Από τις κυβερνήσεις του Γιώργου Παπανδρέου ακόμα, αρκετοί εξ ημών τονίζαμε την απολίτικη και άρα αντιδραστική, υποτιμητική και εξευτελιστική, παράθεση “ωραίων χαμόγελων” στην υπηρεσία νεοφιλελεύθερων, συντηρητικών, γηρασμένων πολιτικών.

Προερχόμενα από προσωπικά  περιβάλλοντα ευνοιοκρατίας- ποτέ από μαζική κομματική δράση- με μηδενική κοινωνική και αγωνιστική γείωση, ανύπαρκτη εργασιακή εμπειρία στη σκληρή καθημερινότητα της νεολαίας και όχι μόνο, πρέσβευαν τον επικοινωνιακό “βιολογισμό” στην πολιτική, δηλαδή την απορρόφηση της τελευταίας από φτηνά επικοινωνιακά κόλπα, βασισμένα στη βιολογική ηλικία, στην υπηρεσία των πλέον αντιδραστικών πολιτικών.

Η κυβέρνηση Τσίπρα, μπροστά στην κοινωνική και εκλογική εξαΰλωση και με δεδομένη την έλλειψη εφεδρείας επιστρατεύει και τέτοια τερτίπια.
Την ώρα που οι συνταξιούχοι οδηγούνται στην απόλυτη φτώχεια, οι εργαζόμενοι βιώνουν εργοδοτική χούντα και οι νέοι καλούνται να δουλέψουν σε συνθήκες ταπείνωσης και υπερεκμετάλλευσης χωρίς τέλος, η εργασιακή εμπειρία της νέας υπουργού Εργασίας προέρχεται, όπως μαθαίνουμε από το γεγονός ότι βοηθούσε να υλοποιηθούν αυτές ακριβώς οι πολιτικές από τη θέση της διευθύντριας του προηγούμενου υπουργικού γραφείου.

Είναι πράγματι πρωτότυπο, ο/η υπουργός Εργασίας να μη διαθέτει ούτε ένα ένσημο εκτός του περιβάλλοντος της εύνοιας του προηγούμενου υπουργού. Θα ήταν πολύ βεβαίως, να αναμέναμε από μια μνημονιακή κυβέρνηση να έχει στη θέση του υπουργού Εργασίας έναν αριστερό άνθρωπο, με κοινωνική δράση και με βίωμα της επισφάλειας και της εκμετάλλευσης που περνάει η νεολαία- και όχι μόνο.
Αλλά το να διαθέτει ο υπουργός εργασίας τη βασική έστω εργασιακή θα μπορούσε να θεωρείται προαπαιτούμενο.

Εν τέλει, με “προσόν” τη βιολογική νεότητα, διορίζεται υπουργός εργασίας μια -αντικειμενικά και υποκειμενικά - εχθρός της γενιάς της, η οποία αφού προφανώς απέδειξε στην τρόικα πόσο έτοιμη είναι να υλοποιήσει τις μνημονιακές πολιτικές, ανέλαβε να κάνει περαιτέρω τη βρόμικη δουλειά που μάλλον κανένας άλλος από το ΣΥΡΙΖΑ δεν ήθελε. Κοινώς, ο αμοραλισμός με νεανικό χαμόγελο. Δεν πρόκειται μόνο για τα επιμέρους πρόσωπα. Έχει κυρίως να κάνει με την έμπρακτη υποτίμηση μιας ολόκληρης γενιάς που αγωνίζεται κάθε μέρα και η οποία διασύρεται με ψευτό- εκπροσώπους της, οι οποίοι “πουλάνε” ηλικιακό επικοινωνισμό, την ώρα που κατοικοεδρεύουν στα σαλόνια της εύνοιας της τρόικας.

πηγή marketfair.gr