Του κινηματογράφου όλων αυτών που αρνήθηκαν να υπογράψουν τις σύγχρονες «δηλώσεις μετάνοιας». Όλων αυτών που ένα ολάκερο καλοκαίρι χλευάστηκαν, λοιδορήθηκαν, πιέστηκαν με χίλους δυο τρόπους. Είχαμε εδώ και καιρό αρνηθεί να στείλουμε αίτηση σε έναν ηλεκτρονικό κάδο συλλογής συνειδήσεων. Ο θερινός κινηματογράφος που άνοιξε την αγκαλιά του στους Θεσσαλονικείς στις αρχές Αυγούστου είχε ξεπεράσει πλέον το όριο που είχαμε θέσει: αυτό του επαναπροσδιορισμού της σχέσης μας με τους εαυτούς μας, με τους συντρόφους μας, με τους συμπολίτες μας. Ο κινηματογράφος των εργαζομένων της ΕΡΤ3 είχε γίνει πλέον θεσμός, ανάγκη.

Είχαμε ένα περίεργο χαμόγελο στα χείλη. Μελαγχολικό γιατί λέγαμε αντίο στις θερινές προβολές υπό το φως των αστεριών, χαρούμενο γιατί, έχοντας εξασφαλίσει την αίθουσα πολιτισμού «Αλέξανδρος» στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, δίναμε «αύριο» στον κοινό αγώνα όλων αυτών που εξακολουθούν πεισματικά να θέλουν μια ΕΡΤ ανοιχτή.

Μπήκαμε στο ιστορικό κτίριο της ραδιοφωνίας και αρχίσαμε τις ετοιμασίες. Έξω, ο βόρειος άνεμος, παλιός φίλος, μουσαφίρης ετούτης της πόλης, έριχνε τη θερμοκρασία σε απαγορευτικά νούμερα για υπαίθρια προβολή.

«Άραγε θα ’ρθουν;» μονολόγησα

Λεμονάκια κομμένα ροδέλες, μικρά ποτήρια κονιάκ, σταφίδες και η μεγάλη κατσαρόλα να αγκομαχά στη μικρή κουζίνα στη προσπάθειά της να βράσει τσάι του βουνού. Στις 7 και 15 βγήκα έξω να ρίξω μια ματιά … Μια κυρία ολομόναχη καθόταν στην πρώτη σειρά.

-Ξέρετε, το έργο είναι προγραμματισμένο για τις 8. Θα κρυώσετε.

-Δεν πειράζει. Ήρθα νωρίς μπας και πιάσω καλή θέση…

Δεν άντεξα να συνεχίσω την κουβέντα. Είχαμε ορκιστεί να λυγάμε μόνο κατά μόνας μην πέσει το ηθικό του συνόλου. Πρόλαβα λίγα βήματα και ύστερα, με την αξιοπρέπεια του ανθρώπου –μέλους του πιο φωτεινού κινήματος εργαζομένων στη χώρα μας εδώ και δεκαετίες, ξέσπασα σε υπέροχους λυγμούς συγκίνησης.

«Μας αγαπάνε, Μαριάννα» ψιθύρισα και παρέσυρα ετούτη τη γλυκιά μουσική παραγωγό στον ίδιο «χορό» δακρύων με εμένα.

Ο Περικλής έβαζε τις τελευταίες πινελιές ήχου και εικόνας, ο Βαγγέλης δεν πίστευε στα μάτια του βλέποντας ανθρώπους με κουβέρτες να παίρνουν θέση, ο Δημήτρης δεν έβρισκε λόγια να πει ευχαριστώ από μικροφώνου, ο Γιάννης έλεγε πως «φαντάστηκα όλο αυτό σαν κάτι που θα κρατούσε συντροφιά σε εμάς, αλλά τελικά κρατά συντροφιά σε μια ολάκερη πόλη…».

Ο Ρομπέρτο Μπενίνι έβαζε τις δικές του φωτιές στα καθίσματα και εμείς φουντώναμε ετούτες τις φωτιές με τα καλούδια που είχαμε αγοράσει για τους καλεσμένους μας. Οι άνθρωποι που αρνήθηκαν να γυρίσουν την πλάτη στην ΕΡΤ, οι άνθρωποι που δεν πίστεψαν ποτέ το παραμύθι της διαφθοράς και των ιερών αγελάδων, ήταν εκεί, στο πλευρό μας, για μία ακόμη νυχτιά. Και εμείς, οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, γιατί της μίας και μοναδικής ΕΡΤ είμαστε, ασχέτως αν για τυπικούς λόγους στα λογότυπά μας μπαίνει το 1 το 2 ή το 3, σε ρόλο αεροσυνοδών σε μια πτήση αλληλεγγύης και συντροφικότητας, που ξεκίνησε το καλοκαίρι και, ποιος ξέρει, ίσως μας φτάσει ως τα δικά μας «Δεκεμβριανά»…

Κανείς δεν χειροκρότησε στο φινάλε, όπως συνήθως γινόταν στις προηγούμενες προβολές. Τουλάχιστον με τα χέρια. Γιατί τα κόκκινα από το κρύο και από τη συγκίνηση μάτια των συντρόφων και των καλεσμένων ήταν το πιο σιωπηλό, αλλά συνάμα και το πιο δυνατό χειροκρότημα.

Η αίθουσα «Αλέξανδρος», που από τις 7 Οκτωβρίου θα φιλοξενεί τις χειμερινές κινηματογραφικές προβολές των εργαζομένων της ΕΡΤ3, θα κλείσει με ευγένεια την πόρτα στον λεβέντη βοριά που μας έβαλε στοίχημα βαρύ. Ευτυχώς που ήταν κι αυτός εκεί, μάρτυρας της εισαγωγής μου:

«Δεν ξέρω πώς μετριούνται οι νίκες σε τέτοιους πολέμους. Εγώ ετούτη τη νίκη τη μέτρησα στα χνώτα των ανθρώπων κόντρα στο κρύο….»