Το «ιερόν δάσος» δεν υπάρχει πια.
Μόνο η ταμπέλα “Ελαιώνας” στο σταθμό του μετρό.

Στη θέση του ιερού ελαιώνα της θεάς Αθηνάς, σήμερα υπάρχουν τερατ έχουν σβήσειοζαντων γλαυκώπέλα stantinou, for Athens Festivalώδη εμπορικά κέντρα, βιομηχανίες θανάτου,  μπουρδέλα,  στέκια frozen yogurt,  σουβλατζίδικα που πουλούν βρώμικο κρέας.

Μία συγγραφέας κοντά στα σαράντα έχει χωρίσει πρόσφατα. Εκκεντρική,  μισότρελη, μοναχική και προσωρινά άστεγη,  μένει σε διαφορετικά ξενοδοχεία γύρω από την Ομόνοια.  Η ίδια δηλώνει βρυκόλακας.

Κρατάει ημερολόγιο και διαβάζει τον Αναδρομάρη της Αττικής, ένα περιηγητικό σύγγραμμα για την Αθήνα του 1920. Ονειρεύεται μία αθώα και ρομαντική εποχή κι αυτό την ανακουφίζει.

Μέσα απ’ τα όνειρα της που μπλέκονται με την πραγματικότητα συναντά κρυφούς συμμάχους που την κάνουν να θέλει ν’ αλλάξει ζωή. Την ίδια τη θεά Αθηνά, μια γριά ελιά που της χαρίζει λίγα δάκρυα από τον κορμό της. Βρέχοντας μ’ αυτά τα μάτια της θα μπορεί πάντα να βλέπει την ομορφιά και το φως της πόλης γύρω της αλλά και της δικής της χαμένης αθωότητας.

Κείμενο - Σκηνοθεσία - Μουσική: Φένια Παπαδόδημα
Σκηνικά - Κοστούμια: Αριστοτέλης Καρανάνος & Αλεξάνδρα Σιάφκου
Ερμηνεύουν: Μαρία Σκουλά & Φένια Παπαδόδημα