Με χειροπέδες κλείδωσαν τα ΜΑΤ τα χαράματα της Πέμπτης την κεντρική είσοδο της ΕΡΤ. Η φωτογραφία τους έχει κάνει ήδη το γύρο του κόσμου. Για να πείσει και τους πιο αδαείς στον πλανήτη, ότι η κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας-Πασοκ δεν είναι από αυτόν τον κόσμο: Η σκέψη στην καταστολή, τα μυαλά στα κάγκελα.

Με την κατάληψη της ΕΡΤ από τα ΜΑΤ επιβεβαιώνονται τρία πράγματα.

Πρώτον, ότι η βασική κακοδαιμονία της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια είναι το μνημόνιο. Χάρη σε αυτό έγιναν πράγματα, που στο παρελθόν ήταν δυνατά μόνο σε δικτατορίες: κατάργηση βασικών εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, δραστική μείωση εισοδημάτων, εκχώρηση μέρους της κρατικής κυριαρχίας στην τρόικα των δανειστών. Ένας τέτοιος δυισμός: Από τη μια, η διατήρηση της δημοκρατίας και των δημοκρατικών ελευθεριών, από την άλλη, η επιβολή ενός χρηματιστηριακού «προτεκτοράτου» στη χώρα, δεν έχει προηγούμενο στα παγκόσμια χρονικά.

Δεύτερον, ότι η μεγαλύτερη πηγή εσωτερικής ανωμαλίας είναι εκείνη που εφαρμόζει το μνημόνιο, ήτοι η κυβέρνηση των Αντώνη Σαμαρά και Ευάγγελου Βενιζέλου. Αυτή είναι που έχει τα γένια και τα κτένια: Και την πλειοψηφία στη Βουλή, για να περνά με ρυθμό εξπρές τους μνημονιακούς νόμους, και τα ΜΑΤ του Νίκου Δένδια, για να επιδίδεται τελευταία, παράλληλα με το σαφάρι κατά των ξένων, και στο κυνήγι των ντόπιων πολιτών (βλέπε ΕΡΤ). Αυτό, ειρήσθω εν παρόδω, αναιρεί και την άποψη όσων αναλυτών υποστηρίζουν, ότι η Χρυσή Αυγή αποτελεί μια χρυσή παρακρατική εφεδρεία για την περίπτωση που το κράτος του κ.Δένδια δεν θα μπορούσε πλέον να εξασφαλίσει την εφαρμογή του μνημονίου. Το αντίθετο συμβαίνει: Η Χρυσή Αυγή συνιστά προφανώς εμπόδιο στην εφαρμογή του  – εξ ου και οι πρόσφατες διώξεις εναντίον της. Οι ασύγκριτα μεγαλύτερες σε αριθμό και άριστα εξοπλισμένες δυνάμεις ασφαλείας μπορούν εμφανώς να επιτελέσουν πολύ καλύτερα το έργο καταστολής από ότι τα «μπουλούκια» των Χρυσαυγιτών. Ο κ.Δένδιας κινήθηκε εναντίον τους όχι επειδή αντιβαίνουν στις κατηγορικές προσταγές περί μονοπωλίου της κρατικής βίας, αλλά επειδή τα θεωρεί εμπόδιο στο έργο του.

Τρίτον, ότι η κυβέρνηση, πάλι στον αστερισμό του μνημονίου, δεν πρόκειται να επιτρέψει ποτέ την παρουσία μιας ανεξάρτητης ραδιοτηλεόρασης. Η ΔΤ, που λειτουργεί ήδη, και η ΝΕΡΙΤ, που πρόκειται να την αντικαταστήσει, αποτελούν υποχείρια της: Κρατικότερη ραδιοτηλεόραση (και από την άποψη των συνθηκών γέννησής της, και από την άποψη επιλογής και χειραγώγησης του νέου προσωπικού της) δεν γίνεται.

Το ίδιο συνέβαινε και επί ΕΡΤ, για 50 περίπου χρόνια. Έως ότου ήρθε το κλείσιμο της, στις 11 Ιουνίου 2013 και η απροσδόκητη «ανάστασή» της, την ίδια ημέρα, ως  ανεξάρτητη ραδιοτηλεόραση υπό τη διοίκηση του ίδιου του προσωπικού.

Ήταν το πρώτο εγχείρημα πλήρους αυτονόμησης των εργαζόμενων του κλάδου στα παγκόσμια τηλεοπτικά χρονικά, που συνδύαζε μαζί με την αυτοδιαχείριση και την απεξάρτηση από την κρατική κηδεμονία, την υπεράσπιση των λεγόμενων δημόσιων αξιών: δημοκρατία, πλουραλισμό, πολιτισμό, ανάδειξη των προβλημάτων των ντόπιων και των ξένων.

O σημερινός τρίτος «θάνατος» της ΕΡΤ έχει τη δική του σημειολογική αξία, επειδή συμπληρώνει την τεχνική βία του μαύρου στις οθόνες (την πρώτη φορά στις 11 Ιουνίου, τη δεύτερη προ τριών εβδομάδων, όταν η κυβέρνηση εξανάγκασε τους ιδιοκτήτες του δορυφόρου Astra να μην εκπέμπουν πλέον το σήμα της ΕΡΤ) με τη φυσική βία των ΜΑΤ. Παράλληλα δείχνει, ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να καταστρέψει κάθε τι το καλό που συντελείται εκτός του πεδίου ελέγχου της – και ας έχει αυτό τη βούλα της παγκόσμιας πρωτοτυπίας.

Όμως στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, η δημόσια σφαίρα επικοινωνίας δεν μπορεί να χειραγωγηθεί εντελώς ακόμα και υπό συνθήκες μνημονίου. Αυτό που πέτυχαν οι κύριοι του μνημονίου, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και οι συνεργάτες τους στην Ελλάδα με κοινοβουλευτικά μέσα, ήτοι τη συντριβή των εργασιακών δικαιωμάτων χωρίς αναστολή των δημοκρατικών ελευθεριών, δεν μπορούν να το επαναλάβουν και στο δημόσιο διάλογο κατά το δοκούν. Κι αυτό αφορά όλα τα ανεξάρτητα μέσα επικοινωνίας, είτε ιδιωτικά, είτε «κοινωνικά», συμπεριλαμβανομένης και της ΕΡΤ μετά την επανίδρυσή της στις 11 Ιουνίου. Τυχόν περιορισμός, ή κλείσιμό τους, θα ισοδυναμούμε με την αναστολή, ή την κατάλυση των δημοκρατικών ελευθερίων – κάτι που δεν εμπεριέχεται στην τρέχουσα μνημονιακή λογική.  

Μνημόνιο σημαίνει προφανώς: επιβολή μιας νέας τάξης πραγμάτων σε εργασία και κοινωνία χωρίς κατάργηση των δημοκρατικών ελευθεριών. Με αυτή την αφετηρία, η κυβέρνηση θα μπορούσε έτσι να δικαιολογήσει νομότυπα (όχι στην ουσία!) μόνο τον πρώτο θάνατο της ΕΡΤ – όταν ο σταθμός ήταν ακόμα, νομικά, υπό κρατική κατοχή. Ο δεύτερος, και κυρίως ο τρίτος, δεν δικαιολογείται με τίποτα.  Ο σταθμός που έκλεισε τελεσίδικα σήμερα είναι εντελώς άλλος, από εκείνον που κάποτε κατείχε. Ο θάνατός του πλήττει έτσι και τις δημοκρατικές ελευθερίες – αντιβαίνει δηλαδή, κατά παράδοξο τρόπο, και στη μνημονιακή πολιτική. Γι αυτό και θα την κυνηγάει συνεχώς. Έως ότου αποφασίσει κάποτε να βγάλει τις χειροπέδες από τα κάγκελα. Τα μυαλά της, μάλλον, δεν πρόκειται να τα κατεβάσει ποτέ από εκεί.

ΠΗΓΗ: tovima.gr