της Γεωργίας Κριεμπάρδη

Ελλάδα κι ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ζούμε σε μία χώρα που επί χρόνια κυβερνώντες, «μεγάλα κεφάλια» και νεοέλληνες ρουφάν με το μπουρί της σόμπας κρατικό χρήμα σε βάρος του λαού. Μια χώρα με νέους που δουλεύουν 12ωρα για ένα κομμάτι ψωμί, με ηλικιωμένους που επιβιώνουν με μία ψωροσύνταξη, με φοιτητές που κορνιζάρουν τα πτυχία τους και τα χαζεύουν στον τοίχο ψάχνοντας ευκαιρίες, με άστεγους που καμία κρατική μέριμνα δεν υπάρχει γι’ αυτούς, ούτε για πρόσφυγες και μετανάστες, ούτε για καμία κοινωνική δομή, με ανθρώπους που βλέπουν μέρα με τη μέρα τη ζωή τους να εξευτελίζεται. Ελλιπής εκπαίδευση, ελλιπές δημόσιο σύστημα υγείας, χρήματα που μοιράζονται δυσανάλογα σε κρατικούς τομείς και άνθρωποι που το κράτος τους ξεγυμνώνει, τους στερεί την όποια ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Αφορμή γι’ αυτό το κείμενο στάθηκε μια ανάρτηση και μία ακόμα και μία ακόμα και όσα φωλιάζουν μέσα μας και στο τέλος της μέρας μας κρατούν άγρυπνους. Η κακοκαιρία «Ελπίς», μεταξύ άλλων, φανέρωσε ακόμα μια φορά την αναποτελεσματικότητα του κράτους. Αξίζει να δούμε όμως τι αντίκτυπο άφησε πίσω της σε ανθρώπινο επίπεδο.

Αυτές είναι μερικές ενδεικτικές αναρτήσεις. Ζεις σε μια χώρα που το καλοκαίρι καίγεται και τον χειμώνα πλημμυρίζει. Στα χιόνια παρακαλάς για αλάτι κι εκχιονιστικά. Αυτή τη φορά, είδαμε την ανθρώπινη ζωή να φεύγει τσουλώντας πάνω στο χιόνι. Πόσο άδικο, εξευτελιστικό για έναν άνθρωπο να φεύγει έτσι. Με την πρώτη νιφάδα είναι δεδομένο ότι δέντρα θα πέσουν, η ηλεκτροδότηση θα έχει πρόβλημα και μιλάμε για πράγματα για τα οποία το κράτος όφειλε να είχε μεριμνήσει. Άνθρωποι θα σπρώχνουν το ΕΚΑΒ. Στις πλημμύρες θα δημιουργηθεί ανθρώπινη αλυσίδα για να σωθεί κάποιος που κινδυνεύει, ενώ τα νερά θα τρέχουν από αίθουσες σχολείων.

Το πρόβλημα διαχρονικό κι η απουσία του κράτους για τη μέριμνα του πολίτη επίσης διαχρονική. Σε πρόσφατο άρθρο του, ο δημοσιογράφος Θάνος Καμήλαλης μέσα σε λίγες γραμμές συμπύκνωσε το μοτίβο που ακολουθεί κάθε συνθήκη στη χωρά που το κράτος πεισματικά δεν αναλαμβάνει την ευθύνη της κακοδιαχείρισής της. Διαβάζεις ότι επίκειται ένα καιρικό φαινόμενο. Ξέρεις ότι θα εφαρμοστεί ο Νόμος του Μέρφι, «ό,τι είναι να πάει στραβά θα πάει». Ακούς τις βαρύγδουπες δηλώσεις ότι είμαστε θωρακισμένοι. Εκεί ξεκινάει το χιούμορ και το πικρό γέλιο. Περιμένεις λίγες μέρες. Μετράμε όλοι μαζί πληγές και μέσα σε όλα αυτά κυριαρχεί η καρτερικότητα. Εκπαιδευόμαστε να περιμένουμε στωικά τη δυστυχία και την επόμενη καταστροφή, να μη μας εξοργίζει η αδιαφορία, η ανικανότητα…

Ζεις σε μία χώρα που πληρώνεις. Όσο ζεις, πληρώνεις. ΕΦΚΑ, ΦΠΑ, ετήσιο φόρο εισοδήματος, δημοτικά τέλη, φόρους, ΕΝΦΙΑ κι ένα σωρό ακόμα λέξεις που ελπίζεις να βγάλει άκρη ο λογιστής σου. Πληρώνεις ακίνητα κι αυτοκίνητα. Διόδια. Ιδιωτικές ασφάλειες. Πληρώνεις, πληρώνεις, πληρώνεις…

Πληρώνεις για να έχεις και τελικά δεν έχεις. Το καλοκαίρι καίγεσαι γιατί το κράτος δεν επενδύει στο πυροσβεστικό σώμα και δεν κάνει κανένα ουσιαστικό αντιπυρικό σχεδιασμό. Πεθαίνεις γιατί δεν υπάρχουν κρεβάτια ΜΕΘ, δεν υπάρχει νοσηλευτικό προσωπικό, δεν υπάρχει ισχυρό δημόσιο σύστημα υγείας. Δεν υπάρχει εκπαιδευτικό σύστημα που να προάγει την κριτική σκέψη και να μεριμνά για σημαντικά ζητήματα όπως αυτά του περιβάλλοντος, της σεξουαλικής αγωγής κ.α. Δεν υπάρχει αξιοπρεπής δημόσια συγκοινωνία. Στοιβαγμένοι άνθρωποι μετρούν μία μία τις στάσεις μέχρι να ανασάνουν. Για ΑΜΕΑ, καμία ουσιαστική πρόβλεψη για ίση ένταξη στον κοινωνικό κλοιό.

Ζεις σε μία χώρα που απλά επιβιώνεις. Κι αυτό, από τύχη. Εσύ, όχι όλοι. Είπαμε, κάποιοι ζουν διαφορετικά, πατάνε πάνω σ’ αυτά -και σ’ αυτά- και απολαμβάνουν κέρδη, κέρδη, κέρδη. Δύο κόσμοι στην ίδια χώρα. Αυτοί που σε εξευτελίζουν κι εσύ.

• Πηγή: thepressproject.gr