Του ΣΤΑΘΗ*  

Στη φεουδαλική εποχή η δυτική Ευρώπη ήταν κατατετμημένη σε φέουδα καθώς και σε μια-δυο πολυεθνικές μοναρχίες, που δεν αντιστοιχούσαν, ούτε τα φέουδα ούτε οι μοναρχίες, στα έθνη που είχαν σχηματισθεί ή συνέχιζαν να σχηματίζονται στη Γηραιά Ηπειρο. Ετσι, ένας Ολλανδός, για παράδειγμα, μπορούσε να είναι υπήκοος του Ισπανικού Στέμματος, ένας Γάλλος του Βουργουνδού Δούκα, ένας Ιταλός του Γερμανού Αυτοκράτορα και πάει λέγοντας.

Μόνον μετά το τέλος των θρησκευτικών πολέμων και την Ειρήνη της Βεστφαλίας, καθώς και μετά τη Γαλλική Επανάσταση και τους Ναπολεόντειους Πολέμους, η Ευρώπη άρχισε να παίρνει μια διεθνική μορφή που μοιάζει με τη σημερινή. Η διαδικασία αυτή πέρασε μέσα από την ενοποίηση των εθνών (Ιταλία, Γερμανία κ.ά.) και έφθασε έως την κατάρρευση και των τελευταίων αυτοκρατοριών (Αυστροουγγαρία, Οθωμανοί κ.ά.) που επέφερε ο Μεγάλος Πόλεμος, ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος.  

Σήμερα, στο πλαίσιο της Ενωσης η δυτική Ευρώπη επιστρέφει στη φεουδαλική εποχή, αλλά και στην εποχή των Αυτοκρατοριών, τις οποίες τώρα έχουν αντικαταστήσει οι πολυεθνικές οικονομικές δικτατορίες.  

Το κοινοτικό αίσθημα στο πλαίσιο του έθνους έχει αμβλυνθεί, όπως επίσης και το κοινωνικό συνανήκειν στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας. Ετσι υπάρχουν, φέρ’ ειπείν, Βρετανοί που θα προτιμούσαν να είναι υπήκοοι Βρυξελλών ή Ιταλοί που θέλουν να απαλλαγούν από τη διακυβέρνηση της Ρώμης.  

Αυτή η απαγκίστρωση μέρους των λαών από το εθνικό πλαίσιο και την αστική δημοκρατία θα μπορούσε να είναι σε συνθήκες σοσιαλισμού μια προοδευτική διαδικασία, σε συνθήκες όμως άκρατου καπιταλισμού και άγριου ιμπεριαλισμού η διαδικασία αυτή διευκολύνει την παγκοσμιοποίηση, την επιβολή της ομογενοποιημένης σκέψης και την εδραίωση της Νέας Τάξης.  

Μάλιστα μέσα από το internet η διάδοση της ενιαίας σκέψης έχει πάρει εφιαλτικές διαστάσεις. Ετσι όπως ένα σινιέ μαγαζί μπορεί να είναι όμοιο σε έναν πεζόδρομο της Αρτας με ένα άλλο σε έναν πεζόδρομο της Σαγκάης, έτσι κι ένας νεαρός στο Λονδίνο μπορεί να σκέφτεται πανομοιότυπα με έναν νεαρό στην Κρακοβία, εφόσον καταναλώνουν τα ίδια στερεότυπα της ίδιας προπαγάνδας.  

Το έθνος σήμερα προβάλλει πάλι ως ένας καταλυτικός παράγοντας για την κατεύθυνση που θα πάρουν οι εξελίξεις. Το παράδειγμα της Σκωτίας είναι χαρακτηριστικό. Είναι άλλο πράγμα η απόσχιση της Σκωτίας από το Ηνωμένο Βασίλειο προκειμένου να αποκτήσει την εθνική της ανεξαρτησία και άλλο η απόσχιση προκειμένου να γίνει υπήκοος Βρυξελλών.  

Το έθνος-κράτος σήμερα στην Ευρώπη αμφισβητείται και απ’ τα δεξιά και απ’ τα αριστερά. Η Καταλωνία και η Βισκάγια, για παράδειγμα, επιδιώκουν την εθνική τους ανεξαρτησία, ενώ η Λίγκα του Βορρά τη διάλυση της Ιταλίας. Σε μια Ευρωπαϊκή Ενωση που κινείται πάντα με δύο μέτρα και δύο σταθμά, δηλαδή,  

με μονά-ζυγά υπέρ των Δυνατών, η εκμετάλλευση των εθνικών ιδιομορφιών είναι προτεραιότητα προκειμένου να συγκεντρώνει εξουσίες στο κέντρο (Βρυξέλλες, δηλαδή Βερολίνο) με κάθε τρόπο. Για παράδειγμα, ανέχεται την κατοχή μεγάλου μέρους της Κύπρου από την Τουρκία, αλλά υιοθετεί τις «ανησυχίες» (που εκφράζονται κυρίως μέσω των ΜΚΟ που η ίδια χρησιμοποιεί) για την κατάσταση των μουσουλμάνων στη Θράκη, στη βάση του αυτοπροσδιορισμού των τελευταίων ως Τούρκων.  

Στην Ουγγαρία, την Πολωνία, την πρώην Γιουγκοσλαβία, στην Ουκρανία, στις Βαλτικές «δημοκρατίες», στο Ηνωμένο Βασίλειο, στη Γαλλία, στην Ισπανία και αλλού, η εκμετάλλευση των εθνικών διαφορών από την Ενωση γίνεται για ταξικούς λόγους. Η ρητορική της Ενωσης (πολιτικώς ορθή, πολυπολιτισμική κ.τ.λ.) καλύπτει τα αντίθετα απ’ όσα δηλοί. Απευθύνεται  

σε χρήστες της ενιαίας σκέψης κατά μάζες, ενώ η ίδια χειρίζεται τις εθνικές αντιθέσεις με όρους όπως εκείνοι που μετήρχοντο οι Δυνάμεις πριν από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η πολιτική των κανονιοφόρων που οι ισχυρές Δυνάμεις ασκούν στο πλαίσιο της Ενωσης απέναντι (ή εναντίον) στις πιο αδύναμες χώρες το αποδεικνύουν.  

Συνεπώς μια φεουδαλική Γαλλία, ή Ιταλία, ή Ισπανία, είναι περισσότερο χρήσιμες στα υπερεθνικά κέντρα, ενώ ταυτοχρόνως οι πολίτες αυτών των κρατών γίνονται λιγότερο ικανοί να προστατεύσουν τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα που κατέκτησαν στο εθνικό πλαίσιο αυτών των χωρών.  

Για την Ελλάδα δεν γεννάται λόγος. Εγινε ήδη ένα προτεκτοράτο, στο οποίο ένα μέρος του λαού, οι «μενουμευρώπη» αποδεικνύουν το μέγεθος της απόστασης που η ενιαία σκέψη μπορεί να επιφέρει ανάμεσα στην ταξική θέση και την ταξική συνείδηση.  

Σήμερα η Γερμανία διοικείται από μια σάπια τράπεζα και δύο ακόμα πιο σάπιες, διαθέτει διεφθαρμένες βιομηχανίες και επανεξοπλίζεται με ένα αμυντικό δόγμα εκ νέου επικίνδυνο. Η χώρα αυτή, δηλαδή η άρχουσα τάξη αυτής της χώρας, διοικεί με τη σειρά της την Ενωση με τον ίδιο τρόπο - τις μίζες, τη διαφθορά, την υπεξαίρεση, την καταλήστευση, τις απειλές και τους εκβιασμούς. Ομως, ακόμα και η αποξένωση των λαών από την πολιτική που όλα τα παραπάνω επιφέρουν (εκτός απ’ τη χειραγώγηση που έχει ήδη συμβεί) εν τέλει εκβαίνει προς όφελος των τεράτων. Είτε διά της αδιαφορίας (αποχή) είτε διά της αφασίας («μενουμευρώπη», Λεβέντης, Χρυσή Αυγή κ.τ.λ.), το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: η κατάρρευση της αστικής δημοκρατίας και η αποσάθρωση του έθνους ως πλαισίου λειτουργίας της κοινότητας και της κοινωνίας.  

Συντελούνται γιγάντιες αλλαγές, με φορείς μια «χρυσή ορδή» νάνων, από τον κ. Σόιμπλε έως τον κ. Φάρατζ. Τρέμουν οι Λάρητες στα σπίτια, ουρλιάζουν οι χήνες στο Καπιτώλιο, αλλά εμείς Κούλη, Σταυρούλη, Λεβέντη, Φώφη και Αλέξη - τον  

γίγαντα που έκανε το «ΟΧΙ», «ναι» και εξαφάνισε από τον κινέζικο πολιτισμό τη γραβάτα...