Του Νίκου Κορόβηλα

Σε αυτό το άρθρο δεν θα είμαι αντικειμενικός. Θα είμαι υποκειμενικός και συναισθηματικά φορτισμένος, για να «κλέψω» μια ατάκα, από την ομιλία της Ζωής Κωνσταντοπούλου στο νομοσχέδιο για την ΕΡΤ.

Δηλώνω ευθύς εξ’ αρχής ότι τούτη γυναίκα με έχει πάρει… αιχμάλωτο. Ίσως να φταίει και το όνομα. Ζωή η σύζυγός μου, που… τυφλώθηκε και έχει μείνει μαζί μου 30 και πλέον έτη, Ζωή και ετούτη. Έχω βαθιά πλέον ριζωμένη μέσα μου την πεποίθηση, ότι δεν πιστεύω σε πολιτικές, αλλά σε πολιτικούς. Εξηγώ. ΠΑΣΟΚ ήταν ο Κουτσόγιωργας, ΠΑΣΟΚ και ο Γεννηματάς. Ο νοών νοείτω.

Έχω μάθει, 49 και πλέον έτη στο κουρμπέτι, να ξεχωρίζω τους ανθρώπους από τη ματιά. Δεν λέω σε καμία περίπτωση ότι η συγκεκριμένη μέθοδος είναι αλάνθαστη ή ο κύριος τρόπος… ψυχογραφήματος για οποιονδήποτε γνωρίζω ή συναναστρέφομαι. Αποτελεί, όμως, ένα καλό κριτήριο. Από την πρώτη ημέρα που συναντήθηκαν τα βλέμματά μας, ήταν και καιρός… πολέμου, στην υπό αυτοδιαχείριση ΕΡΤ, είδα μια λάμψη σπάνια. Καθαρή. Φωτεινή ως άλλο ήλιο.

Για τους περισσότερους πολιτικούς θεωρούσα ότι αποτελούν την κάστα ανθρώπων που… μπροστά στην κάμερα δίνουν στο παιδάκι ένα γλυφιτζούρι και την ώρα που το παίρνουν αγκαλιά το παίρνουν πίσω στα μουλωχτά. Δεν το κρύβω πως είχα πάψει να πιστεύω στη συγκεκριμένη… φυλή. Μόνο δεινά είχε επιφέρει σε αυτή τη χώρα, αλλά και γενικότερα.

Είδα πολιτικούς να μεταλλάσσονται από τη στιγμή που η εξουσία τους έπαιρνε το μυαλό. Λες και όλοι τους ήταν θιασώτες του Πολέμου των Άστρων και του Άνακιν Σκάιγουόκερ. Λες και τους απορροφούσε όλους η σκοτεινή πλευρά της δύναμης. Επειδή δε, εδώ, η ζωή μας δεν είναι αμερικανικός κινηματογράφος, η μετάνοια στο τέλος σίγουρα δεν χαρίζει τη λύτρωση.

Η πορεία Ζωής ήταν σε ευθεία γραμμή. Καθαρή ρότα. Δίχως τεθλασμένες. Γεμάτη πάθος. Ένα… εσώτερο πυρ που έδειχνε να φουντώνει ολοένα και περισσότερο, όταν όλα έδειχναν χαμένα. Η λέξη: ρίψασπις, φάνταζε άγνωστη στο δικό της λεξικό. Όπως και στο δικό μου. Χαμένες μάχες, άλλωστε, είναι όσες δεν δίνονται. Η ομιλία της για τον Νίκο Ρωμανό, μάλιστα, θεωρώ ότι θα διδάσκεται τα επόμενα χρόνια σε σεμινάρια. Στην μικρή μου κόρη, την Άλκηστις, έφερε δάκρυ κορόμηλο και συνάμα ένα πρότυπο. Μια κατεύθυνση. Είδε κάτι που κανένας πολιτικός δεν της είχε δείξει. Στα 16 της, άλλωστε, τους αμφισβητούσε όλους. ΟΧΙ ΠΙΑ. ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ. Η δικηγορία αποτελούσε στόχο της. Τώρα πια τα ανθρώπινα δικαιώματα βρίσκονται σε πρώτη μοίρα.

Η εκρηκτική βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ έγινε Πρόεδρος της Βουλής. Θα μπορούσε κάλλιστα να επιλέξει τον δρόμο του Υπέρ-Υπουργείου Εσωτερικών. «Χλίδα», «Πουλ Μουρ» και άγιος ο Θεός. Τα αξιώματα όμως δεν φαίνεται να βρίσκονται στις προτεραιότητές της. Προτίμησε την Προεδρία της Βουλής. Ένα «αξίωμα» σε φθίνουσα πορεία. Μέχρι πρότινος ένας… τίτλος τιμής. Σε οκτώ σχεδόν μήνες με άοκνη προσπάθεια προσπάθησε να τον φέρει εκεί που κανονικά πρέπει να βρίσκεται. Τρίτο στην πολιτειακή βαθμίδα. Αν υπήρχε μετρητής φυσικής παρουσίας στο κοινοβούλιο η Ζωή σε αυτό το οκτάμηνο θα πρέπει να έχει υπερκεράσει προκατόχους της με… τετραετή θητεία.

Το προσωπικό κόστος τώρα… Ως Πρόεδρος της Βουλής πληρώνονταν το μισθό του βουλευτή. Δεν υπάρχουν «εξτραδάκια». Ταυτόχρονα όμως, χάνει το δικαίωμα στη μάχιμη δικηγορία. Επειδή είναι μάλιστα και καλή ως δικηγόρος, τα εισοδήματά της μειώθηκαν δραστικά. «Μάτωνε» κατά το κοινώς λεγόμενο. Τι μάτωνε δηλαδή; Αιμορραγούσε… Απεμπόλησε, οικειοθελώς, όλα τα δικαιώματα που πηγάζουν από τη θέση της. Δηλαδή… Δεν ελάμβανε αποζημίωση όταν βρισκόταν στο εξωτερικό. Δεν έκανε χρήση των κρατικών καυσίμων, πλήρωνε από την τσέπη της. Ό,τι είχε χρειαστεί να κεράσει, τους όποιους καλεσμένους, το πλήρωνε από το… πορτοφόλι της. Το ίδιο, ίσχυε (ως βουλευτής αλλά και ως Πρόεδρος της Βουλής), για διόδια, ακτοπλοϊκά ναύλα κτλ. Έδειξε επί του πρακτέου, πως αντιλαμβάνεται τι γίνεται εκεί έξω, καθώς οι περισσότεροι από τους συναδέλφους της στη Βουλή, δεν έδειχναν να βρίσκονται στον ίδιο… πλανήτη με τους υπόλοιπους συμπατριώτες τους. Το θέμα δεν είναι να λες, αλλά να πράττεις. Εν κατακλείδι, η Ζωή δεν μπήκε στα κοινά και στις ζωές μας προκειμένου να βγάλει… φράγκα. Αυτό το έκανε πριν δια μέσω του επαγγέλματός της. Μάλλον για να προσφέρει ήρθε…

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ είναι μια έννοια που την έχω μέσα μου. Αναπτύχθηκε δε σε μεγάλο βαθμό 23 μήνες στο μετερίζι της αντίστασης στο μαύρο και αργότερα στο «γκρι». Ο αγώνας των εργαζομένων της ΕΡΤ, που δεν δέχτηκαν τα φράγκα και μια θεσούλα προκειμένου να βγάλουν το ΣΚΑΣΜΟ, μεγάλωσε την οικογένειά μου. Με ολοκλήρωσε ως άνθρωπο. Ότι διδαχές είχα πάρει από τους δικούς μου, όσον αφορά σε αυτό που εγώ έχω στο κεφάλι μου ως αξίες ζωής, δεν προδόθηκαν ούτε στο χιλιοστό, αφενός, αφετέρου, θεωρώ πως μεταλαμπαδεύτηκαν στις κόρες μου που αποτελούν και τη συνέχεια μου. ΟΧΙ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ, ΑΛΛΑ ΣΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ. Τους στέρησα πράγματα με αυτή την επιλογή, αλλά ήταν, τόσο αυτές, όσο και η γυναίκα μου με την σειρά τους, αλληλέγγυες στην προσπάθεια. Πιστεύω ότι όταν έρθει η ώρα μου, εκεί πάνω στη Βαλχάλλα των προγόνων μου, θα με περιμένει μια θέση στο τραπέζι. ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΣ, λοιπόν, και εγώ στην Ζωή Κωνσταντοπούλου και τη μάχη που δίνει για ένα καλύτερο αύριο.

Η λάσπη που καθημερινά εκτοξεύεται στο πρόσωπό της από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης είναι πρωτοφανής. Τέτοιο μένος χρόνια είχα να δω.
Όπως κάθε χαρισματική προσωπικότητα, έτσι και η Ζωή, έχει φανατικούς φίλους και ορκισμένους εχθρούς. Το γεγονός ότι κυκλοφορεί, χωρίς συνοδεία πάνοπλων σωματοφυλάκων ανάμεσά μας κάτι δείχνει, την ίδια ώρα που τόσο οι πρώην συνάδελφοί της, όσο και οι περισσότεροι «λασπολόγοι», ούτε που το διανοούνται. Αυτό που οι απλοί άνθρωποι ονομάζουμε «σύστημα και διαπλοκή» ξέρει καλά τη δουλειά του. Διάολε, τόσα χρόνια και αυτοί στο κουρμπέτι. Όλοι όσοι ανήκουν στην κατηγορία: δεν πρόκειται ποτέ να συναλλαχθώ, δεν πρόκειται ποτέ να βουτήξω το δάχτυλο ή το χέρι ολόκληρο στο βάζο με το μέλι, αποτελούν το μεγαλύτερο εχθρό. Τους ομαδοποιούν, τους ονοματίζουν αιρετικούς, τροχοπέδη κάθε προσπάθειας κτλ. Για το λόγο αυτό δεν μου κάνει καμία εντύπωση όλος αυτός ο πόλεμος λάσπης που έχει ξεσπάσει.

Όταν ο «άλλος» δεν κουβαλά «σκελετούς» πρέπει να τους δημιουργήσουμε. Όταν ούτε αυτό είναι εφικτό να είναι καλά ο Γκαίμπελς. Πες, πες κάτι θα μείνει. Τα παραδείγματα πολλά.
Από το βενζινάδικο, μέχρι τον… άμοιρο αστυνομικό διευθυντή (όλοι τον παρουσίαζαν ως Ταξίαρχο στα τότε ρεπορτάζ) ο οποίος δεν απάντησε ποτέ τελικά στο ποιος του είχε δώσει άδεια να παρατάξει κλούβες και διμοιρίες ΜΑΤ μπροστά στη Βουλή. Η αλήθεια είναι ότι είχε ξεκινήσει ένας «κρυφός» πόλεμος, τότε, ελέω του γεγονότος ότι η Ζωή είχε στείλει εκτός Βουλής όλους όσοι το 10 και το 12 με τους αγανακτισμένους, έβγαιναν από τα υπόγεια του κοινοβουλίου και προέβαιναν σε προβοκάτσιες, προκειμένου να έχουν την αιτιολογία οι ένστολοι συνάδελφοί τους στην πάταξη της όποιας αντίστασης από το λαό. Τα περιστατικά όπως προείπα ήταν πολλά. Πάρα πολλά.

Το πόσο ενοχλεί με τον πολιτικό της λόγο και τον άλλο δρόμο που προτείνει, ακόμα και τώρα που βρίσκεται εκτός κοινοβουλίου είναι πασιφανές.
Μην μασάτε, θα χειροτερέψει όσο ο κόσμος συσπειρώνεται δίπλα της. Βλέπεται ο φόβος είναι πολύ σημαντικός σύμμαχος. Αυτοί που δεν φοβούνται, που δεν λυγίζουν, που δεν μπαίνουν στο αλισβερίσι, αποτελούν το μεγαλύτερο των προβλημάτων. Συνεχίζουν να εκπέμπουν ένα σήμα ενοχλητικό.
Το πόσο ενοχλητικό είναι προσδιορίζεται από το μένος των επιθέσεων. Στην περίπτωση της, όπως το αντιλαμβάνομαι, ενοχλεί πολύ. Πάρα πολύ.
Δεν δικαιολογείται αλλιώς, όλο το υπόλοιπο παιχνίδι που έχει στηθεί. Η «αποπλάνηση» ή προσπάθεια που γίνεται προκειμένου να ενταχθούν στο σύστημα κοντινοί της συνεργάτες μιλάει από μόνο του. Το σημείο «βρασμού», «τήξης» ή αγγλιστί breakingpoint του κάθε ανθρώπου είναι άγνωστο… Για τον καθένα από εμάς αποτελεί μια διδαχή που τη μαθαίνουμε παλεύοντας για επιβίωση. Κάποιοι δεν δίνουν τη μάχη ποτέ, άλλοι υποτάσσονται μετά από μικρή ή μεγάλη μάχη. Υπάρχουν όμως και κάποιοι που δεν παραδίδονται ποτέ. Η Ζωή μέχρι τώρα, τουλάχιστον, δείχνει να ανήκει στη τελευταία κατηγορία. Λέω δείχνει καθώς, όποιος μιλήσει με σιγουριά για την πορεία ενός ανθρώπου στο μέλλον θα πρέπει να έχει το γενετικό κώδικα του Κάλχα του Τειρεσία ή της Πυθίας, αφενός, αφετέρου, όμως τα πεπραγμένα της το καταδεικνύουν. Στα 38 τους δεν γνωρίζω πολλούς πολιτικούς που θα άφηναν τον θώκο της Βουλής για μια… διαφωνία πλεύσης.

Ήταν προπαραμονή της Πρωτοχρονιάς του 2015 όταν ξεκινήσαμε μια συζήτηση για τη χώρα, το μέλλον της, τους στόχους που είχε ως πολιτικός.
Η κουβέντα τελείωσε ξημερώματα της παραμονής. Με είχε πείσει, κοιτώντας με στα μάτια ότι η δυναμική βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ τότε είχε έρθει να βοηθήσει. Όλους εμάς που στενάζαμε κάτω από τον βούρδουλα των μνημονίων. Όλους εμάς που πληρώναμε τα σπασμένα άλλων. Δεν το έκανε για πάρτη της. Έχοντας αποκομίσει αυτή την εντύπωση συντάχθηκα σε αυτή την προσπάθεια, αφήνοντας πίσω μου πολύ αγαπημένα πράγματα, με πρώτο και καλύτερο την εργασία και την καθημερινότητά μου. Στη Βουλή για οκτώ μήνες εργαζόμασταν από 14 ώρες και πάνω. Πολλές φορές κοιμόμασταν και μέσα. Ξέχασα κάτι σημαντικό. Δεν έδινε κατευθυντήριες και μετά «πουλί». Ήταν εκεί. Πάντοτε. Πιστέψτε με είναι πολύ σημαντικό να βλέπεις την υπεύθυνο στο μετερίζι. Ουχί στα μετόπισθεν, αλλά στην πρώτη γραμμή.

Η μετέπειτα προσπάθεια με την «Πλεύση Ελευθερίας» στηρίχθηκε στη συλλογικότητα, στην κοινή προσφορά, στην αλληλεγγύη. Όποιος μπερδεύτηκε και μπήκε στο εγχείρημα για οφίτσια, τίτλους, χρήματα και όλα τα υπόλοιπα, μάλλον διάβηκε λάθος πόρτα.

Τελικά είναι νομοτελειακό το γεγονός ότι στην πορεία οι μάσκες πέφτουν. Τότε γυμνός μπροστά στην αλήθεια ο καθένας δίνει της απαντήσεις του. Αν αντέξει συνεχίζει, αν όχι, τότε πάει σπίτι του. Όπως λένε και οι μηχανόβιοι: «Όποιος φοβάται, μένει σπίτι και κοιμάται». Είναι καλό εν κατακλείδι να πέφτουν οι μάσκες, διότι όσοι αντέξουν είναι για πάντα οικογένειά σου.

«Όλων των ανθρώπων οι ψυχές είναι αθάνατες. Όμως των δικαίων δεν είναι μόνο αθάνατες, αλλά και θεϊκές», είχε πει ο Σωκράτης. Αυτό το απόφθεγμα το χαρίζω σε όλους όσοι προσπαθούν να σηκώσουν μποφόρ, προκειμένου να τσακίσουν το καράβι της Πλεύσης.

ΥΓ. Θα περιμένετε πολύ αδέλφια, διότι το πλεούμενο δαύτο έχει δομική μελέτη για τυφώνες…