Εισήγηση Ν. Μπράτσου, μέλος γενικού συμβουλίου ΠΟΕΣΥ - δημοσιογράφου ΕΡΤ

"Σας φέρνω στην Καλαμάτα, τον χαιρετισμό των εργαζόμενων της ελεύθερης ΕΡΤ που τέσσερις μήνες τώρα αγωνίζονται ξεπερνώνας κάθε προσδοκία, επειδή ακριβώς εισπράττουν ένα πλατύ κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης, μέρος του οποίου αποτελείτε και εσείς εδώ στην Καλαμάτα.

Ξεκινώντας από τα μέσα της δεκαετίας του 80, τα πρώτα δείγματα γραφής, στο θέμα των επιθέσεων ακροδεξιών είτε της Χ.Α. είτε άλλων αντίστοιχων μικρομάδων της εποχής, αντιμετωπίστηκαν από τα περισσότερα διευθυντικά στελέχη των ΜΜΕ σαν περιθωριακά και ασήμαντα περιστατικά, από τα οποία δεν προέκυπτε απειλή για την κοινωνία και συνεπώς δεν έπαιρναν κανένα σημαντικό μερίδιο δημοσιότητας. Για να το πούμε στη γλώσσα των ΜΜΕ, έβρισκαν διέξοδο στην καλύτερη περίπτωση σε μονόστηλα. 

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν πιο εξευγενισμένη η θεωρία των δύο άκρων, όταν πχ πέντε φουσκωτοί, χτυπούσαν ένα νεαρό του οποίου η αμφίεση ήταν μη αποδεκτή από τους επιτιθέμενους, αλλά και ταυτόχρονα μη συμβατή με το μέσο όρο αποδοχής της κοινωνίας.

Δεν ήταν και λίγες οι φορές, που οι πιέσεις συντακτών για ανάδειξη αυτών των θεμάτων, αντιμετωπίζοντας περισσότερο σαν απόπειρες «περάσματος» των ιδιαίτερων πολιτικοϊδεολογικών τους αντιλήψεων για τον τρόπο που αντιλαμβάνονταν την επικαιρότητα.

Ακόμα και όταν η σοβαρότητα των γεγονότων, όπως η απόπειρα δολοφονίας του Κουσουρή, επέβαλε μια αυξημένη προβολή και δημοσιότητα, αυτό δεν οδηγούσε σε μια διαρκή επαγρύπνηση και σε συνεχή προσπάθεια ανάδειξης των κινδύνων που προέκυπταν από τα τέστ ανοχής που έκαναν οι ομάδες των τραμπούκων στην κοινή γνώμη.

Προφανώς δεν δικαιολογείται άγνοια, καθώς συνειδητά αξιοποιήθηκε κάθε ακροδεξιό κατακάθι σαν πανελίστας υπό διάφορες ιδιότητες, ενώ απειροελάχιστες ήταν οι προσκλήσεις σε θύματα επιθέσεων, για πάνω από μια 15ετία. Και μόνο η προβολή της λεγόμενης «γαλάζιας στρατιάς» από μερίδα των ΜΜΕ, που χρονικά ήταν στα χρόνια μετά τη δολοφονική απόπειρα σε βάρος του Κουσουρή, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Είναι επίσης χαρακτηριστικό, ότι στα μέσα της δεκαετίας του 80, το BBC είχε κάνει μια έρευνα (για την Αγγλία) από την οποία προέκυπτε ότι κάθε φορά που έβρισκαν βήμα δημοσιότητας εκπρόσωποι ρατσιστικών-φασιστικών ομάδων, σχεδόν αυτόματα καταγράφονταν και αύξηση του αριθμού των ρατσιστικών επιθέσεων το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα.

Αυτό όχι γιατί ο ρατσιστικός λόγος έπειθε και έβαζε στη δράση νέα ακροατήρια, αλλά κυρίως γιατί κάθε μιντιακή εμφάνιση, δημιουργούσε αίσθημα αποδοχής και δύναμης στους σκληρούς πυρήνες αυτών των ομάδων, που μεταφράζονταν σε κλιμάκωση της βίας.

Αντίστοιχες προειδοποιήσεις, είχαμε κάνει σε απολογιστική γενική συνέλευση της ΕΣΗΕΑ το 2012, ζητώντας να ψηφιστεί ότι καλύπτουμε κάθε συνάδελφο στην περίπτωση που αρνηθεί να καλύψει τη Χρυσή Αυγή, αν για την άρνηση αυτή, δεχτεί εργοδοτική επίθεση (απόλυση, επίπληξη, πίεση, κλπ).

Δυστυχώς, εντελώς πραξικοπηματικά τόσο η εφορευτική επιτροπή, όσο και το τότε αριστερό προεδρείο της ΕΣΗΕΑ, αρνήθηκε να θέσει την πρόταση σε ψηφοφορία με κάλπη, όπως ορίζει και το καταστατικό. Εκτίμησή μου είναι ότι μάλλον κυριάρχησε ο φόβος της απόρριψης από το εκλογικό σώμα. 

Σήμερα που δεν καλύπτεται, η δράση της Χ.Α., αλλά ΑΠΟκαλύπτεται στα μάτια και του πιο δύσπιστου, φάνηκε ότι η απλή κάλυψη των δραστηριοτήτων της, στην ουσία ενίσχυε την προσπάθειά της για παραπλάνηση με δήθεν συσσίτια και διανομές ρούχων και με διαψεύσεις των επιθέσεών της.

Πιο θετική στάση είχε η ΠΟΕΣΥ (ομοσπονδία των δημοσιογράφων) που πριν ένα χρόνο δέχτηκε ομόφωνα την πρόταση για άμεση έναρξη απεργιακών κινητοποιήσεων σε συντονισμό με όλα τα σωματεία των ΜΜΕ, αν επαληθευτεί η φημολογία για απόκτηση τηλεοπτικής στέγης της ΧΑ σε κανάλι ελεύθερης λήψης. 

Σε ένα χώρο που είναι γνωστός για την κυνική πολλές φορές, «αξιοποίηση» ευκαιριών, τα ποσοστά της ΧΑ, αντιμετωπίστηκαν από τα επιτελικά στελέχη των ΜΜΕ, που πάντα είχαν επαφές με τα κεντρικά στελέχη των κομμάτων εξουσίας και σημαντικών επιχειρηματικών ομίλων, σαν εν δυνάμει νέοι πελάτες-τηλεθεατές-αγοραστές φύλλων, αριθμοί προς αξιοποίηση στη διαφημιστική αγορά των Media.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι υπήρξαν δύο γεγονότα στο χώρο των ΜΜΕ που ακόμα και όσους αντιμετώπιζαν τη ΧΑ σαν αναγκαίο κακό, δηλαδή λόγω του εκλογικού της ποσοστού, θεωρούσαν ότι έπρεπε να καλύπτεται ανεξάρτητα από το χαρακτήρα της, για λόγους σεβασμού του πλουραλισμού και της κοινοβουλευτικής τάξης, τους έκαναν να έχουν ιδιαίτερα αρνητική προδιάθεση.

Το πρώτο περιστατικό ήταν το γνωστό «εγέρθητω».

Το δεύτερο την άνοιξη του 2012 σε απεργία των ΜΜΕ, όταν το απεργιακό μπλοκ ήταν έξω από το υπ. Εργασίας, πέρασε μηχανοκίνητη φάλαγγα της ΧΑ η οποία βλέποντας τους απεργούς των ΜΜΕ, τους απεύθυνε, ύβρεις, απειλές, άσεμνες χειρονομίες και άλλα που οι εργοδότες-καναλάρχες δύσκολα θα τολμούσαν να κάνουν οι ίδιοι. Αυτοί δηλαδή που μίλαγαν για το σύστημα των ΜΜΕ και για τα πορνοκάναλα, δεν επετέθησαν σε αυτά, αλλά στους απλήρωτους, απολυμένους, ημιαπασχολούμενους, αλλά και περήφανους εργαζόμενους που απεργούσαν ενάντια στους βαρόνους των ΜΜΕ. Τα τελευταία περιστατικά απειλών και επιθέσεων σε εργαζόμενους των ΜΜΕ, ήρθαν να προστεθούν σε αυτό το κλίμα.

Επίσης συχνά σε απεργίες των ΜΜΕ, διαπιστώναμε ότι μπράβοι-σωματοφύλακες της εργοδοσίας, είχαν τατουάζ, παραστάσεις στις οθόνες των κινητών τους που παρέπεμπαν σε αυτό το χώρο. Γνωστό το παράδειγμα σε απεργία του Φλας, που σε μπράβο της εργοδοσίας, χτύπησε το κινητό του με ήχο πολυβόλου και στην οθόνη αναβόσβηνε ο αγκυλωτός σταυρός, αφήνοντας άναυδους τους εργαζόμενους που ήταν δίπλα του.

Προφανώς μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι (και με παρουσία στα ΜΜΕ) είχαν ιδιαίτερες σχέσεις, με τη συμμορία που στη Βουλή έκανε πλάτες σε διάφορες ψηφοφορίες (Αγροτική τράπεζα, ακτοπλοΐα-φορολόγηση εφοπλιστών, λίστα Λαγκάρντ, κλπ) στο μνημονιακό μπλοκ.

Δεύτερο σημείο άξιο σχολιασμού, είναι η πλήρης υποβάθμιση των μορφών ερευνητικής δημοσιογραφίας, αρχικά λόγω κόστους χρόνου και εξόδων και ακολούθως λόγω περιεχομένου. Στα πλαίσια αυτά η αξιοποίηση – ανάδειξη της ιστορικής μνήμης και των πολιτικών συμπερασμάτων που προκύπτουν από αυτή, έχει να καταγράψει ελάχιστες αναφορές σε ιστορικά περιστατικά, όπως τα πολυάριθμα μπλόκα θανάτου της κατοχής, τόσο από ΜΜΕ πανελλαδικής εμβέλειας, όσο και από τοπικά (αν και στα τοπικά η κατάσταση είναι καλύτερη).

Προφανώς η ανάδειξη τέτοιων θεμάτων δεν μπορεί να έχει τον αποστειρωμένο χαρακτήρα «μνημοσύνων», αλλά πολιτικο-ιστορικής εμβάθυνσης.

Για παράδειγμα, αρκετά μπλόκα-εκτελέσεις ήταν αντίποινα σε απεργίες του εργατικού ΕΑΜ και μιλώντας γι αυτό, μοιραία μιλάς και για τους απόντες από το πλούσιο αντιφασιστικό κίνημα της κατοχής, αλλά και για όσους συνεργάστηκαν με τον κατακτητή. Και όταν αυτοί είναι με τις κυβερνήσεις που ακολούθησαν, τότε η ιστορική μνήμη δεν είναι μια εύκολη υπόθεση.

Δεν είναι όμως μόνο ευθύνη των ΜΜΕ μια τέτοια ανάδειξη, αλλά και των τοπικών κινήσεων, φορέων, συλλογικοτήτων, που οφείλουν να πάρουν στα χέρια τους τέτοιες παρεμβάσεις.

Ένα θετικό παράδειγμα είναι ότι πριν μερικά χρόνια στις εκδηλώσεις για το Μπλόκο της Καλογρέζας (αντίποινα σε απεργία στα λιγνιτωρυχεία της περιοχής, με θύματα 20 Έλληνες και έναν Ιταλό αντιφασίστα), κατέθεσε στεφάνι και η Πακιστανική κοινότητα (πολυάριθμη στην περιοχή).

Για πρώτη φορά μετανάστες στην Ελλάδα, με τη στήριξη- ενθάρρυνση Ελλήνων αντιφασιστών – αντιρατσιστών, τίμησαν τη μνήμη αγωνιστών που εκτελέστηκαν από τους ναζί. Όχι το θέμα δεν έπαιξε στα κανάλια, αν και το είχαμε γνωστοποιήσει, όπως δεν έπαιξε και ποτέ εκδήλωση του Μπλόκου.

Τελευταίο σημείο και χρονολογικά το παράδειγμα, αρκετά μακρινό, στην περίοδο των Ιμίων το 1996, είναι ο τρόπος κάλυψης και προβολής θεμάτων, με τρόπους που αφήνουν περιθώρια σε μιλιταριστές πατριδοκάπηλους να τα εκμεταλλευτούν.

Τις ημέρες της κρίσης των Ιμίων, στην Ελλάδα διεξάγονταν η Βαλκανική συνάντηση συνδικάτων και ο πρόεδρος της τουρκικής συνδικαλιστικής οργάνωσης TURKIS σε ειδικό βάρος περίπου αντίστοιχη με τη ΓΣΕΕ, έκανε δήλωση με την οποία ασκούσε σκληρή κριτική στην κυβέρνηση της χώρας του, τάσσονταν υπέρ της ειρήνης και φυσικά όταν θα τελείωνε η συνάντηση των συνδικάτων, θα επέστρεφε στην Τουρκία, όπου μάλλον δεν θα τον περίμεναν με ανοιχτές αγκάλες οι κυβερνώντες.

Και όμως η δήλωσή του στη χώρα μας, έπαιξε μόνο σε Αυγή, Ριζοσπάστη, Ελευθεροτυπία και «επικοινωνία 94FM». Η πλειοψηφία των ΜΜΕ και ειδικά τα κανάλια, έδειχναν πλάνα με τον στόλο να αποπλέει.

Κλείνωντας, αν και από τα κόμματα που για χρόνια είχαν την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας, για χρόνια υπήρξε κάλυψη – ανοχή – ακόμα και έμμεση ενθάρρυνση θα μπορούσαμε να το πούμε, των κάθε είδους φασιστικών-ρατσιστικών επιθέσεων, γεγονός που τους χρεώνει στο ακέραιο τις πολιτικές ευθύνες για το μεγάλωμα του Φρανκεστάιν, όπως άλλωστε και η πολιτική ατζέντα που οι ίδιοι άνοιγαν και άνοιγε ακόμα πιο διάπλατα την πόρτα στις ομάδες αυτές (φράχτες στον Έβρο, ρατσιστικές σκούπες σε μετανάστες, ιδίως όταν ολοκλήρωναν μήνες ανασφάλιστης και απλήρωτης εργασίας και έπρεπε να πληρωθούν, αντιλήψεις διαπόμπευσης οροθετικών γυναικών και πολλά άλλα), μας βάζουν το ερώτημα, του πώς αντιμετωπίζουμε το σήμερα και το στρίμωγμα της ΧΑ και κάθε αντίστοιχης ομάδας.

Αν δεν υπήρχε η έκρηξη των αντιφασιστικών διαδηλώσεων σε όλη την Ελλάδα, με ιδιαίτερο δυναμισμό και μαζική συμμετοχή, εκτιμώ ότι δεν θα αντιμετώπιζε και η κυβέρνηση τόσο ασφυκτική πίεση, γιατί δε συμφωνώ με τη θεωρία, ότι το μοναδικό της κίνητρο, ή το βασικό της κίνητρο, είναι μόνο τα εκλογικά ποσοστά της ΧΑ.

Σε συνθήκες που αγκομαχά για να μην της βγουν γενικευμένες απεργιακές κινητοποιήσεις (και με πολύτιμό σύμμαχό της τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία), η ανοχή σε δολοφονίες, την φέρνει μπροστά στο ξέσπασμα γενικευμένης κοινωνικής αναταραχής, που θέλει να αποφύγει, γιατί από εκεί και μετά τείνει να οδηγήσει σε απρόβλεπτες εξελίξεις και σε «πολιτικά ατυχήματα».

Άρα η μαζική ενιαιομετωπική κοινωνική δράση, ανοιχτά, διάφανα, μέσα σε συνδικάτα, πόλεις, γειτονιές, κοινωνικούς χώρους, είναι η μόνη ρεαλιστική διέξοδος στην πάλη ενάντια σε φασιστικές και ρατσιστικές ιδέες και πρακτικές, ο μόνος σταθερός παράγοντας που οδηγεί τους επί 20ετία  μουγγοθόδωρους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να ανακαλύπτουν συνταγματικά τόξα και ξεχασμένους φακέλους σε συρτάρια εισαγγελέων και αστυνομικών τμημάτων.

 Να διατυπώσουμε όμως τρεις "μικρές" προτάσεις - προκλήσεις προς όσους ανακάλυψαν σήμερα το συνταγματικό τόξο και ειδικά τους συγκυβερνώντες.

1)εμφανίζεται στην Αθήνα ομάδα που διεκδικεί τη "διαδοχή" της Χ.Α. και προκαλεί με αναγραφή απειλητικών συμθημάτων εναντίον γραφείων αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, δημοτικών κινήσεων, πολιτικών οργανώσεων της αριστεράς, και αναρτά φωτογραφικό υλικό των "παρεμβάσεών" της στο διαδίκτυο, αναλαμβάνοντας την ευθύνη. Υπάρχει εισαγγελέας, ή μετά από 20 χρόνια ο κ. Δένδιας της εποχής θα "ανακαλύψει" άλλους 32 φακέλλους?

2)υπάρχει αντιπαράθεση του Δήμου Νέας Ιωνίας που διαθέτει χώρο για δωρεάν πάρκινγκ, με ιδιώτη ιδιοκτήτη πάρκινγκ, τον οποίο υπερασπίστηκε στη Βουλή η κ. Ζαρούλια. Το συνταγματικό τόξο ποιόν στηρίζει, την Τοπική Αυτοδιοίκηση ή τον ιδιώτη και την παρέα του?

3) Η απόπειρα της Χ.Α. να εισβάλλει στα δημόσια νοσοκομεία με αιμοδοσία "μόνο για Έλληνες", αποκρούστηκε από τα σωματεία εργαζομένων εκ των οποία μερικά διώκονται από την εισαγγελέα, όπως στη Σάμο, επειδή παρεμπόδισαν τους ναζί. Αν το συνταγματικό τόξο μάχεται το ναζισμό, οφείλει (ειδικά οι συγκυβερνώντες) να σταματήσουν αμέσως τις διώξεις υγειονομικών, αλλιώς μας κοροϊδεύουν.

Στα πλαίσια αυτά η διοργάνωση του δεύτερου αντιφασιστικού φεστιβάλ στην Καλαμάτα, αποτελεί σημαντική συμβολή και σας ευχαριστώ όχι μόνο για την πρόσκληση, αλλά και για τη πολύτιμη συμβολή στον κοινό μας αγώνα".