Γιατί έχω την εντύπωση ότι ψεύδονται όσοι κάνουν λόγο για κράτος δικαίου; Θεωρούσα μέχρι σήμερα ότι ζω σε μία χώρα όχι ονειρικά οργανωμένη αλλά τουλάχιστον ότι υπάρχουν νόμοι, σχετικά δίκαιοι που στοχεύουν στην εύρυθμη λειτουργία  του τόπου αυτού και όταν καταπατάται το δίκαιο μπορείς, αν όχι να το βρεις, να το διεκδικήσεις.

Ίσως είχε δίκιο ο ελεγκτής που μου απέδωσε το χαρακτηρισμό «Ηλίθια».

Ναι, τώρα αποδίδω κι εγώ στον εαυτό μου αυτό το χαρακτηρισμό, γιατί ζούσα εκτός τόπου και χρόνου.

Δεν είχα βρεθεί ποτέ αντιμέτωπη με την τόση άμεση αδικία και τη βία. Στην οικογένεια μου, πάντα λύνουμε το όποιο πρόβλημα υπάρχει με το διάλογο, με τη συζήτηση, γιατί όπως λέει και ο πατέρας μου «Για όλα υπάρχει λύση».

Έτσι, ποτέ δεν έφαγα ούτε χαστούκι, ούτε για το πιο μεγάλο λάθος μου, αλλά με τις συμβουλές καταλάβαινα το άδικο μου και διόρθωνα τα λάθη μου… Κι έρχεται ένας ξένος, ένας ελεγκτής εισιτηρίων να με χαστουκίσει για το λάθος μου ότι τελείωσα μία σχολή, η οποία δεν έχει άμεση επαγγελματική αποκατάσταση κι έτσι όντας άνεργη δεν είχα να αγοράσω το εισιτήριο των 0,60ευρώ.

Πραγματικά αναγνωρίζω το λάθος μου ότι δεν γεννήθηκα σε μία πλούσια οικογένεια, αλλά σε μία αγροτική οικογένεια που με τον κόπο και τον ιδρώτα τους με σπούδαζαν τέσσερα χρόνια, αλλά δεν έχουν πια τη δυνατότητα να με χορηγούν. Είναι μεγάλο το φταίξιμο, ομολογουμένως….

Έχοντας οικονομικά προβλήματα, λοιπόν, πήγα το πρωί να δώσω το βιογραφικό μου, σε ένα κατάστημα υποδημάτων στο κέντρο. Γυρίζοντας, στο μέσο πάτωμα του μετρό της Ομόνοιας υπήρχαν πολλοί ελεγκτές, όμως έχοντας στο μυαλό μου άλλα πράγματα, πολύ σημαντικότερα από ένα εισιτήριο δεν τους είδα, με σταμάτησε ο ένας από τους πολλούς ελεγκτές και μου ζήτησε το εισιτήριο μου. Και τι δεν είπα, και πόσο ευγενική δεν ήμουν… Του έλεγα ότι είμαι άνεργη, αλλά ζητούσα κατανόηση από έναν τοίχο…προφανώς και δε θα πω ζώο, όπως πολλοί λένε γιατί τα ζώα έχουν καρδιά.

Παρόλη την ευγένειά μου, μου είπε φωνάζοντας «Δεν έχεις να πας πουθενά, αν δε μας δώσεις τα στοιχεία σου».

Αρνήθηκα! Αρνήθηκα γιατί με τρόμαξε το ποσό των 36ευρώ. Αν είχα 36ευρώ, θα έβγαζα κάρτα… Αρνούμενη, του είπα ότι γνωρίζω τα δικαιώματά μου, δεν είμαι υποχρεωμένη να περιμένω την αστυνομία που κάλεσε, κι ότι έχω κλειστοφοβία.

Το ύφος του τόσο ειρωνικό και χλευαστικό. «Κλειστοφοβία; Τίποτα δεν έχεις» κι άρχισε να με σπρώχνει για να μη φύγω, στην επιχείρηση διαφυγής μου. Κι όταν λέω για διαφυγή δεν εννοώ τρέξιμο απλά περπατούσα προς την έξοδο λέγοντας του «Αφήστε με να φύγω». Τόσο ευγενική που παρόλη τη συμπεριφορά του δεν κατήργησα τον πληθυντικό.

Ανέβηκα στις κυλιόμενες, αυτός ήρθε μπροστά μου, συνέχιζε να με σπρώχνει και μου είπε «Δε θα σου περάσει μωρή ηλίθια» και μου χάρισε απλόχερα ένα χαστούκι. Το αριστερό μου σαγόνι για μία ώρα είχε τον πόνο που μου έδωσε αυτός. Μετά το χαστούκι μπήκε ένας άλλος ελεγκτής στη μέση και του είπε να σταματήσει και να ηρεμήσει. Αν δεν είχε μπει στη μέση δεν θέλω να φανταστώ τι θα μπορούσε να έχει συμβεί.

Πριν βγω στην έξοδο, ήρθε ο αστυνομικός που κάλεσαν και μου είπε να τον ακολουθήσω σε ένα γραφείο που έχουν εκεί στο σταθμό, όπως και έκανα. Η πρώτη μου κουβέντα στον αστυνομικό ήταν ότι με χαστούκισε και ο ελεγκτής είπε «Για να δω μελανιά; Τίποτα δεν έχεις» Μάλλον συνηθίζει να βαράει πιο δυνατά και να δημιουργεί μώλωπες οπότε εγώ που δεν μελάνιασα δεν πρέπει να μιλάω. Πήρε τα στοιχεία μου, καταγράφηκε η κλήση και ο ελεγκτής με κατηγόρησε, ενώπιον του αστυνομικού ότι μπαίνω, συνεχώς, χωρίς εισιτήριο, ότι με γράφουν και τη γλιτώνω, αλλά αυτή τη φορά δεν τη γλίτωσα. Κατηγορίες που δεν ισχύουν, αβάσιμες και αναπόδεικτες.

Ζήτησα από τον αστυνομικό να ανοίξουν οι κάμερες, γιατί στις κατηγορίες μου ότι με χτύπησε ο ελεγκτής, ο τελευταίος δεν παραδέχτηκε τίποτα, φυσικά. Όμως η αλήθεια βρίσκεται καταγεγραμμένη, όμως αυτεπάγγελτα δεν μπορούσα να κάνω μήνυση, καθώς ο αστυνομικός δεν ήταν μπροστά στο συμβάν. Έτσι, ή βρίσκω το δίκιο μου ασκώντας μήνυση σ’ αυτόν τον «άνθρωπο», πληρώνοντας τα 100ευρώ, που προφανώς δε διαθέτω, είτε υφίσταμαι να πληρώσω την κλήση και πληρώνω για το αδίκημα που διέπραξα, όταν η βιαιοπραγία και η σωματική όσο και η ψυχολογικά βία που υπέστη μένει ατιμώρητη και ούτε καταγράφεται.

Αυτό που με θλίβει και με συνθλίβει είναι ότι, λόγω των σπουδών μου στην Κοινωνιολογία, γνωρίζω, ότι τείνει να συμβαίνει άνθρωπος που ασκεί βία, σε ανάλογες συνθήκες θα ασκήσει ξανά. Αυτός ο ελεγκτής δηλαδή, θα συνεχίζει να χτυπάει κόσμο, γυναίκες, άντρες, παιδιά και να πληρώνεται γι’ αυτές τις πράξεις, μέχρι να οδηγήσει κάποιον σε θάνατο…Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι η Ελλάδα σκοτώνει τα παιδιά της.