Αγαπητοί  εργαζόμενοι της ΕΡΤ,

Χθες βράδυ ήμουν στην συναυλία αφιερωμένη στον Μ. Χατζηδάκη στην αίθουσα της ΕΡΤ. Η ατμόσφαιρα εκεί μέσα δεν περιγράφεται με λέξεις, όπως δεν περιγράφονται με λέξεις και οι σκέψεις και τα συναισθήματα που έχω νιώσει, από τότε που έπεσε το «μαύρο».
Ένιωσα την ανάγκη να σας γράψω για να ζητήσω συγνώμη που τόσα χρόνια, ενώ παρακολουθούσα συστηματικά τις ταινίες, τα ντοκιμαντέρ και τις ψυχαγωγικές σας εκπομπές, δεν είχα καταλάβει πόσο σημαντικό είναι αυτό που συνέβαινε εκεί μέσα. Αυτό που νιώθω είναι λίγο  όπως όταν κάποιος χάνει έναν αγαπημένο του και μόνο όταν τον χάνει καταλαβαίνει την απώλεια, την αγάπη που ένιωθε γι’ αυτόν τον αγαπημένο.

Θέλω να σας ευχαριστήσω προσωπικά για την δύναμη και την θέληση να είστε αληθινοί και το καθήκον που έχετε επιδείξει στις ανθρώπινες αξίες και τον πολιτισμό αλλά και την ελευθερία το λόγου. Είστε πολύ σημαντικοί, γιατί μου το θυμίζετε αυτό καθημερινά. Είμαι σίγουρη ότι περνάτε στιγμές δύναμης αλλά και αδυναμίας, πίστης αλλά και φόβου. Το σημαντικό είναι ότι συνεχίζετε.

Και παρατηρώντας πρώτα εμένα αλλά και τους γύρω μου έχω διαπιστώσει ότι αυτά τα περίεργα και κρίσιμα χρόνια που περνάμε όλοι μας, ως Έλληνες αλλά και ως άνθρωποι, έχουν ως προϋπόθεση μια βαθειά αλλαγή μέσα μας: το ξερίζωμα του ατομικισμού! ‘Έχοντας πίστη στην νομοτέλεια που διέπει τα συμβάντα της ζωής και λαμβάνοντας, εγώ προσωπικά, ως δεδομένο πως οτιδήποτε «κακό» μας συμβαίνει έχει στόχο την ανώτερη εξέλιξή μας, κατά κάποιον τρόπο ευγνωμονώ για το σοκ που μας ανάγκασε να αλλάξουμε.

Και εξηγώ: εάν δεν είχαμε συνταραχτεί, κι εγώ, κι εσείς και όλοι μας, δεν θα είχαμε αναγκαστεί να έρθουμε πιο κοντά. Νιώθω ευγνωμοσύνη που μπορώ να επισκέπτομαι το κτήριο της ΕΡΤ για μια συναυλία, ή για να πιω καφέ στο κυλικείο  μαζί με τους εργαζόμενους, ή να απολαύσω τα μουσικά σύνολα στο προαύλιο. Νιώθω ευγνωμοσύνη γιατί μόνο τώρα, και δυστυχώς κάτω από αυτές τις συνθήκες, μπόρεσα να δω την αγάπη σας για την ΕΡΤ, βλέποντας τα συναισθήματά σας στο πρόσωπό σας όταν σας συναντώ, ή όταν παρουσιάζετε τις εκπομπές, ή όταν παίζετε μουσική.

Εύχομαι να μην εκλάβετε ετούτα τα λόγια ως αλαζονεία αλλά ως επιθυμία συμπαράστασης, ως επιθυμία να σας σφίξω το χέρι, να σας κοιτάξω στα μάτια και να σας πω πόσο όμορφο πράγμα είναι να βρίσκει κανείς την δύναμη που είχε μέσα του και να την κάνει πράξη, αλληλεγγύη, συμπόνια και ανθρωπιά.

Χθες βράδυ είχα στον νου μου την εξής σκέψη σαν σφήνα: «ζω ιστορικές στιγμές…ποιος ξέρει τι θα απογίνει αυτό το κτήριο, με τις τόσες μνήμες αποτυπωμένες στους τοίχους του…πόσο τυχερή είμαι που είμαι εδώ απόψε». Και έτσι θέλω να κλείσω αυτό το γράμμα. Θέλω να σας θυμίσω πως  ό,τι κι αν γίνει τελικά εσείς γράψατε μια σελίδα στην ιστορία της Ελλάδας που δεν προσπερνιέται, από κανέναν. Συμβάλατε στο να φωτιστεί το σκοτάδι του «μαύρου» που υπήρχε μέχρι τώρα στις συνειδήσεις και στις καρδιές μας. Δυναμώσατε την φωνή μας που φοβότανε να βγει μέχρι τώρα.  

Σας ευχαριστώ

Σας ευχαριστούμε

Αναστασία Ν.