Υπήρξαν, δυστυχώς, πολίτες που αντιμετώπισαν αδιάφορα ή, ακόμη χειρότερα, θετικά την επιλογή της κυβέρνησης να κλείσει την ΕΡΤ. Πίστεψαν, οι αφελείς, τις βαρύγδουπες εξαγγελίες του πρωθυπουργού και του τότε αρμόδιου υπουργού ότι πολύ σύντομα στη θέση του «αμαρτωλού» οργανισμού θα λειτουργήσει ένας φορέας που θα σέβεται τους τηλεθεατές, ανταγωνιστικός, απαλλαγμένος από οικονομικά βάρη, πλουραλιστικός και αλεξίσφαιρος στις πιέσεις της εξουσίας. Το ίδιο πίστεψαν και οι δικαστές που έσπευσαν να νομιμοποιήσουν το πραξικόπημα της κυβέρνησης γιατί έτσι νόμισαν ότι υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον!!!

Τις μέρες εκείνες εμφανίστηκαν φωνές και γραφίδες οι οποίες, αφού κατέθεσαν (για ξεκάρφωμα;) τη διαφωνία τους με το απότομο κλείσιμο της ΕΡΤ, ζήτησαν πίστωση χρόνου για να κριθεί η όλη υπόθεση με ψυχραιμία. Ταυτοχρόνως πέρασαν στην αντεπίθεση. Κατακεραύνωσαν τους εργαζομένους που επέμεναν να δίνουν τη μάχη, απέφυγαν να στηρίξουν με τη φυσική παρουσία τους τις «παράνομες» εκπομπές, λοιδόρησαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης και όσους ασκούσαν κριτική, δεν ενοχλήθηκαν από την επέμβαση των ΜΑΤ, προβοκάρισαν τις αντιδράσεις διεθνών ενώσεων ΜΜΕ ως συντεχνιακές και προσπάθησαν με κάθε τρόπο να μας πείσουν ότι τα πράγματα θα αλλάξουν, επειδή τα κόμματα που κυβερνούσαν είχαν μεν δυσώνυμο παρελθόν, ωστόσο, λόγω της κρίσης, είχαν συνειδητοποιήσει τα λάθη τους και ήταν αποφασισμένα να συγκρουστούν με τον παλιό κακό εαυτό τους.

Στην ίδια αισιόδοξη γραμμή κινήθηκαν και διάφοροι παράγοντες του δημόσιου βίου και γι' αυτό ανταποκρίθηκαν ασμένως στις προσκλήσεις της κυβέρνησης να βοηθήσουν στο χτίσιμο της νέας ραδιοτηλεόρασης. Ανέλαβαν με τυμπανοκρουσίες θέσεις ευθύνης, διαβεβαίωσαν την κοινή γνώμη ότι έχουν εξασφαλίσει ελευθερία κινήσεων από τον πρωθυπουργό και υποσχέθηκαν θεαματικά αποτελέσματα σε σύντομο χρόνο. Προσγειώθηκαν ανώμαλα και αυτοί στην πραγματικότητα. Με έκπληξη (;) διαπίστωσαν ότι δεν υπήρχε κανένα σχέδιο και ότι όλα έγιναν για δημοσιονομικούς λόγους. Επρεπε να απολυθούν 2.500 εργαζόμενοι από το Δημόσιο και αφού τους βρήκαν μαζεμένους στην ΕΡΤ γιατί να ψάχνουν αλλού. Κατάλαβαν από τις πρώτες μέρες ότι αυτό που λέει ο λαός –«πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι»– ισχύει απολύτως για τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Αναξιοκρατία, κομματικές παρεμβάσεις, απειλές, στημένες αξιολογήσεις, προώθηση ημετέρων, καρατομήσεις διαφωνούντων. Οσο για το παραγόμενο προϊόν, καλύτερα να μην κάνουμε σχόλιο. Δεν αντέχει σε καμία κριτική.

Τα κόμματα που υποτίθεται ότι είχαν μεταμορφωθεί παρέμεναν ακριβώς τα ίδια. Αναμενόμενο. Αυτή τη δουλειά ήξεραν, αυτή έκαναν. Αλλωστε, το είχαν δείξει με τη μέχρι τότε στάση τους. Για παράδειγμα, το μοντέλο που είχαν επιβάλει στη στελέχωση της δημόσιας διοίκησης ήταν το διαβόητο 5-3-1. Δηλαδή, πέντε νεοδημοκράτες, τρεις πασόκοι και ένας από τη ΔΗΜΑΡ. Οταν η τελευταία αποχώρησε από την κυβέρνηση λόγω ΕΡΤ –επιλογή που καυτηριάστηκε ως επιπόλαιη από τους πούρους μεταρρυθμιστές–, η σχέση βελτιώθηκε υπέρ των άλλων δύο σωτήρων της πατρίδας. Με αυτό το δεδομένο θα έπρεπε να είσαι τουλάχιστον επιφυλακτικός απέναντι στην πομπώδη και εικονοκλαστική ρητορική των κυβερνώντων.

Είναι βεβαίως θετικό το γεγονός ότι αρκετοί από τους δημοσιολόγους που είχαν στηρίξει την κυβερνητική μεθόδευση δηλώνουν σήμερα πλήρως απογοητευμένοι. Καλοδεχούμενη η μεταστροφή τους. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται για συγγνωστή πλάνη, αν θέλαμε να είμαστε επιεικείς. Ωστόσο, προκύπτουν ορισμένα ερωτήματα: Γιατί αυτοί οι απηνείς διώκτες κάθε λαϊκισμού, οι ορκισμένοι εχθροί των πελατειακών λογικών, οι οπαδοί της ευρύχωρης σκέψης και του δημιουργικού αναστοχασμού τσίμπησαν τόσο εύκολα στην πατέντα Σαμαρά-Βενιζέλου ότι δεν υπήρχε εναλλακτική λύση για την ΕΡΤ και φρόντισαν μάλιστα να τη διακινήσουν urbi et orbi, στηλιτεύοντας οποιονδήποτε επιχειρούσε να την αντικρούσει και γελοιοποιώντας τις αντίπαλες προτάσεις ως ανεδαφικές; Δεν πέρασε από το ατίθασο μυαλό τους η σκέψη ότι η θέση της κυβέρνησης περί μονόδρομου, την οποία υιοθέτησαν ασμένως, δεν συνιστά επιχείρημα, αλλά δήλωση συνθηκολόγησης; Γιατί, κατά κανόνα, έξυπνοι, σοβαροί και έμπειροι άνθρωποι πίστεψαν ότι η δίδυμη επιτομή της φαυλότητας θα συμπεριφερόταν διαφορετικά; Είχαν δώσει τα κόμματα του συναινετικού δικομματισμού δείγματα γραφής που συνηγορούσαν υπέρ αυτής της εκδοχής; Κάθε άλλο. Η πρακτική τους σε όλα τα μέτωπα αποδείκνυε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η μόνη έγνοια τους ήταν η συντήρησή τους στην εξουσία μέσω των γνωστών μηχανισμών ελέγχου και παραπλάνησης. Σήμερα, δεκαπέντε μήνες μετά, αυτό το ανοσιούργημα που υποδύεται τη δημόσια τηλεόραση δεν το υπερασπίζονται ούτε οι δράστες, εκθέτοντας έτσι και όσους έγιναν οι ντουντούκες τους.