Πρώτο: Οι εικόνες των ενστόλων και ενόπλων μέσα κι έξω από το κτήριο της Αγίας Παρασκευής είναι εικόνες που παραδοσιακά μόνο στα στρατιωτικά πραξικοπήματα συναντώνται. Πριν την αυγή, μέσα στο σκοτάδι, πρώτος στόχος των τανκς είναι ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί. Τα άγρια αυτά στιγμιότυπα έρχονται να προστεθούν στο πικρό βίωμα του λαού, πριν πέντε μήνες, όταν ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, όπως ο στρατιωτικός λογοκριτής, κατέβαζε το διακόπτη για τις εκπομπές της ΕΡΤ για να φέρει το «μαύρο» μέσα σε κάθε ελληνικό σπίτι.

 

Η κυβέρνηση Σαμαρά είναι κυβέρνηση των «άκρων»: Κυνική, αδίστακτη, υποχθόνια, σκοταδιστική – τη μια στιγμή επιβάλλει το «σκοτάδι» στη δημόσια πληροφόρηση, την άλλη λειτουργεί μέσα στο σκοτάδι για να είναι αθέατη όπως οι κακοποιοί. Οι πολιτικές της Ευρωζώνης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που υλοποιεί εργολαβικά δε στρέφονται μόνο ενάντια στην οικονομία και την κοινωνία. Απαιτούν την κατάλυση της δημοκρατίας, την άρση των ελευθεριών, την εξάλειψη του δημόσιου χώρου, την κατάργηση της ελευθεροτυπίας. Η χώρα διολισθαίνει με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα στη συνταγματική, πολιτική και αξιακή εκτροπή.

Πρέπει άμεσα να μπει τελεία σε αυτή την επικίνδυνη πορεία της χώρας. Και η βασική προϋπόθεση για αυτό είναι να αναδειχθεί ένα άλλο Σχέδιο Απελευθέρωσης και Ανασυγκρότησης, που θα το αγκαλιάσει ο λαός.

Δεύτερο: Παρά την επιχειρησιακή επιτυχία της πολεμικής εφόδου στο ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής, η κυβέρνηση δεν τόλμησε να ανοίξει μαζί όλα τα μέτωπα. Η τηλεόραση της ΕΤ3 με την πανελλαδική της εμβέλεια, πολλοί περιφερειακοί ραδιοσταθμοί στην Πάτρα, τον Βόλο, τη Φλώρινα, τα νησιά κι αλλού συνεχίζουν να λειτουργούν. Σίγουρα τους επιφυλάσσει την ίδια ακριβώς τύχη, το εκτελεστικό απόσπασμα.

Για αυτό είναι κρίσιμη η περιφρούρησή τους από το λαό. Να παραμείνουν οχυρά του ελεύθερου λόγου και της δημοκρατίας. Να υπάρχει μια εικοσιτετράωρη λαϊκή αλυσίδα. Να ξεπεράσουμε όλοι την κόπωση, την απογοήτευση, τη ρουτίνα που άφηνε πια μόνη, μέσα στις νύκτες, την ΕΡΤ στη Μεσογείων. Ώστε να αποτρέψουμε να επαναληφτεί αυτό που έγινε προχτές: «μπήκαν στην πόλη οι οχτροί/ τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί / κι εμείς γελούσαμε στις γειτονιές/ την πρώτη μέρα».

Τρίτο: Η κυβέρνηση με την προπαγάνδα, τη δυσφήμηση, τον οικονομικό εκβιασμό, τις απειλές απέτυχε να σπάσει την αντίσταση όσων εργαζομένων παρέμεναν στην ΕΡΤ επί 150 περίπου ημέρες. Το έκανε μόνο με την ανοικτή βία, τα ΜΑΤ και τους εισαγγελείς.

Το άλλο τμήμα, που επέλεξαν να κάνουν αίτηση και τώρα εργάζονται στη λεγόμενη «Δημόσια Τηλεόραση» επιδίωξε και κατάφερε να το απαξιώσει. Το δικαίωμα στην εργασία, συνταγματικά κατοχυρωμένο, έγινε από αυτήν, με την κυνική εκμετάλλευση των ακραίων και αβάσταχτων προβλημάτων επιβίωσης κάθε οικογένειας που η ίδια έχει προκαλέσει, εμπόρευμα με τίμημα τη συναλλαγή, την προδοσία των συντρόφων, την έμπρακτη δήλωση μετανοίας, την εργατική νομιμοποίηση της κυβερνητικής παρανομίας.

Διάσπαση των εργαζομένων. Μίσος και φθόνο ανάμεσά τους. Ιδεολογία του «ο σώζων εαυτόν , σωθήτω». Παραίτηση από την ηθική και σπάσιμο του ηθικού τους. Αυτά είναι τα εργαλεία μια αδίστακτης κυβέρνησης. Αντίσταση – Αγώνας – Αλληλεγγύη είναι η ανταπάντηση και η παρακαταθήκη των εργαζομένων στην Αγία Παρασκευή που είδαν απέναντι τους τη νύχτα της Τετάρτης τα ΜΑΤ.

Τέταρτο: Ο πρωθυπουργός Σαμαράς τον Ιούνιο ξεκίνησε την επίθεση με το σύνθημα «η ΕΡΤ ανήκει στο παρελθόν». Μέσα σε αυτούς τους πέντε μήνες η ΕΡΤ κατάφερε να «αποκρατικοποιηθεί» και να «αποϊδιωτικοποιηθεί». Έγινε αυθεντικός «δημόσιος χώρος», χωρίς κομματική κυριαρχία, χωρίς ιδιωτική περικύκλωση.

Δεν αγνοούμε ούτε τη διαρροή από το ραδιομέγαρο, ούτε την κόπωση, ούτε την εξάντληση, ούτε την τελμάτωση που είχε αρχίσει να προβάλλεται απειλητική στον ορίζοντα. Για αυτό ακριβώς και το Σχέδιο Β είχε παρέμβει με συγκεκριμένες προτάσεις για μια καμπάνια ενημέρωσης και στήριξης στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Σε αυτό όμως το διάστημα έγινε ένα «πείραμα αυτοδιαχείρισης σε καιρό κρίσης» με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Εργαζόμενοι που δεν υπολογίζουν την απόλυση, την αμοιβή, το ωράριο, τα δίνουν όλα για να σώσουν το «κοινό αγαθό». Μια συγκινητική συλλογικότητα αντί για τον ψυχρό ατομικισμό. Ένα συνεχές λαϊκό πανηγύρι στο προαύλιο με μια πανστρατιά καλλιτεχνών από όλη την Ελλάδα. Πεδίο ανοικτών συζητήσεων για το μέλλον. Και κυρίως το πιο ποιοτικό τηλεοπτικό πρόγραμμα πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα, ανοικτό και ευαίσθητο στα πάθη ανέργων και φτωχών, ελεύθερη έκφραση χωρίς λογοκρισία, τηλεόραση χωρίς αίμα και ψέμα.

Μέσα στη γενική παρακμή και αποθάρρυνση, η ΕΡΤ υπήρξε ένα παράθυρο αισιοδοξίας και θάρρους. Στον κήπο της Αγίας Παρασκευής έχουν πέσει οι πρώτοι σπόροι μιας νέας κοινωνίας που θα βγαίνει από την κρίση. Του «δημόσιου χώρου» που είναι πολύτιμος για τον καθένα, της παραγωγικής αποτελεσματικότητας και ποιότητας, της κοινής και ανιδιοτελούς στράτευσης για το κοινό καλό.

Πέμπτο: Τον Ιούνιο ο αγώνας για την ΕΡΤ είχε εξαιρετική δυναμική. Έσπασε την πρακτική της μηνιαίας λιτανείας ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, την ηττοπάθεια από τους χαμένους αγώνες στο μετρό, στα πλοία, στους εκπαιδευτικούς, στα νοσοκομεία, την αποστράτευση. Οι λαοθάλασσες τις πρώτες μέρες του Ιούνη βρήκαν την κομμένη κλωστή από την πλατεία Συντάγματος πριν από δύο χρόνια. Το σύνθημα «λαός ενωμένος» γίνονταν πραγματικότητα και το «ποτέ νικημένος» μια εφικτή προοπτική.

Ο αγώνας των εργαζομένων στην ΕΡΤ ενοποιήθηκε με τη λαϊκή συμπαράσταση και με ένα ισχυρό κύμα αλληλεγγύης που έρχονταν από την Ευρώπη και όλο τον κόσμο. Είχε διεθνή αέρα, είχε επινοητικότητα, είχε κουράγιο, είχε συγκίνηση, ευρηματικότητα και φαντασία. Διεξάγονταν ταυτόχρονα σε πολλά επίπεδα, που συναρθρώνονταν μεταξύ τους και για αυτό αποκτούσαν ανθεκτικότητα, βάθος και επιρροή, στο πολιτικό, στο οικονομικό, στο κοινωνικό, στο συνδικαλιστικό, στο ιδεολογικό, στο πολιτιστικό. Η ιδιαιτερότητα της ΕΡΤ ως κέντρου επικοινωνίας και πληροφόρησης έδινε τη δυνατότητα να γίνει ο λαός συμμέτοχος στις αγωνιστικές διεργασίες. Έδινε τη δυνατότητα και ο αγώνας τους να είναι νικηφόρος και τα επικοινωνιακά μέσα που πρόσφερε να γίνουν το εργαλείο για ευόδωση και άλλων αγώνων και τη γενικότερη ενδυνάμωση του λαϊκού κινήματος.

Κι όμως. Στις κινητοποιήσεις αυτών των ημερών για την εισβολή στην ΕΡΤ είχαμε βέβαια την παρουσία ορισμένων χιλιάδων πολιτών, ενεργών κυρίως σε πολιτικές και κοινωνικές οργανώσεις. Ο λαός του Ιούνη όμως είναι απών.

Έκτο: Παρά τις ιδιαιτερότητες ο αγώνας της ΕΡΤ τελικά δεν απέφυγε το μοιραίο, τη συνήθη έκβαση όλων σχεδόν των κοινωνικών μαχών.

Από την προσπάθεια της ΕΡΤ έλειπε παντελώς ένα ευρύτερο πλαίσιο που θα στηρίζεται στο εναλλακτικό σχέδιο για τη χώρα και θα μπορούσε να ενσωματώσει, να αξιοποιήσει και κυρίως να δώσει νόημα και παλλαϊκή χρησιμότητα σε αυτόν τον αγώνα. Με μια τέτοια συνθήκη, με ένα λαό που πιστεύει ότι υπάρχει άλλη λύση, η ΕΡΤ με το επικοινωνιακό της δυναμικό θα μπορούσε να γίνει για την τρόικα ένα είδος «Πολυτεχνείου» που πριν 40 ακριβώς με ένα αυτοσχέδιο πειρατικό ραδιοσταθμό μόνο συγκλόνιζε ένα ολόκληρο λαό.

Η μάχη της ΕΡΤ διεξάγονταν σε ένα πεδίο απόλυτης κοινοβουλευτικής στειρότητας. Με μια κυβέρνηση δεδομένη στα ξένα συμφέροντα, και μια αντιπολίτευση να εξαντλείται σε μεγαλόστομες καταγγελίες, να αρθρώνει την ίδια γλώσσα για την Ευρωζώνη με την κυβέρνηση, ανίκανη να πείσει τον λαό που παρά τα συνεχή πλήγματα στην πλειοψηφία του δε θέλει καν εκλογές. Έχει μια συμβολική σημασία ότι λίγες ώρες πριν μπουν τα ΜΑΤ σε μια ΕΡΤ που επιχείρησε ένα διάλογο χωρίς να τρομάζει την κοινωνία, ο πρόεδρος του Συριζα εξαπέλυε από το αμερικανικό έδαφος τρομοκρατία τύπου Σαμαρά προς τον λαό ότι η έξοδος από την Ευρωζώνη θα είναι «εθνική καταστροφή».

Αν η ΕΡΤ ήταν το επικοινωνιακό κέντρο ενός λαού που πιστεύει στο μέλλον, που έχει και εμπνέεται από το άλλο Σχέδιο, όλα θα είχαν αποτέλεσμα και δύναμη. Και οι λαϊκές κινητοποιήσεις και οι διαμαρτυρίες. Ακόμα και η πολυάριθμη παρουσία βουλευτών. Με τις σημερινές συνθήκες όμως θυμίζουν τους «τεθλιμμένους συγγενείς» ενώπιον του «πεφιλημένου νεκρού», με το μυαλό τους στη διαθήκη, δηλαδή στο εκλογικό αντάλλαγμα για μια εντυπωσιακή και επώνυμη παρουσία τους έξω από το τιμημένο και συλημένο ραδιομέγαρο. Με τον ίδιο τρόπο μια πρόταση μομφής στη βουλή, που θα μπορούσε να είναι ένα βαρύ πλήγμα για την κυβέρνηση, θα είχε νόημα όταν τα ποτάμια λαού ήταν στη Μεσογείων τον Ιούνη. Σήμερα είναι κατανοητό ότι η αξιωματική αντιπολίτευση επιδιώκει μια μεγάλη δόση λεκτικής αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση, με αφορμή μόνο την ΕΡΤ, για να εκτονώσει τη γενική αντίδραση στην εξ Αμερικής πλήρη ταύτιση του ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ στο θέμα της Ευρωζώνης.

Το Σχέδιο Β συμφωνεί πλήρως με την κεντρική διαπίστωση του γάλλου φιλοσόφου Αλέν Μπαντιού στην πρόσφατη ανάλυσή του για την Ελλάδα: «Κάθε πολιτική είναι οργανωμένη έκφραση αυτού που βεβαιώνει και προτείνει κι όχι αυτού που απορρίπτει και αρνείται. Η πολιτική είναι μία ενεργή και οργανωμένη πεποίθηση, μια σκέψη και μια δράση που δείχνει τις μη ορατές δυνατότητες».

Εξαιτίας αυτής ακριβώς της ολοκληρωτικής απουσίας της άλλης πρότασης σε κοινοβουλευτικό πεδίο, οι ασύλληπτης μετασχηματιστικής ενέργειας ορατές και μη ορατές δυνατότητες από την εργατική κατάληψη του δημόσιου κέντρου και πανελλαδικού δικτύου ενημέρωσης έμειναν μόνο δυνατότητες και χαμένες ελπίδες και δεν πραγματώθηκαν».

Αθήνα 8.11.2013