιογράφου Τάσου Σαραντή και κατά της εταιρείας που εκδίδει την ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ από την οποία η «WRE ΕΛΛΑΣ» απαιτεί το ποσό των 225.000 ευρώ.

 

Η εταιρεία κατέθεσε τη αγωγή για το ρεπορτάζ του δημοσιογράφου με τίτλο «Οι ανεμογεννήτριες “γεννούν” βιομηχανία διώξεων» που δημοσιεύθηκε στις 29/12/2019 ισχυριζόμενη ότι ήταν τάχα συκοφαντικό και δυσφημιστικό γι’ αυτήν, ισχυρισμός που οι εναγόμενοι αρνήθηκαν μέσω του συνηγόρου τους Διονύση Λιβιεράτου και απέκρουσαν ως νομικά και ουσιαστικά αβάσιμο, άλλως ως καταχρηστικό. Ως βασικός μάρτυρας υπεράσπισης του δημοσιογράφου και της εφημερίδας κατέθεσε ο δήμαρχος Λίμνης Πλαστήρα, Παναγιώτης Νάνος.

Έξω από την αίθουσα του δικαστηρίου συγκεντρώθηκαν αλληλέγγυοι προς τον δημοσιογράφο και την εφημερίδα συνάδελφοι δημοσιογράφοι και μέλη περιβαλλοντικών κινημάτων και συλλογικοτήτων που δραστηριοποιούνται ενάντια στην εγκατάσταση βιομηχανικών αιολικών. Παρών ήταν και βουλευτής του ΜέΡΑ25, Κρίτων Αρσένης.

Κάθε χρόνο, τα τελευταία δέκα μνημονιακά έτη, οι πετσοκομμένοι προϋπολογισμοί στη φαρμακευτική περίθαλψη των ασθενών έκαναν τους βαριά πάσχοντες «μπαλάκι» μεταξύ των εκάστοτε ηγεσιών του υπουργείου Υγείας και των μνημονιακών απαιτήσεων, που άλλοτε τους έστελναν να βρουν τα φάρμακά τους στα φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ κι άλλοτε στα ήδη πολυάσχολα και υποστελεχωμένα φαρμακεία των νοσοκομείων και χωρίς διαχρονικά να έχει προβλεφθεί επιπλέον κονδύλι για τα φάρμακα υψηλού κόστους (ΦΥΚ).

Μετά το βέτο της τρόικας επί υπουργίας Λοβέρδου για μη διάθεση των φαρμάκων για τους βαριά πάσχοντες μέσω της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης από τα ιδιωτικά φαρμακεία και λόγω της υποχρηματοδότησης των νοσοκομείων, οι ασφαλισμένοι στήνονταν στις ουρές των φαρμακείων του ΕΟΠΥΥ επί ώρες για να πάρουν τις απαραίτητες θεραπείες.

Το καλοκαίρι του 2015, με απόφαση της τότε πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Υγείας, αποφασίστηκε οι άνθρωποι αυτοί να απευθύνονται ξανά στα νοσοκομεία για τις θεραπείες τους.

Ομως, οι ήδη ανεπαρκείς προϋπολογισμοί των δημόσιων νοσοκομείων, που επιβαρύνθηκαν επιπλέον με τη δαπάνη για τα φάρμακα υψηλού κόστους, εξαντλούνταν περί τα τέλη του καλοκαιριού, με αποτέλεσμα την εμφάνιση φαινομένων όπως το πρόσφατο της διακοπής των προγραμμάτων χημειοθεραπειών σε δύο πανεπιστημιακά νοσοκομεία: Λάρισας και «Αττικόν».

Δεκάδες ογκολογικοί ασθενείς, για άλλη μια φορά, ειδοποιήθηκαν να μην προσέλθουν στα προγραμματισμένα ραντεβού τους, χωρίς να τους παρέχεται ενημέρωση για το πότε θα πραγματοποιηθούν οι κρίσιμες για την πορεία της υγείας τους συνεδρίες.

Τότε, το 2015, η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας έσπευδε, όπως και τώρα, να αυξήσει το όριο πιστώσεων στα νοσοκομεία για να... βγει ο χρόνος και να αποφευχθεί η ταλαιπωρία των καρκινοπαθών. Το πάθημα έγινε μάθημα φαίνεται και πέρυσι ήταν η πρώτη χρονιά που τέτοια φαινόμενα δεν εμφανίστηκαν.

Φυσικά, χρειάστηκε πάλι να αυξηθεί το όριο πιστώσεων καθώς οι προϋπολογισμοί παρέμεναν χαμηλοί σε σχέση με τις ανάγκες των ασθενών, ωστόσο δεν διακόπηκαν χημειοθεραπείες, δεν ταλαιπωρήθηκε ο κόσμος, δεν προκλήθηκε ανασφάλεια. «Κάθε χρόνο επαναλαμβανόταν το ίδιο μοτίβο.

Εκτός από πέρυσι που δόθηκε εγκαίρως η αύξηση των πιστώσεων και για πρώτη φορά μετά την κρίση δεν είχαμε ελλείψεις των απαραίτητων φαρμάκων», λέει η Ζωή Γραμμάτογλου, συνταξιούχος εκπαιδευτικός, πρόεδρος και ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου Καρκινοπαθών, Εθελοντών, Φίλων και Ιατρών Αθηνών (ΚΕΦΙ).

Ξεχάστηκαν;

Φέτος, φαίνεται, η φρέσκια πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας αλλά και ο ίδιος ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης... ξεχάστηκαν μέσα στην επικοινωνιακή καταιγίδα για «τολμηρό άλμα στο μέλλον προς όφελος πάντα των πολιτών», μετάλλαξη του υπουργείου Υγείας «από υπουργείο της απόγνωσης σε υπουργείο της ελπίδας» και συγκεκριμένα για τους βαριά πάσχοντες για «το ζήτημα των ουρών στα φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ, το οποίο πρέπει και θα αντιμετωπιστεί άμεσα» ακόμα και με την κατ’ οίκον διανομή φαρμάκων!

Την ώρα δηλαδή που η νέα κυβέρνηση διατυμπάνιζε όπου στεκόταν και βρισκόταν ότι θα λύσει το θέμα της ταλαιπωρίας ειδικά των ογκολογικών ασθενών, «Αττικόν» και Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας τηλεφωνούσαν σε καρκινοπαθείς ότι ακυρώνονται οι χημειοθεραπείες τους! «Είχαμε εκλογές, είχαν άλλες προτεραιότητες, δεν το πήραν ζεστά;» διερωτάται η πρόεδρος του ΚΕΦΙ και προσθέτει: «Ιδού τα αποτελέσματα».

Για να κατανοήσουμε το μέγεθος της αναστάτωσης που προκαλεί η ελλιπής χρηματοδότηση των νοσοκομείων, μόνο το «Αττικόν» πραγματοποιεί ημερησίως 30-40 χημειοθεραπείες, εξηγεί στην «Εφ.Συν.» ο Γιώργος Σιδέρης, νοσοκομειακός γιατρός, αντιπρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων Νοσοκομείου «Αττικόν». «Το πρόβλημα που προέκυψε αφορούσε δέκα ασθενείς κάθε μέρα» προσθέτει.

Ο ίδιος αριθμός ασθενών επηρεάστηκε και στη Λάρισα: 10 τη μέρα. Από τις 19/9 που διακόπηκαν οι συνεδρίες, κάθε μέρα που περνά και μέχρι το πρόγραμμα να επανέλθει στην κανονικότητά του...

«Δεν καταλαβαίνει κανείς την ψυχολογία ενός ανθρώπου που κάνει χημειοθεραπείες και όταν του τις σταματάς το άγχος που τον καταλαμβάνει. Είναι κάτι το ασύλληπτο», περιγράφει στην «Εφ.Συν.» η 50χρονη Ευαγγελία Μ., που περνάει τον Γολγοθά του καρκίνου του μαστού και των ακυρωμένων συνεδριών στο «Αττικόν».

Κατόπιν αυτών, ο υπουργός Υγείας έσπευσε να αυξήσει το όριο πιστώσεων για τα φάρμακα στους προϋπολογισμούς των νοσοκομείων κατά 54,2 εκατομμύρια, που κατά την εκτίμηση της Αριστοτέλους «θα καλύψουν, μεταξύ άλλων, και τις ανάγκες προμήθειας ογκολογικών φαρμάκων, για την απρόσκοπτη εξυπηρέτηση των ασθενών».

Από την επόμενη εβδομάδα τα δύο πανεπιστημιακά νοσοκομεία -«Αττικόν» και Λάρισας- σύμφωνα με το υπουργείο Υγείας θα αρχίσουν να ειδοποιούν τους ογκολογικούς ασθενείς τους για τον προγραμματισμό των συνεδριών τους.

Παράλληλα, η ηγεσία του υπουργείου Υγείας ζήτησε «από τις διοικήσεις των νοσοκομείων εβδομαδιαία ενημέρωση για τις σχετικές πιστώσεις φαρμάκων», προφανώς για να μην την ξαναπατήσει.

«Η φθίνουσα επικίνδυνα χρηματοδότηση των νοσοκομείων από τον κρατικό προϋπολογισμό, τα τελευταία 10 χρόνια, οδηγεί και στην έλλειψη φαρμάκων και αναλώσιμων», τονίζει μιλώντας στην «Εφ.Συν.» ο Ηλίας Σιώρας, καρδιολόγος, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων της ναυαρχίδας του ΕΣΥ «Ευαγγελισμός» και αντιπρόεδρος του Δ.Σ. του μεγαλύτερου πρωτοβάθμιου σωματείου νοσοκομειακών γιατρών της χώρας, ΕΙΝΑΠ.

«Κάθε Ιούνιο καλούμε για έκτακτη επιχορήγηση πριν έρθει το φθινόπωρο και αποκαλυφθεί η γύμνια. Οι κυβερνήσεις, και η σημερινή, χορηγούν... αέρα, δηλαδή πιστώσεις και όχι άμεση επιχορήγηση για να καλυφθούν οι ανάγκες των αρρώστων», σημειώνει.

Οπου φτωχός κι η μοίρα του

Τα λαϊκά στρώματα είναι αυτά που κυρίως πλήττονται από τους προϋπολογισμούς λιτότητας. «Το θέμα δεν είναι ότι δεν έχει φάρμακα το κράτος. Είναι ότι ξεμένουν από χρήματα τα νοσοκομεία και ταλαιπωρείται ο φτωχός κόσμος», λέει η Ζωή Γραμματόγλου.

Στον αντίποδα των ανθρώπων που καταφεύγουν στο δημόσιο σύστημα υγείας, οι έχοντες, που απευθύνονται στις ιδιωτικές κλινικές για τις θεραπείες τους, εξηγεί, βρίσκουν τα φάρμακά τους μέσω του ΕΟΠΥΥ.

Οι ιδιωτικές κλινικές μαζεύουν τα παραπεμπτικά των δικών τους ογκολογικών ασθενών, απευθύνονται στον ΕΟΠΥΥ και λαμβάνουν τα φάρμακα. «Δεν έχασε κανείς τη χημειοθεραπεία του μέσω ΕΟΠΥΥ ή ιδιωτικής κλινικής», προσθέτει.

«Επομένως, γιατί δεν κάνουν το ίδιο τα δημόσια νοσοκομεία όταν τελειώνει η χρηματοδότηση;» διερωτάται η πρόεδρος του ΚΕΦΙ.

Οσον αφορά τη διάθεση των φαρμάκων από τα ιδιωτικά φαρμακεία, που έχει υποσχεθεί η νέα κυβέρνηση, οι ασθενείς λένε ναι.

«Εμάς ως ασθενείς μας εξυπηρετεί να μπορούμε να προμηθευόμαστε όλα τα απαραίτητα για την υγεία μας φάρμακα από τα φαρμακεία της γειτονιάς», λέει η Ζ. Γραμματόγλου και εκτιμά ότι οι υποσχέσεις περί αποστολής των φαρμάκων στο σπίτι από τη νέα κυβέρνηση είναι περιττές και υπερβολικές τη στιγμή που οι άνθρωποι θα μπορούν να προμηθεύονται τα φάρμακά τους από τα φαρμακεία της γειτονιάς.

Εξαιρούνται, βεβαίως, οι περιπτώσεις ασθενών που διαμένουν σε δύσβατες και δυσπρόσιτες περιοχές, οι οποίοι ήδη με ρύθμιση της προηγούμενης κυβέρνησης λαμβάνουν τα φάρμακά τους στο σπίτι.

Αξιο αναφοράς είναι και το γεγονός ότι η νέα κυβέρνηση, παρά τον σωτήριο ρόλο που αποδίδει στον εαυτό της σε όλους τους τομείς, κι ενώ πλησιάζει η κατάθεση των προϋπολογισμών του 2020, δεν έχει προβεί σε καμία δέσμευση για τη χρηματοδότηση του πολύπαθου χώρου της Υγείας. Κοντός ψαλμός αλληλούια.


Πηγή / Εντυπη Έκδοση της ΕΦ.ΣΥΝ / Ντάνι Βέργου /

Έκπληξη και απορία αισθανθήκαμε από το ανυπόγραφο δημοσίευμα, με ανυπόστατες κατηγορίες, της συνεταιριστικής Εφημερίδας των Συντακτών που έχει εργοδότες τους αναγνώστες της, άρα κι εμάς.

Χωρίς καμία διασταύρωση, χωρίς στοιχεία, χωρίς δημοσιογραφική δεοντολογία, χωρίς καμία επικοινωνία μαζί μας, έγινε αποδεκτή και υιοθετήθηκε καταγγελία εναντίον της ΠΟΣΠΕΡΤ, κρυπτόμενου ψεύτη που σκοπό έχει αφ’ ενός να ακυρώσει τη θέληση και τις αποφάσεις της κυβέρνησης για ένα νέο ξεκίνημα στην ΕΡΤ και αφ’ ετέρου να υπάρξει ίδιον όφελος σε συνάρτηση με την συγκάλυψη πεπραγμένων που είθισται να ελέγχονται με την αλλαγή κάθε διοίκησης.

Η διασπορά ψευδών ειδήσεων που προέρχεται από πανικό, ανασφάλεια και φθόνο κάποιων λίγων μελών που ασκούν διοίκηση, συνεπικουρούμενοι από μια παραδιοίκηση που έχουμε καταγγείλει, δεν μπορεί ν’ αναπαράγονται από έγκριτες εφημερίδες και να συκοφαντούνται θεσμοί και πρόσωπα.




Αυτή η ΠΟΣΠΕΡΤ, δεν διαπραγματεύεται τον θεσμικό της ρόλο, ούτε τον υποβιβάζει.

Δεν συνδιοικεί, δεν μεσολαβεί.




Κάνουμε συνδιοίκηση ;

• Όταν προστατεύουμε τα δικαιώματα των εργαζομένων, του φορέα και κατ’ επέκταση του δημόσιου συμφέροντος ;
  
  

• Όταν καταγγέλλουμε τα μονοπώλια : DIGEA και όλους αυτούς εντός κι εκτός των τειχών που τη στηρίζουν άμεσα ή έμμεσα ; NIELSEN AGB που το θέμα είναι στον εισαγγελέα και στη Βουλή ; ΑΕΠΙ που έχει τοποθετηθεί επίτροπος, έχουν δεσμευθεί οι λογαριασμοί της και ελέγχεται από την οικονομική αστυνομία ;
  
  

• Όταν υπερασπιζόμαστε τη νομιμότητα για τις τηλεοπτικές άδειες και τους εργαζόμενους στα ιδιωτικά ΜΜΕ ;
  
  

• Όταν καταγγέλλουμε και πηγαίνουμε στο δικαστήριο τη διοίκηση της ΕΡΤ για την προσπάθεια εγκαθίδρυσης εργολαβιών κύριου έργου ; όταν ρουσφετολογεί ή λειτουργεί με αδιαφάνεια ;
  
  

• Όταν απεργούμε για την απεξάρτηση από την Digea (πομποί κλπ), για προσλήψεις προσωπικού στην ΕΡΤ ;
  
  
• Όταν προσφεύγουμε στο ΣτΕ για την ΚΥΑ, για την αναδρομικότητα του μισθολογίου, για την περιουσία της ΕΡΤ (Περαία κλπ) ;
  
  
• Όταν υπερασπιζόμαστε την ΕΡΤ και τους εργαζόμενους που αποτελούν την πραγματική περιουσία της από κάθε επιβουλή και κάθε λοιδορία που προέρχεται από τη Ν.Δ. και τους πολύχρωμους ακολουθητές της ;
  
  
• Όταν ζητάμε σωστό οργανόγραμμα και δίκαιο Γ.Κ.Π., καταφεύγουμε στον ΟΜΕΔ κι ακόμα σήμερα δεν υπάρχουν

• Όταν καταφεύγουμε σε εισαγγελική παραγγελία ώστε να λαμβάνουμε στοιχεία αφού η διοίκηση δεν εφάρμοζε τους νόμους διαφάνειας και διαβούλευσης με την ΠΟΣΠΕΡΤ ;
  
  
• Όταν καταγγέλλουμε τη ρουσφετολογία, τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, όπως τα μπόνους, αναθέσεις σε «μαϊμού» εταιρίες, χαριστικές συμβάσεις, υπέρογκες αμοιβές, να οδηγούμε μ’ αυτές τις καταγγελίες διοικήσεις στη δικαιοσύνη και να δικάζονται για κακουργήματα, να είμαστε οι μόνοι μάρτυρες κατηγορίας, σε αντίθεση με μέλη και της σημερινής διοίκησης που συμμετείχαν στο πάρτυ των μπόνους και της κατασπατάλησης και είναι μάρτυρες υπεράσπισής τους !
  
  

Αναφέραμε μόνο μερικά από τη «συνδιοίκηση» της ΠΟΣΠΕΡΤ που καταδεικνύουν το μέγεθος της συκοφαντίας, της ανώνυμης καταγγελίας που υιοθετήθηκε από την εφημερίδα ΕΦ.ΣΥΝ., με την οποία έχουμε συμβαδίσει μαζί στους αγώνες και θα συνεχίσουμε.

Η ΠΟΣΠΕΡΤ δεν θα πάψει ποτέ να ελέγχει, να κρίνει και να διεκδικεί το καλύτερο για την ΕΡΤ, τους εργαζόμενούς της και την κοινωνία. Το έχει αποδείξει.

αναδημοσίευση από την efsyn
Τάσος Κωστόπουλος:

Τις θλιβερότερες στιγμές της καταστροφικής φάρσας των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 θύμιζε η πρόσφατη πανηγυρική τελετή της παραλαβής από το ελληνικό κράτος της «δωρεάς» του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ) που θα στεγάσει την Εθνική Βιβλιοθήκη και τη Λυρική Σκηνή.

«Η μεταφορά της Εθνικής Βιβλιοθήκης», διακήρυξε στην ομιλία του ο πρωθυπουργός, «θα συμβάλει στο να είναι το πολύτιμο αυτό υλικό προσβάσιμο σε ολοένα και ευρύτερο κοινό».

Στην πραγματικότητα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Μέχρι τη φετινή Πρωτοχρονιά η Εθνική Βιβλιοθήκη ήταν απόλυτα προσβάσιμη στο κοινό καθώς λειτουργούσε στο κέντρο της Αθήνας, δίπλα σε σταθμό του μετρό.


ΑΠΕ - ΜΠΕ / ΣΥΜΕΛΑ ΠΑΝΤΖΑΡΤΖΗ

Με τη μετεγκατάστασή της θα μείνει κλειστή για τουλάχιστον επτά μήνες και όταν ξανανοίξει πρέπει να ταξιδεύει κανείς ώς την παραλιακή, να πληρώνει πάρκινγκ (του Ιδρύματος) και να εξαρτάται από τις καντίνες του πολυτελούς και απομονωμένου «Κέντρου Πολιτισμού», δίχως την ευχέρεια των αντίστοιχων επιλογών που προσφέρει το αθηναϊκό κέντρο. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, μόνο για «άνοιγμα» της βιβλιοθήκης δεν μπορεί να γίνει λόγος.

Ο πρωθυπουργός έχει βέβαια το ελαφρυντικό ότι δεν επέλεξε ο ίδιος την παραλαβή της «δωρεάς», αλλά δέθηκε χειροπόδαρα από τις ρήτρες της λεόντειας σύμβασης που υπέγραψαν το 2009 με το Ιδρυμα Νιάρχος οι τότε υπουργοί Πολιτισμού και Παιδείας, Αντώνης Σαμαράς και Αρης Σπηλιωτόπουλος.

Νομιμοποίησε όμως με την ομιλία του μια πρακτική που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από το έπος του Μεγάρου Μουσικής, που ο ίδιος στηλίτευσε στην ομιλία του.

Αρκεί να ξεφυλλίσει κανείς την επίμαχη σύμβαση, που κυρώθηκε μ’ έναν από τους τελευταίους νόμους της κυβέρνησης Καραμανλή (Ν. 3785 της 7/8/2009), και τις διαφημιστικές «Μελέτες Επιδράσεων» που συνέταξε για λογαριασμό του Ιδρύματος κάποιο Boston Consulting Group (BCG) κι έχουν αναρτηθεί στον ιστότοπο του Κέντρου (www.snfcc.org), για να διαπιστώσει πως η «δωρεά» δεν είναι στην ουσία παρά έμμεση ιδιωτικοποίηση ενός από τους σημαντικότερους πνευματικούς θεσμούς της χώρας.

Διαρκής ομηρία

ΑΠΕ - ΜΠΕ /ANDREA BONETTI

Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας με τον πρόεδρο του διοικητικού συμβουλίου του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος κατά την πανηγυρική τελέτη παράδοσης στο Δημόσιο. Η’ μήπως της έμμεσης «παράδοσης» του Δημοσίου; Ο Αλέξης Τσίπρας πάντως έχει ένα... ελαφρυντικό: ότι δεν επέλεξε ο ίδιος την παραλαβή της «δωρεάς», αλλά δέθηκε χειροπόδαρα από τις ρήτρες της λεόντειας σύμβασης που υπέγραψαν άλλοι το 2009

Κατ’ αρχάς, δεν πρόκειται για κανονική δωρεά αλλά για μεταμφιεσμένη μίσθωση. Σύμφωνα με το άρθρο 29§1 της σύμβασης του 2009, το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος διατηρεί το δικαίωμα να ανακαλέσει μονομερώς τη «δωρεά» με μια απλή αιτιολογημένη «έγγραφη δήλωσή του προς το Ελληνικό Δημόσιο»· η λύση επέρχεται μέσα σ’ ένα δίμηνο, αν το Δημόσιο δεν «προβεί στις κατάλληλες ενέργειες θεραπείας των συγκεκριμένων πράξεων ή παραλείψεων, οι οποίες αναφέρονται στην ανωτέρω δήλωση του Ιδρύματος» (ΦΕΚ 2009/Α/138, σ. 3945). Κανονικό τελεσίγραφο, δηλαδή.

Οι ρήτρες που δεσμεύουν το Δημόσιο στην περίπτωση τέτοιας μονομερούς λύσης της σύμβασης ισοδυναμούν με πραγματική ομηρία.

Μέσα σ’ ένα τρίμηνο θα πρέπει να καταβάλει στο Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος όσα αυτό (ισχυριστεί ότι) ξόδεψε για την κατασκευή του Κέντρου, βάσει δικών του επιλογών και δίχως τον παραμικρό κρατικό έλεγχο πάνω στις επιμέρους δαπάνες.

Τι ακριβώς μπορεί να περιληφθεί σ’ αυτό το ποσό μας το διευκρινίζει («ενδεικτικά») το άρθρο 29§2: «Το σύνολο των αμοιβών και των πάσης φύσεως δαπανών των εκπονηθεισών μελετών, της κατασκευής και διαμόρφωσης του Κ.Π., της αγοράς και τοποθέτησης εξοπλισμού, των υπηρεσιών συμβούλων και συνεργατών του Ιδρύματος και του Οργανισμού για τις ανάγκες υλοποίησης του Κ.Π. καθώς και το κόστος διακοπής των σχετικών εργασιών, προμηθειών και συμβάσεων».

Το ποσό αυτό θα προσαυξηθεί για κάθε χρονιά «κατά ποσοστό ίσο με την αύξηση του τιμαρίθμου» (μείον 1,5%), σε περίπτωση δε καθυστέρησης της καταβολής επιβαρύνεται με τόκο υπερημερίας (άρθρο 29§4).

Σύμφωνα με το φυλλάδιο του BCG, το Ιδρυμα προσδιόρισε το κόστος κατασκευής σε 596 εκατομμύρια ευρώ. Ο δε πρωθυπουργός, στην πανηγυρική ομιλία του, ανέφερε ακόμη μεγαλύτερο ποσό (617 εκατομμύρια).

Μολονότι άκρως λεπτομερειακό, το κείμενο της σύμβασης δεν αναφέρει τίποτα για την τύχη του περιεχομένου της Εθνικής Βιβλιοθήκης σε περίπτωση λύσης της σύμβασης.

Το πιθανότερο είναι να εφαρμοστούν οι σχετικές διατάξεις του Αστικού Κώδικα. Να μετατραπούν δηλαδή τα βιβλία και τα σπάνια χειρόγραφα σε ενέχυρο στα χέρια του «δωρητή» για τη διασφάλιση των απαιτήσεών του.

Με ποιες δικαιολογίες μπορεί να καταγγελθεί η σύμβαση; Εκτός από διάφορες επιπλοκές που ανάγονταν στην κατασκευή του έργου, ενίοτε αρκετά εύγλωττες (όπως η περίπτωση καθυστέρησης του έργου πάνω από ένα τρίμηνο «λόγω ανεύρεσης αρχαιοτήτων», άρθρο 29§1.ε), πιθανότερη αιτία αποτελεί η πρόβλεψη του άρθρου 29§1.ιδ: αν το Δημόσιο, η Βιβλιοθήκη ή η Λυρική μέσα στα πρώτα πέντε χρόνια λειτουργίας του Κέντρου «καταγγείλουν τις συμβάσεις παροχής ολοκληρωμένων υπηρεσιών» που, βάσει του άρθρου 16 της σύμβασης, θα τους παρέχει κατ’ αποκλειστικότητα η Α.Ε. «Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος», «ή/και τις συμβάσεις που έχει συνάψει» η Α.Ε. «πριν την ολοκλήρωση» του έργου.

Για την έκταση που μπορούν να πάρουν αυτές οι απαιτήσεις, αποκαλυπτική είναι η «Μελέτη Επιδράσεων» που συνέταξε το BCG.

Ως «προαπαιτούμενο» για την αποδοτική λειτουργία του Κέντρου «κατά τα διεθνή πρότυπα», απαιτείται εκεί προϋπολογισμός 14,5 εκατομμυρίων ευρώ τον χρόνο για τη Λυρική, 8 εκατομμυρίων για τη Βιβλιοθήκη και 5 για την Α.Ε. – συνολικά 27,5 εκατομμύρια (σ. 69).

Ο συνολικός προϋ­πολογισμός της Εθνικής Βιβλιοθήκης για το 2016 ήταν αντίθετα λίγο πάνω από ένα εκατομμύριο (1.189.579,58 ευρώ).

Ο δωρητής τα παίρνει όλα

Ο αρχιτέκτονας του έργου Ρέντσο Πιάνο (όρθιος) παρουσιάζει στον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή τη μακέτα του έργου. Αριστερά ο Φίλιππος Νιάρχος |EUROKINISSI / ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ

Η βασική ιδιομορφία της επίμαχης «δωρεάς» έγκειται στο γεγονός ότι βασικές λειτουργίες του «δώρου» περνούν από τα χέρια του (τύποις) «ιδιοκτήτη» σ’ εκείνα του «δωρητή». Η ιδιοτυπία αυτή δεν αποκρύπτεται αλλά εξυμνείται, με την κατάλληλη φυσικά φρασεολογία, στη διαφημιστική «Μελέτη Επιδράσεων» του BCG:

«Στα επιπρόσθετα οφέλη για την ελληνική οικονομία από το ΚΠΙΣΝ», διαβάζουμε, «συμπεριλαμβάνεται το μοναδικό μοντέλο συνεργασίας δημοσίου-ιδιωτικού τομέα που αναπτύχθηκε μέσω της συνεργασίας του ΚΠΙΣΝ με το ελληνικό κράτος» (σ. 52 και ξανά σ. 53).

Προεξοφλείται, μάλιστα, πως «το ΚΠΙΣΝ μπορεί να λειτουργήσει ως πρότυπο για μελλοντικές συνεργασίες μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού τομέα σε παρόμοια έργα» (σ. 63).

Τι ακριβώς προβλέπει αυτή η συνεργασία όσον αφορά τη λειτουργία της Εθνικής Βιβλιοθήκης; Σύμφωνα με το άρθρο 2§3 της σύμβασης, «η διαχείριση και συντήρηση του συνόλου των υποδομών του Κ.Π. θα γίνεται από τον Οργανισμό» (δηλαδή την Α.Ε.) μέσω ενός «συμφωνητικού παροχής ολοκληρωμένων υπηρεσιών», το οποίο θα αφορά «ενδεικτικά» τις «υπηρεσίες συντήρησης, φύλαξης και καθαριότητας των εγκαταστάσεων».

Σκοπό της Α.Ε. αποτελούν όχι μόνο τα παραπάνω, αλλά και «η εν γένει αξιοποίηση και διαχείριση του Κέντρου Πολιτισμού» (άρθρο 3). Ως βασική πηγή εσόδων της Α.Ε. προβλέπεται «η επαρκής χρηματοδότηση από το Υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών» (άρθρο 3§2.3.2), με συμπληρωματικές εισροές από δωρεές, επιχορηγήσεις, ευρωπαϊκά προγράμματα κ.λπ., αλλά και τα «έσοδα από την παροχή ολοκληρωμένων υπηρεσιών προς την Ε.Β.Ε. και την Ε.Λ.Σ., την εκμετάλλευση των υποδομών του Κ.Π. και την παροχή υπηρεσιών για την κάλυψη των λειτουργικών αναγκών των υποδομών αυτών».

Η ίδια διάταξη επαναλαμβάνεται ως άρθρο 7 του καταστατικού της Α.Ε., που έχει ενσωματωθεί στον ίδιο νόμο (σ. 5.962).

Παρά τη στρυφνή νομική γλώσσα, τα πράγματα είναι εξαιρετικά σαφή. Το Δημόσιο υποχρεώνεται να καλύπτει το κόστος λειτουργίας του πολυδάπανου Κέντρου που του «χάρισε» το Ιδρυμα, τόσο μέσω της απευθείας χρηματοδότησης όσο και μέσω του προϋπολογισμού των κρατικών ιδρυμάτων που φιλοξενούνται εκεί. Η δε Α.Ε. εκμεταλλεύεται κατ’ αποκλειστικότητα τις «υποδομές» και τις «παροχές υπηρεσιών» του Κέντρου.

Σύμφωνα λ.χ. με τα άρθρα 6 και 7 του (δεσμευτικού) «σχεδίου σύμβασης» Α.Ε. και Εθνικής Βιβλιοθήκης, που έχει επίσης ενσωματωθεί στον Ν. 3785, η τελευταία «δεν δικαιούται να συμμετέχει στα έσοδα από την εκμετάλλευση των χώρων στάθμευσης» των πελατών της, ούτε «στα έσοδα από την εκμετάλλευση των εστιατορίων και των κυλικείων» (σ. 5.949).

Πρόκειται για το ίδιο μοντέλο διαχείρισης (δημόσιων πόρων από ανεξέλεγκτους ιδιωτικούς φορείς) που μεγαλούργησε προ δεκαπενταετίας στα χέρια της Γιάννας Αγγελοπούλου.

Παρά την υποχρεωτική χρηματοδότηση της Α.Ε. από το κράτος, ξεκαθαρίζει το άρθρο 3§3.1 της σύμβασης, αυτή «δεν υπάγεται στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, το δημόσιο λογιστικό, τις εθνικές διατάξεις περί εκπόνησης μελετών, παροχής υπηρεσιών, εκτέλεσης έργων και διενέργειας προμηθειών του δημοσίου, τις διατάξεις για την πρόσληψη προσωπικού στον δημόσιο τομέα και θα λειτουργεί ως φορέας ιδιωτικού δικαίου» (σ. 5.936).

Εξίσου εύγλωττη είναι η ρητή απαλλαγή της Α.Ε. (άρθρο 3§4.3) «από την υποχρέωση υποβολής στην αρμόδια Δ.Ο.Υ. προς θεώρηση συμβάσεων ή συμφωνητικών και καταστάσεων με συμβάσεις ή συμφωνητικά που συνομολογεί με τρίτους».

Ποιος όμως κουμαντάρει αυτή την τόσο προνομιούχα Α.Ε.; Σύμφωνα με το καταστατικό της (άρθρο 16§2), διευθύνεται από επταμελές Δ.Σ. που ορίζει η Γ.Σ. των μετόχων – το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος μέχρι τώρα, το ελληνικό Δημόσιο εφεξής.

Με κάποιους, όμως, ρητούς περιορισμούς όσον αφορά τη διακριτική ευχέρεια αυτού του τελευταίου. Η Εθνική Βιβλιοθήκη και η Λυρική απαγορεύεται π.χ. ρητά από τη σύμβαση να υποδείξουν περισσότερα από τρία συνολικά μέλη (άρθρο 3§2.4). «Επιπλέον», ξεκαθαρίζει το άρθρο 16§4 του καταστατικού της Α.Ε., «τα μέλη του Δ.Σ. θα πρέπει να μην έχουν ανταγωνιστικά προς τον Οργανισμό ή το Ιδρυμα συμφέροντα». Αρμόδιο για την επισήμανση «ανταγωνιστικών συμφερόντων» είναι, λογικά, το ίδιο το Ιδρυμα. Νιάρχος κερνά και Νιάρχος πίνει...

Disclaimer, δηλαδή... χάντρες και καθρεφτάκια

Η άτυπη αυτή ιδιωτικοποίηση συνοδεύεται στη «Μελέτη Επιδράσεων» από φανταχτερές υποσχέσεις, μπροστά στις οποίες ωχριούν οι μεγαλόστομες επαγγελίες των παπαγάλων του αλήστου μνήμης «Αθήνα 2004»: οι τουρίστες θα παρατείνουν τη διαμονή τους στην Αθήνα για να επισκεφτούν το ΚΠΙΣΝ, επιστήμονες απ’ όλο τον κόσμο θα εισρεύσουν για να φωτιστούν, χιλιάδες θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν, το Δημόσιο θα μαζέψει φόρους, η γύρω περιοχή θα αναπτυχθεί και άλλα συναφή.

Στην τελευταία σελίδα του φυλλαδίου, αμετάφραστη και τυπωμένη με μικροσκοπικά γράμματα (σε αντίθεση με τα πολύχρωμα διαγράμματα του κυρίως περιεχομένου), παρατίθεται η αγγλόγλωσση «Αποποίηση Ευθύνης» (Disclaimer) της συντάκτριας εταιρείας:

«Οι οικονομικές εκτιμήσεις», διαβάζουμε, «και τα συμπεράσματα που περιέχονται σ’ αυτά τα υλικά βασίζονται σε πάγιες μεθοδολογίες αποτίμησης, δεν είναι οριστικές προβλέψεις και δεν τις εγγυάται το BCG». Χάντρες και καθρεφτάκια για Βαλκάνιους ιθαγενείς, δηλαδή.

Οπως διαβάζουμε άλλωστε στη σύμβαση του 2009 (σ. 5.947), η υπογραφή της έγινε από τους μεν υπουργούς στην Αθήνα, για λογαριασμό δε του Ιδρύματος από τους Φίλιππο και Σπύρο Νιάρχο στο Σεντ Μόριτς της Ελβετίας.

Τα μυστικά του «δανεισμού»

Η κάρπωση των εσόδων από την εκμετάλλευση της Εθνικής Βιβλιοθήκης είναι η μια πλευρά του νομίσματος.

Υπάρχει και η άλλη: η διακηρυγμένη πρόθεση αλλαγής πελατείας, μέσω της αλλοίωσης της λειτουργίας ενός θεσμού που μέχρι σήμερα κάλυπτε τις πνευματικές ανάγκες όσων δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα αγοράς των βιβλίων που χρειάζονται για τη δουλειά τους.

Για τα σχέδια αυτά, αποκαλυπτικό είναι το φυλλάδιο «Μελέτη Επιδράσεων ΚΠΙΣΝ» που συνέταξε το BCG κι έχει αναρτηθεί στον ιστότοπο του Κέντρου.

Η «Μελέτη» επιμένει στη μετατροπή της Εθνικής Βιβλιοθήκης σε δανειστική (σ. 21, 23 & 25), απαιτώντας μάλιστα ρητά την «προσαρμογή του τρέχοντος νομοθετικού πλαισίου» προς αυτή την κατεύθυνση (σ. 70).

Η αλλαγή αυτή δεν ισοδυναμεί μόνο με κατάργηση της Εθνικής Βιβλιοθήκης ως τέτοιας, ως χώρου δηλαδή όπου οποιοσδήποτε μπορεί να διαβάσει όποιον τίτλο αναζητά δίχως να περιμένει πότε θα τον επιστρέψει ο προηγούμενος πελάτης.

Αφήνουμε κατά μέρος τα προβλήματα ασφάλειας που δημιουργεί μια τέτοια μετάλλαξη για το μοναδικό σε έκταση και σημασία υλικό ενός κρατικού θεσμού που υφίσταται από το 1829. Υπάρχουν επίσης σοβαρές ενδείξεις για την πρόθεση οικονομικής εκμετάλλευσης αυτού του «δανεισμού».

Τον περασμένο Οκτώβριο πραγματοποιήθηκε λ.χ. ειδική έρευνα (τηλεφωνική και διά ζώσης), με κομβικό ερώτημα αν οι χρήστες είναι διατεθειμένοι να πληρώνουν εισιτήριο σε περίπτωση «αναβάθμισης των παροχών» της Βιβλιοθήκης.

Το ενδεχόμενο επιβολής αντιτίμου διαφαίνεται και από την ταυτόχρονη προαναγγελία «ψηφιακού δανεισμούβιβλίων» (σ. 70) – και όχι απλής ανάρτησης των ψηφιακών αντιγράφων τους στο Διαδίκτυο, όπως κάνουν οι εθνικές και λοιπές δημόσιες βιβλιοθήκες όλου του κόσμου.

Ποτέ μην κάνετε το σήμα «V» της νίκης όταν βγάζετε φωτογραφίες, υπάρχει δυνητικά ο κίνδυνος να κλαπούν τα δακτυλικά σας αποτυπώματα. Τουλάχιστον αυτό υποστηρίζουν Ιάπωνες επιστήμονες, οι οποίοι κατόρθωσαν να αντιγράψουν αποτυπώματα από φωτογραφία με μηχανή υψηλής ανάλυσης.

Οι Ιάπωνες ερευνητές ανακοίνωσαν ότι αντέγραψαν επιτυχώς δεδομένα δακτυλικών αποτυπωμάτων από μια ψηφιακή φωτογραφία προσώπου που έκανε με τα δάχτυλά του το σήμα «V» της ειρήνης, προκαλώντας σοβαρά ερωτήματα σχετικά με τη δυνατότητα να κλαπούν τέτοιες πληροφορίες.

Όπως δήλωσε στο πρακτορείο Reuters o Ισάο Ετσιζέν, καθηγητής στο Ιαπωνικό Εθνικό Ινστιτούτο Πληροφορικής, «μπορεί κάποιος να χρησιμοποιήσει την τεχνολογία αυτή για να εμφανιστεί σαν κάποιος άλλος, για παράδειγμα για να έχει πρόσβαση σ' ένα smartphone ή για να παραβιάσει κάποιον κλειδωμένο χώρο, όπως ένα διαμέρισμα».

Το σήμα της νίκης με τα δύο δάχτυλα είναι πολύ συνηθισμένη χειρονομία μεταξύ των Γιαπωνέζων που ποζάρουν για φωτογραφία.

Ο Ισάο Ετσιζέν και ο συνάδελφός του ερευνητής Τατέο Ογκάνε κατόρθωσαν να αναπαράγουν ένα πείραμα κατά το οποίο πήραν τα δακτυλικά αποτυπώματα του καθηγητή Ετσιζέν από ψηφιακή φωτογραφία υψηλής ανάλυσης που είχε τραβηχτεί από απόσταση 3 μέτρων.

Ειδικότερα, η φωτογραφία είχε τραβηχτεί με φακούς 135-mm από φωτογραφική μηχανή SLR.

Η ανησυχία οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι τα σκάνερ δακτυλικών αποτυπωμάτων έχουν πλέον περάσει σε κινητά τηλέφωνα, στους φορητούς ηλεκτρονικούς υπολογιστές, στους εξωτερικούς σκληρούς δίσκους και στα ηλεκτρονικά πορτοφόλια ως εναλλακτική επιλογή για την ταυτοποίηση του χρήστη, αντί των κωδικών ή των προσωπικών αριθμών αναγνώρισης (PIN).


πηγή efsyn

Του Χρήστου Κάτσικα

Στην κάλυψη χρόνιων κενών της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης ανακοίνωσε, για μια ακόμη φορά, ότι ετοιμάζεται να προχωρήσει η κυβέρνηση, μέσω του ΑΣΕΠ για αρκετές χιλιάδες προσλήψεις εκπαιδευτικών.

Μάλιστα, σύμφωνα με τον υπουργό Παιδείας «διϋπουργική σύσκεψη για τον τριετή προγραμματισμό των προσλήψεων αυτών, που θα αφορούν τα έτη 2018 -2020 αναμένεται να συγκληθεί την ερχόμενη εβδομάδα». Στη σύσκεψη αυτή πρόκειται να συζητηθούν όλες οι πτυχές της απόφασης.

Στη δήλωσή του προς το ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Κώστας Γαβρόγλου επισημαίνει τη «μεγάλη σημασία που δίνει η Κυβέρνηση για την εκπαίδευση όλων των βαθμίδων είναι δεδομένη. Δεδομένη, επίσης είναι, και η νέα κατάσταση που αποτυπώθηκε στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό, ότι, δηλαδή, οι προτάσεις του Υπουργείου Παιδείας για το 2017, στοχεύουν όχι στη διαχείριση της κρίσης, αλλά στην αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης όλων των βαθμίδων που μας επιτρέπουν πια οι σαφείς ενδείξεις μιας έστω δειλής αλλά σταθερής αναπτυξιακής πορείας του τόπου μας».

Σύμφωνα με τον υπουργό Παιδείας «οι διορισμοί μόνιμων εκπαιδευτικών σηματοδοτούν την αρχή μιας νέας πορείας, δύσκολης αλλά και ελπιδοφόρας. Οι διορισμοί δηλώνουν την αρχή του τέλους ενός απαράδεκτου καθεστώτος στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση που ολοένα και περισσότερο βασίζεται σε αναπληρωτές καθηγητές, των οποίων την προσφορά θα πρέπει να αναγνωρίσουμε με τον πιο γενναιόδωρο τρόπο"», σημειώνει εξάλλου προϊδεάζοντας για διεξαγωγή ενός διαγωνισμού του ΑΣΕΠ.

Παράλληλα, ο κ. Γαβρόγλου επανέλαβε χθες όσα είχε ανακοινώσει στα μέσα Δεκεμβρίου: «Επιπλέον ο πρωθυπουργός σε σύντομο διάστημα θα ανακοινώσει την σύσταση μιας επιτροπής εμπειρογνωμόνων που θα μελετήσει τα οικονομικά της εκπαίδευσης και θα υπάρξει δέσμευση ότι σε τρία χρόνια να αντιμετωπιστούν όλες οι ανελαστικές ανάγκες σε ανθρώπινο δυναμικό, λειτουργικές απαιτήσεις και υλικές υποδομές. Από πλευράς μας θα κάνουμε το παν για να επιτευχθεί μία πολιτική και κοινωνική συναίνεση ώστε να κάνουμε όλοι μαζί το επόμενο στέρεο βήμα».

Στο πρώτο δελτίο τύπου (3/1) που βρίσκεται αναρτημένο στο δικτυακό τόπο του Υπουργείου Παιδείας σημειώνεται ότι «μέσα στο τρέχον έτος (2017) πρέπει να πραγματοποιηθεί ο διαγωνισμός, ενώ σχετικές εισηγήσεις έχουν ήδη γίνει από τον αρμόδιο υπουργό Κώστα Γαβρόγλου».

Την Τετάρτη (4/1)  σε συνέντευξη του στην ΕΡΑ της Τρίπολης ο υπουργός Επικρατείας Χριστόφορος Βερναρδάκης δήλωσε σχετικά με τις προσλήψεις  εκπαιδευτικών στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση: «Την ερχόμενη εβδομάδα θα βγει προκήρυξη για μόνιμους διορισμούς εκπαιδευτικών».

Η «κοινωνιολογία» της αποψίλωσης μόνιμου εκπαιδευτικού προσωπικού

Το υπουργείο Παιδείας και οι προηγούμενοι διαχειριστές του (Α. Διαμαντοπούλου, Κ. Αρβανιτόπουλος, Α. Λοβέρδος, Ν. Φίλης) επιχείρησαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα που δημιουργούσε η πολιτική των μηδενικών διορισμών με διάφορα αντιεκπαιδευτικά μέτρα, εκ των οποίων κυρίαρχα ήταν:

► οι συγχωνεύσεις και το κλείσιμο σχολείων (πάνω από 2.000 σχολεία εξαφανίστηκαν από τον χάρτη την περίοδο 2010-2014),

► η αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα (27-30),

► η αύξηση του ωραρίου των καθηγητών

► η κατάργηση ειδικοτήτων στην Επαγγελματική Εκπαίδευση (με αποτέλεσμα τον εξοστρακισμό περίπου 2.000 καθηγητών τεχνικών μαθημάτων)

► η αυστηροποίηση των προϋποθέσεων για τη δημιουργία τμημάτων ειδικοτήτων και ομάδων προσανατολισμού στα γενικά Λύκεια

► η θεσμοθέτηση Γ΄ ανάθεσης μαθημάτων σε αρκετές ειδικότητες

► οι παρεμβάσεις σε Νηπιαγωγεία  (διπλασιασμός των μαθητών ανά τμήμα) και στα Δημοτικά σχολεία (μείωση ωρών)
 
► μείωση του ωρολογίου προγράμματος των σχολείων, μείωση ωρών μαθημάτων, «κόψιμο» των ωρών εργαστηρίων Φυσικής και Πληροφορικής
          
Όλες οι παρεμβάσεις που έγιναν την περίοδο 2011-2016, σύμφωνα με τους τότε υπουργούς Παιδείας, έγιναν «για παιδαγωγικούς και εκπαιδευτικούς λόγους» και είχαν στόχο την «ποιοτικότερη εκπαίδευση».
Είναι φανερό ότι οι αλλαγές στη σχολική εκπαίδευση από το 2011 και μετά βασικό στόχο είχαν και έχουν τις περικοπές προσωπικού.

Οι υποσχετικές (για να μην ξεχνιόμαστε)

Την ίδια περίπου περίοδο, ξετυλίγεται ένα γαϊτανάκι υποσχετικών, που αρχίζει επί υπουργίας Ανδρέα Λοβέρδου και συνεχίζει μέχρι σήμερα, που αφορούσε στις εξαγγελίες για διορισμούς μόνιμων εκπαιδευτικών οι οποίοι όμως έμειναν στα χαρτιά.

Το Καλοκαίρι του 2014 ο τότε Υπουργός Παιδείας κ. Α. Λοβέρδος μιλάει για πρώτη φορά για διαγωνισμό ΑΣΕΠ πρόσληψης μόνιμων εκπαιδευτικών. Τον ακολουθούν ο πρώην Υπουργός Παιδείας κ. Α. Μπαλτάς όσο και ο πρώην αναπληρωτής Υπουργός Τάσος Κουράκης που εξήγγειλαν 20-25.000 μόνιμους διορισμούς εκπαιδευτικών σε βάθος τριετίας αρχής γενομένης από το 2015/16.

Κατόπιν, μετά την αλλαγή της ηγεσίας στο υπουργείο Παιδείας, από την αρχή του 2016 ο υπουργός Παιδείας Νίκος  Φίλης υποσχέθηκε 20.000 μόνιμους διορισμούς εκπαιδευτικών, που μάλιστα, σύμφωνα με τις αρχικές εξαγγελίες, το μεγαλύτερο μέρος τους θα γινόταν μέσα στο 2016 και η τελευταία δόση θα ήταν το 2018.

Τον Ιούνιο του 2016 ο υπουργός Παιδείας δηλώνει ότι οι μόνιμοι διορισμοί δεν προφταίνουν να γίνουν μέσα στο 2016 «γιατί καθυστέρησε η αξιολόγηση της ελληνικής οικονομίας από τους θεσμούς». Στην ίδια αυτή δήλωσή του υπόσχεται ότι «από το 2017 θα υπάρξουν προσλήψεις μόνιμων εκπαιδευτικών».

Ωστόσο, σύμφωνα με πληροφορίες, στη συνάντηση με τους θεσμούς το Σεπτέμβριο του 2016, οι τελευταίοι επικαλέστηκαν τη δυσμενή δημοσιονομική κατάσταση που «απαγορεύει» τους διορισμούς στο Δημόσιο και ξεκαθάρισαν ότι για να πραγματοποιηθούν διορισμοί στα σχολεία, πρέπει να προηγηθεί αυστηρή και εξαντλητική αξιολόγηση του υπάρχοντος διδακτικού δυναμικού, να απομακρυνθούν οι «ακατάλληλοι» από τις τάξεις και όσα κενά προκύψουν να καλυφθούν με αντίστοιχο αριθμό προσλήψεων.

Η στάση Γαβρόγλου στο θέμα των μόνιμων προσλήψεων

Ο Κώστας Γαβρόγλου λίγες μέρες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του ως υπουργός Παιδείας κράτησε αποστάσεις στο θέμα των μόνιμων προσλήψεων, θα έλεγε κανείς ότι ήταν αρκετά μετριοπαθής στις δηλώσεις του αν συγκρίνουμε όσα έλεγε με τις υποσχετικές των προηγούμενων Υπουργών Παιδείας.

Στις προγραμματικές δηλώσεις του στις 14/12/2016 απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου για το θέμα δηλώνει ότι "το θέμα των μόνιμων διορισμών έχει σχέση και με τις συνεννοήσεις με τους θεσμούς. Δεν μπορούμε να κάνουμε τις αλλαγές που θέλουμε με τον θεσμό των αναπληρωτών. Για πρώτη φορά μπαίνει η ανάγκη και γραπτά για μόνιμους διορισμούς. Θα είμαι απολύτως ειλικρινής. Χρονοδιάγραμμα για μόνιμους διορισμούς δεν μπορεί να υπάρξει!"

Λίγες μέρες μετά, σε συνέντευξή του στις 18/12/2016 στο ΑΠΕ-ΜΠΕ εκφράζει μια συγκρατημένη αισιοδοξία για το ενδεχόμενο να γίνουν μόνιμοι διορισμοί εκπαιδευτικών μέσα στο 2017:  

Κοιτάξτε, το θέμα των μόνιμων διορισμών είναι ένα πράγμα για το οποίο δίνουμε μια καθημερινή μάχη, για να μπορέσουμε να το εξασφαλίσουμε και στο πλαίσιο των συνεννοήσεων που γίνονται με τους θεσμούς κυρίως και βεβαίως στο πλαίσιο μιας κυβερνητικής πολιτικής. Είμαστε αισιόδοξοι ότι κάποιους διορισμούς θα έχουμε φέτος. Αλλά δεν θέλω να δώσω μεγαλύτερες ελπίδες για το πώς θα μπορέσουν αυτά να υλοποιηθούν από τη χρονιά που μας έρχεται, γιατί, ξέρετε, για να μπορέσουν αυτοί οι άνθρωποι να διοριστούν, θα πρέπει να περάσουν τις εξετάσεις του ΑΣΕΠ.

Ήδη υπάρχει κόσμος που έχει περάσει εξετάσεις του ΑΣΕΠ και περιμένει εδώ και πολλά χρόνια και βεβαίως υπάρχει μια πραγματικότητα που είναι ένας αριθμός αναπληρωτών, οι οποίοι ήδη εργάζονται στα σχολεία για πάρα πολλά χρόνια. Θα πρέπει λοιπόν να υπάρχει ένας συγκερασμός σε ένα πλαίσιο δημόσιας διοίκησης, το οποίο είναι και πάρα πολύ δυσκίνητο. Δηλαδή, για να δώσουν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι εξετάσεις και να αξιολογηθούν τα αποτελέσματα και να παρθούν υπ' όψιν οι ενστάσεις κτλ, αυτά θέλουν μήνες δουλειάς. Πάντως, εμείς είμαστε αισιόδοξοι ότι φέτος θα μπορέσουμε να κάνουμε κάποιους διορισμούς. 

Τώρα, η νέα ηγεσία του υπουργείου Παιδείας οριοθετεί εκ νέου την προοπτική μόνιμων διορισμών. Μάλιστα, και αφού από τα προηγούμενα λόγια του υπουργού Παιδείας αλλά και τις δηλώσεις Βερναρδάκη για γραπτό διαγωνισμό μέσα στο 2017, δημιουργήθηκε κάποια σύγχυση, η Αυγή προβάλλει τις επισημάνσεις υψηλόβαθμου στελέχους του Υπουργείου που αποφαίνεται ότι «δεν υπάρχει θέμα γραπτού διαγωνισμού για τους διορισμούς».

Ακολούθησε στη συνέχεια η ανακοίνωση της διάψευσης του γραπτού διαγωνισμού κατά την οποία το σύστημα διορισμών θα αποφασιστεί ύστερα από διάλογο με τις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες.

Να πούμε, λοιπόν καθαρά, την εκτίμησή μας για αυτή τη νέα εξέλιξη, σε επίπεδο, βεβαίως δηλώσεων.

1. Αυτό που έχει γίνει φανερό είναι ότι όλες οι διακηρύξεις των Υπουργών Παιδείας για 20.000 μόνιμους διορισμούς, από τον Λοβέρδο και τον Μπαλτά μέχρι και το Νίκο Φίλη ήταν τουλάχιστον παρελκυστικές. Προσπαθούσαν να κερδίσουν χρόνο και να χορτάσουν με ελπίδες το ρημαγμένο εκπαιδευτικό σώμα όταν δεν είχε εξασφαλιστεί τίποτε. Ήταν μια επικοινωνιακή πολιτική, ένας χειρισμός την ίδια ώρα που έμπαιναν σε λειτουργία αλλεπάλληλοι «κόφτες» στις θέσεις εκπαιδευτικών.

2. Φαίνεται τώρα ότι η Κυβέρνηση έχει εξασφαλίσει τη δυνατότητα κάποιων μόνιμων διορισμών. Λέμε φαίνεται καθώς η εκπαίδευση στο θέμα αυτό αναπνέει ακόμη τα αποκαΐδια των απατηλών διακηρύξεων. Ωστόσο θέλουμε να το ξεκαθαρίσουμε ότι αν τελικά προχωρήσει η Κυβέρνηση σε μόνιμες προσλήψεις αυτές θα είναι λίγες, ελάχιστες, δεν θα έχουν καμιά σχέση με τις προηγούμενες διακηρύξεις. Και αυτό το γνωρίζει καλά και ο νέος Υπουργός Παιδείας. Και γι αυτό δεν κάνει καμιά αναφορά σε αριθμούς. Καμιά. Και γι αυτό μιλάει για «σύσταση μιας επιτροπής εμπειρογνωμόνων που θα μελετήσει τα οικονομικά της εκπαίδευσης και θα υπάρξει δέσμευση ότι σε τρία χρόνια να αντιμετωπιστούν όλες οι ανελαστικές ανάγκες σε ανθρώπινο δυναμικό».

Γιατί, όμως, εκτιμούμε ότι εάν γίνουν μόνιμες προσλήψεις αυτές θα είναι εξαιρετικά λίγες;

Για τρεις λόγους σημαντικούς και δυσοίωνους. Πρώτον, γιατί το Υπουργείο Παιδείας έχει «στο τσεπάκι» και άλλους «κόφτες» για τον περιορισμό των αναγκών σε προσωπικό. Είναι φανερό ότι στα ΕΠΑΛ τις επόμενες εβδομάδες θα επιχειρηθεί νέες συγχωνεύσεις τμημάτων στη βάση της εγκυκλίου για έλεγχο των φοιτούντων (και όχι εγγεγραμμένων) μαθητών. Επίσης στα ΕΠΑΛ τη νέα σχολική χρονιά θα έχουμε πολύ λιγότερα τμήματα καθώς θα έχει αποφοιτήσει η φετινή Γ΄ τάξη η οποία είναι οριοθετημένη με βάση το προηγούμενο σύστημα.

Παράλληλα, φαίνεται ότι το υπουργείο Παιδείας σκοπεύει νέα μείωση του ωρολογίου προγράμματος αυτή τη φορά στο Λύκειο.

Τελειώσαμε; Δυστυχώς τα χειρότερα έπονται. Να θυμίσουμε ότι στις προσλήψεις προσωπικού για το 2017 ισχύει το : μία πρόσληψη σε κάθε τέσσερις αποχωρήσεις. Το δυστύχημα είναι ότι αν και αυτή είναι μια καλύτερη αναλογία από αυτή που ίσχυε το 2016 (που βεβαίως δεν τηρήθηκε ούτε και αυτή), οι αποχωρήσεις στην σχολική εκπαίδευση είναι τα τελευταία χρόνια εξαιρετικά λίγες. Οι εκπαιδευτικοί, μπροστά στο φόβο ραγδαίας μείωσης των συντάξεων, προτιμούν να παρατείνουν όσο μπορούν περισσότερο την παραμονή τους στο σχολείο και στη «σιγουριά» του μισθού.

Και το χειρότερο, που το γνωρίζει ο κ. Γαβρόγλου: Σύμφωνα με τα στοιχεία της πρόσφατης Έκθεσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα (Σεπτέμβριος 2016) θα έχουμε μείωση του μαθητικού δυναμικού τα επόμενα 6 χρόνια 2017-2012 κατά 120.000 μαθητές (!). Ναι είναι αλήθεια. Αυτό είναι το αποτέλεσμα των μνημονίων στις γεννήσεις, οι οποίες από το 2010/11 και μετά, είναι μειωμένες κατά 15 - 20.000 ετησίως σε σχέση με την περίοδο 2005 - 2010.Και αυτό το γνωρίζουν οι επιτελείς του Υπουργείου και γι αυτό λέμε ότι μοιάζουν όλες οι διακηρύξεις τους για προσλήψεις μόνιμου εκπαιδευτικού προσωπικού σαν επιχείρηση κερδίσματος χρόνου.

Αυτό σημαίνει ότι, αν οι μόνιμοι αλλά και οι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί πέσουν στην «παγίδα» που στήνει το υπουργείο και χωριστούν σε «ομάδες συμφερόντων» (προϋπηρεσία, ΑΣΕΠ, μεταπτυχιακά κλπ κλπ), αν η αντιπαράθεση αντί να επικεντρωθεί στην απαίτηση για μόνιμους διορισμούς ίσους με τον αριθμό των εκπαιδευτικών που αποχώρησαν την τελευταία εξαετία, αναλωθεί στον τρόπο διορισμού, τότε θα αλληλοφαγωθούν για ένα «αδειανό πουκάμισο». Στην κυριολεξία.

Και αν γίνει αυτό, τότε όλοι μαζί, θα υποστούν όσα δεν φαντάζονται.

πηγή efsyn.gr

Συντάκτης: Δημήτρης Τερζής

Η υπόθεση Novartis μοιάζει με ένα καλογραμμένο αστυνομικό θρίλερ. Τα έχει όλα: έναν φαρμακευτικό κολοσσό, καταγγελίες για μεγάλο σκάνδαλο με μίζες, δικαστική διερεύνηση από το FBI και την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς των ΗΠΑ, ελληνική εισαγγελική έρευνα, μία απόπειρα αυτοκτονίας στελέχους της εταιρείας, καταθέσεις δεκάδων μαρτύρων, φήμες για εμπλοκή πολιτικών προσώπων κ.ά. Και να φανταστεί κανείς ότι βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή.

Πίσω από το καλογραμμένο θρίλερ, όμως, όπως όλα δείχνουν, παίζεται ένας ανελέητος πόλεμος μεγάλων οικονομικών συμφερόντων μεταξύ Αμερικής και γερμανικής Ευρώπης, στο πλαίσιο του οποίου έχουμε δει μάχες κατά καιρούς με εταιρείες μεγαθήρια στους τομείς τους: Volkswagen, Deutsche Bank, Apple κ.ά.

Ας ξεκινήσουμε με την εξής διαπίστωση: Η Novartis είναι μία από τις ηγέτιδες εταιρείες παγκοσμίως στον χώρο του φαρμάκου.

Από το 1996 που δημιουργήθηκε έχει απασχολήσει ουκ ολίγες φορές τη δημοσιότητα, αλλά και τη Δικαιοσύνη ανά τον κόσμο, για θέματα παρόμοια με αυτά που εξετάζουν οι αμερικανικές αρχές με την αρωγή και των ελληνικών.

Είναι αναμενόμενο σε μια βιομηχανία με τεράστιους τζίρους, όπως είναι η φαρμακευτική, ο ανταγωνισμός μεταξύ των εταιρειών να είναι ιδιαίτερα έντονος.

Πίτα 1,5 τρισ. δολάρια

Είναι γνωστό, επίσης, πως αθέμιτες μέθοδοι σ’ αυτόν τον ανταγωνισμό χρησιμοποιούνται κατά κόρον.

Με δεδομένο ότι η συνταγογράφηση φαρμάκων θα φτάσει παγκοσμίως το 1,5 τρισ. δολάρια στην επόμενη πενταετία, αντιλαμβάνεται κανείς ότι όλες οι εταιρείες του χώρου θέλουν ένα μεγάλο κομμάτι από αυτήν την πίτα. Το ερώτημα είναι, ποιοι θα είναι οι νικητές.

Η ιστορία της ελβετικής -γερμανικών συμφερόντων- εταιρείας αρχίζει πριν από 21 χρόνια, με τη συγχώνευση των εταιρειών Ciba-Geigy και Sandoz.

Η ιστορία, δε, των μητρικών εταιρειών πάει κάπου 250 χρόνια πίσω και ξεκινά από την παραγωγή συνθετικών χρωστικών υλών, ενώ στην πάροδο των χρόνων επεκτάθηκαν στην παραγωγή χημικών και τελικά φαρμακευτικών προϊόντων.

Σήμερα, ο όμιλος Novartis διαθέτει εταιρείες σε πολλά σημεία του κόσμου, στις οποίες εργάζονται συνολικά 118.700 εργαζόμενοι (στοιχεία 2015).

Τα «στρατηγεία» της είναι δύο: ένα με έδρα στη Βασιλεία της Ελβετίας κι άλλο ένα στο Κέμπριτζ, στη Μασαχουσέτη των ΗΠΑ.

Αν δει κανείς αναλυτικά την πορεία της Novartis από τη στιγμή της ίδρυσής της έως σήμερα, θα διαπιστώσει ότι βασίστηκε σε μια ιδιαίτερα επιθετική πολιτική εξαγορών άλλων εταιρειών και μέσα σε 20 χρόνια κατάφερε να φτάσει στην κορυφή της φαρμακευτικής αγοράς.

Ενδεικτικά αναφέρουμε τις σημαντικότερες εξαγορές-συνεργασίες της τα τελευταία χρόνια:

● Το 2000 δημιουργεί μια νέα εταιρεία, τη Syngenta, μαζί με μια άλλη φαρμακευτική, την AstraZeneca, στον τομέα των αγροτικών φαρμάκων.

● Το 2005 αποκτά έναντι 8,2 δισ. δολαρίων τη Hexal, μία από τις κορυφαίες γερμανικές εταιρείες γενοσήμων, αλλά και την Eon Labs, μια ανερχόμενη αμερικανική εταιρεία γενοσήμων.

Την επόμενη χρονιά αποκτά την αμερικανική εταιρεία Chiron Corporation, με ειδίκευση στα εμβόλια και στα βιοφαρμακευτικά σκευάσματα.

● Το 2009 αποκτά το 85% της κινεζικής εταιρείας εμβολίων Zhejiang Tianyuan Bio-Pharmaceutical Co., Ltd. Θα αποτελέσει το όχημά της για να μπει στην αγορά της Ασίας.

● Το 2010 κάνει το μεγάλο μπαμ και έναντι 39,3 δισ. δολαρίων εξαγοράζει την αμερικανική Alcon, τη μεγαλύτερη εταιρεία οφθαλμολογικής φροντίδας στον πλανήτη.

● Το 2011 εξαγοράζει την Genoptix, εταιρεία διαγνωστικών εργαστηρίων, ενώ ένα χρόνο αργότερα αναδεικνύεται στον μεγαλύτερο κατασκευαστή γενόσημων φαρμάκων για το δέρμα, με την εξαγορά της Fougera Pharmaceuticals για 1,5 δισ. δολάρια.

● Το 2014 η εταιρεία κάνει το δεύτερο μεγάλο μπαμ και συνεργάζεται με τη βρετανική φαρμακευτική GlaxoSmithKline, όπου έναντι 16 δισ. δολαρίων αγοράζει τα φάρμακά της για τον καρκίνο και της πουλάει έναντι 7,1 δισ. δολαρίων τη διαχείριση των εμβολίων της (πλην των αντιγριπικών). Παράλληλα ιδρύουν μία κοινοπραξία στον τομέα των μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων.

Επειδή όμως καμία εταιρεία τέτοιου μεγέθους δεν πορεύεται με τον σταυρό στο χέρι, ανάλογα μεγάλες ήταν και οι υποθέσεις για τις οποίες η Novartis κλήθηκε να πληρώσει πρόστιμα για αθέμιτες πρακτικές προώθησης των προϊόντων της.

Υπενθυμίζουμε εδώ ότι οι καταγγελίες που έγιναν για τη δράση της εταιρείας στην Ελλάδα αφορούν το διάστημα 2006-2014. Κατά την ίδια περίοδο, όμως, η εταιρεία αντιμετώπισε προβλήματα με τη Δικαιοσύνη και αλλού. Ειδικότερα:

■ Το 2005 ξεκινά η πρώτη μεγάλη έρευνα των ομοσπονδιακών αρχών των ΗΠΑ για τη Novartis. Η υπόθεση αφορά την προώθηση από δίκτυο γιατρών έξι ευπώλητων φαρμάκων της εταιρείας προς το κοινό. Το αντίτιμο της προώθησης ήταν δώρα, γεύματα, ταξίδια που πλήρωνε η εταιρεία.

Η υπόθεση έκλεισε πέντε χρόνια αργότερα με τη Novartis να πληρώνει αποζημίωση 422,5 εκατ. δολάρια στο αμερικανικό Δημόσιο.

■ Το 2010 δικαστήριο της Νέας Υόρκης επιδίκασε αποζημίωση 3,3 εκατ. δολάρια σε 12 γυναίκες που εργάζονταν στο τμήμα πωλήσεων της Novartis, καθώς αποδείχθηκε ότι η εταιρεία έκανε διακρίσεις εις βάρος τους όταν έμαθε ότι οι συγκεκριμένες εγκυμονούσαν.

Η καταδίκη αυτή άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για την εταιρεία, η οποία στους επόμενους μήνες πλήρωσε άλλα 152 εκατ. δολάρια σε αποζημιώσεις εργαζόμενων γυναικών που κατήγγειλαν ότι από το 2002 υπέστησαν διακρίσεις που αφορούσαν τη μισθοδοσία, τις προαγωγές τους και τη γενικότερη συμπεριφορά της Novartis απέναντί τους.

■ Το καλοκαίρι του 2013 ξεσπά στην Ιαπωνία το σκάνδαλο Diovan, ένα φάρμακο της Novartis για την υπέρταση. Δύο πανεπιστήμια της χώρας που είχαν διεξαγάγει έρευνα για το σκεύασμα ανακάλεσαν τα συμπεράσματά τους κάνοντας λόγο για νοθευμένα κλινικά στοιχεία.

Η Novartis απέδωσε το θέμα σε ανάρμοστη συμπεριφορά ενός υπαλλήλου που είχε εμπλοκή σε όλες τις έρευνες, αλλά δεν δέχτηκε εμπλοκή της διοίκησης με σχετική απόφαση «μαγειρέματος» των στοιχείων.

Στις εξηγήσεις που έδωσε στις αρχές ανέφερε ότι ο υπάλληλος συμμετείχε στις πανεπιστημιακές έρευνες χωρίς να δηλώσει τη σχέση του με την εταιρεία – γεγονός που συνιστά σύγκρουση συμφερόντων. Οι αρμόδιες αρχές έκαναν μήνυση στην εταιρεία αλλά και στον υπάλληλο.

■ Την ίδια χρονιά λήγει εις βάρος της Novartis μια επτάχρονη δικαστική διαμάχη που έλαβε χώρα στην Ινδία. Η εταιρεία επιχείρησε να περάσει στη συγκεκριμένη αγορά ένα φάρμακο κατά του καρκίνου διεκδικώντας την προστασία της πατέντας του.

Το κόστος του συγκεκριμένου φαρμάκου ανερχόταν στα 4.000 δολάρια. Η υπόθεση έφτασε ώς το ανώτατο δικαστήριο της χώρας το οποίο και απέρριψε το αίτημα της εταιρείας, από τη στιγμή που αποδείχθηκε ότι το εν λόγω σκεύασμα είχε ελάχιστες διαφορές από άλλο γενόσημο σκεύασμα που η τιμή του ήταν στα 73 δολάρια!

Η εταιρεία είχε φτάσει στο σημείο έως και να εκβιάσει για την απόφαση, μέσω ενός ανώτερου στελέχους της, που σε συνέντευξή του στους Financial Times είχε δηλώσει:

«Αν η τωρινή κατάσταση παραμείνει ως έχει, δηλαδή όλες οι βελτιώσεις ενός πρωτότυπου σκευάσματος δεν μπορούν να προστατευτούν, αυτά τα φάρμακα δεν θα κυκλοφορούν στην Ινδία».

■ Τον Νοέμβριο του 2015 οι αμερικανικές αρχές επιβάλλουν νέο πρόστιμο ύψους 390 εκατ. δολαρίων στην εταιρεία. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, είχε στήσει ένα δίκτυο προώθησης των προϊόντων της σε φαρμακεία της χώρας, με αντίτιμο εκπτώσεις επί των τιμών και δώρα στους φαρμακοποιούς.

Διαπιστώνει κανείς ότι οι περισσότερες καταδίκες της εταιρείας έχουν γίνει στις ΗΠΑ. Είναι λογικό εν μέρει, αν το συνδυάσουμε με τα επίσημα στοιχεία πώλησης των φαρμάκων.

Σύμφωνα με την τελευταία έρευνα της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Φαρμακευτικών Βιομηχανιών και Ενώσεων (EFPIA - στοιχεία 2014), τη μερίδα του λέοντος κατέχει η Βόρεια Αμερική (Καναδάς και ΗΠΑ) όπου πωλείται το 44,5% των παραγόμενων φαρμάκων, με την Ευρώπη να ακολουθεί σε απόσταση, 25,3%.

Θα μπορούσε να πει κάποιος πως στις καταδίκες αυτές η εταιρεία απάντησε με απολύσεις, καθώς στην Αμερική μόνο κατά το διάστημα 2010-2013 5.400 συνεργάτες της Novartis (κυρίως στον τομέα των πωλήσεων) έχασαν τη δουλειά τους.

Η περίπτωση της Ελλάδας

Οι καταγγελίες που αφορούν την Ελλάδα δεν διαφέρουν από τις άλλες περιπτώσεις που αναφέραμε πιο πάνω. Πρόκειται για καταγγελίες προώθησης των προϊόντων της εταιρείας από δίκτυο γιατρών με τη συμμετοχή διαφόρων στελεχών από τον χώρο της Υγείας.

Κάποια δημοσιεύματα, μόλις έγινε γνωστό ότι εξετάζονται και οι ενδεχόμενες ευθύνες πολιτικών προσώπων, έσπευσαν να απορρίψουν αυτή την εκδοχή, λέγοντας ότι δεν στοιχειοθετούνται τέτοιες κατηγορίες.

Βάσιμες πληροφορίες της «Εφ.Συν.» αναφέρουν ότι κανείς δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχος έως ότου αποφανθεί σχετικά το FBI που διεξάγει την έρευνα μαζί με την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς των ΗΠΑ.

Κλιμάκιο του FBI βρέθηκε ήδη στην Ελλάδα για συλλογή στοιχείων, ενώ είναι δεκάδες οι άνθρωποι που έχουν καταθέσει για την υπόθεση.

Οι ίδιες πηγές μάς λένε ότι οι πληροφορίες που έδωσαν στις αμερικανικές αρχές τα δύο πρώην στελέχη της εταιρείας είναι βάσιμες και αποδεικτέες και γι’ αυτό άλλωστε ξεκίνησε και η σχετική έρευνα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Είναι, δε, σημαντικό να αποσαφηνιστεί ότι τα εν λόγω «βαθιά λαρύγγια» εξαγοράζουν με αυτό τον τρόπο την ασυλία τους μια και συμμετείχαν και οι ίδιοι στο δίκτυο το οποίο καταγγέλλουν.

Το μόνο σίγουρο είναι πως στην υπόθεση, όπως μας μεταφέρθηκε από αξιόπιστη πηγή, «εμπλέκονται σημαντικά πρόσωπα σε σημαντικές θέσεις» και πως θα υπάρξουν σχετικές ανακοινώσεις από την εισαγγελία της Νέας Υόρκης «μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2017».

Διαφημιστικές καμπάνιες στην Ελλάδα της κρίσης

Ακόμα και εν μέσω κρίσης η Novartis δεν είχε κανένα οικονομικό πρόβλημα να τρέξει διαφημιστικές καμπάνιες προώθησης των προϊόντων της στην Ελλάδα.

Χαρακτηριστική περίπτωση είναι αυτή για το Bexsero, το εμβόλιο μηνιγγίτιδας τύπου Β. Πολλοί ήταν εκείνοι που από πολύ νωρίς πήραν θέση υπέρ της ένταξης του σκευάσματος στο εθνικό πρόγραμμα εμβολιασμών και η εταιρεία διοργάνωσε σειρά εκδηλώσεων προκειμένου να το στηρίξει. Εως και πρόσφατα το θέμα ήταν στην επικαιρότητα, όταν για άλλη μια φορά η ανάλογη Αρχή απέρριψε το αίτημα της εταιρείας για την ένταξή του.

Απ’ την πλευρά τους, πολλά ΜΜΕ, και σχεδόν όλες οι ιστοσελίδες του ιατρικού χώρου, δεν παρέλειπαν να φιλοξενούν δηλώσεις επιστημόνων που συμφωνούσαν ότι είναι απαραίτητη η εισαγωγή του στο πρόγραμμα εμβολιασμών.

Το γεγονός ότι καμία χώρα στην Ε.Ε. δεν το έχει εισαγάγει στο αντίστοιχο πρόγραμμά της, παρά μόνο η Βρετανία και η Ιταλία για συγκεκριμένες ομάδες πληθυσμού που παρουσίασαν υψηλά ποσοστά κρουσμάτων (τριπλά απ’ την Ελλάδα), δεν φαίνεται να το έλαβε κανείς υπόψη του.

Αντιθέτως, πλήθαιναν οι κραυγές... συμπαράστασης στους γονείς που, μεσούσης της κρίσης, θα έδιναν 100 ευρώ για την κάθε δόση ενός εμβολίου προκειμένου να προφυλάξουν το παιδί τους. Για την ιστορία, το 2015 τα κρούσματα μηνιγγίτιδας τύπου Β στη χώρα μας ήταν συνολικά 57.

Αντιδράσεις, όμως, άλλου τύπου προκάλεσε και η πρόσφατη καμπάνια της εταιρείας για την ψωρίαση, με τη συνεργασία της Ελληνικής Δερματολογικής Εταιρείας.

Οι αντιδράσεις αφορούσαν αφίσες για την ψωρίαση, όπου ο ασθενής παρουσιαζόταν να έχει τέλειο δέρμα και τέλεια χαρακτηριστικά (αφού προηγουμένως θα είχε κάνει χρήση των νέων φαρμάκων) και με αυτόν τον τρόπο θα είχε την ευκαιρία για μια φυσιολογική ζωή. Οι υπόλοιποι, στον Καιάδα...

Περισσότερα στην efsyn.gr

Συντάκτης: Βασίλης Γεώργας

Ομαδικές απολύσεις κατά παραγγελία και κατεδάφιση της Διαιτησίας επεδίωκε ήδη από το 2011, σε ανοιχτή γραμμή με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η πολυεθνική τσιμεντοβιομηχανία Lafarge-ΑΓΕΤ Ηρακλής.

Πέντε χρόνια μετά, η γαλλο-ελβετική εταιρεία έχει γίνει ο μοιραίος παίκτης για τη διευκόλυνση των απολύσεων στην Ελλάδα καθώς η προσφυγή της στο ΣτΕ και η επικείμενη απόφαση που αναμένεται να εκδώσει το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, θα είναι ο καταλύτης για τις αλλαγές που θα γίνουν στη νομοθεσία.

Αλλωστε το θέμα της συζήτησης για τις αλλαγές στο καθεστώς των ομαδικών απολύσεων έχει παγώσει μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και δανειστών μέχρι την έκδοση απόφασης από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (αναμένεται στο τέλος Οκτωβρίου).

Η « Εφ.Συν.» αποκαλύπτει σήμερα εμπιστευτικό e-mail της Lafarge προς το ΔΝΤ που αποδεικνύει ότι ο τότε διευθύνων σύμβουλος της τσιμεντοβιομηχανίας ΑΓΕΤ Ηρακλής, Πιερ Ντελαπλάν, είχε απευθείας συνομιλίες με τον Μπομπ Τράα και την ομάδα του στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προκειμένου να «περάσουν» στο Μνημόνιο οι θέσεις της γαλλικής πολυεθνικής για τις επιδιωκόμενες αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις στην Ελλάδα.

Μέσω του ΔΝΤ παράλληλα, η Lafarge επιχειρούσε να ανοίξει διαύλους και με την υπόλοιπη τρόικα ώστε να επεκτείνει τις πιέσεις σε όλη την κλίμακα των δανειστών.

Επιβεβαιώνονται έτσι οι υποψίες που είχε ανοιχτά διατυπώσει η ΓΣΕΕ ότι ο ρόλος κάποιων μεγάλων πολυεθνικών οι οποίες δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα καθώς και άλλων εγχώριων επιχειρηματικών φορέων που επίσης διατηρούν στενές επαφές, δεν απέχει πολύ από εκείνον του «υποβολέα» της τρόικας στη σύνταξη των μνημονίων ανάλογα με τα συμφέροντά τους.

Σήμερα ο Ντελαπλάν είναι πλέον περιφερειακός διευθυντής της Lafarge Holcim για τις αναδυόμενες ευρωπαϊκές αγορές, ενώ ο Ολλανδός Μπομπ Τράα έχει αντικατασταθεί.

Ωστόσο η «δουλειά» έχει γίνει αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι οι περισσότερες από τις προτάσεις της Lafarge προς το ΔΝΤ -με αποκορύφωμα αυτές για τη διευκόλυνση των ομαδικών απολύσεων και την αποδυνάμωση της Διαιτησίας για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις- αποτελούν «επίδικο» των ανατροπών που επιχειρείται να επιβληθούν στα εργασιακά με τις διαπραγματεύσεις κυβέρνησης-δανειστών στο πλαίσιο της δεύτερης αξιολόγησης.

Γνώστες των εν λόγω συζητήσεων μεταξύ Lafarge-ΔΝΤ που διεξάγονταν διά ζώσης και με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο ήταν επίσης και δύο Ελληνες, στελέχη του ΔΝΤ: ο Γιώργος Γατόπουλος, μέλος της μόνιμης αντιπροσωπείας της τρόικας στην Ελλάδα, και η Μαριαλένα Αθανασοπούλου, η οποία εργαζόταν για λογαριασμό των αποστολών του ΔΝΤ και σήμερα έχει ενταχθεί στα κλιμάκια του ESM.

Αμφότερα τα ονόματα των δύο στελεχών του ΔΝΤ αναφέρονται ως αποδέκτες του εμπιστευτικού e-mail που έστειλε τον Νοέμβριο του 2011 ο επικεφαλής της ΑΓΕΤ στον Μπομπ Τράα. Οι συνεννοήσεις αυτές διεξάγονταν σε φορτισμένο κλίμα καθώς συνέπεσαν χρονικά με την εξαγγελία του δημοψηφίσματος Παπανδρέου, το οποίο δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.

Στο e-mail που φέρει την ένδειξη «εμπιστευτικό-αποκλειστικά για εσωτερική χρήση από το ΔΝΤ» και εστάλη όπως προκύπτει, λίγες μέρες μετά τη διά ζώσης επαφή Ντελαπλάν-Μπομπ Τράα, το στέλεχος της Lafarge εκφράζει τη δυσαρέσκεια της εταιρείας του για το ότι οι νόμοι που είχαν ήδη ψηφιστεί για τις ομαδικές απολύσεις, τη Διαιτησία και τις κλαδικές συμβάσεις δεν εφαρμόζονταν.

Παράλληλα επισυνάπτει αναλυτικές προτάσεις των Γάλλων προς το ΔΝΤ για τις «πιο στοχευμένες αλλαγές» που θέλει να γίνουν στα εργασιακά, αλλά και το θεσμικό πλαίσιο για τις στρατηγικές επενδύσεις, με στόχο να εξυπηρετηθούν ειδικότερα συμφέροντα της Lafarge και ευρύτερα συμφέροντα των μεγάλων βιομηχανιών.

Εκείνη την περίοδο η Lafarge είχε ανοιχτά μέτωπα λόγω του λουκέτου που ήθελε να βάλει στο εργοστάσιο των Τσιμέντων Χαλκίδας (σ.σ. σταμάτησε την παραγωγή του το 2011 και έκλεισε το 2013) απολύοντας ομαδικά τους 236 εργαζομένους, αλλά και με τις αντιδράσεις που συναντούσε η επένδυση καύσης RDF που προωθούσε η εταιρεία στο Μυλάκι Αλιβερίου.

Η προσπάθεια της ΑΓΕΤ να απολύσει τους εργαζομένους στα Τσιμέντα Χαλκίδας ήταν εκείνη που την οδήγησε τελικά να προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας κατά της απόρριψης του αιτήματός της από το υπουργείο Εργασίας.

Η υπόθεση αυτή παραπέμφθηκε στη συνέχεια από το ίδιο το ΣτΕ στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ενωσης με τη διατύπωση προδικαστικού ερωτήματος, ώστε να κριθεί αν είναι συμβατό με το κοινοτικό δίκαιο το δικαίωμα του υπουργείου Εργασίας να εγκρίνει ή να απορρίπτει αιτήματα ομαδικών απολύσεων.

Από τις παρατηρήσεις της Lafarge στο περιβόητο e-mail ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν:

το αίτημα για κατάργηση των κλαδικών συμφωνιών και υπερίσχυση των ατομικών συμβάσεων. Είναι ο τρόπος να καταργηθούν στην πράξη όλες οι προστατευτικές δικλίδες ασφαλείας για την εργασία των μισθωτών και το ΔΝΤ παλεύει με νύχια και με δόντια να επιβάλει την κατάργηση.

 η πρόταση να καταργηθεί η δυνατότητα του υπουργείου Εργασίας να εγκρίνει ή να απορρίπτει τις ομαδικές απολύσεις σε περίπτωση που δεν καταλήγουν σε συμφωνία οι εργοδότες με τους εκπροσώπους των εργαζομένων. Αποτελεί τον τρόπο να αρθεί το πρόβλημα των ομαδικών απολύσεων αφού κανείς περιφερειάρχης ή υπουργός μέχρι σήμερα δεν έχει δεχθεί να βάλει την υπογραφή του και να εγκρίνει σχέδιο ομαδικών απολύσεων.



 το αίτημα για διευκόλυνση των ομαδικών απολύσεων και προστασία των εργοδοτών από δικαστικές αποφάσεις υπέρ των εργαζομένων.

 η αυστηρή εφαρμογή του νόμου για τη Διαμεσολάβηση-Διαιτησία με τη συμβολή «αξιοσέβαστων επιχειρηματιών και επαγγελματιών». Ουσιαστικά ήταν ο τρόπος με τον οποίο σταμάτησαν να υπογράφονται συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Το 2014, όταν κρίθηκε αντισυνταγματική η ρύθμιση επανήλθε το δικαίωμα της μονομερούς προσφυγής, ωστόσο η ζημιά είχε συντελεστεί. Πολλοί κλάδοι δεν είχαν συλλογική σύμβαση εργασίας.

Απoσπάσματα από τα επίμαχα e-mails

Αγαπητέ Μπομπ,

Ηταν χρήσιμη, διαφωτιστική και έγκαιρη η συνάντηση μαζί σας και με την ομάδα σας την περασμένη Δευτέρα στο γραφείο σας, μόλις λίγες ώρες πριν από την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος.

Οπως σας είχα υποσχεθεί, παρακαλώ βρείτε συνημμένο το ανεπίσημο έγγραφο (non paper) που συνοψίζει την πρόταση της Lafarge για περισσότερο στοχευμένες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Ας ελπίσουμε ότι η κατάσταση θα παραμείνει υπό έλεγχο και ο ελληνικός λαός θα αποφασίσει να μείνει στο ευρώ και να επιστρέψει στο μονοπάτι των μεταρρυθμίσεων.

Μας ανέφερες τα ονόματα των ανθρώπων από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις Βρυξέλλες οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι με το πρόγραμμα διαρθρωτικών αλλαγών. Θα μπορούσες να ξαναστείλεις τα στοιχεία επικοινωνίας μαζί τους επειδή ενδεχομένως έχουμε λανθασμένα τα ονόματά τους.

Σε ευχαριστώ πολύ που αφιέρωσες χρόνο για να συναντήσεις τη Lafarge

Τις καλύτερες ευχές

Pierre Delaplanque

Ceo Heracles General Cement Company

Νοέμβριος 2011

Διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις – Εμπιστευτικό αποκλειστικά για εσωτερική χρήση από το ΔΝΤ

Παρακάτω είναι μερικές προτάσεις μεταρρυθμίσεων που θα μπορούσαν να βοηθήσουν μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα να ανακτήσουν την ανταγωνιστικότητά τους:

ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ

Α. Διασφάλιση της αυστηρής εφαρμογής του νόμου που ψηφίστηκε τον Δεκέμβριο του 2010 (Διαμεσολάβηση/Διαιτησία)

Ο νόμος 3899/17.12.2020 ψηφίστηκε τον Δεκέμβριο του 2010 με σκοπό την καλύτερη εξισορρόπηση ισχύος εργοδότη/εργαζομένου στις διαπραγματεύσεις και τον περιορισμό της Διαιτησίας στις συζητήσεις για τον ελάχιστο μισθό. Ωστόσο, έπειτα από 11 μήνες, η πρακτική του ελληνικού σώματος Διαιτησίας (ΟΜΕΔ) δεν καταδεικνύει τη συμμόρφωση με το πνεύμα του ανωτέρω νόμου.

Μια σειρά από αποφάσεις Διαιτησίας επεκτείνονται πέρα από τα ζητήματα των μισθών/αποδοχών και ενσωματώνουν ρήτρες που διατηρούν σε ισχύ τις προηγούμενες Συλλογικές Συμβάσεις, αν και αυτό δεν εμπίπτει πλέον στο πεδίο εφαρμογής της διαιτησίας.

Πρόταση: Πλήρης εφαρμογή των ανεξάρτητων ειδικών ομάδων Διαιτησίας που προέρχονται από σεβαστούς επιχειρηματίες και επαγγελματίες χωρίς πολιτικές διασυνδέσεις.

Β. Η ευελιξία δεν έχει επιτευχθεί από το εργατικό δίκαιο τον Δεκέμβριο του 2010

Τον Δεκέμβριο του 2010 η νομοθεσία αύξησε το όριο των απολύσεων από 2% σε 5% του συνολικού αριθμού των εργαζομένων για τις εταιρείες με πάνω από 150 εργαζομένους, περιορίζοντας τον μέγιστο αριθμό των απολύσεων ανά μήνα στις 30.

Στην πράξη, όμως, αυτό είναι σε μεγάλο βαθμό ανεφάρμοστο για τις μεγάλες βιομηχανικές επιχειρήσεις, δεδομένου ότι τα κριτήρια για την επιλογή των εργαζομένων που πρέπει να απολυθούν είναι πολύ συγκεκριμένα και έχουν πολύ στενή ερμηνεία.

Οι απολύσεις είναι, συνεπώς, εύκολο να αμφισβητηθούν από τους εργαζομένους στα τοπικά δικαστήρια, οι οποίοι μπορούν εύκολα να καταθέσουν και να κερδίσουν μια δικαστική υπόθεση, με βάση το ότι η εταιρεία δεν είχε το δικαίωμα να τον/την απολύσει.

Πρόταση: Ενα πιο αποτελεσματικό εργαλείο θα ήταν να επιτραπεί στις επιχειρήσεις να απορροφήσουν το πλήρες κόστος των συνταξιοδοτικών ενσήμων για τους εργαζομένους κοντά στη συνταξιοδότηση χωρίς περιοριστικά κριτήρια.

Μια παρόμοια διάταξη που είχε περιληφθεί στον νόμο του 2010, δυστυχώς μπορεί να εφαρμοστεί σε απολυμένους για τους οποίους το γραφείο εργασίας συμβάλλει στο κόστος των συντάξιμων ενσήμων και για μέγιστο χρονικό διάστημα 3 ετών.

Από τη στιγμή που οι μεγάλες εταιρείες δεν μπορούν να ασκήσουν το δικαίωμα απολύσεων, η διάταξη σχετικά με τα συνταξιοδοτικά ένσημα που εισήχθη στο νομοσχέδιο Ιουλίου 2010 δεν ισχύει. Η ανωτέρω πρόταση θα είναι επωφελής τόσο για το κράτος που παίρνει τα μετρητά εκ των προτέρων για τον εργαζόμενο που υποβάλλει αίτηση συνταξιοδότησης όσο και για τον εργαζόμενο και για την εταιρεία.

Γ. Περιορισμένη επίπτωση του νομοσχεδίου που ψηφίστηκε στις 21 Οκτωβρίου 2011

Σύμφωνα με το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε στις 21.10.2011, για τα επόμενα δύο χρόνια ο υπουργός Εργασίας δεν έχει πλέον την εξουσία να επεκτείνει την εφαρμογή των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων σε επιχειρήσεις που δεν συμμετέχουν στη σχετική διαδικασία των διαπραγματεύσεων, ακόμη και αν αυτές αντιπροσωπεύουν πάνω από το 50% του κλάδου.

Αυτό δεν προσφέρει καμία πραγματική πρόοδο για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των μεγάλων επιχειρήσεων και ιδιαίτερα των βιομηχανιών, δεδομένου ότι η δομή των δικών τους συλλογικών συμβάσεων αντανακλά τις κλαδικές συμφωνίες.

Πρόταση:Ενα πιο αποτελεσματικό μέτρο θα ήταν να καταργήσει τις τομεακές συμφωνίες. Αυτό θα παρέχει ευελιξία για πιθανές επαναδιαπραγματεύσεις των ατομικών συλλογικών συμβάσεων.

Δ. Ομαδικές απολύσεις

Σύμφωνα με τον νόμο 1387/1983 που τροποποιήθηκε από τον νόμο 3863/2010, η διαδικασία για τις ομαδικές απολύσεις προβλέπει ότι μετά τη δέουσα διαβούλευση με τους εκπροσώπους των εργαζομένων και σε περίπτωση που δεν υπάρχει συμφωνία, ο εργοδότης μπορεί να προχωρήσει σε απολύσεις μόνο αν το υπουργείο Εργασίας δίνει την έγκρισή του.

Πρόταση:Ενα αποτελεσματικό μέτρο θα ήταν να απλουστευθεί η διαδικασία συλλογικής απόλυσης αποφεύγοντας την έγκριση από τους υπουργούς, ενδεχομένως με επίκληση της ανανέωσης της διαδικασίας Διαιτησίας που αναφέρεται παραπάνω.

Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα των Συντακτων (30/08/2014 - έντυπη έκδοση)

του Τάσου Παππά