Διεκδικούν ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, μείωση του ωραρίου εργασίες στις 10 ώρες τη μέρα από 16, ίση αμοιβή ανδρών και γυναικών, καμία φυλετική διάκριση. Υψώνουν ο ανάστημά τους απέναντι στους εργοδότες, στους εργοστασιάρχες και στην κυβέρνηση. Και παρ’ όλη την τρομοκρατία κατεβαίνουν σε μαχητικές διαδηλώσεις. Εργοδότες και κυβέρνηση, μπροστά στην απειλή της γενικευμένης αντίδρασης χρησιμοποιούν όλους τους μηχανισμούς και τις δυνάμεις καταστολής και βάφουν με αίμα τις διαδηλώσεις.

Η 8η Μάρτη δεν είναι «γιορτή της γυναίκας»! Είναι ημέρα μνήμης και τιμής για μια από τις πιο σημαντικές στιγμές του εργατικού κινήματος, αφού έβαζε στην πρώτη γραμμή τα ζητήματα κατά της εκμετάλλευσης, κατά των φυλετικών διακρίσεων, κατά της διάκρισης στην αμοιβή ανδρών και γυναικών.

Σήμερα η 8η Μάρτη βρίσκει τις γυναίκες σε θέση δυσχερή! 163 χρόνια μετά θα περίμενε κανείς τουλάχιστον τα βασικά αιτήματα του 1857 να έχουν ικανοποιηθεί! Κι όμως! Σήμερα για μια ακόμη φορά οι γυναίκες βρίσκονται να εργάζονται πιο πολλές ώρες μέσα κι έξω από το σπίτι με μικρότερους μισθούς, βρίσκονται να πρέπει να «διαλέξουν» ανάμεσα στη δουλειά και στη μητρότητα, βρίσκονται να απολύονται λόγω εγκυμοσύνης, βρίσκονται να κατέχουν το ρεκόρ στα ποσοστά ανεργίας, βρίσκονται χωρίς κοινωνική προστασία για αυτές και τις οικογένειες τους, βρίσκονται να αποτελούν τον «σάκο του μποξ» για την εκτόνωση των ορέξεων και του θυμού, βρίσκονται περισσότερο κοινωνικά αποκλεισμένες, βρίσκονται να μην μπορούν να ταΐσουν τα παιδιά τους, βρίσκονται να μην έχουν ελεύθερο χρόνο, βρίσκονται να είναι πρόσφυγες και μετανάστριες σε βάρκες στο Αιγαίο και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των νησιών.

Βρίσκονται όμως και πιο αποφασισμένες να παλέψουν ενάντια στην βαρβαρότητα και στην εκμετάλλευση, ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και των πολιτικών του μνημονίου, ενάντια στις κοινωνικές και φυλετικές διακρίσεις, ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στην φυλετική εκμετάλλευση και τον κοινωνικό αποκλεισμό

Φέτος, 163 χρόνια μετά, στις 8 Μάρτη πρέπει να υψώσουμε την φωνή μας, όλες κι όλοι, απέναντι στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, που το μόνο που κάνουν είναι αυξάνουν τις ανισότητες και να καταργούν δικαιώματα σε όλα τα επίπεδα και σε όλα τα πεδία.

Η 8η Μάρτη είναι µια ευκαιρία να διαδηλώσουμε μαζί, ενάντια στο σεξισμό, στην εκμετάλλευση, στην πατριαρχική δομή της κοινωνίας.

Η 8η Μάρτη είναι η ηµέρα των γυναικών, αλλά εμείς διεκδικούμε να είναι δικές τους όλες οι µέρες του χρόνου.

Το συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα οφείλει να παλέψει με όλες του τις δυνάμεις για τα δικαιώματα τους στην εργασία, στην οικογένεια, στην κοινωνία, στη ζωή.

Να διεκδικήσουμε δομές και δικαιώματα που θα απελευθερώνουν τις γυναίκες και θα βελτιώνουν τη ζωή όλων των εργαζομένων, μέσα κι έξω από τη δουλειά.

Οι εργαζόμενες και εργαζόμενοι αγωνίζονται για:

• μόνιμη και σταθερή εργασία, με πλήρη δικαιώματα
• προστασία της εργαζόμενης μητέρας και της μητρότητας
• ίση αμοιβή για ίση εργασία
• κατάργηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, προστασία της Κυριακάτικης αργίας και του ελεύθερου χρόνου
• παιδικούς σταθμούς στους χώρους δουλειάς
• πραγματική δημόσια – δωρεάν παιδεία & υγεία
• δωρεάν ολοήμερα σχολεία και παιδικούς σταθμούς
• παροχή παιδικών κατασκηνώσεων.