Συνεχίζονται οι αντιδράσεις, ειδικά στις τοπικές κοινωνίες, για την επίθεση της αστυνομίας εναντίον των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ. Αναδημοσιεύουμε από την εφημερίδα "Ημέρα":
 

"Μόνο ανιστόρητοι και δειλοί θα μπορούσαν να δώσουν τις εντολές που έδωσαν.

Η εντολή κυκλοφορούσε από στόμα σε στόμα από το μεσημέρι της Πέμπτης. Δεν πρέπει να κλείσουν ούτε λεπτό την εθνική οδό.
Οι εντολές ήταν ρητές και δεν άντεχαν ούτε σε ψύχραιμες καταστάσεις. Όσοι αστυνομικοί πήγαν στον κόμβο του Μαρτίνου, πήγαν μόνο για να ρίξουν χημικά, για να ρίξουν χειροβομβίδες κρότου λάμψης, εκτός τους υπολοίπους που πήγαν για να συλλάβουν.
Ούρλιαζαν κυριολεκτικά ακόμα και οι ασύρματοι της αστυνομίας σε τέτοιο μάλιστα επίπεδο που δεν μπορούσαν να ακούσουν και τις εντολές. Μοναδική εντολή που ακούγονταν είναι να «ρίξουν» και να «καθαρίσουν» το δρόμο.
 

Δεν ήθελαν να καταλάβουν ότι μέσα σε λίγα λεπτά όλα θα είχαν τελειώσει. Ίσως περίσσευαν τα χημικά για κατανάλωση.

Ίσως ήθελαν να δικαιολογήσουν τα ληγμένα.
Αλήθεια τώρα, στον απόηχο, ήταν καλύτερα ή τα’χουν κάνει χειρότερα; Οι υποψίες μας καθοριστικές ότι άνοιξαν μέτωπο το οποίο δεν κλείνει με τέτοιους τρόπους. Μόνο ανιστόρητοι αστυνομικοί θα προχωρούσαν σε τέτοιου είδους ιστορίες. Μόνο αστυνομικοί θεατές θα μπορούσαν να εμπνευστούν μια τέτοια κίνηση. Δεν ξεμπέρδεψαν αλλά πλέον μπερδεύτηκαν.
Μια κίνηση πέρα για πέρα αψυχολόγητη που έβαλε σε κίνδυνο ακόμη και τους συγγενείς τους αστυνομικούς που δεν ήθελαν να πειθαρχήσουν. Χαρακτηριστική για περισσότερο από δέκα λεπτά η απειθαρχία παρά τις εντολές που δινόταν. Χαρακτηριστική η επιφυλακτικότητα καθώς όλοι ένιωθαν πως πρόκειται για εγκληματικό λάθος. Ο επικεφαλής χρειάστηκε τουλάχιστον οχτώ με δέκα φορές να πει «πάμε παιδιά... ρίξτε
τώρα.... εντολή είναι».
Οι απλοί αστυφύλακες όμως δεν έγραφαν τον ίδιο στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, έγραφαν και τους εντολείς του. Ανέφερε τίτλους, γαλόνια και άλλα τέτοια αλλά κανείς
δεν κινούνταν. Η απάντηση που έρχονταν ήταν συγκεκριμένη. Οι τόνοι ανέβαιναν από τα παγερά μεγάφωνα αλλά κανείς δεν έδειχνε διάθεση να υπακούσει. Χρειάστηκαν και η πίεση και γιατί όχι η τεχνητή όξυνση για να δουλέψει ο ψεκαστήρας για πρώτη φορά. Τι χτυπούσαν άραγε μπροστά τους
εκείνη την ώρα; Τα πεντάχρονα παιδιά; Ποιο ήταν το έγκλημα των παιδιών; Οτι πήγαν να συμπαρασταθούν στη μάνα τους και τον πατέρα τους για να συνεχίσουν να πηγαίνουν ψωμί στο σπίτι;
Και όμως χειροβομβίδες κρότου λάμψης και χημικά έπεσαν στα κεφάλια των παιδιών και οι μανάδες έτρεχαν να τα προφυλάξουν. Εκεί που οι γονείς τους τα είχαν στις πλάτες και ένιωθαν καμάρι που ήταν μαζί γιατί δεν είχαν που αλλού να τα αφήσουν, ήταν αναγκασμένοι να τα προφυλάξουν γιατί το κλάμα πήγε σύννεφο. Στα κεφάλια των 5χρονων παιδιών ξέσπασε η αγριότητα. Στις πλάτες των μεροκαματιάρηδων λύγισε το μπλοκ. Ως ερασιτέχνες δεν είχαν πάρει ούτε τα μέτρα αυτο προστασίας τους. Ευτυχώς που δεν γύρισαν πίσω αστυνομικοί με ανοιγμένα κεφαλιά. Άλλωστε αυτό ήταντο πιο πιθανό μιας και η μόνη αντίσταση που είχαν εκείνη την ώρα οι
διαδηλωτές δεν ήταν τίποτα άλλο παρά οι πέτρες που υπήρχαν στο διαχωριστικό διάζωμα. Και για να δείτε την αξίωση των αστυνομικών που εμπνεύστηκαν αυτή την επίθεση οργάνωσαν μια επιχείρηση σε μια περιοχή δίπλα ακριβώς στο λατομείο όπου οι πέτρες είναι το μοναδικό όπλο. Δεν χρειάστηκαν να ξεκαρφώσουν μάρμαρα από τα πεζοδρόμια. Υπήρχαν μπροστά τους προκλητικές. Μπροστά στο δέος από τις εντολές οι πέτρες ήταν το μόνο όπλο. Πραγματικά κινδύνευσαν άνθρωποι. Δεν μπορώ να γνωρίζω όμως αν όλα αυτά θα μοιάζουν για παιδικά παιχνίδια αν υλοποιηθούν κάποιες από τις απειλές.
Τα ανοιγμένα κεφάλια των διαδηλωτών έδωσαν τον τόνο. Τα σημάδια στις πλάτες ακόμη και ηλικιωμένων έδωσαν το χρώμα.
«Δεν θα το ξανακάνουμε το ίδιο λάθος» έλεγαν ορισμένοι από τους διαδηλωτές θεωρώντας ότι την επόμενη φορά δεν θα έρθουν πάλι στον εθνικό δρόμο με άδεια χέρια. Είναι αυτονόητο ότι και πάλι θα φωνάζουν από τον ασύρματο... και πάλι οι ίδιες εντολές θα δίδονται. Και πάλι δεν θα έχουν υπομονή. Άλλωστε η κάθε λογής εξουσία βιάζεται ιδιαίτερα όταν σε κάποια στιγμή της αμφισβητούν το δικαίωμα να αποφασίζει για άλλους. Δεν μπορεί να γνωρίζει κανείς αν την άλλη φορά θα έχουμε αυτά τα ιδιότυπα «κομπρεμί» αλλά σε κάθε περίπτωση αποκλείεται να πιστέψουν κάποιοι σε πιθανές συμφωνίες.
Είναι χαρακτηριστικό ότι αν καθυστερούσαν την ένταση, όχι περισσότερο από δέκα λεπτά, όλοι θα’χαν γυρίσει στα σπίτια τους και είναι αμφίβολο αν θα πήγαιναν και πάλι στον εθνικό δρόμο οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ. Τώρα λοιπόν τους έχουν δημιουργήσει ένα μοναδικό δρομολόγιο αλλά και χίλιους λόγους για μια νέα αντιπαράθεση.
Ποιος όμως είχε αυτή την έμπνευση; Είναι αυτονόητο ότι τέτοια έμπνευση έχουν μόνο οι άκαπνοι και οι δειλοί. Τέτοια έμπνευση έχουν μόνο όσοι μοναδικό στόχο έχουν απλά και μόνο να υπακούουν άσχετα αν πάνε στο γκρεμό. Τέτοια σχέδια καταστρώνουν οι κάθε λογής χαρτογιακάδες μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν κάποιους άλλους άσχετους πάνω από αυτούς.
Είναι αυτονόητο ότι πρόκειται για επιλογή σύγκρουσης. Είναι αυτονόητο ότι η σύγκρουση αποτε ένα μήνυμα της κυβέρνησης στο πόπολο. Όμως ούτε ο Δένδιας ούτε η ηγεσία της ΕΛΑΣ καθορίζουν τον τρόπο σύγκρουσης. Ούτε καν οι κυβερνητικοί βουλευτές δεν κατάλαβαν ότι ουσιαστικά είχε προσδιοριστεί ως επιλογή η τυφλή βία και τα ανοιγμένα κεφάλια. Έξι διμοιρίες ΜΑΤ δεν πήγαν για πλάκα στον κόμβο του Μαρτίνου. Αστυνομικοί απ’ όλη την Περιφέρεια φορτωμένοι με χημικά δεν πήγαν εκεί για να περάσουν την ώρα τους. Όλα αυτά είναι δεδομένα. Το αποτέλεσμα ποιος
μπορεί να το προβλέψει όταν αυτό έχει μακρύ δρόμο μπροστά; Αυτά τα ερωτήματα ελάχιστα απασχολούν αυτούς που έδωσαν τις εντολές. Το αποτέλεσμα όμως θα έλθει αργότερα, εκεί πραγματικά τρέμουμε κυριολεκτικά στην ιδέα για διαφορετικού τύπου συγκρούσεις.

 
Σκέφτηκαν αν θα κάνουν τη γέφυρα του Μαρτίνου σημείο ρεβανσισμού; Σκέφτηκαν αν τέτοιου είδους κινήσεις καθιστούν περισσότερο μαζικές και οργανωμένες τις αντιδράσεις; Υπολόγισαν την συνέχεια;Αν μελετούσαν λίγο την ιστορία της μεγάλης απεργίας των 110 ημερών εύκολα θα μπορούσαν να καταλάβουν ότι είχε μια παρόμοια έναρξη. Ποια ήταν η κατάληξη; Ως προς τους εργαζόμενους και το εργοστάσιο γνωστή.

Ως προς τους αστυνομικούς που βρίσκονταν όλες εκείνες τις μέρες εκεί, γέμισαν ψείρες και στο τέλος έμεναν εκεί χωρίς τροφοδοσία και χωρίς φαγητό και έτρωγαν με τους διαδηλωτές από το ίδιο καζάνι. Αυτά για τους ανιστόρητους, μιας και οι εντολές τους μαθηματικά διαμορφώνουν ακριβώς το ίδιο τοπίο. Πραγματικά ευχόμαστε να έχουμε κάνει λάθος. Οι φόβοι μας όμως είναι καθοριστικοί για τί έχουν οδηγό τους την ανθρωπογεωγραφία και την ιστορία των περιοχών".

Αναδημοσίευση απο την Εφημ. ΗΜΕΡΑ και το http://larkikanea.blogspot.gr