Χρωμάτισαν τα όνειρα στη Ραδιοφωνία της ΕΡΤ3
Ζωγράφισαν τη λύπη τους, χρωμάτισαν τα όνειρα, απαλλοτρίωσαν το μαύρο. Την Κυριακή το μεσημέρι, μικροί και μεγάλοι ακροατές και ακροάτριες της Ραδιοφωνίας της ΕΡΤ3, κουβάλησαν πανιά, χαρτί, μπογιές, τα άπλωσαν στην είσοδο της Αγγελάκη 14 κι έριξαν χρώμα, έφτιαξαν σχέδια και καρδούλες, αναρωτήθηκαν “πού πάει η μουσική όταν δεν την ακούμε πιά, εεε;”.
Πρωτοβουλία ακροατών, της Στέφης και άλλων όρθιων ανθρώπων, μέρα μεσημέρι, στις κόρες των ματιών μικρών παιδιών να κυματίζουν χρώματα, κι όχι σημαίες, να μην ακούγονται εμβατήρια και ταρατατζούμ, μα ήχος ραδιοφώνου ελεύθερος από το ηχείο, από το μέλλον που είναι εδώ, λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά από στοιχισμένους μαθητές- στρατιώτες, θύματα του απαίσιου κόσμου των μεγάλων στρατηγών.
Ζεστές κουβέντες από τους συμπαραστάτες για την σχεδόν πεντάμηνη αντοχή των εργαζόμενων, η αυτοδιαχείριση στην πράξη χωρίς αντάλλαγμα κι αντίτιμο…
Μοναχά η δικαίωση, η “πληρωμή” μας. “Είσαι ο ακροβάτης”; Φωνές ερτζιανές μπαίνουν σε σώματα, παίρνουν σάρκα και οστά. Οι ακροατές αναγνωρίζουν τις ανάσες μας. Γνωριζόμαστε πλέον από κοντά. Αγκαλιές. Αδιαμεσολάβητες.
Μοναχά η δικαίωση, η “πληρωμή” μας. “Είσαι ο ακροβάτης”; Φωνές ερτζιανές μπαίνουν σε σώματα, παίρνουν σάρκα και οστά. Οι ακροατές αναγνωρίζουν τις ανάσες μας. Γνωριζόμαστε πλέον από κοντά. Αγκαλιές. Αδιαμεσολάβητες.
Ανεβάζουμε μαζί τις ζωγραφιές στην πρόσοψη του κτιρίου.
Οι σκάλες, η ταινία, σχοινιά, ψαλίδι, να κόψουμε το μαύρο και να το κάνουμε ξανά δικό μας, κι απ’ τα παιδιά, πιτσιλιές ουράνιου τόξου με χίλια βέλη στη φαρέτρα, περιμένοντας πια με αυτοπεποίθηση τους βαρβάρους.
Οι σκάλες, η ταινία, σχοινιά, ψαλίδι, να κόψουμε το μαύρο και να το κάνουμε ξανά δικό μας, κι απ’ τα παιδιά, πιτσιλιές ουράνιου τόξου με χίλια βέλη στη φαρέτρα, περιμένοντας πια με αυτοπεποίθηση τους βαρβάρους.
Γιάννης Γκίρμπας