Ιταλία: Τα "αντισυστημικά" κουραφέξαλα και ο πραγματικός χαρακτήρας μιας γεωπολιτικής βόμβας. Του Κυριάκου Κυριακόπουλου
Δεν πρόλαβε καλά-καλά να «διαρρεύσει» το προσχέδιο της συμφωνίας ανάμεσα στη Λέγκα του Βορρά και στο κίνημα των πέντε αστέρων, και οι πένες πήραν φωτιά. Μαζί τους πήραν φωτιά και τα μικρόφωνα των αναλυτάδων...
του Κ.ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Λογικό… Και ως ένα βαθμό αναμενόμενο. Θα θέλαμε ωστόσο να υπενθυμίσουμε, πως καμιά σοβαρή ανάλυση, δεν μπορεί να περιχαρακώνεται στον ιδανικό μικρόκοσμο του τρόπου με τον οποίο έχει τοποθετημένα τα ζητήματα ο «αναλυτής» στο δικό του μυαλό, γιατί μια τέτοια πρακτική, ενέχει δυο σοβαρούς κινδύνους:
Ο πρώτος, είναι ο κίνδυνος της θεματικής μονομέρειας στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζονται οι εξελίξεις.
Ο δεύτερος, σχετίζεται με την ανάγκη να συνυπολογίζουμε την πολύ σοβαρή παράμετρο, που λέει πως οι «διαρροές» δεν συμβαίνουν τυχαία, και πως το βασικό κίνητρο που τις τροφοδοτεί, είναι η απολύτως ελεγχόμενη ανάγκη να «καεί» ο σκληρός πυρήνας του περιεχομένου τους.
Οι πρώτες προσεγγίσεις λοιπόν – όπως όλα δείχνουν – δεν κατάφεραν να δραπετεύσουν από την μοίρα αυτών των κανόνων.
Υπήρξαν στη βάση τους προσεγγίσεις ιδιαιτέρως μονομερείς… Ασχολήθηκαν πρωτίστως με τα «τεχνικά ζητήματα» που ανακύπτουν από την απολυτοποίηση μιας Ισπανογενούς Ποδεμικού χαρακτήρα οικονομικής ρητορικής, την οποία βιώσαμε άλλωστε και εδώ στην Τσιπραίικη εκδοχή της… Και φυσικά εξαντλήθηκαν στην περιγραφή ενός επίπλαστου καθεστώτος πανικού, στο οποίο αναγκαστικά θα περιέλθει η Ευρωπαϊκή πολιτική και τραπεζική ελίτ, αναζητώντας τρόπους για τη διαχείρισή του.
Στην πλέον υπερφίαλη έκδοσή τους βέβαια ορισμένοι καλαμοκαβαλημένοι με την άποψή τους «αναλυτές» δεν δίστασαν να προσφύγουν ακόμη και στην επίκληση του DNA του Ιταλικού λαού, προεξοφλώντας πως δεν ενσωματώνει (όπως το ελληνικό DNA) στοιχεία ραγιαδισμού, άρα… το σύνθημα της εφόδου με μπόλικα ταρατατζούμ, σχεδόν δόθηκε και τα ανάκτορα των Βρυξελλών καταρρίπτονται το ένα μετά το άλλο.
Φτου ξελευτερία… Οι μνήμες από τον διορισμό του καλού παιδιού του κ. Ματέο Ρέντσι, αν και νωπές, για κάποιο περίεργο λόγο δεν συνυπολογίζονται στο περισπούδαστο αυτών των αναλύσεων.
Ας πάμε όμως στην ουσία των συγκεκριμένων διαρροών, επιχειρώντας να ανιχνεύσουμε όσο είναι δυνατόν και το πραγματικό τους αποτύπωμα.
Ζήτημα πρώτον: Η φυσιογνωμία των πρωταγωνιστών αυτής της πολιτικής συμφωνίας, είναι το πρωτεύον ζήτημα από το οποίο θα πρέπει να ξεκινήσει κανείς, γιατί είναι και αυτό που σε τελευταία ανάλυση θα καθορίσει και το εύρος των πραγματικών πολιτικών τους προθέσεων.
Το να περιγράφονται απλώς ως «αντισυστημικοί» με γνώμονα τη ρητορική τους δεν αρκεί.Αυτό που πρέπει να απαντηθεί, είναι απέναντι σε ποιους θεσμούς του συνολικού οικοδομήματος τοποθετούνται, και πόσο ασυμβίβαστη μπορεί να εκλαμβάνεται η όποια υποτιθέμενη αντισυστημικότητά τους.
Και όντως… Μετά τους διθύραμβους της διαρροής, ήρθε η διευκρίνιση που αποσαφηνίζει πως η διαρροή μεν είναι πραγματική, αλλά το έγγραφο δεν είναι αρκούντος επικαιροποιημένο.
Το κλείσιμο του ματιού στην κυρίαρχη Ευρωπαϊκή ελίτ υπήρξε σαφές. Οι κύριοι Ντι Μάγιο και Σαλβίνι άρχισαν να «ψιλομαζεύουν» τα πολλά και τα βαρύγδουπα… χοντρομαζεύουν την περίφημη διαγραφή χρέους ύψους 250μδις ευρώ… και προκειμένου να τους διασφαλιστεί και η σχετική νομιμοποιητική αβάντα, φρόντισε η Eurostat να αποκλείσει τον μη συνυπολογισμό των κρατικών ομολόγων στο χρέος ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, και από αυτή τη διαδικασία φυσικά δεν εξαιρούνται ούτε τα Ιταλικά ομόλογα.
Είδατε πόσο λειτουργική είναι η ώσμωση στις πρακτικές που χρησιμοποιεί το σύστημα για να διευκολύνει στο έργο τους τα «αντισυστημικά» παιδιά του;;;
Οι άλλες πλευρές τις οποίες προφανέστατα και δεν αντιλαμβάνεται η οικονομική μονομέρεια στην προσέγγιση των αριθμολάγνων αναλυτών της γιαλατζή οικονομίας, είναι:
Πρώτον: Αυτές που σχετίζονται με τη γεωπολιτική διάσταση της συγκεκριμένης πολιτικής σύμπραξης. Και αυτή η διάσταση δεν περιορίζεται μονάχα στις στοιχίσεις που σχετίζονται με τη βιωσιμότητα ή τη διάλυση της Ευρωζώνης αυτής καθ’ εαυτής, αλλά επεκτείνεται και στην κορυφαία σύγκρουση στρατηγικών που βρίσκεται σε εξέλιξη σε ολόκληρη την Ευρώπη, και αφορά σε ευρύτερες γεωστρατηγικές ανασυντάξεις στο πλευρό των ισχυρών ανταγωνιστών και όχι μόνο.
Δεύτερον: Όλες εκείνες που αφορούν στις σοβαρές αντιπαραθέσεις αναφορικά με το μοντέλο της πολιτικής διακυβέρνησης, σε μια ευρεία ατζέντα, που όλα δείχνουν πως πρόκειται να ανοίξει με τρόπο εκρηκτικό στα απόνερα ενός μοντέλου που καταρρέει υπό το βάρος ενός ανατροφοδοτούμενου ευρωσκεπτικισμού.
Επομένως… Το πραγματικό πρόβλημα γύρω από το οποίο πρόκειται να κορυφωθεί η συζήτηση την επόμενη περίοδο, δεν είναι ο τρόμος κανενός σε αυτή τη φάση από το οικονομικό μέγεθος της τρίτης οικονομίας της Ευρωζώνης.
Το πραγματικό πρόβλημα είναι το γεωπολιτικό μέγεθος της Ιταλίας, και η όποια μελλοντική θέση της ως σημαντικό γεωπολιτικό φιλέτο στον επανακαθορισμό του χάρτη των γεωστρατηγικών συμμαχιών.
Επίλογος…
Οι πρωταγωνιστές αυτής της «τρομακτικής» συμφωνίας, τελικά δεν είναι διόλου τρομακτικοί αναφορικά με τη συνολική τους στάση απέναντι στα δομικά χαρακτηριστικά του οικονομικού συστήματος και του συστήματος της εξάρτησης αυτού καθ’ εαυτού.
Ενδέχεται όμως να καταστούν απρόβλεπτοι αναφορικά με τους γεωστρατηγικούς τους προσεταιρισμούς, και αυτό είναι που κατά βάση τρομάζει.
Όσο λοιπόν οι «αναλυτές» του προχείρου, απολυτοποιούν και υπερμεγενθύνουν το ειδικό βάρος των οικονομικών διακηρύξεων, παίζουν προσωρινά στο γήπεδο των προχειροκατασκευασμένων εντυπώσεων, για να συμπαρασύρουν σε δεύτερο χρόνο, στην απόλυτη απογοήτευση και στην κατάρρευση του συνόλου των προσδοκιών που ψευδώς καλλιέργησαν μέσα από τις επιφανειακές τους αναλύσεις.
Και ο λόγος είναι απλός…
Ακόμη και να δεν συνυπήρχαν οι υπόλοιπες παράμετροι ενός προβλήματος που είναι εξ αντικειμένου πολυπαραγοντικό, αυτό που επιμελώς αποκρύπτεται είναι πως για να καταστούν πραγματικά «τρομακτικές» αυτές οι διακηρύξεις, προϋποθέτουν πολιτική συμπαράταξη και εν τέλει πολιτική εξουσία με συγκεκριμένη φυσιογνωμία για να μπορεί να τις δρομολογήσει, και αυτή ΔΕΝ είναι ΟΥΤΕ η Λίγκα ΟΥΤΕ το πεντάστερο καπριτσιόζο της γειτονικής χώρας.
Πολύ απλά διότι ΟΥΤΕ η μία ΟΥΤΕ η άλλη, ανήκουν στις δυνάμεις που αμφισβητούν το ρόλο που καλούνται να επιτελέσουν οι ναυαρχίδες ενός συστήματος που διαιωνίζουν την οικονομική εξάρτηση και το σύνολο των αδιεξόδων που προκύπτουν από αυτήν.
Η καλλιέργεια λοιπόν της αυταπάτης, πως μπορεί ο πάσα ένας να τροχοδρομήσει και την αναγκαία πολιτική ανατροπή, είναι ολέθρια συνενοχή στη διαιώνιση της τραγωδίας, και ως τέτοια οφείλουμε να την αποκαλύπτουμε.
του Κ.ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Λογικό… Και ως ένα βαθμό αναμενόμενο. Θα θέλαμε ωστόσο να υπενθυμίσουμε, πως καμιά σοβαρή ανάλυση, δεν μπορεί να περιχαρακώνεται στον ιδανικό μικρόκοσμο του τρόπου με τον οποίο έχει τοποθετημένα τα ζητήματα ο «αναλυτής» στο δικό του μυαλό, γιατί μια τέτοια πρακτική, ενέχει δυο σοβαρούς κινδύνους:
Ο πρώτος, είναι ο κίνδυνος της θεματικής μονομέρειας στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζονται οι εξελίξεις.
Ο δεύτερος, σχετίζεται με την ανάγκη να συνυπολογίζουμε την πολύ σοβαρή παράμετρο, που λέει πως οι «διαρροές» δεν συμβαίνουν τυχαία, και πως το βασικό κίνητρο που τις τροφοδοτεί, είναι η απολύτως ελεγχόμενη ανάγκη να «καεί» ο σκληρός πυρήνας του περιεχομένου τους.
Οι πρώτες προσεγγίσεις λοιπόν – όπως όλα δείχνουν – δεν κατάφεραν να δραπετεύσουν από την μοίρα αυτών των κανόνων.
Υπήρξαν στη βάση τους προσεγγίσεις ιδιαιτέρως μονομερείς… Ασχολήθηκαν πρωτίστως με τα «τεχνικά ζητήματα» που ανακύπτουν από την απολυτοποίηση μιας Ισπανογενούς Ποδεμικού χαρακτήρα οικονομικής ρητορικής, την οποία βιώσαμε άλλωστε και εδώ στην Τσιπραίικη εκδοχή της… Και φυσικά εξαντλήθηκαν στην περιγραφή ενός επίπλαστου καθεστώτος πανικού, στο οποίο αναγκαστικά θα περιέλθει η Ευρωπαϊκή πολιτική και τραπεζική ελίτ, αναζητώντας τρόπους για τη διαχείρισή του.
Στην πλέον υπερφίαλη έκδοσή τους βέβαια ορισμένοι καλαμοκαβαλημένοι με την άποψή τους «αναλυτές» δεν δίστασαν να προσφύγουν ακόμη και στην επίκληση του DNA του Ιταλικού λαού, προεξοφλώντας πως δεν ενσωματώνει (όπως το ελληνικό DNA) στοιχεία ραγιαδισμού, άρα… το σύνθημα της εφόδου με μπόλικα ταρατατζούμ, σχεδόν δόθηκε και τα ανάκτορα των Βρυξελλών καταρρίπτονται το ένα μετά το άλλο.
Φτου ξελευτερία… Οι μνήμες από τον διορισμό του καλού παιδιού του κ. Ματέο Ρέντσι, αν και νωπές, για κάποιο περίεργο λόγο δεν συνυπολογίζονται στο περισπούδαστο αυτών των αναλύσεων.
Ας πάμε όμως στην ουσία των συγκεκριμένων διαρροών, επιχειρώντας να ανιχνεύσουμε όσο είναι δυνατόν και το πραγματικό τους αποτύπωμα.
Ζήτημα πρώτον: Η φυσιογνωμία των πρωταγωνιστών αυτής της πολιτικής συμφωνίας, είναι το πρωτεύον ζήτημα από το οποίο θα πρέπει να ξεκινήσει κανείς, γιατί είναι και αυτό που σε τελευταία ανάλυση θα καθορίσει και το εύρος των πραγματικών πολιτικών τους προθέσεων.
Το να περιγράφονται απλώς ως «αντισυστημικοί» με γνώμονα τη ρητορική τους δεν αρκεί.Αυτό που πρέπει να απαντηθεί, είναι απέναντι σε ποιους θεσμούς του συνολικού οικοδομήματος τοποθετούνται, και πόσο ασυμβίβαστη μπορεί να εκλαμβάνεται η όποια υποτιθέμενη αντισυστημικότητά τους.
- Ερώτημα: Θα αποτολμήσει κανείς να μπει στον κόπο να αντιστοιχίσει το εύρος της αντισυστημικότητάς τους με αυτό της κ. Λεπέν, και να μας καταδείξει εν τοις πράγμασι τα αποτελέσματα;;;
- Ερώτημα: Θα μπορούσε να υπάρξει αντιπολιτευόμενη στην κυρίαρχη αντίληψη ρητορική, αν δεν διαπνέεται πρωτίστως από τη δυναμική του ευρωσκεπτικισμού στον τρόπο της αποτύπωσής της;;;
Και όντως… Μετά τους διθύραμβους της διαρροής, ήρθε η διευκρίνιση που αποσαφηνίζει πως η διαρροή μεν είναι πραγματική, αλλά το έγγραφο δεν είναι αρκούντος επικαιροποιημένο.
Το κλείσιμο του ματιού στην κυρίαρχη Ευρωπαϊκή ελίτ υπήρξε σαφές. Οι κύριοι Ντι Μάγιο και Σαλβίνι άρχισαν να «ψιλομαζεύουν» τα πολλά και τα βαρύγδουπα… χοντρομαζεύουν την περίφημη διαγραφή χρέους ύψους 250μδις ευρώ… και προκειμένου να τους διασφαλιστεί και η σχετική νομιμοποιητική αβάντα, φρόντισε η Eurostat να αποκλείσει τον μη συνυπολογισμό των κρατικών ομολόγων στο χρέος ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, και από αυτή τη διαδικασία φυσικά δεν εξαιρούνται ούτε τα Ιταλικά ομόλογα.
Είδατε πόσο λειτουργική είναι η ώσμωση στις πρακτικές που χρησιμοποιεί το σύστημα για να διευκολύνει στο έργο τους τα «αντισυστημικά» παιδιά του;;;
Οι άλλες πλευρές τις οποίες προφανέστατα και δεν αντιλαμβάνεται η οικονομική μονομέρεια στην προσέγγιση των αριθμολάγνων αναλυτών της γιαλατζή οικονομίας, είναι:
Πρώτον: Αυτές που σχετίζονται με τη γεωπολιτική διάσταση της συγκεκριμένης πολιτικής σύμπραξης. Και αυτή η διάσταση δεν περιορίζεται μονάχα στις στοιχίσεις που σχετίζονται με τη βιωσιμότητα ή τη διάλυση της Ευρωζώνης αυτής καθ’ εαυτής, αλλά επεκτείνεται και στην κορυφαία σύγκρουση στρατηγικών που βρίσκεται σε εξέλιξη σε ολόκληρη την Ευρώπη, και αφορά σε ευρύτερες γεωστρατηγικές ανασυντάξεις στο πλευρό των ισχυρών ανταγωνιστών και όχι μόνο.
Δεύτερον: Όλες εκείνες που αφορούν στις σοβαρές αντιπαραθέσεις αναφορικά με το μοντέλο της πολιτικής διακυβέρνησης, σε μια ευρεία ατζέντα, που όλα δείχνουν πως πρόκειται να ανοίξει με τρόπο εκρηκτικό στα απόνερα ενός μοντέλου που καταρρέει υπό το βάρος ενός ανατροφοδοτούμενου ευρωσκεπτικισμού.
Επομένως… Το πραγματικό πρόβλημα γύρω από το οποίο πρόκειται να κορυφωθεί η συζήτηση την επόμενη περίοδο, δεν είναι ο τρόμος κανενός σε αυτή τη φάση από το οικονομικό μέγεθος της τρίτης οικονομίας της Ευρωζώνης.
Το πραγματικό πρόβλημα είναι το γεωπολιτικό μέγεθος της Ιταλίας, και η όποια μελλοντική θέση της ως σημαντικό γεωπολιτικό φιλέτο στον επανακαθορισμό του χάρτη των γεωστρατηγικών συμμαχιών.
Επίλογος…
Οι πρωταγωνιστές αυτής της «τρομακτικής» συμφωνίας, τελικά δεν είναι διόλου τρομακτικοί αναφορικά με τη συνολική τους στάση απέναντι στα δομικά χαρακτηριστικά του οικονομικού συστήματος και του συστήματος της εξάρτησης αυτού καθ’ εαυτού.
Ενδέχεται όμως να καταστούν απρόβλεπτοι αναφορικά με τους γεωστρατηγικούς τους προσεταιρισμούς, και αυτό είναι που κατά βάση τρομάζει.
Όσο λοιπόν οι «αναλυτές» του προχείρου, απολυτοποιούν και υπερμεγενθύνουν το ειδικό βάρος των οικονομικών διακηρύξεων, παίζουν προσωρινά στο γήπεδο των προχειροκατασκευασμένων εντυπώσεων, για να συμπαρασύρουν σε δεύτερο χρόνο, στην απόλυτη απογοήτευση και στην κατάρρευση του συνόλου των προσδοκιών που ψευδώς καλλιέργησαν μέσα από τις επιφανειακές τους αναλύσεις.
Και ο λόγος είναι απλός…
Ακόμη και να δεν συνυπήρχαν οι υπόλοιπες παράμετροι ενός προβλήματος που είναι εξ αντικειμένου πολυπαραγοντικό, αυτό που επιμελώς αποκρύπτεται είναι πως για να καταστούν πραγματικά «τρομακτικές» αυτές οι διακηρύξεις, προϋποθέτουν πολιτική συμπαράταξη και εν τέλει πολιτική εξουσία με συγκεκριμένη φυσιογνωμία για να μπορεί να τις δρομολογήσει, και αυτή ΔΕΝ είναι ΟΥΤΕ η Λίγκα ΟΥΤΕ το πεντάστερο καπριτσιόζο της γειτονικής χώρας.
Πολύ απλά διότι ΟΥΤΕ η μία ΟΥΤΕ η άλλη, ανήκουν στις δυνάμεις που αμφισβητούν το ρόλο που καλούνται να επιτελέσουν οι ναυαρχίδες ενός συστήματος που διαιωνίζουν την οικονομική εξάρτηση και το σύνολο των αδιεξόδων που προκύπτουν από αυτήν.
Η καλλιέργεια λοιπόν της αυταπάτης, πως μπορεί ο πάσα ένας να τροχοδρομήσει και την αναγκαία πολιτική ανατροπή, είναι ολέθρια συνενοχή στη διαιώνιση της τραγωδίας, και ως τέτοια οφείλουμε να την αποκαλύπτουμε.