Το ταξίδι λοιπόν στο «Φίλησέ με μέχρι Θανάτου» έχει βέβαια για οδηγό τον Ρόμπερτ Όλντριτζ και άρα έχει κι αυτός σημαντικό μερίδιο στην αφηγηματική αυτήν διαδρομή.

Ο ιδιωτικός ντετέκτιβ Μάικ Χάμερ παίρνει στο αυτοκίνητό του μια κοπέλα που, έχει διαφύγει από κάποιο άσυλο, ίδρυμα, ψυχιατρείο ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Λίγο πριν φτάσουν στον προορισμό τους, τον σταθμό των λεωφορείων, τους σταματούν κάποιοι οι οποίοι και δολοφονούν την κοπέλα. Ο Χάμερ γλιτώνει παρά τρίχα και από κει και πέρα καλείται να λύσει ένα μυστήριο με αφετηρία την τελευταία φράση παράκληση της κοπέλας. «Μη με ξεχάσεις».

Στο μυστήριο εμπλέκονται κρατικοί λειτουργοί, περιθωριακά στοιχεία και κάποιος επιστήμονας.

Σ΄ όλη τη διαδρομή της αφήγησης αιωρείται το «ποιος και γιατί το έκανε». Στην πορεία αυτή έχουνε αρκετές δολοφονίες και επανειλημμένες απόπειρες δολοφονίας του ντετέκτιβ Χάμερ. Η ιστορία μας μιλά για την ανθρώπινη διαδρομή στο ιστορικό γίγνεσθαι μέσα από τις συνέπειες στο τώρα. Η δυστυχία αφορμάται από τη σημερινή κατάντια της ανθρωπότητας.

Η ιστορική διαδρομή της ανθρωπότητας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή και κατά συνέπεια απαιτείται αλλαγή ρότας. Υπό μία έννοια βέβαια η καταστροφή έχει συντελεστεί και η όποια διάσωση μπορεί να επιτευχθεί δια της αναβιώσεως ή της νεκραναστάσεως. Εδώ υπεισέρχεται η μεταφυσική, αλλά υπάρχει και η φυσική. Πως; Αφού η απληστία δεν οδηγεί πουθενά, ίσως τα συναισθήματα δώσουν την απαιτούμενη ώθηση προς μια μεταλλαγή του κόσμου. Το αξιοπερίεργο είναι πως, η ώθηση αυτή με την ελπίδα που την συνοδεύει εδράζεται στο παρελθόν και στον πρωτογονισμό. Πάντως η ανθρωπότητα έχει κινηθεί ως σήμερα, ανάμεσα στα δίπολα πολύ έξυπνος-πολύ ανόητος, πάμπλουτος-πάμφτωχος, μυστικά πολύ σημαντικά-μυστικά πολύ ασήμαντα. Η περιέργεια με συνοδοιπόρο την επιστήμη μπορεί να δώσει τη λύση; Όχι, καθότι η επιστήμη συχνά στερείται ηθικής.

Η κατακλείδα της ιστορίας οδηγεί σε μια γυναίκα, περισσότερη περίεργη και λιγότερη ματαιόδοξη, η οποία οδηγείται και στην καταστροφή. Ωστόσο καμιά καταστροφή δεν είναι απόλυτη. Έτσι κι εδώ το βασικό κύτταρο που μπορεί να ανασυστήσει την κοινωνία καταφέρνει να διαφύγει, ένα ζευγάρι. Ο ντετέκτιβ Χάμερ και η βοηθός του.

Τώρα θα μου πει κάποιος ότι έχω πολύ φαντασία και η ιστορία της νουβέλας του Μίκι Σπιλάνε είναι πασατέμπο. Ίσως, Ωστόσο αναμφισβήτητες είναι κάποιες διαπιστώσεις. Η καταστροφική πορεία του ανθρώπου διαμέσου της θανατηφόρας περιέργειας, κεκαλυμμένης από τον επιστημονικό μανδύα, διανθισμένο βέβαια από υψηλή δόση ματαιοδοξίας. Η αφηγηματική διαδρομή της ταινίας είναι ένα νήμα που στην πορεία γίνεται κορδόνι και καταλήγει σχοινί, τριχιά θα λέγαμε απλοϊκότερα. Ωστόσο ο μίτος αυτός δεν οδηγεί στην έξοδο από τον λαβύρινθο, αλλά σε εγκλωβίζει ακόμη περισσότερο. Το μυστήριο παραμένει μυστήριο και η εξερεύνησή του συνεχίζεται στο διηνεκές.

Εξάλλου και η πεσιμιστική ατάκα προς το τέλος της ταινίας. «Δεν ήξερες, κι αν ήξερες νομίζεις ότι θα έπραττες διαφορετικά;».

Η γνώση και η μη γνώση οδηγούν στο ίδιο μοιρολατρικό αποτέλεσμα.