–

Ενάντια στα Μνημόνια, ενάντια σε παλιούς και νέους μνημονιακούς 

Ενάντια στη χούντα της Ε.Ε. και του Ευρώ 

Για να πάρουμε οι εργαζόμενοι, η νεολαία, τα φτωχά λαϊκά στρώματα την κατάσταση στα χέρια μας

Για μια Ευρώπη Δημοκρατική, Ριζοσπαστική, Σοσιαλιστική

Ανακοίνωση ΟΚΔΕ:

Ρατσιστικό αίσχος της μνημονιακής «δημοκρατίας των πλουσίων» – Έσπασαν τα ισόβια των δολοφόνων του Σαχζάτ Λουκμάν!

Το γυναικείο κίνημα, αναπόσπαστο κομμάτι του εργατικού κινήματος ενάντια σε μνημόνια, πόλεμο, ρατσισμό, καταστολή

Η 8 Μάρτη –παρά την προσπάθεια των αστών πολιτικών και των επιτελείων τους να την περιορίσουν, στην καλύτερη περίπτωση, σε ένα ζήτημα ισότητας των δύο φύλων ή να την εκφυλίσουν σε μια ανώδυνη επέτειο– είναι η μέρα που τιμούμε πάνω απ’ όλα τις εργάτριες γυναίκες που αγωνίστηκαν, αγωνίζονται και θα αγωνίζονται ενάντια στην ταξική καταπίεση.

Το γυναικείο κίνημα έχει τις ρίζες του στους αιματοβαμμένους αγώνες των εργατριών στα κλωστοϋφαντουργεία των ΗΠΑ τον 19^ο αιώνα, που διεκδικούσαν υψηλότερους μισθούς, λιγότερες ώρες εργασίας (αναγκάζονταν να δουλεύουν μέχρι και 16ωρα!), καλύτερες εργασιακές συνθήκες. Η επέτειος θεσπίστηκε σε παγκόσμιο επίπεδο το 1910, στο 2^ο Διεθνές Συνέδριο Σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη, ως παγκόσμια ημέρα γυναικείων αγώνων και διεκδικήσεων, ύστερα από πρόταση του βορειοαμερικανικού Σοσιαλιστικού Κόμματος και της γερμανίδας σοσιαλίστριας Κλάρα Τσέτκιν. Ο ξεσηκωμός των εργατριών στα κλωστοϋφαντουργεία της Πετρούπολης 7 χρόνια αργότερα θα πυροδοτήσει την ίδια την Φεβρουαριανή επανάσταση και την πτώση του Τσάρου. Οι γυναικείοι αγώνες έχουν προτάξει ιστορικές διεκδικήσεις όπως το δικαίωμα ψήφου, την ισότητα μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων, την ελευθερία αυτοδιάθεσης του σώματος, την ελευθερία συνδικαλιστικής δράσης, την πάλη ενάντια στον μιλιταρισμό και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Στην   Ελλάδα,   η   πρώτη   γυναικεία   απεργία  που  έχει  καταγραφεί  είναι  όταν  απήργησαν  οι  υφάντρες  στο  εργοστάσιο  των  αδελφών  Ρετσίνα  στον  Πειραιά  στις  13  Απρίλη  το  1892,  επειδή  η  εργοδοσία  ήθελε  να  μειώσει  τις  αποδοχές  τους. Το 1952, οι γυναίκες καταφέρνουν να αποκτήσουν το δικαίωμα του «εκλέγειν και εκλέγεσθαι». Ανατρέχοντας στην ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος θα δούμε τις γυναίκες εργαζόμενες να πρωτοστατούν στους αγώνες της εργατικής τάξης, να δίνουν ακόμα και τη ζωή τους για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των συμφερόντων της.

Οι γυναίκες, πρώτα θύματα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας

Παρά τις κατακτήσεις του γυναικείου κινήματος, η ισότητα στην εργασία, στην οικογένεια ακόμα και στο ίδιο το δικαίωμα στη ζωή είναι ακόμη ζητούμενο.

Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και η κολοσσιαία επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη και τους λαούς, με εκατομμύρια θύματα σε ολόκληρο τον πλανήτη, έχουν επιβάλλει βαρύ ανθρώπινο φόρο στις γυναίκες. Μόνο ο πόλεμος στη Συρία κόστισε πάνω από 400.000 αμάχους δολοφονημένους, στην πλειοψηφία τους γυναίκες και παιδιά. Οι καθημερινές δολοφονίες μεταναστών/στριών στη Mεσόγειο, η ταλαιπωρία τους και οι άθλιες συνθήκες στα κέντρα κράτησης έχουν σαν πρώτα θύματα γυναίκες και παιδιά.  Το δουλεμπόριο, εκμεταλλευόμενο τη νέα φουρνιά εξαθλιωμένων και ανυπεράσπιστων γυναικών, κάνει χρυσές δουλειές εξαγοράζοντας, απαγάγοντας και εξαναγκάζοντας μετανάστριες –και όχι μόνο– να ζήσουν μια ζωή χειρότερη κι απ’ το θάνατο.

Γυναίκα και Εργασία…

Οι γυναίκες πλήττονται με μεγαλύτερη σφοδρότητα από τη φτώχεια, την ανεργία, τη μερική απασχόληση και την ανασφάλιστη εργασία.  Οι ίσες ευκαιρίες στη δουλειά, η μισθολογική ισότητα και οι αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας δεν ισχύουν στην πράξη, παρά μένουν μόνο στα χαρτιά. Το 60% των εργαζόμενων γυναικών στις ΗΠΑ έχει χαμηλότερες απολαβές από ότι οι άνδρες συνάδελφοί τους, ενώ η πληρωμένη άδεια μητρότητας δεν υφίσταται ούτε καν νομικά. Παγκόσμια οι γυναίκες είναι αυτές που καταλαμβάνουν τις περισσότερες θέσεις εργασίας μερικής απασχόλησης έναντι της πλήρους, όπως και θέσεις που συγκαταλέγονται ανάμεσα σε αυτές με τις χειρότερες συνθήκες εργασίας, όπως ο επισιτισμός και το εμπόριο. Ταυτόχρονα οι γυναίκες εργαζόμενες δεν έχουν καταφέρει να αποδεσμευτούν από την σκλαβιά του νοικοκυριού. Πέρα από την καταπίεση στη δουλειά, κάθε μέρα τις περιμένει η οικιακή εργασία, η οποία φυσικά είναι απλήρωτη. Η φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων και των ασθενών πέφτει κι αυτή στις γυναίκες.

Στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα των μνημονίων, η ανεργία είναι γένους θηλυκού με ποσοστό 23,4% (σύμφωνα με το επίσημο ποσοστό, γιατί το πραγματικό είναι μεγαλύτερο) κατά το τελευταίο τρίμηνο του 2018. Η γλώσσα των αριθμών γίνεται ακόμα πιο σκληρή παρατηρώντας το ποσοστό των εγγεγραμμένων μακροχρόνιων ανέργων στις γυναίκες, που ανέρχεται σε 64,5% έναντι 36% στους άνδρες. Σημαντική απόκλιση (πάνω από 40%) παρουσιάζει και η διαφορά των συνολικών αποδοχών μεταξύ των δύο φύλων. Τα νούμερα θα ήταν ακόμα μεγαλύτερα, αν ήταν δυνατόν να συνυπολογίσουμε και την τεράστια γυναικεία στρατιά ανέργων, που αναγκάζεται να μην δουλέψει ώστε να ασχοληθεί με την ανατροφή των παιδιών και την απλήρωτη οικιακή εργασία. Φυσικά, τις γυναίκες που εγκλωβίζονται μέσα στο σπίτι και την οικογένεια οι αστικές κυβερνήσεις και στατιστικές τις υπολογίζουν ως άεργες, άρα «άχρηστες»…

Έγκυες γυναίκες απολύονται με τις ευλογίες του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και του Αρείου Πάγου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η απόλυση της εγκύου εργαζόμενης από την εταιρεία Vresnet κ.ά.  Όταν πρόκειται για εργάτριες και εργάτες, τα αστικά δικαστήρια δεν δείχνουν καμία επιείκεια ή ακόμα χειρότερα δικάζουν και αποφασίζουν με σκοπό να εξοντώσουν και να τσακίσουν κάθε διεκδίκηση. Πρόσφατο παράδειγμα η καταδίκη καθαρίστριας μητέρας 13 παιδιών (τα 5 από αυτά είναι ανήλικα) σε 8ετή φυλάκιση, επειδή «πλαστογράφησε» το απολυτήριο δημοτικού αλλάζοντας τον χρόνο αποφοίτησης για να βρει δουλειά. Από την άλλη, όσες περιπτώσεις προχωρούν σε δίκη και αφορούν εργοδότες, φασίστες ή αστυνομικούς, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων αυτοί πέφτουν στα μαλακά.

Η οικονομική κρίση, η φτώχεια και η εξαθλίωση ενισχύουν τα φαινόμενα βίας εντός κι εκτός της οικογένειας. Η Ελλάδα κατέχει την τρίτη θέση στη μαύρη λίστα των καταγεγραμμένων βιαιοπραγιών και σεξουαλικών παρενοχλήσεων σε γυναίκες στην Ευρώπη. Σύμφωνα με το ΕΚΚΕ (Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών) τα ποσοστά της πορνείας (εργασία στο σεξ με πληρωμή) στην Ελλάδα τα χρόνια των μνημονίων έχουν εκτοξευθεί κατά 150% (στην συντριπτική πλειοψηφία τους αφορούν, φυσικά, ελληνίδες και μετανάστριες γυναίκες), ενώ οι περισσότερες ελληνίδες εκδιδόμενες απάντησαν (στα πλαίσια της έρευνας) ότι παλαιότερα είχαν άλλες δουλειές, αναγκάστηκαν, όμως, να στραφούν στην πορνεία προκειμένου να συντηρήσουν τις ίδιες και τις οικογένειες τους.

…Τρομακτικές οι διαστάσεις της βίας ενάντια στις γυναίκες

Τα περιστατικά βιαιοπραγίας, βιασμών, σεξουαλικών παρενοχλήσεων, αλλά και δολοφονιών γυναικών, αυξάνονται με επικίνδυνο ρυθμό. Στις ΗΠΑ, 2 στις 3 εργαζόμενες έχουν υποστεί σεξουαλική παρενόχληση από τους προϊσταμένους ή τους ίδιους τους εργοδότες τους. Σε αντίθεση με τα φασιστικά παραληρήματα ενάντια στους μετανάστες, οι πραγματικοί βιαστές των γυναικών θα πρέπει να αναζητηθούν πρώτα και κύρια στα στελέχη, τους εργοδότες και όλη την αστική κουστωδία. Μπροστά σε αυτές τις κτηνωδίες, το γυναικείο κίνημα στις ΗΠΑ βρίσκει νέες μορφές έκφρασης και ελπιδοφόρα μαζικότητα. Toν περασμένο Σεπτέμβρη στις ΗΠΑ, χιλιάδες κυρίως αφροαμερικάνες και λατίνες, πάμφτωχες εργαζόμενες της πολυεθνικής αλυσίδας των φαστφουντάδικων Mc Donald έκαναν στάση εργασίας και κατέβηκαν σε διαδηλώσεις σε δέκα αμερικανικές πολιτείες, απαιτώντας να σταματήσει η εργοδοσία την υποκριτική σιωπή της και την συστηματική κάλυψη των βίαιων σεξουαλικών επιθέσεων που υφίστανται οι εργαζόμενες από τους προϊσταμένους, αλλά και τους πελάτες των καταστημάτων της. Σε συνεργασία με το εργατικό κίνημα των 15 δολαρίων ( «Fight for 15$») που αγωνίζεται εδώ και χρόνια για την αύξηση στα 15 δολάρια του κατώτατου ωρομισθίου, το γυναικείο κίνημα ενάντια στους βιασμούς και τη σεξουαλική παρενόχληση, έχει πυροδοτήσει εξελίξεις τόσο στις ΗΠΑ όσο και σε διεθνές επίπεδο. Αξίζει να αναφερθεί η μαζική απεργία στην Google, όπου χιλιάδες εργαζόμενοι και εργαζόμενες έκλεισαν τους χώρους εργασίας σε διάφορες χώρες (Λονδίνο, Τόκιο, Νέα Υόρκη κτλ) και κατέβηκαν στους δρόμους σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη συστηματική κάλυψη των σεξουαλικών παρενοχλήσεων από ανώτερα στελέχη, όπως του διαβόητου Andy Rubin (δημιουργός του τηλεφώνου Android). Με σύνθημα το «τέλος των βιασμών και των βιαιοπραγιών στη δουλειά και την οικογένεια» έχουν ξεπηδήσει γυναικεία κινήματα και σε διάφορες άλλες χώρες όπως η Ινδία, το Βέλγιο και το Πουέρτο Ρίκο. Στην Ιρλανδία, το κίνημα υπέρ της αυτοδιάθεσης του σώματος και για το δικαίωμα στην άμβλωση κυοφορούσε ριζοσπαστικά αιτήματα κατά του θεσμού της εκκλησίας και των αναχρονιστικών του επεμβάσεων στο σύνταγμα, καταλήγοντας σε δημοψήφισμα (Μάιος 2018) υπέρ της αλλαγής του νομοθετήματος περί απαγόρευσης των αμβλώσεων με ποσοστό 66,4% .

Ο δρόμος για τη νίκη, μακρύς και δύσκολος… αλλά ο μόνος

Το επίπεδο επιτυχίας αυτών των αγώνων εξαρτάται από το πως θα καταφέρουν να ενωθούν τα αιτήματα του γυναικείου κινήματος με τις συνολικές διεκδικήσεις των εργαζομένων, σε μια ταξική συμμαχία με σοσιαλιστική προοπτική. Οι καπιταλιστές προσπαθούν με όλα τα μέσα να μας διαιρέσουν (με βάση το φύλο, το έθνος κ.ά.). Για να διαλύσουν κάθε αγωνιστική και ταξική συνείδηση, χρησιμοποιούν ή και κατασκευάζουν διαφορετικές «ταυτότητες», που θέλουν οι ίδιοι και οι μηχανισμοί τους (ΜΜΕ, αστικές και κυβερνητικές «ΜΚΟ», φιλανθρωπία της «καλής κοινωνίας» κ.λπ.) να τις διαχειρίζονται ως οι μόνοι «προοδευτικοί» και υπερασπιστές της «ανεκτικότητας». Ώστε να αποπροσανατολιζόμαστε από την κύρια διαίρεση στην κοινωνία, αυτή των εργατών με τα αφεντικά, αυτών που  παράγουν τον πλούτο και αυτών που τον εκμεταλλεύονται και τον κλέβουν. Πρόκειται για μια ακόμα μεγάλη ιδεολογική και ηθική επίθεση στην εργατική τάξη, που δεν έχει καμία σχέση με τα πραγματικά προβλήματα και αγώνες των γυναικών.

H διπλή καταπίεση των γυναικών δεν ίσχυε πάντα και δεν θα ισχύει εσαεί. Οι γυναίκες δεν ήταν πάντα το καταπιεσμένο φύλο. Στην πρωτόγονη κοινωνία οι γυναίκες ήταν ίσες με τους άνδρες. Η ανισότητα σε όλα τα κοινωνικά φαινόμενα γεννιέται μαζί με την ατομική ιδιοκτησία, το κράτος, τις άρχουσες τάξεις. Η καταπίεση των γυναικών διατρέχει όλες τις ταξικές κοινωνίες (δουλεία, φεουδαρχία, καπιταλισμό). Ο Μαρξ και ο Ένγκελς (ιδιαίτερα μέσα από το έργο του δεύτερου «Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους») απέδειξαν ότι η ανισοτιμία των φύλων σε βάρος της γυναίκας ως κοινωνικό φαινόμενο,  πηγάζει από τις ταξικές σχέσεις εκμετάλλευσης, ενώ η λήξη του θα έρθει όταν εκλείψουν και οι όροι που το δημιούργησαν. Με απλά λόγια, για να απελευθερωθεί πλήρως η γυναίκα από τα δεσμά της πρέπει να εξαλειφθεί η εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο, να προχωρήσουμε στην ανατροπή του καπιταλισμού, στη Σοσιαλιστική Επανάσταση, σε μια πορεία προς την αταξική κοινωνία, τον Κομμουνισμό. Η Οκτωβριανή Επανάσταση (και όλες οι μεγάλες στιγμές του εργατικού και επαναστατικού κινήματος), πριν από τον σταλινικό εκφυλισμό της, δίνει ένα λαμπρό παράδειγμα γι’ αυτό.

Το γυναικείο κίνημα και πολλές δυνάμεις της αριστεράς (κυρίως οι ρεφορμιστές) πολλές φορές αποπροσανατολίζονται από την κυρίαρχη ιδεολογία, τις επιθέσεις, τη διαίρεση και συνειδητή σύγχυση και αποπολιτικοποίηση που κατευθύνεται προς το σύνολο της εργατικής τάξης. Η ουσία της πάλης ενάντια στην καταπίεση των γυναικών δεν μπορεί παρά να περνάει πρωτίστως μέσα από τις εργατικές διεκδικήσεις, την πάλη για την λύση των προβλημάτων των εργαζομένων. Τους εργατικούς αγώνες με υποκείμενα και πρωταγωνίστριες τις γυναίκες, την ανάδειξη μιας επαναστατικής ηγεσίας της εργατικής τάξης όπου οι γυναίκες παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο.

Ο αγώνας των γυναικών πρέπει να συνδέεται με τους συνολικούς αγώνες ενάντια στην καταπίεση, τον πόλεμο, την φτώχεια, τη βαρβαρότητα του συστήματος. Για να κερδίσει πρέπει να ξεκινάει με τα προβλήματα που απασχολούν σήμερα τις γυναίκες και τους εργαζόμενους, να προσπαθεί να επιβάλλει λύσεις με έναν μαχητικό και οργανωμένο τρόπο και να στοχεύει στην κατάργηση κάθε εκμετάλλευσης, δηλαδή στην επανάσταση και τον σοσιαλισμό.

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ/ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ:

• ΚΑΜΙΑ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ – ΑΥΞΗΣΗ ΜΙΣΘΟΥ ΣΤΑ 751 ΕΥΡΩ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΓΙΑ ΟΛΕΣ/ΟΛΟΥΣ – ΡΙΖΙΚΗ ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΑΔΕΙΩΝ, ΕΠΙΔΟΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ.
• ΔΗΜΟΣΙΑ–ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ, ΥΓΕΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ/ΕΣ – ΔΟΜΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΣΗ ΤΗΣ ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΑΦΡΥΝΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΙΑΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ (ΟΛΟΗΜΕΡΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΒΡΕΦΟΝΗΠΙΑΚΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ/ΣΧΟΛΕΙΑ, ΚΕΝΤΡΑ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ Κ.ΛΠ.) –
• ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΙΣ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΕΣ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΕΣ– ΤΣΑΚΙΣΜΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΑΠΟ ΕΡΓΟΔΟΤΗ ΣΕ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ/ΕΣ
• ΤΣΑΚΙΣΜΑ ΤΩΝ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΩΝ ΠΑΡΕΝΟΧΛΗΣΕΩΝ ΜΕΣΑ ΚΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗΣ ΒΙΑΣ, ΤΗΣ ΕΜΠΟΡΙΑΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
• ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΚΑΙ ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΩΝ/ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ/ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ– ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ
• ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ/ΣΤΡΙΩΝ, ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ/ΕΣ – ΣΥΝΟΡΑ ΑΝΟΙΧΤΑ, ΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΗ – ΑΣΦΑΛΗ – ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ – ΠΛΗΡΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΩΝ–ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΤΟΥΣ
• ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ – ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ – ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΕΕ. ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ – ΚΟΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ.
• ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ
• ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΠΟΥ ΘΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ ΕΝΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

Να ηττηθεί το πραξικόπημα του αντιδραστικού Γκουάιδο και των ιμπεριαλιστών στη Βενεζουέλα

Υπεράσπιση και Βάθεμα της «Μπολιβαριανής Επανάστασης», για τη νίκη των εργατικών και λαϊκών μαζών

Στις 23 Ιανουαρίου, οι ΗΠΑ σε συνεργασία με την εγχώρια αντίδραση στην Βενεζουέλα, ξεκίνησαν ένα πραξικόπημα ενάντια στον εκλεγμένο πρόεδρο της χώρας Νικολάς Μαδούρο και την κυβέρνησή του, αναγνωρίζοντας τον Χουάν Γκουάιδο, επικεφαλής της νόθας «Εθνοσυνέλευσης», ηγέτη της αντιδραστικής και νεοφιλελεύθερης «αντιπολίτευσης», ο οποίος αυτοανακυρήχθηκε  «μεταβατικός πρόεδρος». Η κυβέρνηση των ΗΠΑ με τον αντιπρόεδρο Μάικ Πενς και τον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ και ακολούθως μια «συμμαχία προθύμων» στη Λ. Αμερική (Βραζιλία, Κολομβία, Αργεντινή, Παραγουάη, Χιλή, Γουατεμάλα, Εκουαδόρ) –οι περισσότερες χώρες με δεξιούς–ακροδεξιούς προέδρους– αναγνώρισαν τον Γκουάιδο. Ακυρώνοντας κάθε έννοια λαϊκής/εθνικής κυριαρχίας και την απόφαση του Βενεζουελάνικου λαού να ορίζει τις τύχες του, επεμβαίνουν με ωμό και προκλητικό τρόπο στα εσωτερικά μιας άλλης χώρας, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά πώς οι λαοί δεν είναι γι’ αυτούς τίποτα μπροστά στα συμφέροντα μιας χούφτας πολυεθνικών, επιχειρηματιών και των πολιτικών τους αντιπροσώπων.

Οι δήθεν υπέρμαχοι της δημοκρατίας έσπευσαν αμέσως να αναγνωρίσουν τον σφετεριστή πραξικοπηματία Γκουάιδο, ο οποίος δεν είχε καν θέσει προεδρική υποψηφιότητα στις προηγούμενες εκλογές (Μάιος 2018, όπου αναδείχτηκε ο Μαδούρο με 67,8%) και «ψήφισε» ο ίδιος τον εαυτό του! Από κοντά ο Πρόεδρος του Συμβουλίου της ΕΕ Ντόναλντ Τουσκ πήρε θέση ενάντια στον Μαδούρο –πράγμα που έχουν κάνει οι Γαλλία, Βρετανία, Γερμανία κ.ά.–, καλώντας και άλλες ευρωπαϊκές χώρες να προχωρήσουν στην αναγνώριση του Γκουάιδο. Οι ιμπεριαλιστές και τα τσιράκια τους, όταν δεν τους αρέσουν συγκεκριμένα καθεστώτα και αποτελέσματα εκλογικών διαδικασιών, επιχειρούν να τα ανατρέψουν χωρίς να διστάζουν μπροστά σε οποιοδήποτε μέσο. Δήθεν τους ενδιαφέρουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι ελευθερίες του Βενεζουελάνικου λαού, χαρακτηρίζοντας τον Μαδούρο «δικτάτορα» και το καθεστώς του «διεφθαρμένο». Στην πραγματικότητα το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να ελέγξουν αυτό που θεωρούν «πίσω αυλή» τους (Λ. Αμερική), η αποτροπή της οικονομικής και πολιτικής διείσδυσης των νεοαναδυόμενων δυνάμεων στην περιοχή (Ρωσία, Κίνα) και να βάλουν χέρι στα τεράστια αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου της Βενεζουέλας.

Είναι τα δικά τους «ζωτικά συμφέροντα» που επιχειρούν να προστατεύσουν και μαζί με αυτά να ταΐσουν και να στήσουν στα πόδια του ένα μαύρο μέτωπο συναποτελούμενο από δεξιά, ακροδεξιά και ούλτρα νεοφιλελεύθερα καθάρματα, για να στραγγαλίσουν τις κατακτήσεις της «Μπολιβαριανής Επανάστασης», που για πρώτη φορά στην πολύπαθη ιστορία τους είχαν γνωρίσει τα τελευταία 20 χρόνια οι λαϊκές μάζες της Βενεζουέλας, με πρωτοστάτη τη μεγάλη μορφή του εκλιπόντος Ούγκο Τσάβες. Μερικές από αυτές τις κατακτήσεις είναι: εθνικοποιήσεις τομέων–κλειδιά της οικονομίας, καταπολέμηση της φτώχειας και του αναλφαβητισμού, πρόγραμμα κατασκευής λαϊκών κατοικιών και διανομή εκτάσεων γης σε ακτήμονες αγρότες, ενίσχυση της υγείας και της παιδείας, αύξηση μισθών και συντάξεων κ.λπ. Αυτές τις κατακτήσεις, τις οποίες έχει κερδίσει με αγώνες ο Βενεζουελάνικος λαός, έχει βάλει στο μάτι η εγχώρια φιλοϊμπεριαλιστική αντίδραση.

Η «αντιπολίτευση» και οι ιμπεριαλιστές επιχειρούν να πάρουν πίσω ό,τι κερδήθηκε με αγώνες και γενικά να μπλοκάρουν κάθε προχώρημα προς την κατεύθυνση της υπεράσπισης ή διεύρυνσης των συμφερόντων των λαϊκών στρωμάτων. Η επίδραση της διεθνούς οικονομικής κρίσης αλλά κυρίως οι υποχωρήσεις μετά τον θάνατο του Τσάβες, δυστυχώς, είχαν επιτρέψει τα τελευταία χρόνια στους αντιδραστικούς να σηκώσουν κεφάλι, να εξαπολύσουν έναν ανελέητο ταξικό πόλεμο ενάντια στους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα της Βενεζουέλας. Αυτό το διαρκές πραξικόπημα περιλαμβάνει μία σειρά από οικονομικές, πολιτικές, ακόμα και ένοπλες επιθέσεις, ένα συνεχόμενο σαμποτάζ με στόχο την αποσταθεροποίηση του καθεστώτος: τεχνητή έλλειψη τροφίμων και ειδών βασικής ανάγκης, μείωση δυνατότητας δανεισμού, εμπάργκο στις εθνικοποιημένες επιχειρήσεις, απόκρυψη και φυγή κεφαλαίων, μαύρη αγορά, κυρώσεις ενάντια σε πρόσωπα και στην εξαγωγή πετρελαίου της Βενεζουέλας. Ιδιαίτερα η σημαντική εξάρτηση της Βενεζουελάνικης οικονομίας από το πετρέλαιο, την καθιστά ευάλωτη στις διακυμάνσεις της τιμής του, πράγμα που επηρέασε τις οικονομικές της επιδόσεις τα προηγούμενα χρόνια. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση που χτύπησε και την Βενεζουέλα, αλλά και την ανάδειξη νέων αντιδραστικών δυνάμεων στην περιοχή (ιδιαίτερα του Μπολσονάρο στη Βραζιλία), δημιουργούσαν, αντικειμενικά, ένα ασταθές έδαφος, πάνω στο οποίο επιχειρεί ο μηχανισμός της αντίδρασης.

Το επιχειρούμενο πραξικόπημα και η ιμπεριαλιστική επέμβαση πρέπει να αποκρουστεί και να ηττηθεί καταρχήν από την μαχητική κινητοποίηση των ίδιων των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων στη Βενεζουέλα. Είναι η δική τους οργάνωση και κινητοποίηση από την οποία αντλεί και ο Μαδούρο, αυτή είναι η δύναμή του. Που το κεφάλαιό της, όμως, έχει υπονομεύσει με τις πολλές υποχωρήσεις του και με το ότι δεν βάθυνε την «Μπολιβαριανή Επανάσταση» σε σοσιαλιστική, επιτρέποντας στους αντιδραστικούς να προσπαθούν διαρκώς να ξανασηκώσουν κεφάλι και να απεργάζονται πραξικοπήματα φασιστικού τύπου. Η κυβέρνηση Μαδούρο δεν έχει μόνο το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να τσακίσει με όλα τα μέσα την ιμπεριαλιστική επέμβαση και την ντόπια αντίδραση, να μην αφήσει τους πραξικοπηματίες να στραγγαλίσουν την «Μπολιβαριανή επανάσταση». Οι εργατικές και λαϊκές μάζες θα πρέπει να μπουν μπροστά και να επιβάλλουν αυτή τη λύση, να υπερασπίσουν τις κατακτήσεις τους, να βαθύνουν την επανάσταση μέχρι την εγκαθίδρυση της δικής τους εξουσίας. Μέρος ενός τέτοιου προγράμματος θα πρέπει να περιλαμβάνει μεγαλύτερης κλίμακας εθνικοποιήσεις/απαλλοτριώσεις χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο όλων των μεγάλων επιχειρήσεων, επέκταση της βιομηχανίας και οργάνωση όλης της παραγωγής κάτω από δημοκρατικό και σοσιαλιστικό σχεδιασμό, εγγύηση όλων των δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των μαζών κ.λπ. – καθώς και τον εξοπλισμό του λαού. Προϋπόθεση είναι να ηττηθεί άμεσα το μαύρο μέτωπο της ντόπιας και ιμπεριαλιστικής αντίδρασης, καταπολεμώντας κάθε ολέθρια αυταπάτη για συμβιβασμό με τους αντιδραστικούς, για κάποια «ομαλή και δημοκρατική διέξοδο».

Η ΟΚΔΕ καταδικάζει απερίφραστα κάθε ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Βενεζουέλα και υποστηρίζει την ήττα της εγχώριας αντίδρασης και του «προέδρου» των πραξικοπηματιών Γκουάιδο. Καμία νομιμότητα δεν έχει αυτός ο πρόεδρος των πλουσίων, ο εκλεκτός των πολεμοκάπηλων ιμπεριαλιστών, ο φίλος των πιο αντιδραστικών καθεστώτων της περιοχής – και πρέπει να επιστρέψει εκεί όπου ανήκει: στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Καλούμε το εργατικό κίνημα, τη νεολαία και τα φτωχά λαϊκά στρώματα στην Ελλάδα να κινητοποιηθούν και να υπερασπίσουν τον λαό της Βενεζουέλας ενάντια στον θανάσιμο κίνδυνο που αντιμετωπίζει. Εργαζόμενοι και νέοι σε Ελλάδα και Ευρώπη γνωρίζουμε οι ίδιοι από πολιτικά πραξικοπήματα, τη διαρκή αλλοίωση της βούλησής μας μέσω απανωτών νομοθετημάτων, δημοψηφισμάτων και εκλογών που αναιρούνται, κυβερνήσεων που κυβερνούν με τις δυνάμεις καταστολής, νεοφιλελεύθερων και ακροδεξιών συμμοριών που κυβερνούν με διαρκή μνημόνια. Η ήττα των ιμπεριαλιστών και της αντίδρασης στη Βενεζουέλα θα είναι μια νίκη μας ενάντια στους αντιδραστικούς και στην Ελλάδα, που κάνουν το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης όλο και πιο μαύρο, δουλεύοντας γι’ αυτό χέρι–χέρι: είτε είναι ανοιχτά δεξιοί–ακροδεξιοί (Μητσοτάκης, Χρυσαυγίτες κ.λπ.) είτε λυσσασμένοι «κεντρώοι» και «προοδευτικοί» (όπως ο Τσίπρας) που μας εκφοβίζουν με το σκιάχτρο του «σοσιαλιστή δικτάτορα Μαδούρο» και λιβανίζουν τη «δημοκρατία» της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Στεκόμαστε αναφανδόν δίπλα στον αγωνιζόμενο λαό της Βενεζουέλας που δίνει τη μάχη ενάντια στους ιμπεριαλιστές και ενάντια στον «πρόεδρο» της ντόπιας αντίδρασης Γκουάιδο. ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠ’ ΤΗ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ!

26/1/2019