Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να αντισταθμίσει τις οδυνηρές δεσμεύσεις του τρίτου Μνημονίου με την προβολή ως μείζονος επιτυχίας της «δέσμευσης» των δανειστών να συζητήσουν τους προσεχείς δύο μήνες- εφόσον ολοκληρωθεί επιτυχώς η πρώτη θηριώδης αξιολόγηση των 51 προαπαιτούμενων- κάποια μορφή αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους.

Δη­μο­σί­ευ­μα του Reuters χθες, επι­κα­λού­με­νο αξιω­μα­τού­χους της Κο­μι­σιόν, πα­ρου­σί­α­σε πρό­τα­ση της Ευ­ρω­παϊ­κής Επι­τρο­πής για την υπο­τι­θέ­με­νη ανα­διάρ­θρω­ση του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους (σή­με­ρα κοντά στο 180% του ΑΕΠ), με κε­ντρι­κή ιδέα ένα πλα­φόν15% του ΑΕΠ στο ετή­σιο κό­στος εξυ­πη­ρέ­τη­σής του. Δη­λα­δή, οι τόκοι και τα χρε­ο­λύ­σια που πλη­ρώ­νει κάθε χρόνο η χώρα να μην υπερ­βαί­νουν αυτό το πο­σο­στό, πράγ­μα που θα επη­ρε­ά­ζε­ται από το ονο­μα­στι­κό ύψος του ΑΕΠ.
Για πα­ρά­δειγ­μα, με ση­με­ρι­νές τιμές ΑΕΠ το πλα­φόν 15% με­τα­φρά­ζε­ται σε πε­ρί­που 27 δισ. τον χρόνο. Αν το ΑΕΠ σε λίγα χρό­νια φτά­σει τα 200 δισ. το ετή­σιο κό­στος εξυ­πη­ρέ­τη­σης του χρέ­ους μπο­ρεί να ανέ­βει μέχρι τα 30 δισ.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα η ει­σή­γη­ση των δα­νει­στών για πλα­φόν 15% του ΑΕΠ πε­ρισ­σό­τε­ρο δια­σφα­λί­ζει την εξό­φλη­σή τους, παρά ελα­φρύ­νει την ετή­σια εξυ­πη­ρέ­τη­ση του χρέ­ους. Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι την πε­ρί­ο­δο 2021- 2024 το αθροι­στι­κό κό­στος χρε­ο­λυ­σί­ων και τόκων κυ­μαί­νε­ται από 28 – 35 δισ. ευρώ, δη­λα­δή πολύ πάνω από το πλα­φόν 15%. Με την τε­χνι­κή του πλα­φόν απο­συμ­φο­ρί­ζο­νται οι χρο­νιές με υψηλό κό­στος εξό­φλη­σης, αλλά φορ­τώ­νο­νται οι αμέ­σως επό­με­νες χρο­νιές. Έτσι, οι δα­νει­στές δια­σφα­λί­ζο­νται ότι θα πά­ρουν τα λεφτά τους και ότι η μη­χα­νή εξό­φλη­σης του χρέ­ους κάθε χρόνο θα τους απο­δί­δει το μέ­γι­στο δυ­να­τό, απο­στραγ­γί­ζο­ντας την οι­κο­νο­μία από κάθε ευ­και­ρία κοι­νω­νι­κής και πα­ρα­γω­γι­κής αξιο­ποί­η­σης των όποιων πλε­ο­να­σμά­των της.

Φυ­σι­κά, με τον μη­χα­νι­σμό αυτό, εφό­σον υιο­θε­τη­θεί, εγκα­τα­λεί­πε­ται και επί­ση­μα το κρι­τή­ριο της βιω­σι­μό­τη­τας του χρέ­ους- που μέχρι τώρα το ΔΝΤ θε­ω­ρού­σε αδια­πραγ­μά­τευ­το, πιέ­ζο­ντας τους ευ­ρω­παϊ­κούς θε­σμούς να προ­χω­ρή­σουν σε μια ρι­ζι­κό­τε­ρη ανα­διάρ­θρω­ση, με με­γά­λη επι­μή­κυν­ση, μεί­ω­ση επι­το­κί­ων και, ιδε­ω­δώς, και κού­ρε­μα- και υπο­κα­θί­στα­ται από το απα­τη­λό κρι­τή­ριο της «εξυ­πη­ρε­τη­σι­μό­τη­τας».

Προ­φα­νής σκο­πός της πρό­τα­σης είναι να δια­σκε­δα­στούν οι εντυ­πώ­σεις των αυ­στη­ρών εκτι­μή­σε­ων του ΔΝΤ για το μη βιώ­σι­μο του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους και, τε­λι­κά, να δια­σφα­λι­στεί η συμ­με­το­χή του ΔΝΤ στον νέο δα­νει­σμό των 83-86 δις. ευρώ, αφού ο ESM έχει κα­τα­στή­σει σαφές ότι δεν μπο­ρεί και να δεν θέλει να το ανα­λά­βει στο σύ­νο­λό του. Ποσό μέχρι 20 δισ. προ­ο­ρί­ζε­ται να ανα­λη­φθεί από το ΔΝΤ, με τους δι­κούς όρους σύ­ντο­μης απο­πλη­ρω­μής ( 5-10 χρό­νια, ανά­λο­γα με την πρό­βλε­ψη πε­ριό­δου χά­ρι­τος) και με τα δικά του υψηλά επι­τό­κια ( κατά μ.ο. 3,8%). Πρα­κτι­κά, το ΔΝΤ θα έχει έτσι τη δυ­να­τό­τη­τα να κάμ­ψει αντιρ­ρή­σεις χωρών μελών του, ιδιαί­τε­ρα από το μπλοκ των BRICS και των ανα­πτυσ­σό­με­νων, και να δια­στεί­λει την ερ­μη­νεία των κα­νό­νων του ως προς τη βιω­σι­μό­τη­τα του χρέ­ους- το πε­ρί­φη­μο 120% του ΑΕΠ- με τα κρι­τή­ρια της «εξυ­πη­ρε­τη­σι­μό­τη­τας». Έτσι, θα έχει το πρό­σχη­μα να μπει και στο τρίτο δά­νειο προς την Ελ­λά­δα.

Αυτή η διερ­γα­σία, όμως, απο­κα­λύ­πτει και κάτι άλλο: ότι δεν υπάρ­χει ου­σια­στι­κά καμιά δια­πραγ­μά­τευ­ση για το χρέος με τη συμ­με­το­χή και της ελ­λη­νι­κής πλευ­ράς, όπως δια­τεί­νε­ται η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Υπάρ­χει δια­πραγ­μά­τευ­ση μόνο με­τα­ξύ των ίδιων των δα­νει­στών:
πρώτα, ανά­με­σα στους ίδιους τους ευ­ρω­παϊ­κούς φο­ρείς που κα­τέ­χουν το ελ­λη­νι­κό χρέος (EFSF, ESM, ΕΚΤ) κι έπει­τα ανά­με­σα στους ευ­ρω­παί­ους δα­νει­στές και το ΔΝΤ. Πρό­κει­ται για ένα πα­ζά­ρι δια­σφά­λι­σης εαυ­τών και αλ­λή­λων, κι όχι ελά­φρυν­σης του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους. Άλ­λω­στε, η ελ­λη­νι­κή πλευ­ρά, με ευ­θύ­νη της προη­γού­με­νης κυ­βέρ­νη­σης και όλου του μνη­μο­νια­κού τόξου που υπερ­ψή­φι­σε το τρίτο μνη­μό­νιο, έχει απε­μπο­λή­σει το δι­καί­ω­μα να αμ­φι­σβη­τή­σει καθ’ οιον­δή­πο­τε τρόπο το χρέος: κα­τα­θέ­το­ντας την αί­τη­ση δα­νει­σμού από τον ESM έχει –του­λά­χι­στον τυ­πι­κά- απο­δε­χθεί ότι το χρέος είναι «βιώ­σι­μο»! Χωρίς αυτή την απο­δο­χή ο ESM, βάσει των κα­νο­νι­σμών του, δεν μπο­ρού­σε να απο­δε­χθεί το αί­τη­μα δα­νει­σμού.

Οι ηγε­σί­ες ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ΝΔ ισχυ­ρί­ζο­νται ότι, ως επό­με­νη κυ­βέρ­νη­ση, θα «δια­πραγ­μα­τευ­τούν κάπου, κάτι, με κά­ποιους». Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μι­λά­ει για πρό­τα­ση «απο­μεί­ω­σης» (σ.σ. η δια­γρα­φή του χρέ­ους έχει… δια­γρα­φεί προ πολ­λού), και η ΝΔ ζη­τά­ει «Εθνι­κή Ομάδα Δια­πραγ­μά­τευ­σης». Ας τους ενη­με­ρώ­σει κά­ποιος ότι, πρώ­τον, είναι αμ­φί­βο­λο αν έστω και για λό­γους δι­πλω­μα­τι­κής ευ­γε­νεί­ας θα τους κα­λέ­σει σε δια­πραγ­μά­τευ­ση και, δεύ­τε­ρον, ότι η «Λέσχη των Πι­στω­τών» θέλει να τους αφή­σει απε­ρί­σπα­στους στη μόνη δου­λειά που τους εμπι­στεύ­ε­ται για την προ­σε­χή τριε­τία: την πλήρη εφαρ­μο­γή του τρί­του Μνη­μο­νί­ου.

Γιάννης Κιμπουρόπουλος 


rproject.gr