«Άνθρακα» χαρακτηρίζει το νομοσχέδιο για τα λατομικά ορυκτά ο Σύνδεσμος Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων.
Πρόκειται για ένα εκτρωματικό νομοσχέδιο που αποδίδει υπερβολικά προνόμια στους εκμεταλλευτές λατομείων, έρχεται σε σύγκρουση με το Σύνταγμα και πλήθος άλλων διατάξεων του διεθνούς και του ενωσιακού δικαίου, διαιωνίζει την ανομία και θεσμοθετεί την αδιαφάνεια.

Για να πάρετε μια ιδέα, διαβάστε το: Λατομεία-ζόμπι και η μεταλλειοποίηση των λατομείων .
Ο ΣΜΕ βέβαια, δηλαδή οι μεγάλες επιχειρήσεις του κλάδου, έχουν τους λόγους τους να μην είναι ικανοποιημένες, τους οποίους δεν μπορούμε παρά να σχολιάσουμε:

«Όπως επισημαίνεται από στελέχη της αγοράς (λέγε με ΣΜΕ), το νομοσχέδιο έχει αρκετές τεχνικές ασάφειες και αλληλοσυγκρουόμενες διατυπώσεις, αλλά και ελλείψεις σε βασικά σημεία του, που απαιτούν βελτίωση προκειμένου να καταστεί λειτουργικό εργαλείο στα χέρια των επιχειρήσεων που το περίμεναν εδώ και πολλά χρόνια».

Οι ενστάσεις που έχουν εγερθεί αφορούν τα ακόλουθα θέματα:

α. Τη συνέχιση της μίσθωσης των ιδιωτικών λατομείων:

“Πρέπει να παρέχεται η δυνατότητα μονομερούς παράτασης της σύμβασης και για τα δημόσια και για τα δημοτικά λατομεία, εφόσον ο εκμεταλλευτής εκπληρώνει όλους τους όρους της ισχύουσας σύμβασης. Με την προτεινόμενη ρύθμιση, η παράταση πέραν των 40 ετών για τα ιδιωτικά λατομεία, γίνεται με τη σύμφωνη γνώμη του ιδιοκτήτη της έκτασης του λατομικού χώρου.

Ο ΣΜΕ υποστηρίζει πως αυτή η ρύθμιση μπορεί να οδηγήσει σε εκβιασμό του φορέα εκμετάλλευσης και σε αδιαφανείς χειρισμούς, αφού πλέον ρυθμίζεται από το προτεινόμενο νομοσχέδιο το πάγιο και αναλογικό μίσθωμα που φτάνει στο ανώτατο θεμιτό, όπως επίσης και οι περιβαλλοντικοί και τεχνικοί όροι λειτουργίας του λατομείου. Σε περίπτωση διαφωνίας εκμισθωτή και μισθωτή, ο φορέας εκμετάλλευσης οδηγείται αναίτια σε έξωση από τον λατομικό χώρο, παρά το ότι έχει εκπληρώσει όλους τους όρους της συμφωνίας (μισθωτικούς, περιβαλλοντικούς, τεχνικούς κ.λπ.).”

ΣΧΟΛΙΟ: Ο τρόπος συνέχισης της μίσθωσης που προτείνει ο ΣΜΕ, με μονομερή παράταση, είναι απαράδεκτος και ισοδυναμεί με απαλλοτρίωση της έκτασης. Φτάνουμε έτσι σε καταστάσεις ανάλογες με την παραχώρηση μεταλλείου, ο ιδιοκτήτης της οποίας υπερισχύει σε κάθε περίπτωση έναντι του ιδιοκτήτη της γης.

«Στην περίπτωση αυτή υπάρχει κατασπατάληση ορυκτών πόρων και περαιτέρω επιβάρυνση φυσικών πόρων γιατί κατ’ αυτόν τον τρόπο ο φορέας εκμετάλλευσης θα οδηγηθεί σε διάνοιξη νέου λατομείου για να πάρει ίδιες ποσότητες πόρων, επιβαρύνοντας το περιβάλλον».

ΣΧΟΛΙΟ: Η ασυδοσία σε όλο της το μεγαλείο! Δεν μου δίνετε τη γη? Θα ανοίξω το λατομείο αλλού και εσείς θα ευθύνεστε για την κατασπατάληση πόρων, την επιβάρυνση του περιβάλλοντος και διάφορα άλλα! Μήπως να ευθυνόμαστε και για τις περιβαλλοντικές παραβάσεις του εκμεταλλευτή?

β. Τη διευθέτηση των αμφισβητούμενων ιδιοκτησιών:

«Δεν αναφέρεται για τις αμφισβητούμενες ιδιοκτησίες, σε περίπτωση τελεσιδικίας υπέρ του Δημοσίου, πώς το Δημόσιο θα εισπράξει τα μισθώματα που έχει καρπωθεί ο φερόμενος ως ιδιοκτήτης εκμισθωτής, με κίνδυνο τα μισθώματα αυτά να απαιτηθούν από τον εκμεταλλευτή».

ΣΧΟΛΙΟ: Είναι πραγματικά ένας κίνδυνος για τον εκμεταλλευτή να διπλοπληρώσει τα μισθώματα. Αν σας ενημερώσουμε όμως ποιο είναι το ύψος αυτών των μισθωμάτων των λατομείων θα γελάσετε.

γ. Τον αποχαρακτηρισμό λατομικής περιοχής:

«Αναφορικά με τους αποχαρακτηρισμούς (ενν. λατομικών περιοχών) οι εταιρείες μέλη του ΣΜΕ προτείνουν μετά τη λήξη της πενταετίας, χωρίς ενεργοποίηση μιας λατομικής περιοχής, να προσδιορίζεται συγκεκριμένο εύλογο χρονικό διάστημα (2 χρόνια), στο οποίο αυτή να αποχαρακτηρίζεται, άλλως να καταργείται αυτοδίκαια μετά την παρέλευση του εύλογου χρονικού διαστήματος.»

ΣΧΟΛΙΟ: Λάθος! Τα 2 χρόνια δεν είναι «εύλογο χρονικό διάστημα» και με αυτό τον τρόπο παρατείνεται η προθεσμία ενεργοποίησης, ώστε να διαρκεί 7 ολόκληρα χρόνια. Θα είναι διαθέσιμη δηλαδή η περιοχή για 7 χρόνια στις εταιρείες, οι οποίες με την άνεση αυτού του χρόνου θα μπορούν να την επιλέξουν για “αξιοποίηση”.

γ. Τα πρόστιμα και τις κυρώσεις:

– Επιβολή του πράσινου τέλους μετά τα 40 έτη λειτουργίας του λατομείου:

Όσον αφορά το πράσινο τέλος, ο ΣΜΕ υποστηρίζει την κατάργηση της διάταξης αυτής, η οποία είναι κατά την άποψή του πρωτοφανής.

ΣΧΟΛΙΟ: Καθόλου περιέργως ο ΣΜΕ θεωρεί το πράσινο τέλος ως πρόστιμο και κύρωση καθώς και ως πρωτοφανές. Βέβαια, δεν περιμέναμε καλύτερη αντίδραση από ένα σύνδεσμο που έχει συνηθίσει για δεκαετίες στην απόλυτη ατέλεια, καθώς μέχρι πρόσφατα δεν υπήρχαν royalties για τα μεταλλεία και μάλιστα απαγορευόταν η επιβολή οποιουδήποτε ειδικού φόρου ή τέλους.

–  Επιβολή προστίμων με βάση τον αριθμό των εργαζομένων των επιχειρήσεων:

«Ο ΣΜΕ διατυπώνει πως τα πρόστιμα πρέπει να λειτουργούν αποτρεπτικά ή διορθωτικά της παράβασης και όχι εισπρακτικά. Αυτός ο συσχετισμός δεν ευνοεί τη συμμόρφωση, την πάταξη της παρανομίας, την επιβολή μέτρων με σκοπό τη διόρθωση της διαδικασίας καθώς και την επιβολή ίδιων ποιοτικά απαιτήσεων έναντι όλων. Με τα πρόστιμα όπως περιγράφονται στο άρθρο 17 του νέου νομοσχεδίου και με επιθεωρήσεις οι οποίες με τις λιγοστές δυνάμεις που διαθέτουν, δεν μπορούν να παρεμβαίνουν ελεγκτικά και καθοδηγητικά σε μαζική κλίμακα στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, δημιουργείται μεγάλη απόσταση από το να επιτευχθεί ο πανευρωπαϊκός και ελληνικός στόχος ανόδου της ποιότητας εργασίας και λειτουργίας των μικρομεσαίων επιχειρήσεων».

ΣΧΟΛΙΟ: Λαμβάνοντας υπόψη το ύψος των περιβαλλοντικών προστίμων, που μπορεί να φτάσει 7ψήφια νούμερα, όπως είδαμε στην περίπτωση της Εldorado, καιρός ήταν να αυξηθούν τα πρόστιμα και για τα θέματα ασφάλειας εργαζομένων και κατοίκων και νομιμότητας των λατομείων (και γιατί όχι και των μεταλλείων). Το μέγεθος μιας επιχείρησης προσδιορίζεται διεθνώς από τον αριθμό των εργαζομένων της και ο αριθμός αυτός είναι μια καλή ένδειξη του μεγέθους των εργασιών της. Συνεπώς, εμείς θεωρούμε ακριβοδίκαιη τη μεταχείριση αυτή.

Γενικότερα, σύμφωνα με τις παρατηρήσεις του Συνδέσμου Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων, «η αξιοποίηση των ορυκτών πόρων αποτελεί με βάση τις ισχύουσες προβλέψεις, όπως λέει, δραστηριότητα δημόσιας ωφέλειας».

ΣΧΟΛΙΟ: Αυτό το έχουμε ξανακούσει για τα μεταλλεία, πλην όμως δεν μπορεί επ ουδενί να χρησιμοποιείται ως άλλοθι για την περιβαλλοντική και κοινωνική ασυδοσία των εκμεταλλευτών.

Ας προσέξουν επομένως, γιατί η απληστία πολλές φορές φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα.



Από http://antigoldgr.org/blog