«Μπλόφα» -για δεύτερη φορά- ο εκβιασμός του Grexit!

Η προπαγάνδα περί ανυπαρξίας εναλλακτικού σχεδίου αποδεικνύεται παραπλανητική:
δεν έλειψε το εναλλακτικό σχέδιο, αλλά η στρατηγική σύγκρουσης με το εγχώριο και διεθνές σύστημα, και τα προαπαιτούμενά της: η πολιτική ανεξαρτησία από την αστική τάξη και η πολιτική προετοιμασία για τη σύγκρουση, του κόμματος και του δικού μας ταξικού στρατοπέδου.


Την πρώτη φορά που μά­θα­με ότι ο Σόι­μπλε και η παρέα του «μπλό­φα­ραν» εκ­βιά­ζο­ντας με Grexit, ήταν ενά­μι­ση χρόνο ύστε­ρα από το κα­τα­στρο­φι­κό PSIκαι τη συμ­φω­νία για το δεύ­τε­ρο μνη­μό­νιο. Τότε, την απο­κά­λυ­ψη έκανε αυ­το­προ­σώ­πως η Άν­γκελ Μέρ­κελ, εκ­θέ­το­ντας ανε­πα­νόρ­θω­τα τον Σα­μα­ρά και τον Βε­νι­ζέ­λο. Στην πε­ρί­πτω­ση του τρί­του μνη­μο­νί­ου, όμως, η απο­κά­λυ­ψη ήρθε πολύ νωρίς, και πάλι από αρ­μό­δια χείλη: τον αντι­πρό­ε­δρο της Ευ­ρω­παϊ­κής Κε­ντρι­κής Τρά­πε­ζας κ. Κον­στάν­τσιο. Αν το συ­ντε­ταγ­μέ­νο -παρά τις προ­ε­κλο­γι­κές κό­ντρες- μνη­μο­νια­κό κα­τε­στη­μέ­νο, τα μί­ντια και τα κόμ­μα­τά δεν είχαν το σχε­δόν από­λυ­το μο­νο­πώ­λιο της ενη­μέ­ρω­σης και χι­λιά­δες λό­γους να θέ­λουν να κρύ­ψουν πάση δυ­νά­μει τέ­τοιες ει­δή­σεις, η απο­κά­λυ­ψη αυτή θα προ­κα­λού­σε πραγ­μα­τι­κό πο­λι­τι­κό σει­σμό.   

Ο αντι­πρό­ε­δρος της ΕΚΤ Βιτόρ Κον­στάν­τσιο, σε συ­νέ­ντευ­ξη που πα­ρα­χώ­ρη­σε στο πρα­κτο­ρείο Ρόι­τερς στις 14 Σε­πτεμ­βρί­ου και είναι αναρ­τη­μέ­νη στην πρώτη σε­λί­δα του επί­ση­μου ιστό­το­που της Ευ­ρω­παϊ­κής Κε­ντρι­κής Τρά­πε­ζας (ΕΚΤ), απο­κα­λύ­πτει ότι η πραγ­μα­τι­κή προ­ο­πτι­κή για Grexit δεν υπήρ­ξε ποτέ στ’ αλή­θεια!

Δή­λω­σε συ­γκε­κρι­μέ­να ο κ. Κον­στάν­τσιο:

«Υπήρ­ξαν αμ­φι­βο­λί­ες από τις αγο­ρές για χώρες όπως η Ελ­λά­δα ότι δεν θα μπο­ρού­σαν να αντα­πο­κρι­θούν στις προ­κλή­σεις της νο­μι­σμα­τι­κής ένω­σης. Δεν υπήρ­ξαν ποτέ αμ­φι­βο­λί­ες από την πλειο­ψη­φία των με­λών-κρα­τών. Επι­μέ­νου­με ότι η έντα­ξη στο ευρώ είναι μη ανα­στρέ­ψι­μη. Νο­μι­κά, καμία χώρα δεν μπο­ρεί να εκ­διω­χθεί. Η πραγ­μα­τι­κή προ­ο­πτι­κή να συμ­βεί αυτό δεν υπήρ­ξε ποτέ στα αλή­θεια». (υπο­γραμ­μί­σεις δικές μου) 

Η φράση «στ’ αλή­θεια» είναι η ανα­πό­φευ­κτη δι­πλω­μα­τι­κή έκ­φρα­ση για να ει­πω­θεί ότι η απει­λή του Grexit ήταν «ανα­λη­θής», επί το λαϊ­κό­τε­ρον «μπλό­φα».
Η απο­κά­λυ­ψη αυτή εκ­θέ­τει βα­ρέ­ως τον Αλέξη Τσί­πρα και τον «ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ του Μα­ξί­μου» και πλήτ­τει ανε­πα­νόρ­θω­τα την αξιο­πι­στία της ΤΙΝΑ (There Is No Alternative - Δεν υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή) που εμπνεύ­στη­καν σαν άλ­λο­θι για τη συν­θη­κο­λό­γη­σή τους με τα μνη­μό­νια.   

Απα­ντώ­ντας εκ των προ­τέ­ρων στους απο­λο­γη­τές της ηγε­τι­κής ομά­δας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της ΤΙΝΑ που θα αμ­φι­σβη­τή­σουν το πε­ριε­χό­με­νο της δή­λω­σης πα­τώ­ντας πάνω στη δι­πλω­μα­τι­κό­τη­τα των εκ­φρά­σε­ων, ας δούμε πώς ανέ­γνω­σε το συ­γκε­κρι­μέ­νο ση­μείο της συ­νέ­ντευ­ξης η γαλ­λι­κή συ­ντη­ρη­τι­κή εφη­με­ρί­δα La Tribune σε άρθρο της δύο μέρες μετά τη δη­μο­σί­ευ­ση της συ­νέ­ντευ­ξης, στις 16 Σε­πτεμ­βρί­ου:

«Η ομο­λο­γία του αντι­προ­έ­δρου της ΕΚΤ κα­τα­στρέ­φει την αφή­γη­ση του Έλ­λη­να πρώην πρω­θυ­πουρ­γού σύμ­φω­να με την οποία "δεν είχε επι­λο­γή" και ότι εάν αρ­νιό­ταν να υπο­γρά­ψει τη συμ­φω­νία της 13ης Ιου­λί­ου, η Ελ­λά­δα θα απο­κλειό­ταν από την Ευ­ρω­ζώ­νη. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, μπο­ρού­με στο εξής να ισχυ­ρι­ζό­μα­στε ότι εάν ο Αλέ­ξης Τσί­πρας δεν είχε υπο­κύ­ψει, εάν είχε ει­σά­γει ένα σχέ­διο πα­ράλ­λη­λου νο­μί­σμα­τος, ο φόβος θα είχε αλ­λά­ξει στρα­τό­πε­δο». 

Δεν ισχύ­ει η ΤΙΝΑ, λέει ούτε λίγο ούτε πολύ ο συ­ντη­ρη­τι­κός La Tribune…

Σε τι συ­νί­στα­ται η «μπλό­φα»;

«Μπλό­φα», λοι­πόν, για δεύ­τε­ρη φορά, ο εκ­βια­σμός του Grexit!
Με θύμα της αυτή τη φορά την ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, τον πρω­θυ­πουρ­γό που εξε­λέ­γη επι­κε­φα­λής ενός κόμ­μα­τος της Αρι­στε­ράς που δε­σμεύ­τη­κε για την κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων.

Η πο­λι­τι­κή δεν είναι χαρ­το­παι­ξία, θα πει δι­καί­ως κά­ποιος. Πράγ­μα­τι, στη χαρ­το­παι­ξία αν η μπλό­φα δεν πιά­σει, ο μπλο­φα­δό­ρος χάνει πά­ραυ­τα. Στην πο­λι­τι­κή όμως, ιδιαί­τε­ρα μά­λι­στα στη συ­ζη­τού­με­νη πε­ρί­πτω­ση, δεν ισχύ­ει το ίδιο. Λέ­γο­ντας «μπλό­φα», δεν εν­νο­ού­με ότι αν η κυ­βερ­νη­τι­κή ηγε­σία δεν υπέ­κυ­πτε, ο αντί­πα­λος θα οδη­γού­νταν οπωσ­δή­πο­τε στην ήττα.

Εν­νο­ού­με όμως ότι α) το Grexit δεν ήταν υπο­χρε­ω­τι­κό ή άμεσα εφι­κτό και β) ότι οι εξε­λί­ξεις από μια ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη θα ήταν «ανοι­χτές». Εν­νο­ού­με με λίγα λόγια ότι δεν υπήρ­χε/υπάρ­χει ΤΙΝΑ, αλλά αγώ­νας με «ανοι­χτές» προ­ο­πτι­κές. Ούτε ήμα­σταν κα­τα­δι­κα­σμέ­νοι σε κάτι πολύ χει­ρό­τε­ρο από το τρίτο μνη­μό­νιο που υπο­γρά­φτη­κε, ούτε όμως και ήμα­σταν προ­ο­ρι­σμέ­νοι να νι­κή­σου­με εκ του ασφα­λούς. Η απά­ντη­ση την ΤΙΝΑ είναι ότι υπήρ­χε/υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή, και αυτή έχει διπλό νόημα:
 α) ότι ο Σόι­μπλε δεν μπο­ρού­σε να επι­βά­λει μια άμεση έξοδο από την Ευ­ρω­ζώ­νη - κι αυτό ση­μαί­νει ότι οι συ­νέ­πειες μιας ρήξης θα ήταν οδυ­νη­ρές και για το δικό του στρα­τό­πε­δο, β) υπάρ­χει η δυ­να­τό­τη­τα να πα­λέ­ψου­με και να νι­κή­σου­με ύστε­ρα από μια ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη. Ο Σόι­μπλε και η ηγε­σία της Ευ­ρω­ζώ­νης δεν θα πα­ραι­τού­νταν από την προ­σπά­θεια να μας «πνί­ξουν» μόνο και μόνο επει­δή δεν θα μπο­ρού­σαν άμεσα να μας πε­τά­ξουν άμεσα έξω από την Ευ­ρω­ζώ­νη – θα επι­στρά­τευαν όλα τα δια­θέ­σι­μα μέσα στον αγώνα. Κι εμείς, χωρίς να εί­μα­στε σε απελ­πι­στι­κή θέση ή εκ των προ­τέ­ρων χα­μέ­νοι, θα μπο­ρού­σα­με να επεν­δύ­σου­με σε μια προ­ο­πτι­κή νίκης στην ανα­πό­φευ­κτη σκλη­ρή σύ­γκρου­ση. Ούτε εμείς ούτε ο Σόι­μπλε και η παρά του ήμα­σταν για κά­ποιο λόγο υπο­χρε­ω­μέ­νοι να πα­ραι­τη­θού­με από τον αγώνα, να συν­θη­κο­λο­γή­σου­με χωρίς μάχη!   

Γιατί ο «ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ του Μα­ξί­μου» «κα­τά­πιε» τη μπλό­φα

Όμως τί­θε­ται και ένα βα­θύ­τε­ρο ερώ­τη­μα: Πράγ­μα­τι η ηγε­σία του Μα­ξί­μου δεν γνώ­ρι­ζε την ύπαρ­ξη εναλ­λα­κτι­κής, πράγ­μα­τι πί­στευε ότι το μνη­μό­νιο είναι προ­τι­μό­τε­ρη επι­λο­γή από μια ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη; Ει­λι­κρι­νώς «κα­τά­πιε» την μπλό­φα του Σόι­μπλε ή χρη­σι­μο­ποιεί συ­νει­δη­τά την ΤΙΝΑ για να κα­λύ­ψει την έλ­λει­ψη πο­λι­τι­κής βού­λη­σης για σύ­γκρου­ση με την Ευ­ρω­ζώ­νη;   

Θέ­το­ντας αυτό το ερώ­τη­μα, δεν θέ­λου­με να υπο­νο­ή­σου­με κά­ποια θε­ω­ρία συ­νω­μο­σί­ας, αλλά να βά­λου­με στη συ­ζή­τη­ση έναν πα­ρά­γο­ντα που αγνο­εί­ται συ­στη­μα­τι­κά - ίσως επει­δή θε­ω­ρεί­ται ότι δεν σχε­τί­ζε­ται με το ζή­τη­μα. Και ο πα­ρά­γο­ντας που αγνο­εί­ται συ­στη­μα­τι­κά, είναι ότι η ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη είναι ρήξη με το σύ­στη­μα, και πρώτα απ’ όλα με το εγ­χώ­ριο σύ­στη­μα! Ο Βαγ­γέ­λης Μεϊ­μα­ρά­κης δεν δή­λω­σε τυ­χαία τη Δευ­τέ­ρα μετά το δη­μο­ψή­φι­σμα της 5ης Ιου­λί­ου ότι «αν ο Αλέ­ξης Τσί­πρας δεν φέρει μέχρι την Τε­τάρ­τη συμ­φω­νία, η αστι­κή τάξη θα αντι­δρά­σει δια­φο­ρε­τι­κά», ούτε ο Αλέ­ξης Τσί­πρας δή­λω­σε τυ­χαία για να στη­ρί­ξει την ΤΙΝΑ του ότι σε πε­ρί­πτω­ση ρήξης και εξό­δου από το ευρώ «θα πη­γαί­να­με σε άτα­κτη χρε­ο­κο­πία και εμ­φύ­λιο πό­λε­μο». Ούτε είναι τυ­χαί­ες -και εξάλ­λου δεν έχουν δια­ψευ­στεί- οι δη­λώ­σεις Βα­ρου­φά­κη ότι το βράδυ του θριαμ­βευ­τι­κού 62% ΟΧΙ στο Μα­ξί­μου επι­κρα­τού­σε κλίμα… ήττας.

Ιδού λοι­πόν μπρο­στά σε ποιο «θηρίο» οπι­σθο­χώ­ρη­σε άτα­κτα ο «ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ του Μα­ξί­μου»: στον εμ­φύ­λιο με την ντό­πια αστι­κή τάξη – αυτή που θα «αντι­δρού­σε δια­φο­ρε­τι­κά», αυτή που έχτι­σε με εμ­φυ­λιο­πο­λε­μι­κούς όρους το τα­ξι­κό μπλοκ του ΝΑΙ και του «Μέ­νου­με Ευ­ρώ­πη».
Ήταν όμως μόνο ζή­τη­μα δει­λί­ας; Όχι, ήταν πρώτα απ’ όλα ζή­τη­μα πο­λι­τι­κής βού­λη­σης, πο­λι­τι­κής προ­ε­τοι­μα­σί­ας και πο­λι­τι­κής ανε­ξαρ­τη­σί­ας από την ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη. Ο ιστο­ρι­κός συμ­βι­βα­σμός» πρώτα έγινε με την ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη, με τους «μέσα», και ύστε­ρα (χρο­νι­κά και εν­νοιο­λο­γι­κά) με­τα­τρά­πη­κε σε υπο­τα­γή και στους «έξω». Ας σκε­φτού­με πάνω σε αυτά [που όλοι/ες ζή­σα­με: ήταν ο Σόι­μπλε και η έλ­λει­ψη εναλ­λα­κτι­κού σχε­δί­ου που έκανα γραμ­μα­τέα του υπουρ­γι­κού συμ­βου­λί­ου τον Σαγιά, τον άν­θρω­πο του συ­στή­μα­τος που συμ­βα­σιο­ποί­η­σε την πα­ρα­χώ­ρη­ση του λι­μα­νιού του Πει­ραιά στην Cosco και του Ελ­λη­νι­κού στον Λάτση; που έδω­σαν το υπουρ­γείο Άμυ­νας στον Καμ­μέ­νο; που έβα­λαν στην κυ­βέρ­νη­ση τον Σπίρ­τζη, τον Πα­νού­ση κ.λπ.; που κα­θυ­στέ­ρη­σαν επί πε­ντά­μη­νο το άνοιγ­μα της ΕΡΤ, και όταν άνοι­ξε, άνοι­ξε με διευ­θύ­νο­ντα σύμ­βου­λο τον Ταγ­μα­τάρ­χη και ήταν απλή με­τω­νυ­μία της ΝΕΡΙΤ; που κα­θυ­στέ­ρη­σαν επί επτά­μη­νο την  κα­τά­θε­ση του νο­μο­σχε­δί­ου για τις ρα­διο­τη­λε­ο­πτι­κές συ­χνό­τη­τες; Που «ευ­λό­γη­σαν» την το­πο­θέ­τη­ση στις τρά­πε­ζες των Χρι­στο­δου­λά­κη και Κα­ρα­μού­ζη; που έκα­ναν επι­κε­φα­λής της ΕΥΠ τον  Γιάν­νη Ρου­μπά­τη και υφυ­πουρ­γό Δι­καιο­σύ­νης τον Πα­παγ­γε­λό­που­λο;

Όλα αυτά δεν εξη­γού­νται από τους εκ­βια­σμούς των «έξω», αλλά από τη συν­θη­κο­λό­γη­ση με τους «μέσα», με την ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη! Η συν­θη­κο­λό­γη­ση έγινε πρώτα με τους «μέσα», με απο­τέ­λε­σμα να γίνει ανα­πό­φευ­κτα και με τους «έξω»…

Αυτό εξη­γεί το πέν­θι­μο κλίμα στο Μα­ξί­μου το βράδυ του συ­γκλο­νι­στι­κού Όχι στο δη­μο­ψή­φι­σμα: πε­ρί­με­ναν ένα ισό­πα­λο απο­τέ­λε­σμα που θα τους διευ­κό­λυ­νε να ολο­κλη­ρώ­σουν τον ήδη συ­ντε­λε­σθέ­ντα συμ­βι­βα­σμό με τους «μέσα» σε συμ­βι­βα­σμό και με τους «έξω», και αντ’ αυτού τους προ­έ­κυ­ψε ένα δυ­σά­ρε­στο και συ­γκλο­νι­στι­κό ΟΧΙ!

Έτσι, πα­ρό­λο που η αστι­κή τάξη ητ­τή­θη­κε στην πο­λι­τι­κή μάχη του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, από την επο­μέ­νη κιό­λας άρ­χι­σαν οι μα­νού­βρες για τη με­τα­τρο­πή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ! Η πο­λι­τι­κή ήττα τηςε αστι­κής τάξης με­τα­τρά­πη­κε σε ήττα για την Αρι­στε­ρά και το κί­νη­μα. 

Η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν πί­στε­ψε στην μπλό­φα περί Grexit, απλώς την αξιο­ποί­η­σε πρό­θυ­μα -για να μην πούμε με ανα­κού­φι­ση- για να νο­μι­μο­ποι­ή­σει την προ­δια­γε­γραμ­μέ­νη συν­θη­κο­λό­γη­ση. Το γε­γο­νός ότι τώρα απο­κα­λύ­πτε­ται η μπλό­φα, είναι μια καλή ευ­και­ρία να «δεί­ξου­με» τους υπεύ­θυ­νους του «εγκλή­μα­τος» αλλά και τα πραγ­μα­τι­κά του «κί­νη­τρα»…

Υπ’ αυ­τούς τους όρους, η προ­πα­γάν­δα περί ανυ­παρ­ξί­ας εναλ­λα­κτι­κού σχε­δί­ου είναι πα­ρα­πλα­νη­τι­κή: δεν έλει­ψε το εναλ­λα­κτι­κό σχέ­διο, αλλά η στρα­τη­γι­κή σύ­γκρου­σης με το εγ­χώ­ριο και διε­θνές σύ­στη­μα, και τα προ­α­παι­τού­με­να της πο­λι­τι­κής ανε­ξαρ­τη­σί­ας από την αστι­κή τάξη και της πο­λι­τι­κής προ­ε­τοι­μα­σί­ας για τη σύ­γκρου­ση, του κόμ­μα­τος και του δικού μας τα­ξι­κού στρα­το­πέ­δου. 




πηγή: rproject.gr


Τελευταία τροποποίηση στις Παρασκευή, 14/06/2013 - 23:54