Η ομιλία της Ζωής Κωνσταντοπούλου στη Θεσσαλονίκη    
Στη Δεύτερη δημόσια παρέμβαση της «Δικαιοσύνης για Όλους»    
Για τα Μνημόνια, το Χρέος, το ΤΑΙΠΕΔ, το Υπερταμείο ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας 

Στο αμφιθέατρο της Αποθήκης Δ’ στον Ο.Λ.θ. πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Δευτέρας η δεύτερη δημόσια παρέμβαση της «Δικαιοσύνης για Όλους», για την υπόθεση του Χρέους και του Μνημονίου, με έμφαση το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας από το ΤΑΙΠΕΔ και το Υπερταμείο.

Την εκδήλωση συνδιοργάνωσαν η «Δικαιοσύνη για Όλους», το «ΟΧΙ στα Ναι τους» και σωματεία εργαζομένων στον Ο.Λ.Θ.

Την εκδήλωση άνοιξε ο Διαμαντής Καραναστάσης, που παρουσίασε τα βίντεο της Πρωτοβουλίας «Δικαιοσύνη για Όλους» και το Βίντεο της Εκδήλωσης.

Ο Νίκος Παπαδόπουλος του Plasticobilism στο πλευρό της Ζωής.
Ένα ξεχωριστό κομμάτι της εκδήλωσης ήταν η τοποθέτηση του Νίκου Παπαδόπουλου, που, μέσα από τη δράση «Plasticobilism» παρεμβαίνει τα τελευταία χρόνια στη δημόσια σφαίρα, οπτικοποιώντας μηνύματα αντίστασης και ανατροπής, πολλά από τα οποία προβλήθηκαν στην εκδήλωση.

Στην ομιλία της η Ζωή μίλησε και πάλι με ντοκουμέντα: άνοιξε τα απόρρητα έγγραφα της δικογραφίας του Μνημονίου, αλλά και έκανε ιδιαίτερη αναφορά στο πώς  οι σημερινές «ιδιωτικοποιήσεις» ισοδυναμούν με την πλήρη παράδοση στους κατακτητές, που σήμερα είναι οι δανειστές. Παράδοση που συνοδεύεται από ασυλία και ατιμωρησία σε αυτούς που συμπράττουν στο έγκλημα., επιτελείς του ΤΑΙΠΕΔ και του Υπερταμείου, με την ίδια πατέντα που δόθηκε ασυλία στον Ναζί εγκληματία Μέρτεν από την Κυβέρνηση Καραμανλή το 1959.

«Στο «γη και ύδωρ» απαντάμε «μολών λαβέ» και δεν ξεχνάμε ότι εκείνοι που υπερασπίσθηκαν τις Θερμοπύλες προδόθηκαν από τον Εφιάλτη. Το δικό μας «μολών λαβέ», περνά μέσα από τη Δικαιοσύνη και τη λογοδοσία για τους σύγχρονους Εφιάλτες», είπε κλείνοντας.

Στο τελευταίο μέρος της εκδήλωσης, που συντόνισε ο Μιχάλης Χουρδάκης, μίλησαν ο Λάζαρος Τανταλίδης, εκπροσωπώντας σωματεία του ΟΛΘ, που συνδιοργάνωσαν την εκδήλωση και ο Πρόεδρος των εργαζομένων της ΕΥΑΘ Γιώργος Αρχοντόπουλος.

Ολόκληρη η ομιλία της Ζωής:

Σας καλησπερίζω όλους και όλες.

Είναι τιμή που είστε μαζί μας απόψε. Είναι ιδιαίτερη χαρά που βρίσκομαι ανάμεσά σας και που κάνουμε αυτό το δεύτερο βήμα της πρωτοβουλίας ”Δικαιοσύνη για Όλους”, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η κυρίαρχη και κυριαρχική έκφραση της λαϊκής αξίωσης, της κοινωνικής απαίτησης για Δικαιοσύνη.

Δεν υπάρχει Δημοκρατία χωρίς Δικαιοσύνη.

Δεν υπάρχει Ειρήνη χωρίς Δικαιοσύνη.

Δεν υπάρχει κοινωνική ευημερία χωρίς Δικαιοσύνη.

Δεν υπάρχει προοπτική χωρίς Δικαιοσύνη.

Και αυτοί που σήμερα λυσσομανούν να καθυποτάξουν την κοινωνία, εκείνοι που επιχειρούν να ενσταλάξουν το αίσθημα της απόγνωσης και της παραίτησης, είναι οι ίδιοι που θέλουν να αποδεχθούμε την αδικία, ως γενικό καθεστώς ύπαρξης και συνύπαρξης.

Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς τα Σωματεία του Οργανισμού Λιμένος Θεσσαλονίκης, τα Σωματεία Χειριστών, Αρχιεργατών και Σημειωτών που μας φιλοξενούν απόψε εδώ. Και που δέχθηκαν να συμπράξουν μαζί μας σε αυτήν την πρωτοβουλία.

Γιατί η ”Δικαιοσύνη για Όλους” είναι μια πρωτοβουλία νομική, αλλά και βαθιά πολιτική. Είναι μια πρωτοβουλία νομική, πολιτική και, προεχόντως και προεξαρχόντως, κοινωνική και κινηματική. Είναι η απάντησή μας σε αυτούς που θέλουν να εξαπλώσουν την διαφθορά, την διαπλοκή, την ασυλία για τους επιόρκους, την ατιμωρησία για τους υπαίτιους και του υπόλογους, την έλλειψη λογοδοσίας, για εκείνους οι οποίοι έχουν καταβυθίσει την κοινωνία στο Μνημονιακό καθεστώς, έχουν συλήσει τα δημόσια ταμεία, έχουν εγκαθιδρύσει μηχανισμούς υφαρπαγής της δημόσιας περιουσίας, της δημοκρατικής κυριαρχίας, συνολικά, της ανεξαρτησίας της χώρας μας. Είναι μεγάλη χαρά μου που κάνουμε αυτήν την δεύτερη εκδήλωση, αλλά επειδή ίσως έχετε χάσει επεισόδια, γιατί επικεντρωθήκαμε το τελευταίο διάστημα στην Αθήνα, έχουμε να έρθουμε στην Θεσσαλονίκη, κάτι λιγότερο από ένα μήνα, θα ήθελα να σας πω δυο λόγια για το τι σηματοδοτεί η πρωτοβουλία μας:

Το τι σηματοδοτεί η πρωτοβουλία μας το λέει το όνομά της.

Το λέει ο τίτλος της:

Διεκδικούμε Δικαιοσύνη για Όλους. Αυτό σημαίνει, διεκδικούμε το τέλος του καθεστώτος της ασυδοσίας, το τέλος του καθεστώτος της ατιμωρησίας, το τέλος του καθεστώτος της Μνημονιακής λεηλασίας.

Το άρθρο 1 του Συντάγματος λέει καθαρά ότι όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό και ασκούνται υπέρ αυτού, όπως ορίζει το Σύνταγμα. Αυτό σημαίνει ότι Εκτελεστική Εξουσία, Νομοθετική Λειτουργία, Δικαστική Λειτουργία πηγάζουν από τον λαό. Ασκούνται στο όνομά του. Και πρέπει να ασκούνται υπέρ αυτού. Και πρέπει να ασκούνται υπέρ των συμφερόντων του. Και πρέπει να ασκούνται υπέρ του δημοσίου συμφέροντος, που δεν είναι τίποτε άλλο από το συμφέρον των πολιτών της χώρας αυτής και το συμφέρον της χώρας αυτής.

Δυστυχώς, τα τελευταία 6,5 χρόνια, επί Μνημονίου, στις μείζονες υποθέσεις δημοσίου συμφέροντος παρατηρούμε διαφόρων τύπων προδοσίες. Παρατηρούμε εκείνοι που όφειλαν να λογοδοτούν να περιφέρονται αμέριμνοι, να απολαμβάνουν την ασυλία και την ατιμωρησία την ίδια ώρα που οι απλοί πολίτες συνθλίβονται από αδυσώπητες διαδικασίες, ακόμη κι από την απειλή στην ίδια την περιουσία τους.

Σήμερα εκπλειστηριάζονται οι κατοικίες των πολιτών, τα σπίτια τους, και θέλω με την ευκαιρία αυτή να δηλώσω την αμέριστη συμπαράσταση και αλληλεγγύη μου και τον σεβασμό που αισθάνομαι για τους ανθρώπους που συμπαρατασσόμενοι και ορθώνοντας το ανάστημα, αποτρέπουν τους πλειστηριασμούς αδύναμων συνανθρώπων μας. Την ίδια ώρα που παραδίδονται στις τράπεζες τα σπίτια των απλών ανθρώπων, την ίδια ώρα ακόμη και Κράτη υπόλογα, όπως η Γερμανία, απολαμβάνουν ένα ιδιότυπο καθεστώς προστασίας. Τέτοιο ιδιότυπο καθεστώς προστασίας είναι η άρνηση των Υπουργών Δικαιοσύνης της χώρας αυτής, επί δεκαέξι χρόνια, από το 2000, όταν κατέστη αμετάκλητη η απόφαση αποζημίωσης των θυμάτων της θηριωδίας του Διστόμου, η άρνηση των Υπουργών Δικαιοσύνης να υπογράψουν προκειμένου να εκτελεστεί η απόφαση αυτή. Προκειμένου, δηλαδή, να αποδοθεί Δικαιοσύνη και να εκτελεσθεί η δικαστική απόφαση.

Γιατί αρνούνται;

Για να μην κατασχεθεί η περιουσία της Γερμανίας στην Ελλάδα.

Λες και η Γερμανία δεν έχει τρόπο να μην κατασχεθεί η περιουσία της.

Έχει, βεβαίως: να πληρώσει.

Όμως, αυτήν την στιγμή, δεν καλείται να πληρώσει: δεν υποχρεώνεται να πληρώσει, γιατί την προστατεύουν οι Υπουργοί Δικαιοσύνης της Ελλάδας. Με πρώτο Υπουργό-προστάτη τον κύριο Μιχάλη Σταθόπουλο, τον Υπουργό Δικαιοσύνης που διορίστηκε στις 13 Απριλίου 2000, την ημέρα που κατέστη αμετάκλητη η απόφαση του Διστόμου, και τελευταίο Υπουργό Δικαιοσύνης που αρνείται να υπογράψει για την εκτέλεση της απόφασης για το Δίστομο τον εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενο, κύριο Νίκο Παρασκευόπουλο.

Αποφασίσαμε να μην καθίσουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Αποφασίσαμε να υλοποιήσουμε την συνταγματική επιταγή: το άρθρο 120 του Συντάγματος που λέει ότι οι Έλληνες “δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσον εναντίον εκείνων που επιχειρούν να καταλύσουν το Σύνταγμα με τη βία”. Είναι βίαιη η κατάλυση του Συντάγματος, η Μνημονιακή επιβολή. Είναι βίαιη κατάλυση του Συντάγματος οι Μνημονιακοί εκβιασμοί, η κατάλυση της Κοινοβουλευτικής λειτουργίας και ο σφετερισμός Νομοθετικής, Εκτελεστικής αλλά και Δικαστικής λειτουργίας.

Και απέναντι σε αυτήν την βίαιη κατάλυση του Συντάγματος, απέναντι στην καταστρατήγηση της επιταγής της λαϊκής κυριαρχίας, υπάρχει η δημοκρατική, ηθική και ιστορική ευθύνη της αντίστασης με κάθε μέσο.

Εμείς λέμε, λοιπόν, ότι θα αντισταθούμε με όλα τα μέσα. Θα αντισταθούμε και με νομικά μέσα. Σε αυτούς που επιχειρούν να παρουσιάσουν τα νομικά μέσα ως δήθεν απολιτικά, απαντάμε ότι ήττα της πολιτικής και της δημοκρατικής λειτουργίας είναι να απεμπολείς τα δικαιώματα και τα νομικά σου εργαλεία, την ώρα που είναι κατακτημένα και μάλιστα με θυσίες πολλών και με το αίμα πολλών.

Θα απαντήσουμε, λοιπόν, με νομικά μέσα.

Συγκροτήσαμε την «Δικαιοσύνη για Όλους», που είναι ένας νομικός φορέας παρέμβασης στις μείζονες υποθέσεις Δημοσίου συμφέροντος και ξεχωρίσαμε τέσσερις μείζονες υποθέσεις, στις οποίες θα παρέμβουμε. Γιατί πιστεύουμε ακράδαντα ότι αυτές τις υποθέσεις τις έχει πουλήσει η Κυβέρνηση, η Δικαιοσύνη δεν έχει ενεργήσει, ή έχει παρεμποδιστεί να ενεργήσει, μέσα από τροπολογίες της ντροπής της τελευταίας στιγμής και μέσα από Μνημονιακές μεθοδεύσεις και εναπόκειται στους πολίτες, εναπόκειται σε εκείνους που τιμούν την Αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, να παρέμβουν και να διεκδικήσουν Δικαιοσύνη για όλους.

Ξεκινάμε με τις Γερμανικές Οφειλές, με την υπόθεση της Siemens, με την υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ και με την μεγάλη, βέβαια, ποινική και ιστορική εκκρεμότητα, που είναι η υπόθεση του Μνημονίου και του Χρέους.

Έχουμε εδραία την πεποίθηση ότι οι υποθέσεις αυτές πρέπει να αρθούν ενώπιον της Δικαιοσύνης.

Έχουμε την πεποίθηση ότι χωρίς Δικαιοσύνη δεν μπορεί να περπατήσει η κοινωνία και η Ιστορία.

Κι έχουμε την πεποίθηση ότι αν δεν το κάνουμε εμείς, δεν θα μπορέσουμε ούτε εμείς να δικαιώσουμε τις προσδοκίες, αλλά και την ιστορική παρακαταθήκη και το ιστορικό παράδειγμα εκείνων που διαχρονικά αγωνίσθηκαν με πολύ λιγότερα μέσα, με πολύ λιγότερα κεκτημένα, με πολύ λιγότερα δικαιώματα καταγεγραμμένα, θεμελιωμένα και θεσμοθετημένα.

Την προηγούμενη εβδομάδα στη «Δεξαμενή», μιλήσαμε για τις Γερμανικές Οφειλές. Και εκεί είπα ότι θα εκθέσω τον εαυτό μου στον κίνδυνο της σύλληψης: θα ανοίξω τα απόρρητα έγγραφα. Γιατί έχω εδραία την πεποίθηση, ότι τίποτε από αυτά που κρατιούνται απόρρητα, δεν δικαιούται κανείς να το κρύβει από τον Ελληνικό λαό. Κι έχω εδραία, επίσης, την πεποίθηση, ότι η σιωπή ενεργεί για τη συγκάλυψη, ότι η παρασιώπηση δεν είναι παρά ένα ακόμη μέσο παρέλκυσης και, τελικά, διαιώνισης της ατιμωρησίας, της αμνησίας, της αμνηστίας.

Σήμερα, στο δεύτερο αυτό βήμα μας, θα το ξανακάνω το αδίκημα. Θα σας διαβάσω και εδώ από απόρρητα έγγραφα, γιατί πιστεύω ότι μέσα από αυτά, που κάποιοι θέλουν να κρατήσουν κρυφά, μέσα από αυτά που δεν εμπεριέχουν τίποτε το ουσιαστικά και νομικά απόρρητο, μέσα από αυτά ενεργοποιείται η συνείδηση και κινητοποιείται η κοινωνική δράση.

Σήμερα θα μιλήσουμε Νομικά, θα μιλήσουμε Πολιτικά, θα μιλήσουμε για το Χρέος και για το Μνημόνιο, θα μιλήσουμε γι’ αυτήν την νέου τύπου οικονομική, πολιτική και εδαφική Κατοχή, που λέγεται Μνημόνιο. Και η οποία υλοποιείται μέσα και από τη στρατηγική της υφαρπαγής της Δημόσιας περιουσίας.

Δεν είναι τυχαία η επιλογή μας να κάνουμε την εκδήλωση – παρέμβασή μας αυτή εδώ στον ΟΛΘ. Γιατί ο ΟΛΘ, το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, ο Οργανισμός Λιμένος Θεσσαλονίκης, είναι μεταξύ των Δημοσίων Οργανισμών και Επιχειρήσεων που άγονται βιαίως προς ιδιωτικοποίηση.

Δεν είναι τυχαία η επιλογή μας να κάνουμε την παρέμβασή μας αυτή σε συνεργασία και συνάφεια με τους εργαζομένους στις υπό ιδιωτικοποίηση, υπό ξεπούλημα Δημόσιες Επιχειρήσεις. Γιατί ο φορέας μας, η «Δικαιοσύνη για Όλους», είναι νομικός, αλλά είναι και βαθιά κινηματικός. Ακουμπάει πάνω στους ανθρώπους, πάνω στους πολίτες, πάνω στους εργαζομένους που διεκδικούν, υπερασπίζονται, αντιστέκονται και που θα νικήσουν.

Θα σας μιλήσω, λοιπόν, για την υφαρπαγή της Δημόσιας περιουσίας, ως μηχανισμό του Μνημονίου. Και θα σας πω εκείνα που καταδεικνύουν ότι δεν μιλάμε, βέβαια, για μία όψιμη τακτική. Δεν μιλάμε για μία πρόσφατη πρακτική.

Στα αρχαία χρόνια, χρησιμοποιούσαν την έκφραση «παρέδωσαν γη και ύδωρ». Και με την έκφραση αυτή, της παράδοσης της γης και του ύδατος, αυτό που σηματοδοτούσαν εκείνοι που ζητούσαν κι εκείνοι που παρέδιδαν, οι Πέρσες και οι Έλληνες αντιστοίχως, ήταν η εξευτελιστική συνθηκολόγηση. Η παραίτηση από κάθε δικαίωμα.

Η παράδοση γης και ύδατος ήταν η απαίτηση διαχρονικά των κατακτητών.

Και εκφράσθηκε στη χώρα μας και με τον πιο αδυσώπητο τρόπο επί Γερμανικής Κατοχής. Τότε που ζητήθηκε να παραδοθούν αναγκαστικά τα ταμειακά διαθέσιμα της Τράπεζας της Ελλάδος, τότε που ζητήθηκε να παραδοθούν αναγκαστικά ακόμη και τα προϊόντα της παραγωγής της χώρας αυτής, τότε που τέθηκαν υπό τον πλήρη έλεγχο των κατακτητών όλες οι Δημόσιες επιχειρήσεις και οι υποδομές του Κράτους. Οι ίδιες που σήμερα, αφού καταστράφηκαν και ανοικοδομήθηκαν, ξεπουλιούνται, παραδίδονται.

Θα σας διαβάσω από το απόρρητο πόρισμα του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους. Έχει ημερομηνία 31 Ιανουαρίου 2014, και αποκρυσταλλώνει το βέβαιο και εμπεδωμένο των απαιτήσεων της Ελλάδας έναντι της Γερμανίας. Κάνει και μία αναδρομή. Και αναφέρεται στις μεθόδους της Κατοχής. Και αναφέρει, ειδικότερα, εκτός από την σύληση της σοδειάς, εκτός από την υφαρπαγή των ταμείων και τί άλλο έκαναν οι κατακτητές.

«Την εποχή εκείνη,- είναι η σελίδα 23-, εν όψει και των διαπραγματεύσεων του Βερολίνου και της αρχής η οποία επικράτησε σ’ αυτές, σχετικά με το ότι η έκδοση χαρτονομίσματος για την χρηματοδότηση των αρχών Κατοχής, πρέπει να αντισταθμίζεται με την εισαγωγή αγαθών ίσης αξίας, συστήθηκαν δύο Εταιρίες. Η μεν “Deutsch Griechische Gesellscnaft” από τους Γερμανούς, η δε “SACIG” από τους Ιταλούς, οι οποίες ανέλαβαν τη διεξαγωγή του εισαγωγικού και εξαγωγικού εμπορίου της Ελλάδας, η μεν πρώτη μετά της Γερμανίας, η δε δεύτερη μετά της Ιταλίας. Ο εν λόγω μηχανισμός εμπορικών ανταλλαγών, κατά το σύστημα του “κλήρινγκ”, όπως αποδείχθηκε, υπήρξε άλλος ένας τρόπος οικονομικής αφαίμαξης της Ελλάδας. Ειδικότερα, οι ανωτέρω δύο Κρατικοί Εμπορικοί Οργανισμοί, έπαιρναν το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής παραγωγής και έφερναν άλλα φτηνά και άχρηστα προϊόντα από την υπόλοιπη Ευρώπη. Κατόπιν, συμψήφιζαν τις αξίες των εμπορευμάτων αυτών αλλά οι τιμές τους καθορίζονταν αυθαίρετα από τους ίδιους τους κατακτητές σε βάρος των ελληνικών προϊόντων”

Δεν ξέρω αν σας θυμίζουν τίποτε όλα αυτά…

“Δηλαδή, η δραστηριότητα των εταιρειών αυτών στην πράξη λειτούργησε σε βάρος του ελληνικού λαού ως ένα νέο μέσο απομυζήσεως αυτού.”

Αυτό αναφέρεται και στην έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας του Απριλίου του 1963, αφού “οι αναληφθείσες από τις Κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Ιταλίας πιστώσεις, υπερέβησαν στο πολλαπλάσιο τις γενόμενες υπό των δυο αυτών εταιρειών καταθέσεις, σε πίστωση των λογαριασμών χρηματοδότησης, πλην όμως η λειτουργία και η σύστασή τους αποτέλεσαν αναμφίβολα έμπρακτη αναγνώριση εκ μέρους των Κυβερνήσεων της Γερμανίας και της Ιταλίας της υποχρέωσής τους να εξασφαλίσουν τις πιστώσεις που εισέπραξαν πλέον των εξόδων κατοχής με την εισαγωγή αγαθών ίσης αξίας.”

Ανώνυμη εταιρία είναι και μάλιστα εδρεύουσα στο Λουξεμβούργο εταιρία είναι και το νέο Υπερταμείο, που συστήθηκε πριν από λίγους μήνες με κατεπείγουσα διαδικασία για να ρευστοποιήσει τη δημόσια περιουσία της χώρας μας. Με τις ίδιες πρακτικές που ακολουθήθηκαν πριν από εβδομήντα τόσα χρόνια, επί Κατοχής, με τις ίδιες πρακτικές προωθείται το ολοκληρωτικό καθεστώς του Μνημονίου και με τα ίδια ή ανάλογα μορφώματα επιχειρείται η υφαρπαγή της κυριαρχίας της χώρας αυτής.

Το είπα και στην Αθήνα και θα το πω κι εδώ γιατί έχει ξεχωριστή σημασία για τη Θεσσαλονίκη:

Η χώρα μας πλήρωσε το βαρύτερο φόρο αίματος από όλες τις χώρες που θυματοποιήθηκαν από τη Γερμανία. Σύμφωνα με το απόρρητο πόρισμα του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, η Ελλάδα κατέχει την πρώτη θέση μεταξύ των κρατών που θρήνησαν θύματα του πολέμου σε αναλογία επί του πληθυσμού ανερχόμενη σε 19,7% Επί συνολικού πληθυσμού 7 εκατομμυρίων περίπου, είχαμε 558.000 θανόντες και 880.000 ανάπηρους, συνολικά 1.438.000 ανθρώπους θύματα της ναζιστικής θηριωδίας. 19,7% του πληθυσμού της Ελλάδας θύματα, το αντίστοιχο για την Γαλλία ήταν 2,65%, για την Ολλανδία 2,5%, για την Τσεχοσλοβακία 2,44%, για το Λουξεμβούργο 2,34%, για το Βέλγιο 2,24%. Και όμως αυτός ο βαρύς φόρος αίματος μεταφράστηκε, μετά από διαπραγμάτευση, σε αναλογία για την Ελλάδα 2,7% των χρημάτων με τα οποία η Γερμανία θα αποζημίωνε εκ των διαθεσίμων της τότε τις χώρες-θύματά της, τους πληθυσμούς-θύματά της.

Και μπορούμε, νομίζω, να αποτιμήσουμε διαχρονικά το πώς διαπραγματεύτηκαν για τον λαό αυτό οι ηγεσίες του.

Υπάρχει, όμως, και κάτι άλλο που είναι ακόμη πιο οχληρό και, δυστυχώς, εξίσου διαχρονικό: Με δυο επάλληλες διατάξεις που δημοσιεύτηκαν στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης το 1959, η Κυβέρνηση Καραμανλή, σύσσωμο το Υπουργικό Συμβούλιο, νομοθέτησε, αρχικά, την αναστολή των ποινικών διώξεων εναντίον των εγκληματιών πολέμου και στην συνέχεια την πλήρη αναστολή, την πλήρη κατάργηση των δικαστικών εκκρεμοτήτων. Με αυτές τις δυο διατάξεις που δημοσιεύτηκαν στο Φύλλο Εφημερίδας της Κυβέρνησης το Φλεβάρη και τον Νοέμβρη του 1959 -ήταν το άρθρο μόνο του νόμου 3933 του ’59 και το Νομοθετικό Διάταγμα 4016 του ’59- με αυτές τις διατάξεις περιεβλήθησαν με ατιμωρησία και ασυλία οι μεγάλοι εγκληματίες σε βάρος του λαού μας μεταξύ των οποίων ο μεγάλος εγκληματίας των ναζί, που είναι υπεύθυνος για απροσμέτρητα θύματα εδώ στη Θεσσαλονίκη, ο Μέρτεν.

Σήμερα, η κατοχή και η παράδοση της χώρας υλοποιείται όχι με τα όπλα, όχι με τα τανκς αλλά με τις τράπεζες, με την οικονομική αφαίμαξη, την επιβολή του Χρέους. Στο όνομα της οικονομικής ασφυξίας και υπό την απειλή της πλήρους άρνησης ρευστότητας, ζητείται από τη χώρα μας να παραδώσει ό,τι έχει και δεν έχει. Να παραδώσει “γη και ύδωρ”. Και κάποιοι, δυστυχώς, υπέγραψαν.

Υπέγραψαν για να παραδώσουν “γην και ύδωρ”. Στην κυριολεξία γη και ύδωρ: όλα τα ακίνητα του Ελληνικού Δημοσίου, ακόμη και εκείνα που περιέχουν αρχαιότητες ή προστατευόμενες περιβαλλοντικά εκτάσεις, αιγιαλούς, παραλίες, περιοχές φυσικού κάλλους, πηγές, δρυμούς, όλα. Υπέγραψαν για να δρομολογηθούν προς “Αξιοποίηση”, όπως έλεγε ο πρώτος νόμος, ένας επείγων νόμος του 2011, “Αξιοποίηση” ή “Ρευστοποίηση”, όπως λέει η νεότερη διάταξη, αυτή με την οποία δημιουργείται το λεγόμενο Υπερταμείο, η “Εταιρεία Συμμετοχών του Ελληνικού Δημοσίου”.

Γη και ύδωρ, λοιπόν: εκτάσεις εδαφικές αλλά και το νερό και η ΕΥΑΘ και η ΕΥΔΑΠ. Παρά το γεγονός ότι στην Πόλη αυτή, στην Θεσσαλονίκη, πριν από δυόμιση χρόνια έγινε δημοψήφισμα, και χαίρομαι που είναι ανάμεσά μας και οι εργαζόμενοι στην ΕΥΑΘ που είχαν ενεργό ρόλο σε αυτήν την κινηματική, δημοκρατική και κυριαρχική πρωτοβουλία.

98% των Θεσσαλονικέων αντιτάχθηκε στην ιδιωτικοποίηση και αυτό δεν είναι αμελητέο ούτε προσπερνιέται έτσι εύκολα.

Αλλά και η Δικαιοσύνη τοποθετήθηκε εναντίον της ιδιωτικοποίησης των δικτύων και του νερού στην απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για την ΕΥΔΑΠ, την αδελφή εταιρία της ΕΥΑΘ στην Αθήνα και τον Πειραιά.

Όμως, σήμερα κάποιοι παραδίδουν γη και ύδωρ και είναι χαρακτηριστικό ότι χωρίς να περιλαμβάνεται καν σε εκείνα τα οποία δήθεν εξαναγκάσθηκαν να συμφωνήσουν, ενέταξαν την ΕΥΔΑΠ και την ΕΥΑΘ στο πρόγραμμα ρευστοποίησης με το νόμο-τέρας που ψηφίστηκε το Μάιο του ΄16, με τον νόμο των 7.500 σελίδων, με τον οποίο δεσμεύτηκαν να υλοποιήσουν, όχι μόνον αυτές τις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά κι άλλες, κι άλλες. Λιμάνια, ΟΛΠ, ΟΛΘ, Αεροδρόμια, Δίκτυα, ο ΑΔΜΗΕ, ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει, ό,τι προσμετράται στην πολύτιμη περιουσία της χώρας και του λαού μας, δρομολογείται προς ιδιωτικοποίηση.

Εμείς ξεκινήσαμε, η Πλεύση Ελευθερίας, πριν από λίγους μήνες, στις 5 Ιουλίου, στην επέτειο του Δημοψηφίσματος, μια πρωτοβουλία που λέγεται «ΟΧΙ στα Ναι τους» και είναι η συνδιοργανώτρια πρωτοβουλία αυτής της εκδήλωσης. Και ξεκινήσαμε με μία εκδήλωση, συναυλία και αντίσταση, στο Λυκαβηττό. «ΟΧΙ στα Ναι τους», είπαμε, και με το «ΟΧΙ στα Ναι τους» εννοούμε ότι θα αντισταθούμε σε κάθε «Ναι» που λέγεται, παραβιάζοντας το «Όχι» του Δημοψηφίσματος, το «Όχι» της 5^ης Ιουλίου του 2015. Γιατί πρέπει να το ξέρετε και, κυρίως, πρέπει να το υπενθυμίζουμε: ό,τι ψηφίζεται από τον Ιούλιο του 2015 και μετά, ψηφίζεται κατά παραβίαση της λαϊκής ετυμηγορίας, ψηφίζεται κατά παραβίαση του δεσμευτικού αποτελέσματος του Δημοψηφίσματος.

Σήμερα ξεπουλιέται, εκτός από τον ΟΛΠ, εκτός από τον ΟΛΘ, εκτός από την ΕΥΔΑΠ, εκτός από την ΕΥΑΘ, ξεπουλιέται το Ελληνικό. Όμως το Ελληνικό ήταν κομμάτι της συμφωνίας, που απέρριψε με 61,3% ο ελληνικός λαός λέγοντας «Όχι». Και η εκποίηση του Ελληνικού, εκτός από επιζήμια πράξη για το δημόσιο συμφέρον και την δημόσια περιουσία, αποτελεί και σφετερισμό της δημοκρατικής λειτουργίας, του πολιτεύματος, γιατί παραβιάζει ευθέως την δεσμευτική λαϊκή ετυμηγορία της 5^ης Ιουλίου 2015.

Πώς προωθείται η ιδιωτικοποίηση; Προωθείται με κατεπείγουσες διαδικασίες. Εδώ και 6 χρόνια είναι κατεπείγον να ξεπουλήσουμε, όσο-όσο, με τον πιο επιζήμιο τρόπο. Σήμερα κάναμε διάβημα με την Σοφία τη Σακοράφα στην Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, είναι και ο λόγος για τον οποίο χρειάστηκε να περιμένετε λίγο παραπάνω εδώ, γιατί καθυστερήσαμε εκεί αρκετά. Κάναμε διάβημα για το Ελληνικό, γιατί το Ελληνικό εκχωρείται, παραδίδεται για 915 εκατομμύρια ευρώ ονομαστική αξία σε βάθος δεκαετίας, πράγμα που σημαίνει σημερινή αξία 576 εκατομμύρια ευρώ. Και αυτό το δρομολογούν Υπουργοί, όπως ο κύριος Σπίρτζης, που έχουν διατυπώσει την θέση ότι η αξία του Ελληνικού, κυμαίνεται στα 3 δισεκατομμύρια ευρώ. Υπουργοί που γνωρίζουν, ότι υπάρχουν εκθέσεις πραγματογνωμοσύνης σύμφωνα με τις οποίες η αξία αυτής της έκτασης-φιλέτου αποτιμάται σε 1,5 έως 2,1 δισεκατομμύρια ευρώ. Υπουργοί που, παρ’ όλα αυτά, δέχονται να υπογράψουν αυτήν την τόσο επιζήμια πράξη εκχώρησης, και στη συνέχεια κλαυθμυρίζουν και παριστάνουν τους ανήμπορους. Κάτι σαν τον κύριο Δρίτσα, που έκανε πολιτική καριέρα ως υπερασπιστής του Λιμανιού, ως Επικεφαλής της Δημοτικής Παράταξης «το Λιμάνι της Αγωνίας», για να γίνει ο Υπουργός που υπέγραψε το ξεπούλημα του λιμανιού.

Με κατεπείγουσες, λοιπόν, διαδικασίες το ξεπούλημα. Θυμάμαι την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου του 2012, για να παρακαμφθεί η Βουλή και να οριστεί άρον-άρον Διοίκηση του ΤΑΙΠΕΔ. Και φτάσαμε στις σημερινές διαδικασίες όπου, ο εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενος κύριος Πιτσιόρλας, ενώ έχει εκπνεύσει απολύτως η εντολή του, που ήταν για ένα μόνο δίμηνο, όταν διορίστηκε το Μάρτιο του 2015, συμπράττει στην δρομολόγηση του ξεπουλήματος και νέων περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου και διεκδικεί το ρόλο του εθνικού πλασιέ. Και νομίζω ότι θα μπορούσε να τον κατακτήσει αν δεν του είχε πάρει τα σκήπτρα ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, που ήρθε εδώ στην ΔΕΘ και έδωσε και τιμή πώλησης για το λιμάνι, κάτι το οποίο δεν έχει προηγούμενο στα ιστορικά και πολιτικά χρονικά.

Σήμερα, στη Βουλή έγινε συζήτηση για την διαφθορά και τη διαπλοκή. Αν ήμουν μέσα θα ζητούσα από τον κύριο Τσίπρα να μας πει για την υπόθεση της ΕΥΔΑΠ. Της ΕΥΔΑΠ την οποία ξεπουλάει. Της ΕΥΔΑΠ τα χρήματα της οποίας χρησιμοποίησε η Κυβέρνησή του και οι επιτελείς του ιδίου και του Υπουργικού του Συμβουλίου προκειμένου να επιτυγχάνουν ευμενείς καταχωρίσεις σε ιστοσελίδες και εφημερίδες για Κυβερνητικά πρόσωπα. Η υπόθεση των λεγόμενων “εκβιαστών”. Δεν ξέρω αν την γνωρίζετε. Δεν την γνωρίζετε, μάλλον, και αυτό συμβαίνει γιατί η διαφθορά και διαπλοκή καλά κρατεί και η υπόθεση αυτή εμφανίστηκε ως υπόθεση εκβιασμού. Η υπόθεση αυτή, όμως, είναι μία υπόθεση όζουσας διαπλοκής στην οποία καταγράφονται και δημοσιοποιήθηκαν οι συνομιλίες των περιθωριακών αλλά όχι περιθωριοποιημένων δημοσιογράφων οι οποίοι ζητούσαν και λάμβαναν χρήματα της ΕΥΔΑΠ με Διευθύνοντα Σύμβουλο τον κύριο Μπενίση, λάμβαναν χρήματα της ΕΥΔΑΠ για να πλέκουν το εγκώμιο κυβερνητικών προσώπων.

Θα σας βάλω ένα κουίζ. Στις συνομιλίες αυτές περιγράφεται ένας Υπουργός ως “ο Αρχιμανδρίτης”. Ποιος θα μπορούσε να είναι ο Αρχιμανδρίτης; To λένε τα ίδια τα έγγραφα, και δεν θα σας βάλω σε κόπο. Είναι ο κύριος Παππάς. Για τον “Αρχιμανδρίτη”, λοιπόν, ζητούνται θετικές καταχωρίσεις και γίνονται.
Περιγράφεται, όμως, και ένα άλλο πρόσωπο, ο “Πατριάρχης Αλέξιος”. Ποιος θα μπορούσε να είναι ο “Πατριάρχης Αλέξιος”;

O Τσίπρας, λέτε.

Όμως τα Μέσα Ενημέρωσης, αυτά που “δεν διαπλέκονται”, αυτά που “δεν χειραγωγούνται” και αυτά που “δεν ελέγχει, δήθεν, η Κυβέρνηση”, έγραψαν ότι ο “Πατριάρχης Αλέξιος” είναι ο …Τρύφων Αλεξιάδης και νομίζω ότι από αυτή και μόνο την απόπειρα παρασιώπησης και χειραγώγησης μπορεί κανείς καλά να καταλάβει τι σημαίνει διαφθορά και διαπλοκή σήμερα και τί δεν ειπώθηκε στη σημερινή συζήτηση για τη διαφθορά και τη διαπλοκή.

Όπως δεν ειπώθηκε στη σημερινή συζήτηση για τη διαφθορά και τη διαπλοκή ότι η σημερινή Κυβέρνηση, η Κυβέρνηση Τσίπρα, εξασφάλισε κατ’ απαίτηση των δανειστών για τους συμπράττοντες στην υφαρπαγή της δημόσιας περιουσίας για τα μέλη, δηλαδή, της Διοίκησης του ΤΑΙΠΕΔ και του Υπερταμείου το ίδιο που διασφάλισε ο Καραμανλής για το Μέρτεν: την ασυλία και την ατιμωρησία.

Γιατί αυτές οι πρακτικές και αυτές οι τακτικές δεν είναι σημερινές. Υφαρπαγή της Δημόσιας περιουσίας και όλων των στρατηγικών εργαλείων της χώρας μας γίνεται στο όνομα του Χρέους, γίνεται στο όνομα της δήθεν εξυπηρέτησης του Χρέους και πιστεύω ότι μπορεί να έχετε μία καλή αίσθηση του τι σημαίνει να εκχωρούνται περιουσιακά στοιχεία φιλέτα αντί τόσο ευτελούς τιμήματος και να πέφτει το τίμημα στη μαύρη τρύπα του Χρέους. Εκείνο που θέλω σήμερα να σας πω είναι ότι και αυτό το έγκλημα είναι προμελετημένο αλλά και αυτό το έγκλημα είναι αποδεδειγμένο. Πάλι θα σας διαβάσω απόρρητα έγγραφα και ειδικότερα το απόρρητο έγγραφο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, με ημερομηνία 25 Μαρτίου 2010. Είναι ένα έγγραφο που εστάλη στον τότε Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, τον κύριο Προβόπουλο, στις 29 Μαρτίου 2010. Είναι μέρος της ποινικής δικογραφίας για το Μνημόνιο. Μιας δικογραφίας που κρατήθηκε για 2,5, σχεδόν, χρόνια στο συρτάρι της Νομοθετικής Υπηρεσίας της Βουλής και ανασύρθηκε το 2015 και παραδόθηκε στην Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, που χαίρομαι που βλέπω εδώ και επιφανή μέλη της.

Είναι μια Επιτροπή την οποία κυνήγησε και κατήργησε στη συνέχεια η σημερινή Κυβέρνηση και στην Επιτροπή διερεύνησης των ευθυνών για το Μνημόνιο, είναι μια Επιτροπή που διαλύθηκε με τη βίαιη διάλυση της Βουλής και δεν επανασυστήθηκε, ακριβώς για να μην διερευνηθούν οι ευθύνες για τα Μνημόνια και για το τρίτο και χειρότερο Μνημόνιο, που είναι και τριπλό Μνημόνιο, όπως ξέρετε, γιατί υπογράφηκε τον Αύγουστο του 2015, επεκτάθηκε τον Μάρτιο και συμπληρώθηκε τον Μάιο του 2016. Σε αυτό το έγγραφο, λοιπόν, υπογραμμίζει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ότι μία προσαρμογή όπως αυτή που περιγραφόταν σε μια ηπιότερη μορφή του πρώτου Μνημονίου, είναι πάρα πολύ ριψοκίνδυνη. Η Ελλάδα είναι μια σχετικά κλειστή οικονομία και η συμπίεση, η δημοσιονομική συμπίεση και πίεση η οποία υπονοείται στην προσαρμογή θα προκαλέσει μεγάλες αναταράξεις στην εσωτερική οικονομία, βαθιά ύφεση και διάρρηξη του κοινωνικού ιστού. Αυτό το έγγραφο από το 2010 αποδεικνύει ότι οι δανειστές γνωρίζουν -από το 2010- ότι όλα αυτά τα μέτρα τα οποία επιβάλλουν για την αποπληρωμή του Χρέους δεν μπορεί να οδηγήσουν ούτε σε σε αποπληρωμή του Χρέους αλλά ούτε και σε ανάκαμψη και ανάπτυξη. Το γνωρίζουν, αλλά αδιαφορούν, γιατί αντλούν οφέλη από την επιβολή αυτού του καθεστώτος, γιατί, όπως αναγράφεται στα επίσης εμπιστευτικά και απόρρητα έγγραφα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, του Μαρτίου και του Μαΐου του 2010, που τα έχω κι αυτά στα χέρια μου γιατί είναι μέρος αυτής της δικογραφίας, η πραγματική διάσωση δεν έγινε για την Ελληνική οικονομία, έγινε για τις Γερμανικές και Γαλλικές τράπεζες οι οποίες γλίτωσαν δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ ζημίας, επιβάλλοντας τη μη διαγραφή του Ελληνικού Χρέους. Την ίδια ώρα, στο απόρρητο έγγραφο που αποτελεί και υπόμνημα εργασίας της 10ης Μαΐου 2010, δύο μέρες μετά την υπογραφή της 1ης Δανειακής Σύμβασης, καταγράφεται ότι εκπρόσωποι πολλών χωρών – στις συζητήσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, κατέγραψαν ότι το πρόγραμμα δεν μπορεί να προωθηθεί και να υλοποιηθεί χωρίς αναδιάρθρωση Χρέους. Αυτά όλα, και πολλά ακόμη, που υπάρχουν και που η “Δικαιοσύνη για Όλους”, όχι απλώς θα φέρει στο φως αλλά θα διεκδικήσει να χρησιμοποιηθούν με κατεύθυνση και με ζητούμενο την λογοδοσία και την απόδοση Δικαίου, αυτά όλα αποδεικνύουν και το προμελετημένο και το ασύγγνωστο του διενεργούμενου και διαπραττόμενου σε βάρος της χώρας μας εγκλήματος.
Για την σκανδαλώδη εκποίηση-υφαρπαγή της Δημόσιας Περιουσίας υπάρχουν ανοιχτές ποινικές δικογραφίες.

Ανοιχτή ποινική δικογραφία για το Ελληνικό.

Ανοιχτή ποινική δικογραφία για τον Αστέρα Βουλιαγμένης.

Ανοιχτή ποινική δικογραφία για τα 28 ακίνητα του Ελληνικού Δημοσίου, στο πεδίο των οποίων κερδοσκόπησαν εταιρίες τραπεζικές και πρόσωπα συνδεδεμένα με τράπεζες και εταιρίες τραπεζικές.

Στην επιταγή “να παραδώσεις γη και ύδωρ”, υπάρχουν επιλογές.

Δεν υπάρχει μόνο η επιλογή της υποταγής.

Δεν υπάρχει μόνο η επιλογή της παράδοσης.

Υπάρχει και το “μολών λαβέ”.

Και αυτό που, ιστορικά, οφείλουμε, να γνωρίζουμε είναι ότι εκείνοι που υπερασπίστηκαν τη “γη και το ύδωρ”, προδόθηκαν από τον Εφιάλτη.

Το δικό μας “μολών λαβέ” περνάει μέσα από την Δικαιοσύνη.

Το δικό μας “μολών λαβέ” είναι ένα μήνυμα ότι “κανένας Εφιάλτης, ούτε οι απώτεροι, ούτε οι πιο πρόσφατοι δεν θα μείνει ατιμώρητος”.

Το δικό μας “μολών λαβέ” είναι η δική μας ενεργοποίηση ώστε η ασυλία και η ατιμωρησία, με την οποία προέλασαν τα καθεστώτα Κατοχής και στην οποία βασίζεται και ερείδεται και το ολοκληρωτικό καθεστώς του Μνημονίου, τελειώνει. Και τελειώνει γιατί θα το τελειώσει ο λαός, οι πολίτες, όλοι εμείς, διεκδικώντας Δικαιοσύνη για Όλους.

Σας ευχαριστώ πολύ.