Το συνεντευξιαζόμενο άτομο απάντησε, ωστόσο, ανάλογα και ανέφερε ότι το επόμενο βήμα είναι να κάνει αναφορά στην εταιρεία.

Ακολουθεί ολόκληρη η μαρτυρία:

Τρίτη, 5/10/2021

Στις 6:23 το απόγευμα έγινε η συνέντευξή μου στο Goody’s Burger House, στο Πασαλιμάνι του Πειραιά. Οι συνεντευκτές μου ήταν δύο, ένα παλικάρι με σκουλαρίκι (διευθυντής) και ένας μεσήλικας άντρας (διαχειριστής). Προς το τέλος της συνέντευξης έγινε μια αναφορά για τα σκουλαρίκια. Ο μεσήλικας μού είπε πως απαγορεύονται τα σκουλαρίκια στους άντρες.

Τον ρώτησα, επειδή κάτι δε μου κολλούσε, το φύλο ήταν πολύ συγκεκριμένο: «Συγγνώμη, αλλά τι εννοείτε “στους άντρες”; Τα σκουλαρίκια δεν απαγορεύονται στον χώρο της εστίασης και για τις γυναίκες; Για λόγους ασφαλείας και υγιεινής των τροφίμων;»

(Εντωμεταξύ δε φοράω σκουλαρίκια, ήταν εντελώς άτοπο, αλλά χαίρομαι που στο τέλος αναφέρθηκε για να τρέξω μακριά, όσο πιο μακριά γίνεται, καθώς και όποιο άλλο άτομο διαβάζει αυτή την ανάρτηση)

Απάντησε: «Όχι. Τα σκουλαρίκια φτιάχτηκαν για τις γυναίκες. Οι άντρες απαγορεύεται.»

«Μα και το παιδί εδώ φοράει σκουλαρίκι.»

Σε εκείνη τη φάση δε με ενδιέφερε να φανώ ευγενικός πλέον, προφανώς.

Ο άλλος συνεντευκτής (ο διευθυντής) σε αυτό το στάδιο ήταν φανερό πως ένιωθε και εκείνος άβολα, αρκετά άβολα για να μην επέμβει (αλλά και αρκετά οικεία για να μη δώσει σημασία, αφού αντιλήφθηκα πως άνθρωπος με τέτοιες απόψεις δύσκολα τις κρύβει κιόλας ή δεν μπορείς να του πεις κάτι αφού είναι «παλαιών αρχών»).

«Αυτός… άστο με τα σκουλαρίκια», απάντησε και συνέχισε. «Στις γυναίκες, στα κορίτσια, είναι ωραίο όταν φοράνε σκουλαρίκια. Άντρας δεν είσαι; Είμαστε άντρες ή δεν είμαστε; Αν δω άντρα με χαλκάδες έχει φύγει.»

Και με το επόμενο επικό, μου πέφτουν τα μαλλιά: «Οι γυναίκες είναι για να τις γ@μάνε (ναι, αυτό ακριβώς είπε). Οι άντρες είναι για να γ@μάνε. Όχι οι άντρες να γ@μιούνται.»

Και επειδή δεν άντεξα να ακούω άλλες κουταμάρες, τους απάντησα ψύχραιμα: «Ναι, αλλά κι εγώ γ@μιέμαι:)»

Δεν είμαι σίγουρος αν τους άρεσε ή όχι η απάντηση. Προσπάθησαν να το παίξουν χαλαροί, ότι «τώρα που μιλάς τη γλώσσα μας, πέρασες το τεστ». Αν και πιο πολύ μου φάνηκε, «Α, κάπως έτσι είναι να αισθάνεσαι υπερβολικά άβολα;»

Μου είπαν ότι θα μου τηλεφωνήσουν. Δεν ξέρω, αν τηλεφωνήσουν σκέφτομαι να τους πω, «Αυτή τη στιγμή γ@μιέμαι, δεν ενδιαφέρομαι.»

Ένιωσα τύψεις για την απάντησή μου; Ναι, γιατί γενικά δε μου αρέσει να εκφράζομαι έτσι, αλλά δε θα έπρεπε να νιώθω τύψεις για κάτι τέτοιο. Ένιωσα καλά που το είπα; Και πάλι όχι, γιατί ήδη ο εμετός του με έκανε να νιώσω άσχημα. Αλλά τους έκανα να νιώσουν επίσης άβολα; Ναι. Άξιζε; Ναι. Για μένα, ναι.

Γιατί ένιωθα σαν ηλίθιος που περνούσα συνέντευξη και με «εξέταζαν» επί σαράντα λεπτά, που έχω ανάγκη τα χρήματα (και ο καθένας μας) και έπρεπε να καθίσω να ακούσω τέτοια πράγματα, χωρίς να περιμένουν αντίδραση, νομίζοντας ότι θα παρακαλέσω για μια γ*μημένη θέση, και «Όποιος θέλει να δουλέψει…» κλπ κλπ. Μερικές φορές ξεχνάνε (ή δεν τους νοιάζει) ότι και οι ίδιοι περνάνε από συνέντευξη.

Επόμενο βήμα, να στείλω στην εταιρεία τα παράπονά μου. Όποιο άτομο έχει να μου προτείνει τρόπους για να το προχωρήσω μπορεί ελεύθερα να μου γράψει και θα το εκτιμήσω βαθύτατα (no pun intended).

ΥΓ: Επειδή πολλά άτομα μπορεί να μου πουν πως δεν πρέπει να ασχολούμαστε. Εγώ διαφωνώ με αυτό. 1) Είναι ποινικό αδίκημα η εκφορά κακοποιητικού λόγου, ή οποιαδήποτε παραβατική συμπεριφορά με ρατσιστικά κίνητρα, με βάσει τον αντιρατσιστικό νόμο —τηρείται ή δεν τηρείται όσο θα έπρεπε. 2) Ωστόσο, και νόμος να μην υπήρχε, ή να μη γινόταν αυστηρή εφαρμογή του, είναι θετικό να εκθέτουμε τέτοιες καταστάσεις, συμπεριφορές και τέτοια περιστατικά, γιατί βοηθάμε κι άλλα άτομα να μη βρεθούν στην ίδια ή σε παρόμοια δυσάρεστη θέση και να ξέρουν τι ανθρώπους έχουν να αντιμετωπίσουν. Ότι ο άνθρωπος «παλιάς κοπής» δε θα αλλάξει, το ξέρω, το ξέρουμε καλά όλα μας, όλα όσα έχουμε βιώσει (και εξακολουθούμε ακόμη να βιώνουμε, όπως φαίνεται) ρατσισμό στον πυρήνα μας.

Η ουσία είναι όμως με τη στάση μας ότι ενισχύουμε και φροντίζουμε για τους ανθρώπους μετά από εμάς, είτε ενημερώνοντάς τους για τις συνθήκες είτε γιατί θέλουμε να κάνουμε τούτον τον κόσμο λίγο πιο φιλικό για τον καθένα μας. Δε θα ήθελα κανένας, άντρας ή γυναίκα ή άλλο, γκέι ή bi ή διεμφυλικό άτομο, ΛΟΑΤΚΙ+, να καθίσει στην ίδια θέση που κάθισα εγώ σήμερα, για τρία ευρώ (και αν/ή λιγότερο) την ώρα. Δεν αξίζει σε κανέναν!

Πηγή: avmag.gr