Στην αποκάλυψη ότι το τελικό στάδιο στο σχηματισμό του ευρωπαϊκού γονιδιώματος εξακολουθεί να είναι παρόν σε πολλούς σημερινούς Ευρωπαίους, οδήγησε η υψηλής ανάλυσης εξέταση των γονιδιωμάτων ατόμων που ήταν θαμμένα σε έναν συλλογικό τάφο 4.500 ετών στο Μπρεβιάντ λε Πουάντ, κοντά στη γαλλική πόλη Τρουά.

Το ανθρώπινο γονιδίωμα είναι το σύνολο των γενετικών πληροφοριών που μεταφέρονται από το DNA μας, και αντικατοπτρίζει εν μέρει την ιστορία των προγόνων μας. Το γονιδίωμα των σημερινών Ευρωπαίων αναπτύχθηκε σε μια περίοδο μεγαλύτερη των 40.000 ετών, ως αποτέλεσμα των διαφόρων μεταναστεύσεων και της συνακόλουθης ανάμειξης των πληθυσμών.

Όπως αναφέρεται λεπτομερώς σε άρθρο στο περιοδικό Science Advances, το οποίο αναδημοσιεύει το Conversation, το γονιδίωμα αποτελείται έτσι από την πολύπλοκη κληρονομικότητα των μικρών πληθυσμών των κυνηγών-τροφοσυλλεκτών που κατέλαβαν την Ευρώπη μέχρι την άφιξη, πριν από περίπου 8.000 χρόνια, των πληθυσμών από την Ανατολία και την περιοχή του Αιγαίου, που κατάγονται από τους ανθρώπους που επινόησαν τη γεωργία και εξημέρωσαν τα ζώα στην Εύφορη Ημισέληνο.

Η τελευταία είναι μία περιοχή με σχήμα ημισελήνου στη Μέση Ανατολή, που εκτείνεται στο σύγχρονο Ιράκ, τη Συρία, τον Λίβανο, το Ισραήλ, την Παλαιστίνη, την Ιορδανία, την Αίγυπτο, μαζί με τη νοτιοανατολική περιοχή της Τουρκίας και τις δυτικές περιφέρειες του Ιράν. Ορισμένοι περιλαμβάνουν επίσης την Κύπρο.

Αυτοί οι αγρότες της Νεολιθικής Εποχής, διασταυρώνονταν γονιδιακά με τους τοπικούς κυνηγούς-τροφοσυλλέκτες και συνέβαλαν σε ένα πολύ σημαντικό μέρος του γονιδιώματος πολλών από τους σημερινούς Ευρωπαίους.

Στο τέλος της Νεολιθικής Εποχής, 5.000 με 4.000 χρόνια πριν, νομαδικοί πληθυσμοί από τις στέπες του Πόντου μετανάστευσαν στην Ευρώπη και συνέβαλαν το τρίτο από τα κύρια γονιδιωματικά συστατικά που εξακολουθεί να βρίσκεται στο γονιδίωμα των Ευρωπαίων κατά τις επόμενες χιλιετίες, μέχρι σήμερα.

Αν και πλέον η αποκρυπτογράφηση -γνωστή και ως αλληλουχία- αυτής της γενετικής πληροφορίας είναι μια διαδικασία ρουτίνας, η συγκεκριμένη προσέγγιση παραμένει δύσκολη για τα γονιδιώματα των ατόμων που έζησαν στο παρελθόν, καθώς το μόνο που έχει απομείνει από αυτούς είναι μερικοί κατακερματισμένοι σκελετοί.

Μερικά τμήματα αυτών των σκελετών μπορεί να περιέχουν ίχνη συντηρημένου DNA, αλλά είναι μοιρασμένα και αραιά, κάτι που καθιστά πρόκληση για την ανάλυσή τους. Η ομάδα ερευνητών στο Ινστιτούτο Jacques Monod ανέλαβε την πρόκληση αυτή και βελτιστοποίησε τις μεθόδους της, ώστε ν’ αποδώσει αξιόπιστα αποτελέσματα.

Αυτό επέτρεψε στους επιστήμονες ν’ αναλύσουν τα αρχαία γονιδιώματα χρησιμοποιώντας πιο προηγμένες μεθόδους.

Οι αναλύσεις για τα γονιδιώματα 7 ατόμων

Σε συνδυασμό με αναλύσεις της μορφολογίας των οστών που έγιναν από ανθρωπολόγους του Inrap, αποκαλύφθηκε ότι ο τάφος περιείχε:

– Μια γυναίκα που ήταν πάνω από 60 χρονών κατά τον χρόνο του θανάτου της

– Τον γιο της, έναν ενήλικο άνδρα, ηλικίας περίπου 20-39 ετών

– Τον εγγονό της, ηλικίας περίπου 4-8 ετών

– Την μητέρα του εγγονού, ηλικίας 20-39 ετών

– Μία νεαρή γυναίκα ηλικίας 20-39 ετών

– Ένα νεογέννητο

– Ένα παιδί ηλικίας μεταξύ 6-10 ετών.

Τι έδειξε η ανάλυση

Τα τελευταία τρία άτομα δεν σχετίζονταν με τα άλλα στον τάφο και το τελευταίο παιδί δεν είχε καμία σχέση με τα άλλα. Οι πατέρες του ενήλικου άνδρα, του νεογέννητου μωρού και του άλλου παιδιού δεν ήταν παρόντες. Μπορεί, επομένως, να υποτεθεί ότι δεν πρόκειται για τον τάφο μιας βιολογικής οικογένειας.

Από την άλλη πλευρά, όλα τα θηλυκά κουβαλούσαν ένα κληρονομικό στοιχείο, χαρακτηριστικό των πληθυσμών της νότιας Γαλλίας και της νοτιοδυτικής Ευρώπης, και αυτή η κοινή καταγωγή, έξω από τα όρια του τάφου θα μπορούσε να εξηγήσει γιατί θάφτηκαν μαζί.

Επιπλέον, το γονιδίωμα του ενήλικα άνδρα διαχωρίστηκε μεταξύ των γαλλικών νεολιθικών καταβολών της μητέρας του και από τον πατέρα του, το γονιδίωμα των νομαδικών λαών της στέπας, βόρεια της Μαύρης Θάλασσας. Αυτοί οι νομάδες μετανάστευσαν στην κεντρική Ευρώπη περίπου 5.000 χρόνια στο παρελθόν, και ενσωματώθηκαν με τους τοπικούς νεολιθικούς πληθυσμούς πριν συνεχίσουν τη μετανάστευση τους προς τα ανατολικά, βόρεια και βορειοδυτικά της Ευρώπης.

Μέσα στα επτά άτομα που είναι θαμμένα στον τάφο, παρατηρείται σχεδόν σε «πραγματικό χρόνο» η εισαγωγή του γονιδιώματος των νομάδων της στέπας στον νεολιθικό πληθυσμό της περιοχής.

Η εξαιρετική αυτή κατάσταση, η οποία δεν είχε περιγραφεί προηγουμένως, επέτρεψε στους επιστήμονες να ανακατασκευάσουν το τμήμα του γονιδιώματος του ενήλικα ανθρώπου που είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του, ο οποίος απουσίαζε από τον τάφο και, ως εκ τούτου, δεν μπορούσε να αναλυθεί άμεσα.

Οι ερευνητές είχαν προηγουμένως λάβει ένα παρόμοιο αποτέλεσμα για έναν άλλο άνθρωπο με καταγωγή από τη στέπα, ο οποίος τάφηκε στην κοιλάδα Έιν. Αυτοί οι δύο άνδρες θα μπορούσαν επομένως να ανήκουν στον ίδιο πληθυσμό.

Το γενετικό υλικό που προέρχεται από ένα γράμμα που έγραψε ο Βλαντ ο «παλουκωτής» θα αποκαλύψει άγνωστες λεπτομέρειες για τον ιστορικό χαρακτήρα, ελπίζουν οι επιστήμονες.

Ο Βλαντ, γνωστός και ως Βλαντ Δράκουλας, ήταν τρεις φορές ηγεμόνας της Βλαχίας (μεταξύ του 1448 και του θανάτου του γύρω στο 1477 ) και αποτέλεσε αργότερα την έμπνευση για τον διάσημο κόμη βαμπίρ του Ιρλανδού συγγραφέα Μπραμ Στόκερ στο μυθιστόρημά του Δράκουλα του 1897.

Τώρα, περισσότερα από 500 χρόνια μετά το θάνατό του, οι επιστήμονες πήραν «βιομόρια» από επιστολές που έγραψε ο διαβόητος πολέμαρχος.

Ο Γκλεμπ και η Σβετλάνα Ζιλμπερστάιν ελπίζουν ότι το γενετικό υλικό που έχει μείνει στα γράμματα, όπως ο ιδρώτας, τα δακτυλικά αποτυπώματα και το σάλιο του, θα δώσουν νέες πληροφορίες για τη ζωή του άνδρα.

Το ζεύγος, που ονομάστηκε “ντετέκτιβ πρωτεϊνών”, λέει ότι μπορεί να δημιουργήσει μια εικόνα όχι μόνο της σωματικής διάπλασης της ιστορικής προσωπικότητας, αλλά και των περιβαλλοντικών συνθηκών – όπως η υγεία, ο τρόπος ζωής και η διατροφή του.

Αυτό, ελπίζουν, θα δώσει στον κόσμο μια καλύτερη ιδέα για το πώς ζούσε ο Βλαντ, που ήταν διάσημος για το σούβλισμα των εχθρών του με παλούκια, στη Ρουμανία του 15ου αιώνα.

Ο Γκλεμπ και η Σβετλάνα Ζιλμπερστάιν, οι οποίοι γεννήθηκαν στο Καζακστάν και οι οποίοι επιθυμούν να είναι γνωστοί ως «ιστορικοί χημικοί», δήλωσαν ότι εξήγαγαν το γενετικό αποτύπωμα τον Μάιο του τρέχοντος έτους, ακριβώς 125 χρόνια μετά τη δημοσίευση του Δράκουλα του Στόκερ. «Ήταν μυστηριώδες το γεγονός ότι εξάγουμε τα μόρια του Δράκουλα την ημέρα που το μυθιστόρημα του Μπραμ Στόκερ δημοσιεύτηκε πριν από 125 χρόνια», δήλωσε ο Γκλεμπ Ζιλμπερστάιν στην εφημερίδα The Guardian.

«Δεν σχεδιάσαμε συγκεκριμένα αυτή την ημερομηνία. Όλη τη νύχτα, μετά την εξαγωγή των μορίων του Δράκουλα, έβρεχε, τα σκυλιά ούρλιαζαν και οι αστραπές έπεφταν. Ήταν πραγματικά μια πολύ μαγευτική ατμόσφαιρα. Ο κόμης Δράκουλας ευλόγησε την απελευθέρωσή του από το ρουμανικό αρχείο».

Η επιστολή φέρει ημερομηνία 4 Αυγούστου 1475 και γράφτηκε στους πολίτες του Σιμπίου από έναν άνδρα που περιγράφεται στο κείμενο ως «πρίγκιπας των υπεραλπικών περιοχών». Ενημερώνει τους κατοίκους της πόλης ότι σύντομα θα ζούσε στο χωριό τους. Στο κάτω μέρος υπέγραφε με το τρομακτικό όνομά του: Βλαντ Δράκουλας.

Ο κ. Ζιλμπερστάιν δήλωσε στην εφημερίδα The Guardian ότι η πρώτη δουλειά του ίδιου και του επιστημονικού συνεργάτη του είναι να βρουν τυχόν βιοχημικά ίχνη που έχουν απομείνει από την εποχή που το γράμμα χειρίστηκε ο Βλαντ. «Όταν βρεθούν «ιστορικά βιομόρια», αρχίζουμε να τα αναλύουμε. Δηλαδή, να προσδιορίσουμε τη μοριακή σύνθεση και την ηλικία των ιστορικών μορίων. Προσδιορίζουμε κυρίως πρωτεΐνες και μεταβολίτες», δήλωσε στην εφημερίδα.

Ενώ το DNA το οποίο χρησιμοποιείται για την ταυτοποίηση ατόμων από ιστορικά λείψανα, παραμένει το ίδιο καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής ενός ατόμου και υποβαθμίζεται ελάχιστα με την πάροδο του χρόνου. Ως εκ τούτου, οι ερευνητές ενδιαφέρονται επίσης να βρουν πρωτεΐνες, οι οποίες είναι τα μόρια που κωδικοποιεί το DNA. Ενώ το DNA παρέχει μια στατική καταγραφή της καταγωγής ενός ατόμου, οι πρωτεΐνες παρέχουν ένα ιστορικό σχόλιο για την υγεία και τις συνήθειές του.

Τέτοια μόρια, που μεταβολίζουν την τροφή μας, για παράδειγμα, είναι πιο σταθερά από το DNA και παρέχουν καλύτερες πληροφορίες για πράγματα όπως «οι περιβαλλοντικές συνθήκες, η υγεία, ο τρόπος ζωής, η διατροφή του ιστορικού προσώπου στο οποίο ανήκαν τα ιστορικά μόρια», δήλωσε ο κ. Ζιλμπερστάιν στον Guardian.

Στο πρώτο τους πείραμα, εξήγαγαν γενετικό υλικό από ένα χειρόγραφο του βιβλίου «Ο αφέντης και η Μαργαρίτα» του Ρώσου συγγραφέα Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ.

Οι επιστήμονες βρήκαν στις σελίδες του γράμματος ίχνη από πρωτεΐνες μορφίνης και παθολογίας των νεφρών, είπε, αποδεικνύοντας ότι το έγραψε ενώ έπαιρνε φάρμακα που χρησιμοποιούνται για την ανακούφιση του πόνου στα νεφρά.

Στην περίπτωση του Βλαντ, ο Ζιλμπερστάιν δήλωσε στην εφημερίδα εκεί ότι αναμένουν να «λάβουν ένα στιγμιότυπο ενός μοριακού πορτρέτου του όταν έγραφε ή υπέγραφε αυτές τις επιστολές».

Πηγή: www.dailymail.co.uk/news

Στον Σουηδό γενετιστή Σβάντε Πάαμπο, ο οποίος κατάφερε να διαβάσει το DNA των Νεάντερταλ και άλλων εξαφανισμένων συγγενών του σύγχρονου ανθρώπου, θα απονεμηθεί το φετινό βραβείο Νόμπελ Ιατρικής-Φυσιολογίας.

Όπως ανακοίνωσε το μεσημέρι της Δευτέρας η επιτροπή των Νόμπελ στο Ινστιτούτο Καρολίνσκα της Σουηδίας, το βραβείο τιμά τον Πάαμπο «για τις ανακαλύψεις του σχετικά με τα γονιδιώματα εξαφανισμένων ανθρωπινών και την ανθρώπινη εξέλιξη».

Οι φετινές ανακοινώσεις συνεχίζονται την Τρίτη με το Νόμπελ Φυσικής και την Τετάρτη με το Νόμπελ Χημείας.

Ο νικητής του βραβείου Λογοτεχνίας θα ανακοινωθεί την Πέμπτη, Ειρήνης την Παρασκευή και Οικονομικών Επιστημών την Δευτέρα.

Ο Σβάντε Πάαμπο, 67 ετών, είναι διευθυντής του τμήματος Γενετική στο Ινστιτούτο Εξελικτικής Ανθρωπολογίας «Μαξ Μπλανκ» στη Λειψία της Γερμανίας (Niklas Elmehed © Nobel Prize Outreach)

Εκτός από το έργο του με τον άνθρωπο του Νεάντερταλ, ο Πάαμπο είναι επίσης γνωστός για την εντυπωσιακή ανακάλυψη ενός άγνωστου μέχρι πρόσφατα συγγενικού είδους, του ανθρώπου της Ντενίσοβα στην Ευρασία.

Ακόμα, ο διακεκριμένος γενετιστής διαπίστωσε ότι ο σύγχρονος άνθρωπος φέρει γονίδια τόσο των Νεάντερταλ όσο και των Ντενίσοβαν, κάτι που σημαίνει ότι υπήρξε επιμειξία ανάμεσα στα τρία είδη όταν ο σύγχρονος άνθρωπος άρχισε να μεταναστεύει από την Αφρική στην Ευρασία πριν από περίπου 70.000 χρόνια.

 

Βίος και πολιτεία των Νεάντερταλ

Ο Homo sapiens εμφανίστηκε στην Αφρική πριν από περίπου 300.000 χρόνια, ενώ ο πλησιέστερος γνωστός συγγενής μας, ο Homo neanderthalensis, εξελίχθηκε εκτός Αφρικής και εξαπλώθηκε στην Ευρώπη και τη Δυτική Ασία πριν από περίπου 300.000 χρόνια, μέχρι που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς πριν από περίπου 30.000 χρόνια.

Νωρίτερα, πριν από 70.000 χρόνια, ομάδες σύγχρονων ανθρώπων μετανάστευσαν από την Αφρική στη Μέση Ανατολή και από εκεί σε όλο τον πλανήτη.

Οι σύγχρονοι άνθρωποι και οι Νεάντερταλ συνυπήρξαν στην Ευρώπη για δεκάδες χιλιάδες χρόνια, κανείς όμως δεν φανταζόταν ότι τα δύο είδη είχαν σεξουαλικές σχέσεις που επέτρεψαν την ανταλλαγή γονιδίων, όπως ανακάλυψε η ομάδα του σουηδού γενετιστή.

Ο Σβάντε Πάαμπο, 67 ετών, διευθυντής του τμήματος Γενετική στο Ινστιτούτο Εξελικτικής Ανθρωπολογίας «Μαξ Μπλανκ» στη Λειψία της Γερμανίας, κατάφερε να επιλύσει την τεράστια τεχνική πρόκληση της αλληλούχησης αρχαίου γενετικού υλικού.

Στην πορεία των χιλιετιών, το μόριο του DNA διασπάται σε αναρρίθμητα θραύσματα, και οι απειροελάχιστες ποσότητες που απομένουν είναι αναπόφευκτα επιμολυσμένες με γενετικό υλικό μικροβίων, ή ακόμα και των ίδιων των ερευνητών που συνέλεξαν τα δείγματα.

Η αρχή της επανάστασης ήρθε τη δεκαετία του 1990, όταν ο Πάαμπο, νεοδιορισμένος τότε καθηγητής του Πανεπιστημίου του Μονάχου, κατάφερε να αλληλουχήσει ένα τμήμα μιτοχονδριακού DNA από οστό Νεάντερταλ ηλικίας 40.000 ετών.

Οι μελέτες του Πάαμπο για τους Νεάντερταλ και τους Ντενίσοβαν αποκάλυψε ότι το γενεαλογικό μας δέντρο είναι πιο περίπλοκο από ό,τι πιστεύαμε (Nobel.se)

Μέχρι το 2010, όταν πια είχε μετακομίσει στη Λειψία και είχε στη διάθεσή του νεώτερες τεχνολογίες αλληλούχησης DNA, ο Πάαμπο και οι συνεργάτες του είχαν πλέον καταφέρει αυτό που κάποτε θεωρείτο ακατόρθωτο, να διαβάσει το μεγαλύτερο μέρος του γονιδιώματος των Νεάντερταλ.

Η συγκριτική ανάλυση έδειξε ότι ο τελευταίος κοινός πρόγονος του σύγχρονου ανθρώπου και του Νεάντερταλ έζησε πριν από περίπου 800.000 χρόνια.

Ακόμα, η γενετική σύγκριση αποκάλυψε ότι το DNA των σύγχρονων ανθρώπων άνθρωποι ευρωπαϊκής ή ασιατικής καταγωγής αποτελείται κατά 1 έως 4 τοις εκατό από γονίδια των Νεάντερταλ, ενώ οι Αφρικανοί στερούνται σχεδόν τελείως τέτοιων γονιδίων.

Αυτό σημαίνει ότι υπήρξε επιμειξία ανάμεσα στους Νεάντεραλ και τους σύγχρονους ανθρώπους στα δεκάδες χιλιάδες χρόνια της συνύπαρξής τους στην Ευρώπη.

Και όπως φαίνεται τα γονίδια των Νεάντερταλ επηρεάζουν την ανθρώπινη υγεία και φυσιολογία, καθώς έχουν μεταξύ άλλων συνδεθεί με τη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος, ή ακόμα και με τη λοίμωξη Covid-19.

Οι πληθυσμοί ευρωπαϊκής καταγωγής φέρουν γονίδια Νεάντερταλ, ενώ στην ανατολική Ασία διατηρούνται γονίδια των Ντενίσοβαν (Nobel.se)

Συγγενής από τη Σιβηρία

Η επόμενη μεγάλη ανακάλυψη αφορούσε ένα μικρό οστό δακτύλου 40.000 ετών, το οποίο βρέθηκε το 2008 στη σπηλιά Ντενίσοβα στη νότια Σιβηρία.

Ο Πάαμπο κατάφερε να απομονώσει και να αλληλουχήσει γενετικό υλικό, το οποίο όπως διαπίστωσε δεν προερχόταν ούτε από σύγχρονο άνθρωπο ούτε από Νεάντερταλ, αλλά από κάποιον άγνωστο ως τότε συγγενή των δύο ειδών.

Ήταν ο άνθρωπος της Ντενίσοβα, του οποίου η εξελικτική πορεία παραμένει μέχρι σήμερα εν πολλοίς άγνωστη.

Ενώ οι Νεάντερταλ είχαν εξαπλωθεί ευρέως στη δυτική Ευρασία, οι Ντενίσοβαν ζούσαν στα ανατολικά.

Οι σύγχρονοι άνθρωποι τους συνάντησαν και διασταυρώθηκαν και με αυτούς, όπως μαρτυρούν οι σημερινοί πληθυσμοί της Μελανησίας άλλων περιοχών της Νοτιοανατολικής Ασίας, οι οποίοι έχουν κληρονομήσει έως και το 6% του DNA τους από τους Ντενίσοβαν.

Χάρη στον Σβάντε Πάαμπο, οι γνώσεις μας για την ανθρώπινη εξελικτική ιστορία εμπλουτίστηκαν σε βάθος. Μάθαμε για παράδειγμα ότι, μέχρι να μεταναστεύσει ο Homo sapiens εκτός Αφρικής, δύο άλλα είδη ανθρωπίνων είχαν ήδη αποικίσει την Ευρασία.

Μάθαμε επίσης ότι τα γονίδια των εξαφανισμένων ξαδέλφων μας επηρεάζουν τη φυσιολογία μας. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το γονίδιο EPAS1 των Ντενίσοβαν, το οποίο προσφέρει πλεονέκτημα επιβίωσης σε μεγάλα υψόμετρα και είναι κοινό μεταξύ των κατοίκων του σημερινού Θιβέτ.

Τα βραβεία Νόμπελ συνοδεύονται από χρηματικό έπαθλο δέκα εκατομμυρίων σουηδικών κορωνών, περίπου 900.000 ευρώ.

Η τελετή απονομής πραγματοποιείται στις 10 Δεκεμβρίου στη Στοκχόλμη, με εξαίρεση το Νόμπελ Ειρήνης, το οποίο απονέμεται συνήθως την ίδια ημερομηνία στο Όσλο.

Πηγή: in.gr

4 άτομα έμαθαν τυχαία, μετά από την κλήτευση του ενός, ότι καλούνται να δώσουν υποχρεωτικά δείγμα DNA στην ΕΛ.ΑΣ., χάρη σε μια ασύνδετη σύνδεση που έκανε η αστυνομία ανάμεσα στην κατάληψη της πρυτανείας του ΕΜΠ τον Νοέμβριο του 2020 στην οποία συμμετείχαν, με μια «επίθεση κατά αστυνομικών» που έγινε τον Δεκέμβριο του 2014. Όταν οι περισσότεροι ήταν ανήλικοι και κάποιοι ζούσαν εκτός Αθήνας

(Αναδημοσίευση από το omniatv με την άδεια του συντάκτη)

Επιστήμονες στη Βρετανία δημιούργησαν στο εργαστήριο, με τη βοήθεια υπολογιστή, τον πρώτο έμβιο μικροοργανισμό με την ονομασία Syn61, του οποίου το DNA είναι πλήρως ανασχεδιασμένο από τους ανθρώπους. Το επίτευγμα χαρακτηρίσθηκε ορόσημο στο πεδίο της συνθετικής βιολογίας και εγείρει το ερώτημα κατά πόσο το εν λόγω βακτήριο πρέπει να θεωρηθεί τεχνητή ζωή ή όχι.

Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, με επικεφαλής τον μοριακό βιολόγο Τζέησον Τσιν, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο «Nature», σύμφωνα με τους «Τάιμς της Νέας Υόρκης» και τη «Γκάρντιαν», «έγραψαν» ξανά το DNA του γνωστού βακτηρίου E.coli, δημιουργώντας ένα συνθετικό γονιδίωμα τετραπλάσιο σε μέγεθος και πολύ πιο πολύπλοκο σε σχέση με αυτό της φύσης ή οποιοδήποτε άλλο συνθετικό γονιδίωμα στο παρελθόν.

Το συνθετικό DNA δημιουργήθηκε στο εργαστήριο και μετά εισήχθη σταδιακά στο βακτήριο E.coli, αντικαθιστώντας τελικά πλήρως τα φυσικά γονίδια με συνθετικά. Το πλήρως ανασχεδιασμένο βακτήριο επέζησε. Οι αποικίες των εν λόγω συνθετικών βακτηρίων είναι ζωντανές και αναπτύσσονται, αν και έχουν ασυνήθιστο σχήμα και αναπαράγονται πιο αργά από ό,τι συνήθως.



ΑΠΕ

Το αλκοόλ μπορεί να επιφέρει μη αναστρέψιμες βλάβες στο DNA των βλαστικών κυττάρων, πράγμα που εξηγεί εν μέρει γιατί αυξάνει τον κίνδυνο καρκίνου, σύμφωνα με μια νέα επιστημονική έρευνα, που βασίσθηκε στη μελέτη πειραματόζωων.

Οι ερευνητές του Εργαστηρίου Μοριακής Βιολογίας του Κέιμπριτζ, με επικεφαλής τον καθηγητή Κέταν Πατέλ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature», χρησιμοποίησαν ποντίκια για να δείξουν ότι η κατανάλωση αλκοόλ οδηγεί σε μόνιμη γενετική βλάβη.

Η βλάβη προκαλείται κυρίως από την ακεταλδεΰδη, μια χημική ουσία που παράγεται κατά την επεξεργασία του αλκοόλ από το σώμα. Η ουσία αυτή διαπιστώθηκε ότι μπορεί να διασπάσει και να αλλοιώσει τα μόρια του DNA μέσα στα βλαστοκύτταρα του αίματος. Αυτό οδηγεί σε αναδιάταξη των χρωμοσωμάτων και σε μόνιμη τροποποίηση των αλληλουχιών του DNA στα βλαστικά κύτταρα.

Με τη σειρά της, η βλάβη των βλαστοκυττάρων μπορεί να οδηγήσει στην εμφάνιση καρκίνου. Η νέα μελέτη βοηθά έτσι να κατανοηθεί γιατί το αλκοόλ αυξάνει τον κίνδυνο επτά ειδών καρκίνου: στόματος, λαιμού, λάρυγγα, οισοφάγου, μαστού, ήπατος και εντέρου.

«Μερικοί καρκίνοι αναπτύσσονται εξαιτίας της βλάβης του DNA στα βλαστοκύτταρα. Μολονότι κάποιες βλάβες συμβαίνουν κατά τύχη, τα ευρήματά μας δείχνουν ότι η κατανάλωση αλκοόλ μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο τέτοιας βλάβης», δήλωσε ο Πατέλ








ΑΠΕ