Δεν ξεχνιούνται με τίποτε. Δεν σβήνουν από την ιστορική μνήμη τα φασιστικά ολοκαυτώματα. Όσο κι αν προσπαθήσουν… όσο κι αν «τη μνήμη όπου και να την  αγγίξεις πονεί».
Γιώργος Σεφέρης

Τα φασιστικά ανοσιουργήματα  του Β΄  Παγκοσμίου Πολέμου αντιμετωπίστηκαν και κατατροπώθηκαν. Η 9η Μαΐου σημαδιακή ημερομηνία.

«Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, ενεργώντας εξ ονόματος της Γερμανικής Ανώτατης Διοίκησης, συμφωνούμε με την άνευ όρων παράδοση όλων των ενόπλων  δυνάμεών μας κατά ξηράν, θάλασσα και αέρα, καθώς και όλων των δυνάμεων που βρίσκονται τώρα υπό τη γερμανική διοίκηση, προς την Ανωτάτη Διοίκηση του Κόκκινου Στρατού και ταυτόχρονα προς την Ανωτάτη Διοίκηση των συμμαχικών εκστρατευτικών δυνάμεων».

Μ’ αυτά τα λόγια που συνιστούν το πρώτο άρθρο της «Πράξης Συνθηκολόγησης» άνευ όρων, η ναζιστική Γερμανία αποδέχτηκε την ήττα της και βγήκε από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος, τότε, ουσιαστικά έφτασε στο τέλος του, τουλάχιστον για την Ευρώπη. Η υπογραφή της πράξης έγινε στις 9 Μαΐου 1945, ώρα 0.43 π.μ. στην αίθουσα της στρατιωτικής σχολής μηχανικού, στο προάστιο Κάρλσχορστ του Βερολίνου. Την ανωτάτη γερμανική στρατιωτική διοίκηση εκπροσώπησαν ο στρατάρχης  Κάιτελ, ο ναύαρχος Φρίντερμπουργκ και ο στρατηγός της αεροπορίας   Στούμπφ. Την αντιπροσωπεία της αντιχιτλερικής συμμαχίας αποτέλεσαν από μέρους της ΕΣΣΔ ο στρατάρχης Γ.Κ.Ζούκωφ, από μέρους της Αγγλίας ο στρατάρχης της αεροπορίας Α. Τέντερ, από μέρους των ΗΠΑ  ο στρατηγός Κ.Σπάατς και από τη Γαλλία ο στρατηγός Ντε Λαρτ ντε Τασινύ.

Περιγράφοντας το ιστορικό γεγονός στα απομνημονεύματά του ο Ζούκωφ δίνει λεπτομερείς πληροφορίες για όλα όσα διαδραματίστηκαν εκείνες τις μοναδικές στιγμές στη σύγχρονη ιστορία της ανθρωπότητας. «Απευθύνθηκα», γράφει ο Ζούκωφ, «στη γερμανική αντιπροσωπεία:

-Έχετε στα χέρια σας την πράξη της άνευ όρων παράδοσης, τη μελετήσατε και είσθε εξουσιοδοτημένοι να υπογράψετε την πράξη αυτή;

-Μάλιστα τη μελετήσαμε και είμαστε έτοιμοι να την υπογράψουμε, απάντησε με υπόκωφη φωνή ο στρατηγός Κάιτελ, δίνοντας μας το ντοκουμέντο που είχε υπογράψει ο ναύαρχος Νταίνιτς. Το ντοκουμέντο αυτό έλεγε ότι ο Κάιτελ, ο Φον Φρίντερμπουργκ και ο Στρουμπφ είναι εξουσιοδοτημένοι να υπογράψουν την πράξη της άνευ όρων παραδόσεως…

Αφού σηκώθηκα, είπα τα εξής:

-Προτείνω στη γερμανική αντιπροσωπεία να πλησιάσει εδώ, στο τραπέζι. Εδώ θα υπογράψετε την πράξη της άνευ όρων.

Ο Κάιτελ σηκώθηκε γρήγορα από τη θέση του, ρίχνοντας σε μας μια εχθρική ματιά, ύστερα κατέβασε τα μάτια και παίρνοντας αργά από το τραπέζι τη στραταρχική ράβδο του, προχώρησε με αβέβαιο βήμα προς το τραπέζι μας. Το μονόκλ του έπεσε και κρεμάστηκε στο κορδόνι. Το πρόσωπό του γέμισε με κόκκινες κηλίδες.

Μαζί του πλησίασαν στο τραπέζι ο στρατηγός Στρούμπφ, ο ναύαρχος Φον Φρίντερμπουργκ και οι Γερμανοί αξιωματικοί που τους συνόδευαν. Αφού διόρθωσε το μονόκλ ο Κάιτελ κάθισε στην άκρη του τραπεζιού και με τρεμάμενο ελαφρά χέρι και χωρίς να βιάζεται υπέγραψε πέντε αντίτυπα της πράξης για την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας. Μετά έθεσαν τις υπογραφές τους οι Στρουμπφ και Φρίντερμπουργκ.(…)

Στις 9 Μαΐου ώρα 0.43 η υπογραφή της πράξης για την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας είχε τελειώσει». (Στρατάρχης Γ.Κ.Ζούκωφ: «Αναμνήσεις και Στοχασμοί», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή». Τόμος 2ος, σελ. 424-425).

Η 9η Μαΐου κηρύχτηκε, τότε, από το προεδρείο του Ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ ως η ημέρα της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών. Κι έτσι έμεινε στην ιστορία, αφού ήταν η ημέρα της ολοκληρωτικής συντριβής της φασιστικής Γερμανίας και το τέλος του πολέμου, τουλάχιστον για τη γηραιά ήπειρο.


Πηγή ://atexnos.gr/

Σε ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 75 χρόνια από τη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών αναφέρει:

«Η 9η Μάη είναι η Μέρα της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, ημέρα τιμής, μνήμης, υπόκλισης στα εκατομμύρια νεκρών που έπεσαν στη μάχη για την ήττα του ναζισμού. Μέρα που θυμίζει την άσβεστη προσφορά του Σοβιετικού Κόκκινου Στρατού και των αντιστασιακών κινημάτων της Ευρώπης, με τον πρωτοπόρο και αποφασιστικό ρόλο των Κομμουνιστικών Κομμάτων. Αυτό το διαχρονικό μήνυμα νίκης, αισιοδοξίας και ελπίδας είναι που επιδιώκουν να σβήσουν οι εκπρόσωποι της ΕΕ, καθιερώνοντας την 9η Μάη ως “Ημέρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης”.

Το ΚΚΕ αποτίει φόρο τιμής σε όσους αγωνίστηκαν με το όπλο στο χέρι, όσους θυσιάστηκαν, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, σε όλους όσοι έδρασαν με κάθε τρόπο ενάντια στον ναζιστικό – φασιστικό ιμπεριαλιστικό “Άξονα” Γερμανίας – Ιταλίας – Ιαπωνίας και των συμμάχων τους.

Το ΚΚΕ είναι περήφανο που αποτέλεσε την ψυχή, τον αιμοδότη και καθοδηγητή του ηρωικού αγώνα του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ και των άλλων ΕΑΜικών οργανώσεων. Σε όλο το διάστημα της τριπλής Κατοχής, το ΚΚΕ έδωσε τον ανθό του στον αγώνα ενάντια στο ναζισμό – φασισμό. Τα χιλιάδες μέλη του, με την ηρωική τους δράση και θυσία, έγραψαν κάποιες από τις χρυσές σελίδες της 100χρονης Ιστορίας του, συνέβαλαν στη νικηφόρα έκβαση του πολέμου.

Σήμερα, οι συνθήκες της πανδημίας που βιώνουν οι λαοί όλου του κόσμου φέρνουν επιθετικά στο προσκήνιο τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Η κατάρρευση των δημόσιων συστημάτων Υγείας, οι εκατόμβες νεκρών λόγω του κορονοϊού, ακόμα και στη μητρόπολη του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, οι δεκάδες εκατομμύρια εργαζόμενοι που έμειναν άνεργοι μέσα σε λίγες μέρες, η μεγάλη επίθεση στα δικαιώματα των εργαζόμενων που συνοδεύεται με γενναία ενίσχυση των μονοπωλίων από τα καπιταλιστικά κράτη, η επιδίωξη να πληρώσουν ξανά οι λαοί την καπιταλιστική κρίση, οι οξυμένοι ανταγωνισμοί διαμορφώνουν τη νέα βαρβαρότητα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι κάθε χώρας, οι λαοί όλου του κόσμου.

Γι’ αυτό και οι σημερινές εξελίξεις προσδίδουν ακόμα περισσότερη σημασία στην ιστορία και τα διδάγματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, όπως και ο Α’, ήταν απόρροια των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για το ξαναμοίρασμα των αγορών, που οξύνθηκαν σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης. Επιβεβαιώνεται ότι όταν οι αντιθέσεις των μονοπωλίων, για τον έλεγχο των αγορών και την κερδοφορία τους, δεν μπορούν να λυθούν με εύθραυστους συμβιβασμούς στο πλαίσιο μιας ιμπεριαλιστικής “ειρήνης”, λύνονται με τον πόλεμο.

Γι’ αυτό και σήμερα οι λαοί πρέπει να επαγρυπνούν, ιδιαίτερα στην περιοχή μας, της Ανατ. Μεσογείου και της Μ. Ανατολής, όπου οι ιμπεριαλιστές συγκρούονται με “μήλον της Έριδος” τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και τους δρόμους Ενέργειας. Σήμερα που η χώρα μας, με ευθύνη της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων, έχει μετατραπεί σε μία απέραντη ΝΑΤΟική βάση, προωθώντας τους επικίνδυνους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους με άλλες ισχυρές καπιταλιστικές χώρες.

Η 9η Μάη, Μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, παρά τις αντιδραστικές και αντιεπιστημονικές προσπάθειες της ΕΕ να την μετονομάσει σε “Μέρα της Ευρώπης”, θα υπενθυμίζει για πάντα ότι το καθοριστικό χτύπημα στο τέρας του ναζισμού το έδωσε η ΕΣΣΔ, με περισσότερους από 20 εκατομμύρια νεκρούς, τη στιγμή που οι νικήτριες καπιταλιστικές χώρες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου παρείχαν σημαντική βοήθεια στη ναζιστική Γερμανία, με σκοπό να την αξιοποιήσουν ως δύναμη κρούσης ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Πριν λίγους μήνες το Ευρωκοινοβούλιο υιοθέτησε με τις ψήφους του Λαϊκού Κόμματος, των Σοσιαλδημοκρατών, των Φιλελεύθερων, των Πρασίνων κ.ά. απαράδεκτο ψήφισμα που όχι μόνο ξέπλενε τον φασισμό – ναζισμό, αλλά χαρακτήριζε ως βασικό υπεύθυνο για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο την ΕΣΣΔ, τη χώρα δηλαδή που σήκωσε το μεγαλύτερο βάρος για την ήττα του ναζισμού και τη λήξη του πολέμου. Σε αυτήν την προσπάθεια, όμως, δεν συμβάλλουν μόνο ακροδεξιές, συντηρητικές και αντιδραστικές δυνάμεις. Μόλις πέρυσι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβέρνηση, ανήμερα μάλιστα της Αντιφασιστικής Νίκης, συνυπέγραψε απαράδεκτο ψήφισμα της ΕΕ που αποθέωνε όλο το απαράδεκτο αφήγημα περί “σιδηρού παραπετάσματος” της ψυχροπολεμικής περιόδου σε βάρος της ΕΣΣΔ, όλο αυτό το προκλητικό και ανιστόρητο σκεπτικό με το οποίο διώχτηκαν κομμουνιστές και αγωνιστές σε όλον τον κόσμο και στη χώρα μας.

Η ΕΕ έχει εντάξει στην επίσημη ιδεολογία της την απαράδεκτη “θεωρία των δύο άκρων”, την εξίσωση του ναζιστικού τέρατος με τον κομμουνισμό, πρωτοστατεί στον αντικομμουνισμό και την παραχάραξη της Ιστορίας. Στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, όπως η Ουγγαρία, η Πολωνία, η Εσθονία, η Λετονία, η Λιθουανία, με τη στήριξη της ΕΕ, τίθενται εκτός νόμου τα Κομμουνιστικά Κόμματα και σύμβολα, τιμώνται οι συνεργάτες των Ες Ες και γκρεμίζονται ιστορικά μνημεία της Αντιφασιστικής Νίκης που θύμιζαν στους λαούς πώς, ποιοι και με τι θυσίες τσάκισαν τον φασισμό.

Οι νικηφόρες μάχες του Κόκκινου Στρατού στο Στάλινγκραντ, στο Κουρσκ, στο Λένινγκραντ, μέσα στο Βερολίνο και τελικά η συντριβή του ναζισμού έγιναν δυνατές χάρη στην ανωτερότητα του σοσιαλιστικού συστήματος, της εργατικής εξουσίας, στα πλεονεκτήματα της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας. Χάρη σ’ αυτά τα πλεονεκτήματα μπόρεσε η Σοβιετική Ένωση να γίνει μια ισχυρή οικονομική δύναμη και να δημιουργήσει έναν αξιόμαχο Κόκκινο Στρατό.

Η ιστορία της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, συνολικά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αποδεικνύει περίτρανα και ανεξίτηλα ότι: Ο ναζισμός – φασισμός είναι γέννημα – θρέμμα του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, άλλωστε και ο Χίτλερ αναρριχήθηκε στην εξουσία με τη στήριξη γερμανικών και άλλων μονοπωλίων. Μόνο το εργατικό – λαϊκό κίνημα, που έχει στόχο την εργατική εξουσία, μπορεί να αντιμετωπίσει ουσιαστικά και να ξεριζώσει τον φασισμό, να απομονώσει τέτοιες δυνάμεις που δρουν και στη χώρα μας. Δεν μπορούν να εγγυηθούν την πάλη ενάντια στον φασισμό δυνάμεις που υπηρετούν το σάπιο σύστημα, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, που ασκούν αντιλαϊκές πολιτικές, που δείχνουν ανοχή στη φασιστική δράση.

Η 9η Μάη εμπνέει τους λαούς, τους διδάσκει πίστη στη δύναμή τους. Αυτήν τη δύναμη μπορούν και πρέπει να δοκιμάσουν, με την πάλη και την οργάνωσή τους, για να μην πληρώσουν τη νέα καπιταλιστική κρίση, για να φέρουν στο προσκήνιο των εξελίξεων την ανάγκη της εποχής μας: Τον αγώνα για τον Σοσιαλισμό.

Συνεχίζουμε με ακλόνητη την πίστη ότι ο σοσιαλισμός είναι αναγκαίος και επίκαιρος, η μόνη απάντηση στο βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα, που γεννά και θρέφει τον ναζισμό – φασισμό, προκαλεί φτώχεια, πολέμους και προσφυγιά για τους λαούς, προς όφελος των κερδών των λίγων.

9 Μάη: 75 χρόνια από την Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών.

Η μνήμη δεν σβήνει. Ο Σοσιαλισμός είναι το μέλλον!».

ΓρΝίκος Μόττας //

«Κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία, χρωστάει στον Κόκκινο Στρατό περισσότερα από ό,τι μπορεί ποτέ να πληρώσει».
Στη φράση αυτή του Έρνεστ Χέμινγουέι περικλείεται ολόκληρος ο συμβολισμός της 9ης Μάη του 1945.
Της επετείου της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των λαών. Τότε που η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο υψώνονταν στο Ράιχσταγκ, σηματοδοτώντας το θρίαμβο του Κόκκινου Στρατού και της Σοβιετικής Ένωσης απέναντι στο τέρας του ναζισμού.

Στο πρόσωπο του στρατιώτη που σήκωσε την σημαία με το σφυροδρέπανο στο Βερολίνο αντικατοπτρίζεται ιστορικά όχι μονάχα ο ηρωικός αγώνας που έδωσε ο Κόκκινος Στρατός και η ηγεσία του, αλλά συνολικά ο λαός της Σοβιετικής Ένωσης. Ήταν άλλωστε η Σοβιετική Ένωση, που με την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος, υπό την ηγεσία του Ι.Στάλιν, σήκωσε το κύριο βάρος του αγώνα ενάντια στο ναζιστικό-φασιστικό ιμπεριαλιστικό «Άξονα» και τους συμμάχους του.

Οι ίδιοι οι αριθμοί πιστοποιούν τις κολοσσιαίες απώλειες της ΕΣΣΔ σε έμψυχο και μη υλικό:

—Πάνω από 30.000.000 ήταν συνολικά οι ανθρώπινες θυσίες της Σοβιετικής Ένωσης, συνυπολογίζοντας τους ανάπηρους και τους τραυματίες.

— Σε 20.000.000 υπολογίζονται οι νεκροί, στρατιώτες και λαός, ανάμεσα τους και ο ανθός των κομμουνιστών (περίπου 2 εκατομμύρια μέλη του ΚΚΣΕ) οι οποίοι έδωσαν τη ζωή τους για την σωτηρία της σοσιαλιστικής πατρίδας και της ολόκληρης της ανθρωπότητας. Οι αντίστοιχες απώλειες των «συμμάχων» ανέρχονταν σε 405.000 για τις ΗΠΑ και 375.000 για τη Μ. Βρετανία.

— Περίπου 1.700 πόλεις και 70.000 χωριά της ΕΣΣΔ μετατράπηκαν σε κρανίου τόπος.

— Καταστράφηκαν ολοκληρωτικά ή εν μέρει 32.000 βιομηχανικές επιχειρήσεις και 65.000 χιλιόμετρα σιδηροδρομικές γραμμές.

— Ληστεύτηκαν, καταστράφηκαν και ερημοποιήθηκαν σχεδόν 100.000 κολχόζ, 5.000 σοβχόζ, χιλιάδες νοσοκομειακές μονάδες, πανεπιστημιακά ιδρύματα, σχολεία και βιβλιοθήκες.

Ο θρίαμβος της 9ης Μάη 1945 δεν ήρθε ξαφνικά.
Υπήρξε το επιστέγασμα μιας σειρά νικηφόρων μαχών του Κόκκινου Στρατού: Στάλινγκραντ, Κουρσκ, Λένινγκραντ, Μόσχα, ακόμη και μέσα στο Βερολίνο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι συνολικά στο Ανατολικό Μέτωπο αιχμαλωτίστηκαν ή καταστράφηκαν 607 γερμανικές μεραρχίες, δηλαδή αριθμός τριπλάσιος και τετραπλάσιος από τις απώλειες των Ναζί σε όλα τα υπόλοιπα μέτωπα (Δυτ. Ευρώπη, Β.Αφρική κλπ.) μαζί.

«Το μεγαλείο της ηρωϊκής νίκης απέναντι στη φασιστική Γερμανία είναι το γεγονός ότι η Σοβιετική Ένωση δεν υπερασπίστηκε μόνο την σοσιαλιστική πατρίδα, αλλά ότι πολέμησε ανιδιοτελώς για την υπεράσπιση του στόχου του προλεταριακού διεθνισμού – να νικήσει τις ναζιστικές δυνάμεις και να απελευθερώσει τους λαούς της Ευρώπης από την κατοχή. Ο σοβιετικός λαός δεν έχει ξεχάσει την συμβολή των άλλων λαών στη νίκη ενάντια στον κοινό εχθρό. Ο στρατός και ο λαός μας θυμάται και εκτιμά το κουράγιο των αγωνιστών της Αντίστασης».

—Στρατάρχης Γκεόργκι Κ. Ζούκοφ, «Απομνημονεύματα και Αναμνήσεις», 1969. 

Στη νικηφόρα πορεία των στρατευμένων αντρών και γυναικών της Σοβιετικής Ένωσης βλέπουμε μια άλλη- ιδιαίτερα σημαντική- πτυχή της ανωτερότητας του σοσιαλιστικού συστήματος, δηλαδή της εργατικής εξουσίας και των πλεονεκτημάτων του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας και των μέσων παραγωγής. Σε αυτά τα πλεονεκτήματα άλλωστε οφείλεται η έγκαιρη αμυντική θωράκιση της ΕΣΣΔ και η δημιουργία του αξιόμαχου Κόκκινου Στρατού.

Η προσπάθεια να ξαναγραφτεί η Ιστορία

Οι παραπάνω διαπιστώσεις αποτελούν διαχρονικά «αγκάθι» στο λαιμό της αστικής εξουσίας και των επιτελείων της. Γι’ αυτό το λόγο συνεχίζεται εδώ και δεκαετίες, ιδιαίτερα μετά τη νίκη της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ και την ανατολική Ευρώπη στις αρχές της δεκαετίας του 1990, μια προσπάθεια να ξαναγραφτεί η Ιστορία. Στόχος τους είναι να «θολώσουν» το αντιφασιστικό νόημα της επετείου της 9ης Μάη, να συσκοτίσουν και να διαστρεβλώσουν τα συμπεράσματα από την ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η αντιδραστική επίθεση αναθεώρησης της ιστορίας στοχεύει πρωτίστως στις νεότερες γενιές, εκείνες που δεν έχουν άμεση ιστορική μνήμη ή γνώση για τα γεγονότα. Αποσιωπούν σκόπιμα τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του πολέμου και το γεγονός ότι αυτός «γεννήθηκε» ως αποτέλεσμα του ανταγωνισμού των μονοπωλίων και των κρατών τους για το μοίρασμα των αγορών.

Αποκρύβουν ότι η ΕΣΣΔ υποχρεώθηκε να διεξάγει έναν πόλεμο που ούτε ήθελε, ούτε είχε συμφέρον απ’ αυτόν. Επιχειρούν να συγκαλύψουν ότι εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δε διέπραξαν μόνο οι φασιστικές-ναζιστικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αλλά και οι «δημοκράτες» ιμπεριαλιστές (ΗΠΑ-Βρετανία), όπως για παράδειγμα ο βομβαρδισμός της Δρέσδης τον Φλεβάρη του 1945 και τα πυρηνικά ολοκαυτώματα στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι τον Αύγουστο του ίδιου έτους.

Σε αυτήν τη φαιά προπαγάνδα, πρωταγωνιστικό ρόλο έχει η Ευρωπαϊκή Ένωση, που από κοινού με τις κυβερνήσεις της (κεντροδεξιές, κεντροαριστερές, φιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές κλπ) έχουν ανακηρύξει την 9η Μάη σε… «Ημέρα της Ευρώπης». Προς αυτήν την κατεύθυνση άλλωστε, η Ε.Ε. καλλιεργεί μεθοδικά τον αντικομμουνισμό (θυμίζουμε το ελεεϊνό αντικομμουνιστικό μνημόνιο του 2005), προωθεί την επικίνδυνη θεωρία των δύο άκρων στη βάση της ανιστόρητης εξίσωσης κομμουνισμού-ναζισμού, στήνει άθλιες φιέστες και συνέδρια περί «ολοκληρωτισμού», την ίδια στιγμή που σε μια σειρά χώρες-μέλη της σιγοντάρει την απαγόρευση κομμάτων και συμβολων, την ποινικοποίηση της δράσης των κομμουνιστών, κλπ.

Πρόκειται για την ίδια Ε.Ε που αποκαθιστά τους συνεργάτες των SS και των Ναζί στις Βαλτικές χώρες, που στήριξε και στηρίζει φασιστικές-ακροδεξιές κυβερνητικές δυνάμεις στην Ουκρανία, που «κλείνει το μάτι» στη βεβήλωση και το γκρέμισμα μνημείων της σοσιαλιστικής περιόδου (βλ. Πολωνία).

Όπως κάθε 9η Μάη, έτσι και φέτος οι βρικόλακες του αντικομμουνισμού θα βγάλουν από τα αραχνιασμένα σεντούκια της προπαγάνδας τα γνωστά, χιλιοειπωμένα παραμύθια τους: για το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ, τη ναζιστική σφαγή στο Κατίν (που θα την ξαναβαφτίσουν «σοβιετική»), την Διάσκεψη της Γιάλτας, τη χαρτοπετσέτα του Τσώρτσιλ κλπ.

Μάταιος θα ‘ναι ο κόπος τους. Όσες ψευδεπίγραφες και κατασκευασμένες «Ημέρες της Ευρώπης» κι’ αν θεσπίσει η Ε.Ε., όση αντικομμουνιστική μελάνη κι’ αν χύσουν, όσα ψέματα κι’ αν γράψουν, ούτε την ιστορία μπορούν να αλλάξουν, μήτε την ιστορική μνήμη των λαών να σβήσουν.

Η 9η Μάη 1945 έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στις σελίδες της ιστορίας και είναι ποτισμένη με το αίμα εκατομμυρίων αντρών και γυναικών της Σοβιετικής Ένωσης που, μαζί με τα λαϊκά κινήματα των άλλων λαών, έδωσαν τη ζωή τους για να λευτερωθεί η Ευρώπη από τον χιτλεροφασισμό, καρφώνοντας την σημαία με το σφυροδρέπανο στην καρδιά του ναζιστικού κτήνους.

Αιώνια ευγνωμοσύνη στους απελευθερωτές της ανθρωπότητας!

Νίκος Μόττας

ΠΗΓΗ ://atexnos.gr/

 

Τα κρατικά σύνορα της ΕΣΣΔ αποκαταστάθηκαν. Ο δρόμος για το Βερολίνο άνοιξε...

Η Νίκη αυτή είχε βαθύτερα αίτια: Εδραζόταν στην εργατική σοβιετική εξουσία, στα πλεονεκτήματα που προσέφερε η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας, στον πρωταγωνιστικό ρόλο των λαϊκών μαζών με ηγέτιδα δύναμη την εργατική τάξη, στον καθοριστικό ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος ως επαναστατικής εργατικής πρωτοπορίας.

Αποτελεί ένα τεράστιο ιστορικό δίδαγμα για το παρόν και το μέλλον του επαναστατικού κινήματος. Ο χαρακτήρας του φασισμού και του πολέμου

Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, όπως και ο πρώτος (1914 - 1918), γεννήθηκε από τη μήτρα του καπιταλιστικού συστήματος, ως αποτέλεσμα της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων για την αναδιανομή των σφαιρών επιρροής.
Αντιθέσεις που οξύνθηκαν ακόμα περισσότερο από τη διεθνή καπιταλιστική κρίση του 1929 - 1933, τη νέα κρίση που εκδηλώθηκε μόλις στις παραμονές του πολέμου και -βεβαίως- από την ίδια την ύπαρξη της ΕΣΣΔ (που αποτελούσε στόχο όλων εξίσου των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων - συνασπισμών). Στο πλαίσιο αυτό, η Γερμανία και η Ιαπωνία επιδίωξαν, μαζί με την Ιταλία, την ανατροπή των εις βάρος τους αποτελεσμάτων - συσχετισμών του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

Σκίτσο για τη νίκη του Κόκκινου Στρατού στη Μάχη του Στάλινγκραντ

Ο ίδιος ο φασισμός υπήρξε μια εναλλακτική λύση για τη διάσωση του καπιταλιστικού συστήματος. Και βεβαίως, δεν υπήρξε αποκλειστικά «γερμανικό» ή «ιταλικό» φαινόμενο, αλλά εμφανίστηκε, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, σε όλες σχεδόν τις καπιταλιστικές χώρες της εποχής. Ο φασισμός στηρίχθηκε οικονομικά και πολιτικά από το μεγάλο κεφάλαιο, το οποίο με τη σειρά του αποκόμισε τεράστια κέρδη από το φασισμό. Ο βαθύτατος δε αντικομμουνισμός του, καθώς και η διακηρυγμένη επιθετικότητά του απέναντι στη Σοβιετική Ενωση, προσέλκυσε την αμέριστη οικονομική στήριξη, όχι μόνο των «εθνικών» αρχουσών τάξεων, αλλά και των διεθνών μονοπωλίων.Πράγματι, η μεγάλη οικονομική και στρατιωτική δύναμη της Γερμανίας αποκτήθηκε και χάρη στην ενίσχυση που της πρόσφεραν οι νικήτριες καπιταλιστικές δυνάμεις του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, με σκοπό να τη στρέψουν εναντίον της ΕΣΣΔ. Οικονομικοί γίγαντες των ΗΠΑ, της Γαλλίας και της Βρετανίας πρωταγωνίστησαν στην ενίσχυση της Γερμανίας, ακόμα και στη διάρκεια του πολέμου. Τη στήριξή τους στον Χίτλερ και τον Μουσολίνι, πέρα από τους επιχειρηματικούς ομίλους, πρόσφεραν επίσης η Καθολική Εκκλησία και σειρά σοσιαλδημοκρατικών, συντηρητικών, κ.ά. αστικών κομμάτων του λεγόμενου κεντρώου χώρου, ενώ μετά τον πόλεμο Γερμανοί εγκληματίες πολέμου επάνδρωσαν το ΝΑΤΟ και τις μυστικές υπηρεσίες των «δημοκρατικών» ιμπεριαλιστικών κρατών.

Η μαζική βάση, που απέκτησαν τα κόμματα του Χίτλερ και του Μουσολίνι, επιβεβαιώνει ότι η οικονομική και η γενικότερη καπιταλιστική κρίση δεν οδηγούν από μόνες τους σε ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών μαζών. Αντίθετα, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, μπορεί να οδηγήσουν σε ακόμα μεγαλύτερη υποχώρηση και στρέβλωση της ταξικής και πολιτικής συνείδησης, στην εμφάνιση μαζικών αντιδραστικών κινημάτων.

Η εξέλιξη του πολέμου

Οι πρώτες πολεμικές επιχειρήσεις άρχισαν από τις 19/9/1931, όταν η Ιαπωνία επιτέθηκε στην κινεζική επαρχία της Μαντζουρίας.
Στις 3/10/1935 η Ιταλία εισέβαλε στην Αιθιοπία. Στις 25/11/1936 η Γερμανία και η Ιαπωνία υπέγραψαν σύμφωνο αντικομμουνιστικής στρατιωτικής συνεργασίας κατά της Κομμουνιστικής Διεθνούς (το γνωστό «Αντικομιντέρν Σύμφωνο»). Στον Ισπανικό Εμφύλιο (1936 - 1939), οι «Δημοκρατίες» κράτησαν δήθεν ίσες αποστάσεις, κηρύσσοντας την ουδετερότητα, ταυτόχρονα όμως βρετανικά και αμερικανικά μονοπώλια στήριζαν αναφανδόν τους φασίστες του Φράνκο.
Στις 12/3/1938 η Γερμανία, με την ανοχή των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της Γαλλίας, προσάρτησε την Αυστρία, ενώ ακριβώς ένα χρόνο αργότερα η Ιταλία κατέκτησε την Αλβανία. Στις 29/9/1938, οι πρωθυπουργοί της Βρετανίας και της Γαλλίας, Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ, συνυπέγραψαν με τους Χίτλερ και Μουσολίνι το Σύμφωνο του Μονάχου, με το οποίο παραχωρούνταν στη Γερμανία το σουδητικό τμήμα της Τσεχοσλοβακίας.
Με την ανοχή έως και την απροκάλυπτη ενθάρρυνσή τους, οι «δυτικές Δημοκρατίες», άνοιγαν συνεχώς το δρόμο προς Ανατολάς, προς τη Σοβιετική Ενωση. Στη σύγκρουση Φινλανδίας - ΕΣΣΔ (30/11/1939 - 12/3/1940), Βρετανία, Γαλλία και ΗΠΑ, από κοινού με τη φασιστική Ιταλία, έσπευσαν να συνδράμουν υλικοστρατιωτικά τους πρώτους εναντίον των δεύτερων και μόνο χάρη στη νίκη του Κόκκινου Στρατού αποφεύχθηκε η ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση. Οι αλλεπάλληλες και επίμονες ειρηνευτικές προσπάθειες της ΕΣΣΔ, για από κοινού δράση και αντιμετώπιση της επιθετικότητας του Αξονα, έπεσαν στο κενό.

Στις 1/9/1939 η Γερμανία εισέβαλε στην Πολωνία, η οποία, παρότι οι συμφωνίες αμοιβαίας βοήθειας που είχε υπογράψει με τη Βρετανία και τη Γαλλία έμειναν στα χαρτιά, αρνήθηκε κατηγορηματικά κάθε συνδρομή που της προσέφερε η Σοβιετική Ενωση.
Η ΕΣΣΔ, έχοντας σαφή αντίληψη των γαλλο-βρετανικών προθέσεων, υποχρεώθηκε τότε να υπογράψει το «γερμανοσοβιετικό σύμφωνο μη επίθεσης», γνωστό ως «Σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπεντροπ» (23/8/1939).
Παρά τη λυσσαλέα -και εν πολλοίς υποκριτική- επίθεση που δέχθηκε τότε (και συνεχίζει να δέχεται μέχρι τις μέρες μας) από όλο τα φάσμα του αστικού πολιτικού κόσμου έως τους οπορτουνιστές, το Σύμφωνο αυτό ήταν το μοναδικό μέσο άμυνας που είχε απομείνει στην ΕΣΣΔ δεδομένων των συνθηκών. Εξασφάλισε δε στη χώρα 21 πολύτιμους μήνες ειρήνης, που κατόπιν αποδείχθηκαν ανεκτίμητοι στην πολεμική της προετοιμασία ενόψει της αναπόφευκτης γερμανικής επίθεσης, που πραγματοποιήθηκε τελικά στις 22/6/1941.

Στο μεταξύ, η Γερμανία επιτέθηκε κατά της Γαλλίας, την οποία και κατέλαβε σε διάστημα μόλις 6 εβδομάδων (10/5-25/6/1940), ενώ στη Βρετανία η τακτική της αστικής τάξης άλλαξε, με τον Τσόρτσιλ να αντικαθιστά τον Τσάμπερλεν στην πρωθυπουργία. Στον πόλεμο εισήλθαν αργότερα και οι ΗΠΑ, μετά την Ιαπωνική επίθεση στο Περλ Χάρμπορ (7/12/1941).
Το «αντιφασιστικό σύμφωνο» που συνήφθη μεταξύ των Συμμάχων στις 12/6/1941 δεν άλλαξε το χαρακτήρα του πολέμου, ούτε τις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστικών κρατών, που αναγκάστηκαν σε -προσωρινή τουλάχιστον- συνεργασία με τη Σοβιετική Ενωση στον τομέα των πολεμικών επιχειρήσεων. Ενδεικτικό των προθέσεών τους υπήρξε, μεταξύ άλλων, η καθυστέρηση στο άνοιγμα του δεύτερου μετώπου στην Ευρώπη, που πραγματοποιήθηκε μόλις στις 6/6/1944. Και αυτό, αφού είχαν προηγηθεί οι εποποιίες του Στάλινγκραντ, του Κουρσκ, κ.ά., που σήμαναν την αλλαγή του ρου του πόλεμου κατά του «Αξονα». Οι αστικές τάξεις των ΗΠΑ - Βρετανίας δικαιολογημένα φοβούνταν ότι ο Κόκκινος Στρατός μπορούσε να μπει μόνος στο Βερολίνο.

Στις 2/5/1945 η Κόκκινη Σημαία υψώθηκε στη Γερμανική Βουλή (Ράιχσταγκ). Τη νύχτα της 8-9/5 η Γερμανία συνθηκολόγησε άνευ όρων. Τέσσερις μήνες αργότερα (2/9/1945) συνθηκολόγησε και η Ιαπωνία. Οι ΗΠΑ, δίχως να το επιβάλλουν στρατιωτικοί λόγοι έριξαν την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι (6 και 9/8/1945), σκορπίζοντας το θάνατο σε δεκάδες χιλιάδες αμάχους. Επρόκειτο για μια επίδειξη δύναμης, που είχε αποδέκτη, όχι βέβαια την ίδια την καθημαγμένη Ιαπωνία, αλλά τη Σοβιετική Ενωση και τις δυνάμεις του σοσιαλισμού γενικότερα, σε έναν μεταπολεμικό κόσμο υπό διαμόρφωση.

Κατοχή και αντίσταση στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα, η κατάκτηση και τριπλή Κατοχή (Γερμανία, Ιταλία, Βουλγαρία), βρήκε τη ντόπια αστική τάξη «τριχοτομημένη»:
Ενα μέρος της επέλεξε την ανοιχτή συνεργασία με τους κατακτητές, στελεχώνοντας τον δωσιλογικό κρατικό μηχανισμό, συνδράμοντας ποικιλοτρόπως τις δυνάμεις καταστολής, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη από τη μαύρη αγορά, κ.λπ. Ενα άλλο διέφυγε στη Μέση Ανατολή μαζί με το Παλάτι, όπου παρέμεινε υπό την αιγίδα του βρετανικού ιμπεριαλισμού, σχεδιάζοντας και ενεργώντας για την επόμενη μέρα του πολέμου. Τέλος, ένα τρίτο, που έμεινε στην Ελλάδα, απείχε από τον αγώνα, προσβλέποντας καιροσκοπικά σε μελλοντικές εξελίξεις, αλλά και υποστηρίζοντας τη δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας, που είχαν την υπόγεια υποστήριξη των Βρετανών, πέρα από την ανοιχτή των Γερμανών.

Στον αντίποδα, οι κομμουνιστές ρίχτηκαν από την πρώτη στιγμή στην οργάνωση της αντίστασης του λαού. Αμέσως μετά την έναρξη της Κατοχής, με πρωτοβουλία του ΚΚΕ δημιουργήθηκε το Εργατικό Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΕΑΜ - 16/8/1941) και στις 27/9/1941 το ΕΑΜ.
Στο ΕΑΜ και τις οργανώσεις του (ΕΛΑΣ, ΕΛΑΝ, ΕΠΟΝ, Εθνική Αλληλεγγύη, ΕΤΑ, ΟΠΛΑ) συσπειρώθηκε η μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.

Το ΕΑΜ έσωσε το λαό από την πείνα. Δημιούργησε φύτρα εξουσίας στις απελευθερωμένες περιοχές (Λαϊκή Αυτοδιοίκηση, Παιδεία, Δικαιοσύνη). Τροφοδότησε τη λαϊκή πολιτιστική ανάταση.

Στις 10/3/1944 ορκίστηκε η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), το κεντρικό πολιτικό όργανο διοίκησης των απελευθερωμένων περιοχών, ενώ μετά από εκλογές (23/4/1944), που διενεργήθηκαν σε συνθήκες Κατοχής, εκλέχτηκε το «Εθνικό Συμβούλιο» με έδρα τις Κορυσχάδες (30/4/1944).

Χάρη στη δράση του ΕΑΜ ούτε ένας εργάτης δεν στάλθηκε για δουλειά στα γερμανικά εργοστάσια, με εξαίρεση αυτούς που είχαν συλλάβει ομήρους οι Γερμανοί. Ούτε ένας δεν στάλθηκε στο Ανατολικό μέτωπο κατά της Σοβιετικής Ενωσης. Στο στρατιωτικό επίπεδο, ο ΕΛΑΣ καθήλωσε 8 έως 12 εχθρικές μεραρχίες, προσφέροντας σημαντικές υπηρεσίες στη γενικότερη πολεμική προσπάθεια. Στον αγώνα αυτό, χιλιάδες κομμουνιστές και άλλοι ΕΑΜίτες έδωσαν τη ζωή τους. Η Καισαριανή, το Κούρνοβο, η Ακροναυπλία, η Κοκκινιά, το Χαϊδάρι, ο Αϊ-Στράτης άστραψαν ως τόποι θυσίας και φάροι ηρωισμού.

Ζητήματα στρατηγικής

Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος όξυνε την ταξική πάλη σε μια σειρά χώρες. Ωστόσο, η στρατηγική του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος απέναντι στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα δεν μπόρεσε εν τέλει να μετατρέψει τον εθνικοαπελευθερωτικό - αντιφασιστικό αγώνα σε επαναστατική πάλη για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, σε αγώνα των ΚΚ ενάντια στην αστική τάξη της χώρας τους, είτε αυτή ήταν επιτιθέμενη είτε αμυνόμενη. Μόνο στις χώρες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης η αντιφασιστική πάλη οδήγησε στην ανατροπή της αστικής εξουσίας, με την άμεση διεθνιστική στήριξη των ντόπιων λαϊκών κινημάτων από τον Κόκκινο Στρατό.

Στρατηγική των αντιχιτλερικών αστικών δυνάμεων έναντι του ΕΑΜικού κινήματος ήταν η χειραγώγηση και τελικά το χτύπημά του, άλλοτε μέσα από τη «συνεργασία» μαζί του, άλλοτε μέσα από την ανοιχτή πολεμική, άλλοτε και με τα δύο. Η συνύπαρξη του ταξικού περιεχομένου της λαϊκής πάλης με το εθνικοαπελευθερωτικό έθετε αντικειμενικά καθήκοντα για αγώνα κατά του κατακτητή και -ταυτόχρονα- αγώνα κατά της ντόπιας αστικής τάξης, για την εργατική εξουσία.

Το ΚΚΕ, παρά τον ηρωικό αγώνα του, δεν ήταν στρατηγικά - πολιτικά προετοιμασμένο να θέσει το ζήτημα της κατάκτησης της εργατικής εξουσίας ως επιστέγασμα της αντιστασιακής πάλης και έπαθλο του λαϊκού αγώνα. Δεν μπόρεσε να διαχωρίσει τις οργανωμένες λαϊκές δυνάμεις από τους στρατιωτικούς και πολιτικούς στόχους των εγχώριων και ξένων «συμμαχικών» δυνάμεων. Ετσι, οδηγήθηκε στην υπαγωγή του ΕΛΑΣ στο βρετανικό στρατηγείο της Μέσης Ανατολής (5/7/1943) και αργότερα στις Συμφωνίες του Λιβάνου (20/5/1944) και της Καζέρτας (26/9/1944). Στις συμφωνίες αυτές, το ΚΚΕ, κάτω και από την επίδραση των αντιλήψεων που επικρατούσαν συνολικά τότε στο διεθνές κίνημα, συμμετείχε στο όνομα της λεγόμενης «εθνικής ενότητας». Μιας ενότητας επίπλαστης, αφού τα «εθνικά» συμφέροντα της εργατικής τάξης και της αστικής στέκονταν διαμετρικά αντίθετα, τόσο πριν, όσο στη διάρκεια, όσο και βεβαίως μετά τη λήξη του πολέμου. Μιας ενότητας, που ουσιαστικά σήμαινε αφοπλισμό του λαϊκού κινήματος και υπαγωγή στην αστική πολιτική. Ετσι, δεν αξιοποιήθηκε το γεγονός ότι ο λαός ήταν ένοπλος, ενώ είχαν διαμορφωθεί ήδη φύτρα εξουσίας, που θα μπορούσαν να μετεξελιχθούν σε πυρήνες της επαναστατικής δράσης για την καθολική σύγκρουση, με στόχο την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.

Η διαστρέβλωση της Ιστορίας και η απάντηση της εργατικής τάξης

Αμέσως μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ξεκίνησε μια λυσσαλέα προσπάθεια διαστρέβλωσης των αιτιών, του χαρακτήρα του, γεγονότων και προσώπων. Αυτή η προσπάθεια συστηματοποιήθηκε και εντάθηκε μετά τη νίκη της αντεπανάστασης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες το 1989 - 1991.

Αποσιωπούν το γεγονός ότι, τόσο ο πόλεμος, όσο και ο φασισμός είναι τέκνα της ίδιας μήτρας, του καπιταλισμού. Πως ο φασισμός δεν αποτελεί παρά μορφή άσκησης της δικτατορίας του κεφαλαίου. Ετσι, αντιμετωπίζουν το φασισμό ως «κοινωνιολογικό - ψυχολογικό» φαινόμενο, αποδίδουν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στην «παράνοια» κάποιων ολίγων «μανιακών», όπως ο Χίτλερ ή ο Μουσολίνι, ενώ τον παρουσιάζουν ως σύγκρουση της «Δημοκρατίας» με τον «ολοκληρωτισμό», στον οποίο δε διστάζουν να τσουβαλιάσουν τη Σοβιετική Ενωση και τους κομμουνιστές!

Γενικά, ο ρόλος της ΕΣΣΔ και των ένοπλων λαϊκών αντιστασιακών κινημάτων, είτε υποβαθμίζεται (έως εξαφανίζεται), είτε συκοφαντείται. Ο Κόκκινος Στρατός βαφτίζεται κατακτητικός - κατοχικός και οι απανταχού συνεργάτες των ναζί ηρωοποιούνται. Η Αντίσταση χαρακτηρίζεται ως «κόκκινη τρομοκρατία» και τα Τάγματα Ασφαλείας ως «άμυνα» των «νοικοκυραίων» απέναντι «στο αιματηρό όργιο που εξαπέλυσαν εναντίον τους οι Κομμουνιστές»!

Κεντρικό ρόλο στη διαστρέβλωση της ιστορικής μνήμης των λαών κατέχει η Ευρωπαϊκή Ενωση, που, από το 1985 κιόλας, προσπάθησε να «διαγράψει» την 9η Μάη ως μέρα της «Αντιφασιστικής Νίκης», καθιερώνοντας στη θέση της τη λεγόμενη «Ημέρα της Ευρώπης». Ακολούθησε το «Μνημόνιο για την ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων» (γνωστό και ως «Αντικομμουνιστικό Μνημόνιο», 2006), ο ορισμός της 23ηςΑυγούστου (μέρα που υπεγράφη το Σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπεντροπ) ως «Ευρωπαϊκής Ημέρας Μνήμης για τα θύματα του Ναζισμού και του Σταλινισμού», κ.ά.

Ωστόσο, καμιά πλαστογραφία δεν είναι ικανή να σβήσει την αλήθεια. Η παραχάραξη, διαστρέβλωση ή «αποϊδεολογικοποίηση» της Ιστορίας, η ταύτιση κομμουνισμού - φασισμού δεν αποτελούν παρά αναπόσπαστο τμήμα του αστικού ιδεολογικοπολιτικού πολέμου, που στόχο έχει τη διαμόρφωση υποταγμένων συνειδήσεων και τον παροπλισμό της εργατικής τάξης, τη συκοφάντηση της ταξικής πάλης και της προοπτικής της.

Εξήντα οκτώ χρόνια από την «Αντιφασιστική Νίκη των Λαών» τιμάμε και διδασκόμαστε από την Ιστορία μας. Η εποχή μας είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Ο 21οςαιώνας θα είναι αιώνας νέων σοσιαλιστικών επαναστάσεων. Η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της, οπλισμένοι με τη δύναμη της κοσμοθεωρίας μας, αλλά και την εμπειρία του παρελθόντος, των νικών και των ηττών του κινήματος, θα τραβήξουν μπροστά τους τροχούς της κοινωνικής εξέλιξης, με μεγαλύτερη ωριμότητα και αυτοπεποίθηση από ποτέ. Εως την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, το σοσιαλισμό. Θέτοντας το φασισμό και τον πόλεμο -τον ίδιο τον καπιταλισμό- μια και για πάντα, στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.


Του
Αναστάση ΓΚΙΚΑ*
* Ο Αναστάσης Γκίκας είναι συνεργάτης του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ

αναδημοσίευση του rizospastis