Στο Λουξεμβούργο λοιπόν εταιρείες απολαμβάνουν επί  της ουσίας φορολόγηση κάτω από το 1% επί των κερδών που έχουν  εμφανίσει εκεί! Οι εταιρείες αυτές μπορεί να έχουν μεταφέρει εκεί τα κέρδη από τις δραστηριότητες τους στην Ελλάδα, τη Γαλλία, την Ιταλία ή οπουδήποτε αλλού.

Οι υπάλληλοι τους σε αυτές τις υπερχρεωμένες χώρες μπορεί να φορολογούνται  (συνολικά) με πάνω από το 50% του ακαθάριστου εισοδήματος τους (αν συνυπολογίσουμε πέρα από το φόρο εισοδήματος και όλους τους υπόλοιπους φόρους που μας έχουν επιβληθεί). Οι ίδιες οι εταιρείες όμως μπορούν (με τις λεγόμενες τριγωνικές τιμολογήσεις) να εμφανίζουν αλλού τα κέρδη τους και στην πράξη να πληρώνουν  ελάχιστα…

Το πιο πάνω δεν είναι το μόνο που συμβαίνει σε αυτό το «παράδεισο των πλουσίων». Η έρευνα  των I.C.I.J  διαπιστώνει ότι γίνεται «πάρτι» και με πολλές άλλες οικονομικές δραστηριότητες.  Ο Χάρης Καρανίκας (μέλος του I.C.I.J) στα ΝΕΑ αποκαλύπτει ότι η Zeus Recovery Fund (με έδρα το Λουξεμβούργο) αγόρασε από ελληνικές τράπεζες ανασφάλιστες χορηγήσεις (κόκκινα δάνεια δηλαδή) ονομαστικής αξίας 700 εκατομμυρίων ευρώ δίνοντας 32 εκατομμύρια (δηλαδή στο 4,6%  της αξίας τους)!!! 

Εδώ συμβαίνει το εξής εκπληκτικό: Ο  Έλληνας φορολογούμενος  πλήρωσε πανάκριβα τη διάσωση των τραπεζών. Οι τράπεζες (για να εμφανίσουν μειωμένες τις επισφάλειες τους) πούλησαν (στο 4,6% της αξίας τους) κάποιες ανασφάλιστες χορηγήσεις. Κάποιοι «τύποι» από το Λουξεμβούργο τώρα μπορεί να δώσουν εντολή  (ή ήδη να το έχουν κάνει…) προκειμένου δικηγορικές εταιρείες που ασχολούνται με την είσπραξη απλήρωτων χορηγήσεων (κόκκινα δάνεια) να σας τηλεφωνήσουν προκειμένου να πληρώσετε (με πρόστιμο θα σας πουν) τις οφειλές σας. Όμως επειδή είναι «καλοί άνθρωποι» μπορεί να δεχτούν να σας κάνουν και μια έκπτωση αν  αρχίσετε να εκπληρώνετε τις υποχρεώσεις σας. Σύμφωνα με πληροφορίες, υπήρξαν συμφωνίες ακόμα και για συνολική αποπληρωμή του χρέους στο 10% της αξίας του, κάτι το οποίο βεβαίως  απέφερε κέρδη πάνω από 200% στο συγκεκριμένο fund!!!

Όλα αυτά πιστεύω ότι δικαιώνουν την άποψη του ΣΥΡΙΖΑ για την ανάγκη αλλαγής της Ευρώπης, ιδιαίτερα για αλλαγή της φορολογικής πολιτικής και της ασυλίας που απολαμβάνουν πολλαπλώς οι πλούσιοι και οι πολυεθνικές.

Αυτό το οποίο συμβαίνει σήμερα στην Ευρώπη είναι να έχουμε μεν ένα κοινό νόμισμα,  όμως ταυτόχρονα έχουμε πολλά και διαφορετικά επιτόκια,  18 διαφορετικά δημόσια χρέη, 18 διαφορετικά κοινωνικά και δημοσιονομικά συστήματα, γενικά ένα χάος που ευνοεί τους ισχυρούς και τους διαπλεκόμενους.

Το πρόβλημα της Ευρώπης δεν είναι απλά οικονομικό. Είναι κυρίως πολιτικό.  Αυτό που λείπει είναι η διάθεση να πληρώνουν όλοι και ιδιαίτερα αυτοί που ποτέ δεν έχουν επωμισθεί τα βάρη της κρίσης, αλλά απολαμβάνουν  τα οφέλη μιας σύνθετης και πολύπλοκης οικονομίας.

Ευτυχώς τους τελευταίους μήνες οι δυνάμεις που απαιτούν να τεθεί ένα τέλος σε αυτή τη κατάσταση, τυγχάνουν όλο και ευρύτερης λαϊκής αποδοχής. Το PODEMOS στην Ισπανία, οι διαδηλώσεις των εργαζομένων στο Βέλγιο και τη Γερμανία, ακόμη και οι (έστω και δειλές) διαφοροποιήσεις πολλών κυβερνήσεων (όπως σε Ιταλία κα Γαλλία) δείχνουν ότι  η συνταγή της λιτότητας δεν είναι μόνο καταστροφική αλλά πλέον είναι απορριπτέα από την πλειοψηφία των Ευρωπαίων πολιτών. 
Δυστυχώς στον κατάλογο των αντιδρώντων δεν ανήκει η ελληνική κυβέρνηση…