Του ΣΤΑΘΗ*

Σε «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» η Τουρκία για τους επόμενους τρεις μήνες. Σε «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» και η Γαλλία εδώ και εννέα μήνες. Θα μου πείτε ότι «υπάρχουν διαφορές». Βεβαίως! και στην Ελλάδα νομίζουμε ότι έχουμε Σύνταγμα, αλλά έχουμε Μνημόνιο - η τήρηση

του οποίου (του Μνημονίου) επαφίεται στο φιλότιμο των μνημονιακών κομμάτων. Θα μου πείτε ότι στη Γαλλία σκοτώνονται στους δρόμους με φορτηγά, στην Τουρκία σκοτώνονται μεταξύ τους με τανκς, ενώ εμείς αυτοκτονούμε ήσυχα στα σπίτια μας. Σωστόν! στις

δημοκρατίες υπάρχουν διαβαθμίσεις στο πόσο δικτατορίες έχουν γίνει. Αρχαία υπόθεση οι διαβαθμίσεις. Μια φορά κι έναν καιρό, συνεδρίαζε η Βουλή μιας πόλης ελληνίδος, συμμάχου της Ρώμης - ή υποτελούς, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία η διαβάθμιση, με την παρουσία ενός Ρωμαίου επάρχου - ή εκπροσώπου του Ανθυπάτου, ή απεσταλμένου της Συγκλήτου ή του Καίσαρα, πάλι δεν έχει σημασία η διαβάθμιση. Αγόρευαν λοιπόν με υπερβάλλοντα ζήλο ενώπιον του Ρωμαίου οι βουλευτές, έβαζαν στα ελληνικά τους τα καλά τους, βαριόταν εκείνος και ασυναισθήτως άρχισε να χαϊδεύει το σπαθί του (δεν είχαν εφευρεθεί ακόμα τα κομπολόγια). Τρόμος και πανικός στο Βουλευτήριο - κάτι λάθος είπαμε, σύντροφοι! κάτι λάθος κάναμε, αδέρφια! μπουχός οι Βουλευτές, μπούρμπερη τα ψηφίσματα, «είμαστε όλοι οι λέξεις του Συντάγματος», θα μπορούσε να μουρμουρίσει ο πιο εκπαιδευμένος κιστής, αλλά δεν είχε καιρό για λόγια, μόνον για πηλάλα (η τρεχάλα στα δωρικά).

Καλημέρα σας! Πήρε ο Τσίπρας το μυστρί, πήγε και εγκαινίασε το νοσοκομείο της Σαντορίνης, τον πίστεψε μια ετοιμόγεννη κυρία, πήγε κι αυτή στο νοσοκομείο να λευτερωθεί και τη έστειλαν προς τούτο διακομιδή στην Κρήτη (όπου και η ευτυχής μητέρα γέννησε το μωρό της - να σας ζήσει και να ευτυχήσει!). Τα ίδια,

ή σχεδόν τα ίδια, έπαθαν κι άλλοι προστρέξαντες στο νοσοκομείο, όπου όλοι ηύραν το μυστρί, αλλά άλλος δεν εύρισκε αναισθησιολόγο κι άλλος άλλες ειδικότητες. Πάλι καλά που δεν έπεσαν πάνω στον κ. Πολάκη, να τους θάψει δύο μέτρα κάτω απ’ τη γη κι όχι τρία, καθ’ ότι το έδαφος της Σαντορίνης τυγχάνει ηφαιστειογενές και σκληρό - έχουν και όρια οι άθλοι που κατορθώνουν τα παλληκάρια.

Οχι, δεν είναι απατεώνες. Απατεωνίσκοι είναι. Οχι, δεν πάνε να φτιάξουν ένα καζίνο στην Αθήνα, δύοπάνε να φτιάξουν. 
Ομως,στο σημείο αυτό η στήλη θα πρέπει να σας αποχαιρετήσει (έναρξις τον Σεπτέμβριον) για καλοκαίρι και να σας ευχηθεί γλυκές στιγμές, κάποια γαλήνη και λίγη χαρά που τόσο έχουμε ανάγκη. Και πλάκα! (όχι απαραιτήτως χιούμορ) - πλάκα, να ξεσκάσετε λιγάκι, μεγάλο φάρμακο το γέλιο, μεγάλο φάρμακο και η Ελλάδα, οι θάλασσες και τα βουνά, τα ταβερνάκια, τα σινεμαδάκια και οι παρέες, με ένα βιβλίο, ευγένεια στην οδήγηση, ευρυχωρία και ευπροσηγορία, θέρος να το απολαύσουμε, έστω με τη φτώχεια μας, δεν θα μας τρελάνουν, δεν θα μας πεθάνουν, δυο μάτια και μια αγκαλιά, ένα δένδρο που μουρμουρίζει, η θάλασσα που σου λέει ιστορίες, τα αστέρια χωρίς την αντιφεγγιά των πόλεων,
 για όλους έχει απ’ όλα το καλοκαίρι, και, καλού κακού, μην ξεχάσετε να πάρετε μαζί σας ορισμένα από τα αθάνατα συνθήματα του γένους που κράτησαν τους Γραικούς όρθιους από τότε που στάθηκε όρθιος ο άνθρωπος:
 Πιτσιόρλα, δώσ’ τα όλα!

Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες που ανήκουν στους ξένους ● ΣΥΡΙΖΑ παντού, δεν έμεινε τίποτα για πούλημα ● Με μια Τζάκρη ξεχνιέμαι ● Ελλάς-Γαλλία, γιομιστά ● Οταν πιάνει το αντιπραξικόπημα, τύφλα να ’χει το πραξικόπημα ● Το ΟΧΙ το είπε το ΝΑΙ ● Πρώτη φορά, Τοτό γερά ● Ψωμί, παιδεία, Ινστιτούτο της Φλωρεντίας ● Μια του Κόφτη, δυο του Κόφτη, μην τον είδατε τον Παναγή ● Πρώτη φορά, Τοτό γερά (δις)

● Δενπεριγράφω άλλο, είμαι ήδη απερίγραπτος, 42 ελικόπτερα έχασαν οι Τούρκοι, δεν θα βρει ένα ο Καρανίκας (που είναι και αεροσμηναγός); Καλό καλοκαίρι, με όλη μου την αγάπη, ραντεβού τον Σεπτέμβρη...

*Πηγή enikos

Του ΣΤΑΘΗ*

Κάθε μέρα κι ένα κακό νέο! Ή πολλά κακά νέα. Μόλις χθες μάθαμε ότι το έλλειμμα των Ασφαλιστικών Ταμείων ανέρχεται στο 9% του ΑΕΠ. Τουτέστιν γύρω στα 19 δισ.! Το έλεγε ο κ. Κατρούγκαλος και γέλαγε. Γιατί; ομιλεί γελαστός «καν τι μη γελοίον ει»! Ισως να φταίει το μαντιλάκι, που είναι χάχας (το μαντιλάκι).

Κατά τα άλλα, οι κοινωνικοί εταίροι συμφώνησαν να παραμείνουμε στηνεργασιακή ζούγκλα και να μη μεταβούμε στον εργασιακό μεσαίωνα. Δεν το βλέπω. Το πιθανότερον είναι ότι το μαντιλάκι του κ. Κατρούγκαλου δεν θα μπορέσει να αντέξει στις «διαπραγματεύσεις» με την Τρόικα τον Σεπτέμβρη,

Γιατί το λέω; διότι έτσι, ακριβώς έτσι, έχει γίνει έως τώρα! Προσέτι: μόλις έκοψαν το ΕΚΑΣ οι απροσμάχητοι «αριστεροί» του Σόιμπλε και αντελήφθησαν τον κουρνιαχτό που σηκώθηκε, άρχισαν να λένε ότι θα βρουν ισοδύναμα! Ως τώρα βρήκαν τρία πουλάκια που κάθονται σ’ έναν πλάτανο. Τον Σεπτέμβρη, με τις νέες περικοπές, θα βρουν και μπεκάτσες.

Μόλις χθες επίσης μάθαμε ότι 10.643 νέοι άνεργοι γράφτηκαν στον ΟΑΕΔ μόλις τον φετινό Ιούνιο. Και γέλια ο κ. Κατρούγκαλος. Διότι η οικονομία έχει αναστηθεί απ’ το Πάσχα και χορεύει τον χορό της (άδειας) κοιλιάς.

Μόλις προχθές ο κ. Μουζάλας δήλωνε στη Βουλή ότι αγνοείται η τύχη εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ που έχουν «απορροφήσει» οι ρουφήχτρες ΜΚΟ για το προσφυγικό. Και δεν παραιτείται. Ούτε ουδείς τις άλλος ζητά την παραίτησή του! Εχουμε συνηθίσει τον κυνισμό και την αναλγησία. Του διαφεύγουν κάτι εκατομμυριάκια του κ. Μουζάλα -ο συνταξιούχος πεινάει, η ΜΚΟ το γλεντάει- και δεν κουνιέται φύλλο. Η ευαισθησία Μουζάλα περιορίζεται στο πάτωμα, κάτω απ’ την καρέκλα του.

Αλλά, αν κάθε μέρα μαθαίνουμε ένα ή περισσότερα κακά νέα, υπάρχουν και πλήθος ενδημούντα κακά που απλώς εξελίσσονται. Για παράδειγμα ο κ. Πολάκης, παρέα με τον κ. Ξανθό, που αποδεικνύονταιχειρότεροι απ’ τον Αδώνιδα. Για παράδειγμα επίσης

ο Τσίπρας που παίρνει το μυστρί και πάει να εγκαινιάσει «νοσοκομείο» στη Σαντορίνη, το οποίον έχει έλλειμμα προσωπικού που υπερβαίνει την εκατοντάδα και θα λειτουργεί υπό νομικό καθεστώς που θα του επιτρέπει να μεταβεί εν μία νυκτί από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα. Γεια σου, ρε ΣΥΡΙΖΑ, με τα κόλπα σου!...

Πλην όμως ο Τσίπρας ατάραχος. Λέει σε μας τα συνήθη ψεύδη για το πλεόνασμα και το χρέος, αλλά όταν για αυτά ακριβώς του βάζει χέρι ο κ. Μοσκοβισί, ποιείται την νήσσαν. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι συναντήσεις με τον «γερμανοτσολιά» (κατά ΣΥΡΙΖΑ) Παπανδρέου και το πρεστίζ Τσίπρα ανεβαίνει τόσον όσο χρειάζεται για να είναι ισοϋψές με το πρεστίζ Κουβέλη. Κάθε μέρα μια κασκαρίκα, νέα ή εν εξελίξει. Μαθαίνω ότι ο κ. Κυρίτσης ακόμα προσπαθεί να μεταθέσει τα οικονομικά βάρη στους «μενουμευρώπη», αλλά δυστυχώς τη λέζα εξακολουθούν να την πληρώνουν κι όσοι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Αδικο πράγμα ο σοσιαλισμός. Απόδειξη οι καθαρίστριες! Οσον η Αριστερά αγωνιζόταν να πάρει

την εξουσία, οι καθαρίστριες ήταν εμβληματικά πρόσωπα ελπίδων και προσδοκιών. Μόλις ο Τσίπρας ανακάλυψε ότι «δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς» παρά να κάνει την Αριστερά Δεξιά (ή χλεύη της Δεξιάς), οι έρμες οι καθαρίστριες ξανάγιναν σύμβολα απληρωσιάς και εμπαιγμού,

ώσπου να αναλάβει ο Πολάκης να τις θάψει τρία μέτρα κάτω απ’ τη γης. Είπα Πολάκης, θυμήθηκα«βοθροκάναλα» κι έμαθα ότι η κακή διαπλοκή που ο Τσίπρας έκανε καλή διαπλοκή, τώρα απαιτείκαζίνο εντός Αθηνών, κάπου στα βόρεια προάστια. Είναι να βάζει τα κλάματα ο κ. Σπίρτζης και τα γέλια ο κ. Κατρούγκαλος! Και νέους φόρους το Τρύφων. Για να μαραζώσει κι άλλο η οικονομία, να φύγουν

κι άλλοι νέοι στο εξωτερικό. Κρατήστε την ανάσα σας: ως τώρα έχουν φύγει στο εξωτερικό περίπου 400.000 πρόσωπα (οι περισσότερες και οι περισσότεροι, νέοι με σπουδές και δεξιότητες), καθώς και 50-70.000 επιστήμονες και εξειδικευμένοι επαγγελματίες. Οι εργαζόμενοι αυτοί, νέοι και μεγαλύτεροι, θα προσέφεραν στο ακαθάριστο εθνικό προϊόν γύρω στα 8 δισ. ευρώ σε φόρους (χώρια σε παραγωγή, αν κρίνουμε από τα 50 δισ. ευρώ περίπου που προσφέρουν στις οικονομίες των χωρών που εργάζονται). Σε αυτούς τους δύο συγκλονιστικούς αριθμούς πρέπει να προστεθούν και να συνυπολογισθούν τα 9 δισ. ευρώ που έχει κοστίσει η εκπαίδευση των νεαρών ξενιτεμένων.

Και ενώ συντελείται αυτός ο εξολοθρεμός, το Τρύφων, δηλαδή ο Τσίπρας, λέει μπούρδες για χαλάρωση των κάπιταλ κοντρόλ, μπούρδες διότι 1.680 ευρώ τον μήνα μπορούσε να πάρει κανείς, 1.680 ευρώ θα μπορεί να παίρνει και στο εξής. Απλώς, αν δεν πάρει τα 420 ευρώ της μιας βδομάδας, θα μπορεί να πάρει 840 την επόμενη! Μεγάλη χαλάρωση! ποιος τη σκέφθηκε; ο Καρανίκας;

Βεβαίως, ελάχιστοι μπορούν να πάρουν 840 ευρώ το δεκαπενθήμερο και 1.680 ευρώ τον μήνα, αλλά αυτό τι σημασία μπορεί να έχει για μια κυβέρνηση που της φεύγουν οι νέοι σαν τα χελιδόνια το φθινόπωρο. Χελιδόνια που δεν θα γυρίσουν την επόμενη άνοιξη, αλλά θα μείνουν μακριά απ’ τον μιαρό αυτόν τόπο που οι κρετίνοι ξέρουν μόνον να κόβουν τις συντάξεις απ’ τους γέροντες ώσπου να (τους) πεθάνουν και τους μισθούς απ’ τους εργαζόμενους ώσπου να γίνουν ραγιάδες και σκλάβοι.

Κι ενώ στη χώρα συντελείται εθνική καταστροφή με τους μισούς νέους να φεύγουν και τους άλλους μισούς να παραμένουν, αλλά εκτός παραγωγής (συνεπώς χωρίς ζωή), η κυβέρνηση Πολάκη πανηγυρίζει για τα πλεονάσματα που πέτυχε. Τα μόνα πλεονάσματα (σε χέρια, πόδια και κεφάλια) που έχει πετύχει αυτή η κυβέρνηση προέρχονται από τα ελλείμματα (σε χέρια, πόδια και κεφάλια) που έχει προκαλέσει σε όλους μας.

Για όλα αυτά και το χειρότερο όλων αυτών, τον αφελληνισμό της πατρίδας (διά της μετανάστευσηςκαι της υποτέλειας), ο Τσίπρας ουδέν εκστομίζει, αλλά απεργάζεται μόνον τον νέο εκλογικό νόμο. Επιδιώκοντας: α) τη μονιμοποίηση του μνημονιακού καθεστώτος διά των κυβερνήσεων συνεργασίας των μνημονιακών δυνάμεων και β) τις παραγραφές. Τόσο του κόβει, αναλόγως πράττει. Για τα υπόλοιπα άσε να βγάλουν τα κάστανα απ’ τη φωτιά οι καστανάδες το φθινόπωρο.

Αλλά, ως φαίνεται, έχει δίκιο ο κ. Μοσκοβισί: «Πολύ ανθεκτικοί οι Ελληνες στην κρίση!». Πηδάτε τους κι άλλο...


*πηγή enikos

Του ΣΤΑΘΗ*  

Στη φεουδαλική εποχή η δυτική Ευρώπη ήταν κατατετμημένη σε φέουδα καθώς και σε μια-δυο πολυεθνικές μοναρχίες, που δεν αντιστοιχούσαν, ούτε τα φέουδα ούτε οι μοναρχίες, στα έθνη που είχαν σχηματισθεί ή συνέχιζαν να σχηματίζονται στη Γηραιά Ηπειρο. Ετσι, ένας Ολλανδός, για παράδειγμα, μπορούσε να είναι υπήκοος του Ισπανικού Στέμματος, ένας Γάλλος του Βουργουνδού Δούκα, ένας Ιταλός του Γερμανού Αυτοκράτορα και πάει λέγοντας.

Μόνον μετά το τέλος των θρησκευτικών πολέμων και την Ειρήνη της Βεστφαλίας, καθώς και μετά τη Γαλλική Επανάσταση και τους Ναπολεόντειους Πολέμους, η Ευρώπη άρχισε να παίρνει μια διεθνική μορφή που μοιάζει με τη σημερινή. Η διαδικασία αυτή πέρασε μέσα από την ενοποίηση των εθνών (Ιταλία, Γερμανία κ.ά.) και έφθασε έως την κατάρρευση και των τελευταίων αυτοκρατοριών (Αυστροουγγαρία, Οθωμανοί κ.ά.) που επέφερε ο Μεγάλος Πόλεμος, ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος.  

Σήμερα, στο πλαίσιο της Ενωσης η δυτική Ευρώπη επιστρέφει στη φεουδαλική εποχή, αλλά και στην εποχή των Αυτοκρατοριών, τις οποίες τώρα έχουν αντικαταστήσει οι πολυεθνικές οικονομικές δικτατορίες.  

Το κοινοτικό αίσθημα στο πλαίσιο του έθνους έχει αμβλυνθεί, όπως επίσης και το κοινωνικό συνανήκειν στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας. Ετσι υπάρχουν, φέρ’ ειπείν, Βρετανοί που θα προτιμούσαν να είναι υπήκοοι Βρυξελλών ή Ιταλοί που θέλουν να απαλλαγούν από τη διακυβέρνηση της Ρώμης.  

Αυτή η απαγκίστρωση μέρους των λαών από το εθνικό πλαίσιο και την αστική δημοκρατία θα μπορούσε να είναι σε συνθήκες σοσιαλισμού μια προοδευτική διαδικασία, σε συνθήκες όμως άκρατου καπιταλισμού και άγριου ιμπεριαλισμού η διαδικασία αυτή διευκολύνει την παγκοσμιοποίηση, την επιβολή της ομογενοποιημένης σκέψης και την εδραίωση της Νέας Τάξης.  

Μάλιστα μέσα από το internet η διάδοση της ενιαίας σκέψης έχει πάρει εφιαλτικές διαστάσεις. Ετσι όπως ένα σινιέ μαγαζί μπορεί να είναι όμοιο σε έναν πεζόδρομο της Αρτας με ένα άλλο σε έναν πεζόδρομο της Σαγκάης, έτσι κι ένας νεαρός στο Λονδίνο μπορεί να σκέφτεται πανομοιότυπα με έναν νεαρό στην Κρακοβία, εφόσον καταναλώνουν τα ίδια στερεότυπα της ίδιας προπαγάνδας.  

Το έθνος σήμερα προβάλλει πάλι ως ένας καταλυτικός παράγοντας για την κατεύθυνση που θα πάρουν οι εξελίξεις. Το παράδειγμα της Σκωτίας είναι χαρακτηριστικό. Είναι άλλο πράγμα η απόσχιση της Σκωτίας από το Ηνωμένο Βασίλειο προκειμένου να αποκτήσει την εθνική της ανεξαρτησία και άλλο η απόσχιση προκειμένου να γίνει υπήκοος Βρυξελλών.  

Το έθνος-κράτος σήμερα στην Ευρώπη αμφισβητείται και απ’ τα δεξιά και απ’ τα αριστερά. Η Καταλωνία και η Βισκάγια, για παράδειγμα, επιδιώκουν την εθνική τους ανεξαρτησία, ενώ η Λίγκα του Βορρά τη διάλυση της Ιταλίας. Σε μια Ευρωπαϊκή Ενωση που κινείται πάντα με δύο μέτρα και δύο σταθμά, δηλαδή,  

με μονά-ζυγά υπέρ των Δυνατών, η εκμετάλλευση των εθνικών ιδιομορφιών είναι προτεραιότητα προκειμένου να συγκεντρώνει εξουσίες στο κέντρο (Βρυξέλλες, δηλαδή Βερολίνο) με κάθε τρόπο. Για παράδειγμα, ανέχεται την κατοχή μεγάλου μέρους της Κύπρου από την Τουρκία, αλλά υιοθετεί τις «ανησυχίες» (που εκφράζονται κυρίως μέσω των ΜΚΟ που η ίδια χρησιμοποιεί) για την κατάσταση των μουσουλμάνων στη Θράκη, στη βάση του αυτοπροσδιορισμού των τελευταίων ως Τούρκων.  

Στην Ουγγαρία, την Πολωνία, την πρώην Γιουγκοσλαβία, στην Ουκρανία, στις Βαλτικές «δημοκρατίες», στο Ηνωμένο Βασίλειο, στη Γαλλία, στην Ισπανία και αλλού, η εκμετάλλευση των εθνικών διαφορών από την Ενωση γίνεται για ταξικούς λόγους. Η ρητορική της Ενωσης (πολιτικώς ορθή, πολυπολιτισμική κ.τ.λ.) καλύπτει τα αντίθετα απ’ όσα δηλοί. Απευθύνεται  

σε χρήστες της ενιαίας σκέψης κατά μάζες, ενώ η ίδια χειρίζεται τις εθνικές αντιθέσεις με όρους όπως εκείνοι που μετήρχοντο οι Δυνάμεις πριν από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η πολιτική των κανονιοφόρων που οι ισχυρές Δυνάμεις ασκούν στο πλαίσιο της Ενωσης απέναντι (ή εναντίον) στις πιο αδύναμες χώρες το αποδεικνύουν.  

Συνεπώς μια φεουδαλική Γαλλία, ή Ιταλία, ή Ισπανία, είναι περισσότερο χρήσιμες στα υπερεθνικά κέντρα, ενώ ταυτοχρόνως οι πολίτες αυτών των κρατών γίνονται λιγότερο ικανοί να προστατεύσουν τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα που κατέκτησαν στο εθνικό πλαίσιο αυτών των χωρών.  

Για την Ελλάδα δεν γεννάται λόγος. Εγινε ήδη ένα προτεκτοράτο, στο οποίο ένα μέρος του λαού, οι «μενουμευρώπη» αποδεικνύουν το μέγεθος της απόστασης που η ενιαία σκέψη μπορεί να επιφέρει ανάμεσα στην ταξική θέση και την ταξική συνείδηση.  

Σήμερα η Γερμανία διοικείται από μια σάπια τράπεζα και δύο ακόμα πιο σάπιες, διαθέτει διεφθαρμένες βιομηχανίες και επανεξοπλίζεται με ένα αμυντικό δόγμα εκ νέου επικίνδυνο. Η χώρα αυτή, δηλαδή η άρχουσα τάξη αυτής της χώρας, διοικεί με τη σειρά της την Ενωση με τον ίδιο τρόπο - τις μίζες, τη διαφθορά, την υπεξαίρεση, την καταλήστευση, τις απειλές και τους εκβιασμούς. Ομως, ακόμα και η αποξένωση των λαών από την πολιτική που όλα τα παραπάνω επιφέρουν (εκτός απ’ τη χειραγώγηση που έχει ήδη συμβεί) εν τέλει εκβαίνει προς όφελος των τεράτων. Είτε διά της αδιαφορίας (αποχή) είτε διά της αφασίας («μενουμευρώπη», Λεβέντης, Χρυσή Αυγή κ.τ.λ.), το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: η κατάρρευση της αστικής δημοκρατίας και η αποσάθρωση του έθνους ως πλαισίου λειτουργίας της κοινότητας και της κοινωνίας.  

Συντελούνται γιγάντιες αλλαγές, με φορείς μια «χρυσή ορδή» νάνων, από τον κ. Σόιμπλε έως τον κ. Φάρατζ. Τρέμουν οι Λάρητες στα σπίτια, ουρλιάζουν οι χήνες στο Καπιτώλιο, αλλά εμείς Κούλη, Σταυρούλη, Λεβέντη, Φώφη και Αλέξη - τον  

γίγαντα που έκανε το «ΟΧΙ», «ναι» και εξαφάνισε από τον κινέζικο πολιτισμό τη γραβάτα...