Η οπτική βιοφυσική είναι η μελέτη των ηλεκτρομαγνητικών ιδιοτήτων της φυσικής της ζωής.
Τι είναι η οπτική βιοφυσική και τι ανακάλυψε ο Montagnier;
Η οπτική βιοφυσική είναι η μελέτη των ηλεκτρομαγνητικών ιδιοτήτων της φυσικής της ζωής.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να δίνεται προσοχή στις συχνότητες εκπομπής και απορρόφησης φωτός από τα κύτταρα, το DNA και τα μόρια της οργανικής ύλης, και στο πώς αυτά διασυνδέονται με το νερό (που αποτελεί πάνω από το 75% του ανθρώπινου σώματος) και μετριάζονται από τη συστοιχία μαγνητικών πεδίων που βρίσκονται στο κβαντικό επίπεδο και εκτείνονται μέχρι το γαλαξιακό επίπεδο.
Για να μην προεξοφλήσει τη βιοχημική φύση της ζωής, η οποία είναι ηγεμονική στο πεδίο της επιστήμης της υγείας, ο οπτικός βιοφυσικός αναρωτιέται:
ποιο από αυτά είναι το ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ στην ανάπτυξη, τον πολλαπλασιασμό και τον καταμερισμό της εργασίας μεμονωμένων κυττάρων ή ολόκληρων ειδών οργανισμών;
Είναι οι χημικές ιδιότητες της ζωντανής ύλης ή οι ηλεκτρομαγνητικές ιδιότητες;
Επιτρέψτε μου να εξηγήσω το παράδοξο λίγο περισσότερο.
ΠΩΣ θα μπορούσε αυτό το περίπλοκο σύστημα να διατηρηθεί μόνο με χημικές διεργασίες – είτε κατά τη διάρκεια μιας ημέρας, ενός μήνα είτε μιας ολόκληρης ζωής;
Υπάρχουν περίπου 40 τρισεκατομμύρια εξαιρετικά διαφοροποιημένα κύτταρα στο μέσο ανθρώπινο σώμα, καθένα από τα οποία εκτελεί πολύ συγκεκριμένες λειτουργίες και απαιτεί ένα τεράστιο πεδίο συνοχής και αλληλοεπικοινωνίας.
Κάθε δευτερόλεπτο περίπου 10 εκατομμύρια από αυτά τα κύτταρα πεθαίνουν, για να αντικατασταθούν από 10 εκατομμύρια νέα κύτταρα που γεννιούνται.
Πολλά από αυτά τα κύτταρα αποτελούνται από βακτήρια και μεγάλο μέρος του DNA και του RNA μέσα σε αυτά τα κύτταρα αποτελείται από ιούς (ως επί το πλείστον αδρανείς), οι οποίοι όμως μπορούν να ενεργοποιηθούν/απενεργοποιηθούν με ποικίλες μεθόδους, τόσο χημικές όσο και ηλεκτρομαγνητικές.
Εδώ έρχεται η έρευνα του Montagnier.
Αφού κέρδισε το βραβείο Νόμπελ του 2008, ο Δρ. Montagnier δημοσίευσε μια επαναστατική αλλά αιρετική εργασία του 2010 με τίτλο «DNA Waves and Water» η οποία κατέκτησε την ιατρική κοινότητα.
»Τα ηλεκτρομαγνητικά σήματα παράγονται από υδατικές νανοδομές, που προέρχονται από βακτηριακές αλληλουχίες DNA» στην οποία ανέφεραν ότι το βακτηριακό DNA μπορεί να παράγει ένα ηλεκτρομαγνητικό σήμα (EMS).
Σε αυτό το άρθρο, ο Montagnier έδειξε ότι ένα βακτηριακό και ένα ιικο DNA, εκπέμπουν χαμηλής συχνότητας ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία εντός του φάσματος των ραδιοκυμάτων και ότι μαζί (δηλ. σε συνδυασμό) με το φως, μπορούν να οργανώσουν το νερό και τις μεταδιδόμενες πληροφορίες!
Τώρα, τα νέα αποτελέσματα από το εργαστήριό του φαίνεται να δείχνουν ότι η ίδια η αλληλουχία του DNA θα μπορούσε να ανασυσταθεί μόνο από το ηλεκτρομαγνητικό σήμα.
Μια ιστορία που πηγαίνει πίσω δέκα χρόνια
Ο Luc Montagnier αφηγείται την ιστορία που ξεκίνησε πριν από 10 χρόνια, όταν ανακάλυψε την παράξενη συμπεριφορά ενός μικρού βακτηρίου, του Mycoplasm pirum, που αποτελεί συχνό σύντροφο της λοίμωξης από τον ιό της ανθρώπινης ανοσοανεπάρκειας (HIV)- και όπως και ο HIV, έχει ιδιαίτερη συγγένεια με τα ανθρώπινα λεμφοκύτταρα (λευκά αιμοσφαίρια).
Προσπαθούσε να διαχωρίσει το βακτήριο των 300 nm περίπου από τα σωματίδια του ιού των 120 nm χρησιμοποιώντας φίλτρα μεγέθους πόρων 100 nm και 20 nm, ξεκινώντας με καθαρές καλλιέργειες του βακτηρίου σε λεμφοκύτταρα.
Το διήθημα (το διάλυμα που περνούσε από το φίλτρο) ήταν αποστειρωμένο και κανένα βακτήριο δεν αναπτύχθηκε σε ένα πλούσιο μέσο καλλιέργειας που κανονικά θα υποστήριζε την ανάπτυξή του. Επιπλέον, οι αλυσιδωτές αντιδράσεις πολυμεράσης (PCR) με βάση εκκινητές (σύντομες αρχικές αλληλουχίες) που προέρχονταν από την adhesin, ένα γονίδιο του βακτηρίου που είχε κλωνοποιηθεί και αλληλουχηθεί, απέτυχαν να ανιχνεύσουν οποιοδήποτε DNA στο διήθημα.
Όμως, προς έκπληξη του Montagnier, όταν το διήθημα επωάστηκε με λεμφοκύτταρα που δεν είχαν μολυνθεί από μυκόπλασμα (σύμφωνα με τις πιο αυστηρές δοκιμές), το βακτήριο ανακτήθηκε κανονικά.
Υπήρχε, λοιπόν, κάποια πληροφορία στο διήθημα που ήταν υπεύθυνη για την καθοδήγηση της σύνθεσης του βακτηρίου;
Αυτό σηματοδότησε την έναρξη μιας μακράς σειράς ερευνών σχετικά με τον τρόπο συμπεριφοράς του DNA στο νερό, οι οποίες οδήγησαν στην ανακάλυψη ότι το DNA του M. pirum εξέπεμπε ηλεκτρομαγνητικά κύματα χαμηλής συχνότητας σε ορισμένα αραιωμένα διαλύματα του διηθήματος στο νερό, και αυτή η ιδιότητα του DNA του M. pirum βρέθηκε σύντομα και σε άλλα βακτηριακά και ιογενή DNA.
Το όργανο που χρησιμοποιείται για την ανίχνευση των ηλεκτρομαγνητικών (ΗΜ) σημάτων αποτελείται από ένα σωληνοειδές (πηνίο σύρματος) που ανιχνεύει τη μαγνητική συνιστώσα των κυμάτων που παράγονται από το διάλυμα του DNA σε έναν πλαστικό σωλήνα, καθώς επάγεται ηλεκτρικό ρεύμα στο σύρμα. Το ρεύμα αυτό ενισχύεται και αναλύεται σε φορητό υπολογιστή με τη χρήση ειδικού λογισμικού και τα προκύπτοντα σήματα απεικονίζονται στην οθόνη του υπολογιστή.
Ηλεκτρομαγνητικά σήματα που εντοπίζονται στην αλληλουχία του DNA
Συνοπτικά, ανιχνεύθηκαν ηλεκτρομαγνητικά (ΗΜ) σήματα εξαιρετικά χαμηλής συχνότητας (500 – 3 000 Hz) σε ορισμένες αραιώσεις του διηθήματος από καλλιέργειες μικροοργανισμών (ιών, βακτηρίων) ή από το πλάσμα ανθρώπων που έχουν μολυνθεί από τους ίδιους παράγοντες.
Τα ίδια αποτελέσματα προέκυψαν και από το εκχυλισμένο DNA τους.
Τα ΗΜ σήματα δεν συσχετίζονται γραμμικά με τον αρχικό αριθμό των βακτηριακών κυττάρων πριν από τη διήθηση.
Στην περίπτωση του M. pirum, ένα αποµονωµένο µοναδικό γονίδιο, η adhesin (προηγουµένως κλωνοποιηµένο και αλληλουχηµένο. 3 435 basepairs) θα µπορούσε να προκαλέσει τα ΗΜΣ, γεγονός που υποδηλώνει ότι µια σύντοµη αλληλουχία DNA είναι αρκετή για να προκαλέσει τα σήµατα. Ομοίως, μια σύντομη αλληλουχία DNA του HIV, 104 ζευγών βάσεων, είναι αρκετή για την παραγωγή των σημάτων ΕΜ.
Ορισμένα βακτήρια δεν παράγουν τα σήματα ΕΜ (τουλάχιστον στο εύρος που ανιχνεύεται από το όργανο), όπως στην περίπτωση προβιοτικών βακτηρίων όπως το Lactobacillus, καθώς και ορισμένων εργαστηριακών στελεχών του E. coli που χρησιμοποιούνται ως φορείς κλωνοποίησης.
Τα αποτελέσματα των πειραμάτων του παρουσιάστηκαν υπέροχα σε αυτό το βίντεο 8 λεπτών:
Χρησιμοποιώντας μια συσκευή φωτοενίσχυσης που εφευρέθηκε από τον Δρ. Jacques Benveniste τη δεκαετία του 1980 για να καταγράφει τις εκπομπές εξαιρετικά χαμηλού φωτός από τα κύτταρα, ο Montagnier φιλτράρισε όλα τα σωματίδια του βακτηριακού DNA από ένα σωλήνα νερού και ανακάλυψε ότι τα διαλύματα μετά το φιλτράρισμα που δεν περιείχαν σωματίδια υλικού συνέχισαν να εκπέμπουν κύματα εξαιρετικά χαμηλής συχνότητας!
Αυτό έγινε ακόμα πιο συναρπαστικό όταν ο Montagnier έδειξε ότι υπό συγκεκριμένες συνθήκες ενός πεδίου υποβάθρου 7 Hz (το ίδιο με τον συντονισμό Schumann που εμφανίζεται φυσικά μεταξύ της γήινης επιφάνειας και της ιονόσφαιρας), ο σωλήνας νερού που δεν εξέπεμπε και δεν είχε λάβει ποτέ οργανική ύλη μπορούσε να προκληθεί να εκπέμψει συχνότητες όταν τοποθετούνταν σε κοντινή απόσταση με τον σωλήνα που εξέπεμπε!
Ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι ότι όταν στο καθαρό νερό τοποθετήθηκαν πρωτεΐνες βάσης, νουκλεοτίδια και πολυμερή (δομικά στοιχεία του DNA), σχηματίστηκαν σχεδόν τέλειοι κλώνοι του αρχικού DNA!
Ο Δρ Montagnier και η ομάδα του υπέθεσαν ότι ο μόνος τρόπος για να συμβεί αυτό ήταν εάν το σχέδιο του DNA αποτυπωνόταν κατά κάποιο τρόπο στην ίδια τη δομή του νερού, με αποτέλεσμα μια μορφή »μνήμης νερού» που είχε πρωτοπορήσει νωρίτερα ο Jacques Benveniste, τα αποτελέσματα εκ των οποίων παρουσιάζονται σε αυτό το απίστευτο ντοκιμαντέρ του 2014 »Water Memory».
Η τηλεμεταφορά DNA θεμελιώθηκε όταν διαπιστώθηκε ότι το DNA παράγει ηλεκτρομαγνητικά σήματα (EMS), μετρήσιμα όταν αραιώνεται σε νερό.
Αυτό το σήμα μπορεί να καταγραφεί και να μεταδοθεί ηλεκτρονικά.
Το εκπληκτικό είναι ότι, όταν το ηλεκτρομαγνητικό αυτό σήμα αναπαραχθεί στοχεύοντας εκ νέου σε άλλο, διαφορετικό δείγμα καθαρού νερού, ο ηλεκτρομαγνητικός ερεθισμός του μείγματος ενεργοποιεί την διαδικασία παραγωγής DNA, στο δείγμα αποστειρωμένου νερού. Το DNA τηλεμεταφέρεται. Το νερό έχει μνήμη της ζωής.
Το πείραμα έγινε για πρώτη φορά τον Ιούλιο του 2005 και επαναλήφθηκε και γυρίστηκε για ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ το 2013, το οποίο προβλήθηκε στο γαλλικό κανάλι France 5 στις 5 Ιουλίου 2014. Το διαδικτυακό περιοδικό Ouvertures περιέγραψε λεπτομερώς το πρωτόκολλο δοκιμών μέσω συνεντεύξεων με τον Montagnier.
Ένα γνωστό δείγμα νερού με 2 ng / ml 104 βάσεων DNA από έναν ασθενή μολυσμένο με HIV αραιώνεται δια του 10 σε νερό και αναδεύεται για 15 δευτερόλεπτα. Μετά τη διήθηση για απομάκρυνση του DNA, τα στάδια αραίωσης και ανάδευσης επαναλαμβάνονται 10 φορές, φθάνοντας σε υψηλά επίπεδα αραίωσης 10 εις την δεκάτη. Το εξαιρετικά αραιωμένο δείγμα εκπέμπει ηλεκτρομαγνητικά σήματα (EMS) χαμηλών συχνοτήτων.
Αυτά τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα, η “φωνή” του DNA στο νερό, καταγράφονται από ένα πηνίο μικροφώνου και αποθηκεύονται ως ηχητικό αρχείο WAV (αρχείο ήχου) 6 δευτερολέπτων στο εργαστήριο του Παρισιού.
Το αρχείο WAV αποστέλλεται μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου σε μια ομάδα συνεργατών στο πανεπιστήμιο του Benevento στην Ιταλία.
Η ιταλική ομάδα εκπέμπει με ένα πηνίο για 1 ώρα τον ηλεκτρομαγνητικό ήχο του αρχείου WAV πάνω σε ένα δείγμα αποσταγμένου νερού σε ένα σφραγισμένο μεταλλικό σωλήνα.
Το δείγμα νερού στη συνέχεια τοποθετείται σε μηχανή αλυσιδωτής αντίδρασης πολυμεράσης (PCR).
Η μηχανή PCR στην Ιταλία παράγει DNA, 98% πανομοιότυπο με το αρχικό DNA στο Παρίσι! Η τηλεμεταφορά DNA γίνεται εξ αιτίας της “Μνήμης του Νερού”!
Το νερό θυμάται τί περιείχε και το δημιουργεί εκ του μηδενός με έναν “λόγο”. Η επιστημονική αρχή πως ζωή μπορεί να δημιουργηθεί μόνον εκεί όπου ζωή προϋπήρχε, καταρρίπτεται. Η ζωή δημιουργείται εκ του μηδενός.
Ακριβώς όπως ο Benveniste υπέστη ένα από τα πιο άσχημα κυνήγια μαγισσών στη σύγχρονη εποχή (με επικεφαλής σε μεγάλο βαθμό από το περιοδικό Nature το 1988), το βραβείο Νόμπελ του Montagnier δεν τον προστάτεψε καθώς μια διεθνής εκστρατεία συκοφάντησης τον ακολουθεί τα τελευταία 10 χρόνια της ζωής του.
Σχεδόν 40 νομπελίστες έχουν υπέγραψαν ένα ψήφισμα που καταγγέλλει τον Μοντανιέ για την αίρεσή του και ο μεγάλος επιστήμονας αναγκάστηκε να εγκαταλείψει ακόμη και την Ευρώπη για να ξεφύγει από αυτό που ο ίδιος περιέγραψε ως κουλτούρα «πνευματικής τρομοκρατίας».
Απαντώντας σε αυτή τη συκοφαντία, ο Montagnier δήλωσε στο περιοδικό LaCroix:
»Έχω συνηθίσει σε επιθέσεις από αυτούς τους ακαδημαϊκούς που είναι απλώς συνταξιούχοι γραφειοκράτες, αποκλεισμένοι από κάθε καινοτομία. Έχω τις επιστημονικές αποδείξεις αυτού που λέω».
Περιγράφοντας τις μεγαλύτερες προκλήσεις για την προώθηση αυτής της έρευνας, ο Montagnier δήλωσε:
«Επιλέξαμε να συνεργαστούμε με τον ιδιωτικό τομέα γιατί δεν θα μπορούσαν να προέλθουν κονδύλια από δημόσιους φορείς. Η υπόθεση Benveniste έχει κάνει έτσι ώστε να θεωρείται ότι όποιος ενδιαφέρεται για τη μνήμη του νερού… Θέλω να πω ότι μυρίζει θειάφι. Είναι η κόλαση”.
Η έρευνα του Montagnier υπό νέο πρίσμα
Σε μια συνέντευξη του 2011 , ο Δρ Montagnier ανακεφαλαίωσε τις συνέπειες των ανακαλύψεών του:
«Η ύπαρξη ενός αρμονικού σήματος που προέρχεται από το DNA μπορεί να βοηθήσει στην επίλυση μακροχρόνιων ερωτημάτων σχετικά με την κυτταρική ανάπτυξη, για παράδειγμα πώς το έμβρυο είναι σε θέση να κάνει τους πολλαπλούς μετασχηματισμούς του, σαν να καθοδηγείται από ένα εξωτερικό πεδίο.
Εάν το DNA μπορεί να μεταδώσει τις βασικές του πληροφορίες στο νερό με ραδιοσυχνότητα, τότε θα υπάρχουν μη υλικές δομές στο υδάτινο περιβάλλον του ζωντανού οργανισμού, μερικές από τις οποίες κρύβουν σήματα ασθένειας και άλλες εμπλέκονται στην υγιή ανάπτυξη του οργανισμού».
Έχοντας αυτές τις γνώσεις κατά νου, ο Montagnier ανακάλυψε ότι πολλές από τις συχνότητες των εκπομπών ΗΜ από μια ευρεία ποικιλία μικροβιακού DNA βρίσκονται επίσης στο πλάσμα του αίματος ασθενών που πάσχουν από γρίπη Α, ηπατίτιδα C και ακόμη και πολλές νευρολογικές ασθένειες που δεν θεωρούνται συνήθως ως επηρεαζόμενα από βακτήρια όπως Πάρκινσον, Σκλήρυνση κατά Πλάκας, Ρευματοειδής Αρθρίτιδα και Αλτσχάιμερ.
Τα τελευταία χρόνια, οι ομάδες του Montagnier βρήκαν ακόμη και ορισμένα σήματα στο πλάσμα αίματος ατόμων με αυτισμό και αρκετές ποικιλίες καρκίνου!
Αυτά τα αποτελέσματα υποδηλώνουν και πάλι ότι ορισμένα δύσκολα ανιχνεύσιμα είδη μικροβίων που εκπέμπουν φως είναι πιο κοντά στην αιτία αυτών των ασθενειών από όσο θα ήθελε να παραδεχτεί η σύγχρονη φαρμακοβιομηχανία.
Ένας νέος τομέας σκέψης:
Όπως έδειξε το μαγνητοσκοπημένο πείραμα του 2014 , ο Montagnier προχώρησε ακόμη περισσότερο για να αποδείξει ότι οι συχνότητες των κυματικών εκπομπών μέσα σε ένα διήθημα που βρίσκεται σε ένα γαλλικό εργαστήριο μπορούν να καταγραφούν και να αποσταλούν με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο σε ένα άλλο εργαστήριο στην Ιταλία, όπου η ίδια αρμονική καταγραφή εγχύθηκε σε σωλήνες με νερό που δεν εξέπεμπε, με αποτέλεσμα οι ιταλικοί σωλήνες να αρχίσουν σιγά-σιγά να εκπέμπουν σήματα!
Αυτές οι συχνότητες του DNA ήταν στη συνέχεια σε θέση να δομήσουν τους ιταλικούς σωλήνες νερού από τη μητρική πηγή χίλια μίλια μακριά με αποτέλεσμα ένα 98% ακριβές αντίγραφο DNA!
Καθώς είμαστε, στο κατώφλι τόσων συναρπαστικών ανακαλύψεων στην ιατρική επιστήμη, θα πρέπει να ρωτήσουμε:
τι θα μπορούσαν να σημαίνουν αυτά τα αποτελέσματα για το φαρμακευτικό βιομηχανικό συγκρότημα πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων που βασίζεται στο να κρατά τον κόσμο εγκλωβισμένο σε μια πρακτική χημικών φαρμάκων και εμβολίων ;
Μιλώντας σε αυτό το σημείο, ο Montagnier δήλωσε:
«Την ημέρα που θα παραδεχτούμε ότι τα σήματα μπορούν να έχουν απτά αποτελέσματα, θα τα χρησιμοποιήσουμε. Από εκείνη τη στιγμή θα είμαστε σε θέση να θεραπεύουμε τους ασθενείς με κύματα. Επομένως, πρόκειται για έναν νέο τομέα της ιατρικής, τον οποίο ο κόσμος φυσικά φοβάται. Ειδικά η φαρμακοβιομηχανία… μια μέρα θα είμαστε σε θέση να θεραπεύουμε τους καρκίνους χρησιμοποιώντας κύματα συχνότητας».
Ο φίλος και συνεργάτης του Montagnier, Marc Henry, καθηγητής Χημείας και Κβαντικής Μηχανικής στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου δήλωσε:
«Αν θεραπεύουμε με συχνότητες και όχι με φάρμακα γίνεται εξαιρετικά αποδοτικό όσον αφορά το ποσό των χρημάτων που δαπανάται. Ξοδεύουμε πολλά χρήματα για να βρούμε τις συχνότητες, αλλά μόλις βρεθούν, η θεραπεία δεν κοστίζει τίποτα».
Ενώ πολλοί άνθρωποι πιστεύουν απλοϊκά ότι υπάρχει ένας μοναδικός κλάδος της επιστήμης από τον Γαλιλαίο στον Ντεκάρτ και στον Νεύτωνα μέχρι σήμερα, η πραγματικότητα με μια πιο προσεκτική εξέταση μας δείχνει ότι στην πραγματικότητα υπάρχουν δύο αντίθετα παραδείγματα – το ένα εκ των οποίων έχει συστηματικά συσκοτιστεί από το πολιτικά υποκινούμενο κυνήγι μαγισσών από την εποχή ακόμη και πριν από την εποχή της Λέσχης ΧΧάξλεϋ Χ και την ίδρυση του περιοδικού Nature το 1869 .
Σε αντίθεση με την υλιστική παράδοση που προσπάθησε να επιβάλει «υλικές αιτίες» στα φυσικά φαινόμενα, η πιο ισχυρή σχολή της οπτικής βιοφυσικής που ενσάρκωσε ο Montagnier τέθηκε σε κίνηση από κανέναν άλλον εκτός από τον Louis Pasteur.
Εν ολίγοις, ο Παστέρ ανακάλυψε ότι τα διαλύματα στα οποία είχε διαλυθεί οργανική ύλη είχαν την απίστευτη ιδιότητα να περιστρέφουν το πολωμένο φως προς τα «αριστερά», ενώ τα υγρά διαλύματα που στερούνταν οργανικής ύλης δεν είχαν αυτή την ικανότητα. Η ιστορία αυτή αφηγήθηκε υπέροχα στο ντοκιμαντέρ του 2010 «Ο χώρος της ζωής».
Σε μια επιστολή του 1870, ο Παστέρ περιέγραψε την κοσμολογική του ενόραση για τη ασύμμετρη ιδιότητα της ζωής σε έναν φίλο του Jules Raulin δηλώνοντας:
«Ξέρετε ότι πιστεύω ότι υπάρχει μια κοσμική ασύμμετρη επιρροή που κυριαρχεί συνεχώς και φυσικά στη μοριακή οργάνωση των αρχών που είναι άμεσα απαραίτητες για τη ζωή
και ότι, ως συνέπεια αυτού, τα είδη των τριών βασιλείων, από τη δομή τους, από τη μορφή τους, από τη διάθεση των ιστών τους, έχουν μια καθορισμένη σχέση με τις κινήσεις του σύμπαντος.
Για πολλά από αυτά τα είδη, αν όχι για όλα, ο Ήλιος είναι η πρώτη κίνηση της διατροφής.
αλλά πιστεύω σε μια άλλη επιρροή που θα επηρέαζε ολόκληρη την οργάνωση [γεωμετρία], γιατί θα ήταν η αιτία της μοριακής ασυμμετρίας που αντιστοιχεί στα χημικά συστατικά της ζωής.
Θέλω με πείραμα να καταλάβω μερικές ενδείξεις ως προς τη φύση αυτής της μεγάλης κοσμικής ασύμμετρης επιρροής.
Πρέπει, μπορεί να είναι ηλεκτρισμός, μαγνητισμός…»
Με τον μυστηριώδη θάνατο του Πιερ Κιουρί το 1906, ο οποίος είχε προχωρήσει στην έρευνα του Παστέρ, και καθώς ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος εκτροχιάστηκε αυτή την πορεία της έρευνας (πολλά από τα λαμπρότερα νεαρά μυαλά της Ευρώπης στάλθηκαν σε τετραετή κρεατομηχανή του πολέμου χαρακωμάτων), η σκυτάλη ήταν κυκλοφόρησε στην Ευρώπη, για να κατακτηθεί ξανά από δύο Ρωσο-Ουκρανούς επιστήμονες που συνεργάστηκαν στενά στο Πανεπιστήμιο της Κριμαίας: ο Βλαντιμίρ Βερνάντσκι (πατέρας της ρωσικής ατομικής επιστήμης και ιδρυτής της σχολής βιογεωχημείας 1863-1945) και ο φίλος του Αλέξανδρος Gurwitsch (1874-1954).
Ο Βερνάντσκι αναβιώνει τη διορατικότητα του Παστέρ
Ο Βερνάντσκι χρησιμοποίησε εκτενώς το έργο του Παστέρ στη δική του κατασκευή της βιόσφαιρας και πάντα υπογράμμιζε ότι οι ηλεκτρομαγνητικές ιδιότητες της ζωής ήταν η κινητήρια δύναμη της βιοχημείας. Προχωρώντας περισσότερο από οποιονδήποτε ζωντανό για να καθορίσει τους μηχανισμούς της βιόσφαιρας, ο Βερνάντσκι εξήγησε ότι ο αληθινός επιστήμονας δεν πρέπει να ξεκινά με μεμονωμένους οργανισμούς και να «εργάζεται από κάτω προς τα πάνω».
Στο βιβλίο του η Βιόσφαιρα το 1926 , ο Βερνάντσκι ξεκίνησε την περιγραφή της βιόσφαιρας με τις ακόλουθες παρατηρήσεις:
»Η βιόσφαιρα μπορεί να θεωρηθεί ως μια περιοχή μετασχηματιστών που μετατρέπουν τις κοσμικές ακτινοβολίες σε ενεργή ενέργεια σε ηλεκτρική, χημική, μηχανική, θερμική και άλλες μορφές. Οι ακτινοβολίες από όλα τα αστέρια εισέρχονται στη βιόσφαιρα, αλλά πιάνουμε και αντιλαμβανόμαστε μόνο ένα ασήμαντο μέρος του συνόλου. Η ύπαρξη ακτινοβολίας που προέρχεται από τις πιο απομακρυσμένες περιοχές του σύμπαντος δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Τα αστέρια και τα νεφελώματα εκπέμπουν συνεχώς συγκεκριμένες ακτινοβολίες και όλα δείχνουν ότι η διεισδυτική ακτινοβολία που ανακαλύφθηκε στις ανώτερες περιοχές της ατμόσφαιρας από τον Hess προέρχεται πέρα από τα όρια του ηλιακού συστήματος, ίσως στον Γαλαξία, σε νεφελώματα ή σε αστέρια.»
Συνειδητοποιώντας ότι το σύμπαν δεν μπορούσε να αξιολογηθεί από μια απλή μη ζωντανή φυσική, ο Βερνάντσκι αναγνώρισε όχι έναν αλλά τρεις ένθετους συνυπάρχοντες φυσικούς χωροχρόνους που οργάνωσαν τη συμπεριφορά όλης της ύλης και της ενέργειας: 1) την αβιοτική/λιθόσφαιρα, 2) τη ζωντανή/βιόσφαιρα και 3) η δημιουργική/νοοσφαίρα.
Ενώ ο Βερνάντσκι πέρασε τη ζωή του εστιάζοντας στις μακρο-καταστάσεις της βιόσφαιρας και πώς αλληλεπιδρούσε με τη λιθόσφαιρα και τη νοόσφαιρα (οι ένθετοι τομείς της μη ζωής, της ζωής και του δημιουργικού λόγου) οργανωμένοι μέσα σε συστοιχίες μαγνητικών πεδίων που μετριάζουν τη ροή της κοσμικής ακτινοβολίας μέσω του σύμπαντος, ο συνάδελφός του Gurwitsch εστίασε στη διασταύρωση του φωτός και των μαγνητικών πεδίων μέσα στις μικρο-καταστάσεις των ζωντανών κυττάρων.
Μιτογόνος Ακτινοβολία του Alexander Gurwitch
Περιγράφοντας την ανακάλυψή του σε μια μελέτη του 2011 για την Κοσμική Βιο-Ακτινοβολία , ο ερευνητής Cody Jones περιέγραψε τη βασική διορατικότητα του Gurwitsch:
Ο Gurwitsch ανέπτυξε τρία ένθετα επίπεδα δομών πεδίου, διατεταγμένα σύμφωνα με την πολυπλοκότητα και τη χωρική έκταση, που κυμαίνονται από το μοριακό (μοριακοί αστερισμοί), στο κυτταρικό (σχέσεις μεταξύ των κυττάρων), στα οργανικά επίπεδα (τα διαφορετικά όργανα και συστήματα που αποτελούν ένα ενιαίο οργανισμός). Κάθε ένθετο πεδίο θα μπορούσε να περιγραφεί με όρους διαφορετικών μηχανισμών ως προς τον τρόπο με τον οποίο προχώρησε η μορφολογία για οποιαδήποτε συγκεκριμένη δομή, ωστόσο ήταν όλοι ενοποιημένοι προς την πραγματοποίηση μιας ορισμένης μελλοντικής κατάστασης ύπαρξης».
Ο Gurwitsch έφερε για πρώτη φορά επανάσταση στις βιοεπιστήμες διαμορφώνοντας ένα κομψό πείραμα που απέδειξε ότι τα κύτταρα εκπέμπουν ασθενείς εκρήξεις υπεριώδους φωτός καθώς περνούσαν από μίτωση.
Για να αποδείξει τη θεωρία του, ο Gurwitsch δημιούργησε δύο ρίζες κρεμμυδιού που αναπτύσσονταν σε κάθετες κατευθύνσεις και διαπίστωσε ότι οι υψηλότεροι ρυθμοί εκπομπών φωτός που εμφανίζονταν στη νεότερη άκρη των ριζών προκάλεσαν ανάπτυξη των κυττάρων κατά 30-40% όταν έρχονταν κοντά σε μια παλαιότερη ρίζα κρεμμυδιού.
Παρόλο που δεν υπήρχαν όργανα αρκετά ευαίσθητα για να συλλάβουν αυτές τις εξαιρετικά αδύναμες συχνότητες κατά τη διάρκεια της ζωής του, ο Gurwitsch έδειξε ότι το φως από το φάσμα υπεριώδους πρέπει να παράγεται από νέα κύτταρα διαχωρίζοντας τις παλιές και τις νέες ρίζες κρεμμυδιού με διάφορους τύπους φακών που απέκλειαν διαφορετικά μέρη του φάσματος και διαπίστωσε ότι μόνο όταν η υπεριώδης ακτινοβολία μπλοκαρίστηκε, η επίδραση της αύξησης της κυτταρικής ανάπτυξης κατά 30% έλαβε τέλος.
Ο Gurwitsch το ονόμασε αυτό «Μιτογόνο ακτινοβολία».
Ο Alexander Gurwitsch και το αρχικό του πείραμα ρίζας κρεμμυδιού. Δύο κρεμμύδια (Z1 και Z2) αναπτύσσονται κάθετα με το σημείο W να αντιπροσωπεύει το σημείο τομής της νεότερης ρίζας που εκπέμπεται από το Z1 και της παλαιότερης ρίζας του Z2 που χωρίζονται από έναν φακό χαλαζία που εμποδίζει τις εκπομπές των υπεριωδών εκπομπών από το Z1 στο Z2.
Ενώ ο Gurwitsch εξοστρακίστηκε από το επιστημονικό κατεστημένο κατά τη διάρκεια της ζωής του, οι τεχνολογίες εμφανίστηκαν στην κοινότητα της αστροφυσικής τη δεκαετία του 1950 που επέτρεψαν στους επιστήμονες να μετρήσουν εξαιρετικά ασθενείς συχνότητες φωτός στο εύρος της μιτογόνου ακτινοβολίας του Gurwitsch (προφανώς χρήσιμο για τη λήψη αχνών σημάτων από άλλους γαλαξίες σε βαθιά χώρος).
Όταν ομάδες Ιταλών αστρονόμων εφάρμοσαν τον εξοπλισμό τους σε οργανικό υλικό, η ανακάλυψη του Gurwitsch επαληθεύτηκε πειραματικά για πρώτη φορά.
Θα πίστευε κανείς ότι μια τέτοια ανακάλυψη θα έφερνε επανάσταση σε όλη τη βιολογία, την ιατρική και τις επιστήμες της ζωής επί τόπου- ωστόσο, μετά από μια σύντομη έξαρση του ενδιαφέροντος, η ανακάλυψη σύντομα ξεχάστηκε και υποβιβάστηκε σε ένα «αμελητέο» δευτερεύον χαρακτηριστικό της ζωής, το οποίο δεν είχε κανένα αιτιώδη ρόλο να διαδραματίσει σε οποιαδήποτε μηχανική ή συμπεριφορά της οργανικής δραστηριότητας.
Οι υλιστές και οι αναγωγιστές που επιθυμούσαν να υποστηρίξουν ότι όλη η ζωή ήταν απλώς το άθροισμα των μερών κέρδισαν τη νίκη.
Στη συνέχεια, ένας άλλος βιοφυσικός με το όνομα Fritz-Albert Popp εμφανίστηκε στη σκηνή.
Οι Βιοφωτονικές Ανακαλύψεις του Fritz Popp
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, ο Popp ήταν ένας ερευνητής καρκίνου που προσπαθούσε να καταλάβει γιατί μόνο ένα από τα δύο ισομερή του Benzpyrene προκαλούσε καρκίνο.
Ένα ισομερές είναι μερικές φορές γνωστό ως διαμόρφωση κατοπτρικής εικόνας ενός μορίου που είναι χημικά πανομοιότυπα, αλλά του οποίου οι ιδιότητες μπορεί να διαφέρουν πολύ. Σύμφωνα με τη λογική του υλιστή/αναγωγιστή, δεν υπήρχε λόγος για τον οποίο ένα ισομερές (Benzpyrene 3,4) που βρίσκεται στα τσιγάρα και την πίσσα θα προκαλούσε ανάπτυξη καρκίνου στον πνευμονικό ιστό ενώ ένα άλλο ισομερές (Benzpyrene 1,2) θα ήταν εντελώς καλοήθη.
Αφού ανακάλυψε το έργο του Gurwitsch, ο Δρ Popp άρχισε να μετράει τις εξαιρετικά αδύναμες εκπομπές φωτός από τα μόρια Benzpyrene και τις επιπτώσεις τους στην κυτταρική ανάπτυξη στους ιστούς του ήπατος και διαπίστωσε ότι οι εξαιρετικά υψηλές ιδιότητες απορρόφησης/εκπομπής φωτός του Benzpyrene 3,4 ήταν η αιτία. της δυσαρμονίας της κυτταρικής ρύθμισης.
Η μέτρηση της δραστηριότητας φωτονίων από την ανάπτυξη καρκινικών έναντι υγιών ηπατικών κυττάρων είναι ένας εντυπωσιακός τρόπος για να δούμε ξεκάθαρα ότι η καρκινική ανάπτυξη συμπίπτει με εκθετικές εκπομπές φωτονίων ενώ οι εκπομπές υγιών ηπατικών φωτονίων είναι πολύ σταθερές.
Κατά τη διάρκεια της εξαιρετικά παραγωγικής ζωής του, ο Δρ Popp ανακάλυψε ότι αυτές οι εκπομπές φωτός εμφανίζονταν σε διαφορετικά μήκη κύματος ανάλογα με τους τύπους, τη λειτουργία και το είδος των κυττάρων.
Όταν ο Popp έφερε κοντά δύο βιολογικά δείγματα, τα πράγματα έγιναν επιπλέον ενδιαφέροντα καθώς ο «ρυθμός» των εκπομπών φωτονίων τους συγχρονίστηκε όμορφα όταν ήταν κοντά και έπεσε εκτός συγχρονισμού όταν χωρίστηκαν.
Περιγράφοντας την κλινική εφαρμογή αυτών των ανακαλύψεων, ο Δρ Popp δήλωσε:
«Το φως μπορεί να ξεκινήσει, ή να σταματήσει, αντιδράσεις που μοιάζουν με καταρράκτη στα κύτταρα και αυτή η γενετική κυτταρική βλάβη μπορεί ουσιαστικά να επισκευαστεί, μέσα σε λίγες ώρες, με αδύναμες δέσμες φωτός. Είμαστε ακόμα στο κατώφλι της πλήρους κατανόησης της περίπλοκης σχέσης μεταξύ φωτός και ζωής, αλλά μπορούμε τώρα να πούμε με έμφαση ότι η λειτουργία ολόκληρου του μεταβολισμού μας εξαρτάται από το φως».
Οι ανακαλύψεις του Popp ενισχύουν εκείνες του μεγάλου Ρώσου επιστήμονα AB Burlakov που διαπίστωσε ότι οι εξαιρετικά αδύναμες εκπομπές φωτός που προέρχονται από δύο σετ γονιμοποιημένων αυγών ψαριών που χωρίζονται από ένα ποτήρι επέδειξαν ένα ισχυρό εναρμονιστικό αποτέλεσμα.
Εάν ένα σετ αυγών ήταν παλαιότερο, τότε τα νεότερα αυγά θα ωρίμαζαν και θα αναπτυσσόταν πολύ πιο γρήγορα εάν έρθουν κοντά. Ωστόσο, αν η διαφορά ηλικίας μεταξύ των δύο σετ ήταν πολύ μεγάλη, τότε ο επιστήμονας διαπίστωσε ότι το νεότερο σετ θα έβλεπε υψηλότερο ποσοστό θανάτου, παραμορφώσεις και καθυστέρηση στην ανάπτυξη.
Αυτός ο τρόπος σκέψης του επιστήμονα, προσεγγίζει τη ζωή με έναν πιο κοινό τρόπο όπως ένας μουσικός που κουρδίζει το όργανό του σε μια ορχήστρα ή ένας μαέστρος που κρατά πολλαπλά ηχητικά κύματα στο μυαλό του ταυτόχρονα σαν μια ολόκληρη μουσική ιδέα, που είναι μεγαλύτερη από το απλό άθροισμα των μερών της.
Είναι ένας πολύ πιο φυσικός και αποτελεσματικός τρόπος σκέψης από την υλιστική/αναγωγιστική προσέγγιση που κυριαρχεί σήμερα στα περισσότερα δυτικά πανεπιστήμια που αντιμετωπίζει τον οργανισμό σαν μηχανή και το σύνολο ως άθροισμα χημικών μερών.
Μια πληρέστερη σάρωση αυτών των ανακαλύψεων παρουσιάστηκε σε μια διάλεξη του 2013 που παρουσιάστηκε από αυτόν τον συγγραφέα, την οποία μπορείτε να δείτε πλήρως εδώ:
