Η ζωή χωρίς το Τρίτο
Όταν “χάνεται” κάποιος δικός μας δεν το συνειδητοποιούμε αμέσως. Περνάνε ημέρες και κάποια στιγμή καταλαβαίνουμε πως η απουσία του δεν είναι προσωρινή, πως έχει φύγει για πάντα. Κάπως έτσι νοιώθω και με το Τρίτο, με ένα μεγάλο κομμάτι του soundtrack της ημέρας μου μέχρι πρόσφατα. Τώρα η καθημερινότητα μου δεν είναι ίδια, ούτε εγώ άλλωστε. Η φτώχεια δεν αρκέστηκε σε ότι υλικό είχαμε γύρω μας, έπεσε σαν σκιά και στον πολιτισμό, τον ελάχιστο που διαθέταμε.
Μα κάποιος θα μπορούσε να αναρωτηθεί: τι νόημα μπορεί να έχει η λειτουργία ενός σταθμού με ακροαματικότητα κάτω από το 0,5%; Ένας σταθμός που τον ακούει ένας στους διακόσιους ακροατές ραδιοφώνου. Και μπορεί να έχει και δίκιο.
Τι νόημα μπορεί να έχει ένας σταθμός που σε κρατά ξάγρυπνο για να ακούσεις τον Tennstedt να διευθύνει με τον μαγικό του τρόπο την 1η συμφωνία του Μάλερ; Ή τον πληγωμένο γίγαντα Klemperer να οδηγεί ζωντανά την Philharmonia Orchestra στην 9η του Μπετόβεν. Τις Τέσσερις Εποχές του Vivaldi, ένα έργο από το οποίο δύσκολα κάποιος θα περίμενε εκπλήξεις, να το ακούει από τους Il Giradino Armonico για να διαπιστώσει πως ίσως ποτέ δεν είχε ακούσει πραγματικά αυτό το έργο. Όλα αυτά βέβαια τα περιμένει κάποιος από ένα σταθμό που “παίζει” κλασσική.
Αυτό το οποίο ίσως δεν περιμένει κανείς είναι να ακούσει στον ίδιο σταθμό Tom Waits, Ketil Bjornstad (ολόκληρο το The Light), John Zorn, Nick Cave, τον Atom Heart να αποδομεί το Angie, την Noa στο Eye In The Sky των Alan Parson’s Project………. Θα μπορούσα να συνεχίσω με δεκάδες τέτοια μικρά και μεγάλα διαμάντια.
Είναι όμως μόνο αυτό όλο το Τρίτο;
Μήπως το πραγματικό Τρίτο είναι ο Κοροπούλης να διαβάζει ολόκληρη την Πάπισσα Ιωάννα;
Μήπως ο Πανούσης να διαβάζει τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη;
Μήπως πάλι ο Κοροπούλης να διαβάζει τον Επιτάφιο του Περικλή;
Ή μήπως η Δημητρίου, να μας αφηγείται το πόσο ήταν αδιανόητο για την Άτοσσα να ακούει πως ο γιος της νικήθηκε από έναν λαό που δεν έχει βασιλιά.
Ή σε άλλη εκπομπή, να μας περιγράφει πως ο Κάδμος λέει στην Αγαύη πως το κεφάλι που κρατά στα ματωμένα χέρια της δεν είναι λιονταριού, όπως αυτή πιστεύει, αλλά του ίδιου της του γιου.
Ή μήπως το Τρίτο είναι η απόκοσμη, υστερική, θαυμαστή και τόσο άγνωστη σε εμάς μουσική του Γιάννη Χρήστου;
Τι μπορούν να σημαίνουν όλα αυτά σε πολιτικά αλλά και ανθρώπινα μηδενικά; Σε αντωνάκηδες και σίμους;
Τι μπορεί να σημαίνει για αυτούς η Σταυροφορία των Παιδιών του Μπρέχτ, διαβασμένη και πάλι από τον Κοροπούλη με μουσική υπόκρουση Britten;
“Χιόνιζε, καθώς έλεγαν πέρα κει
κι ακούστηκε σ’ ανατολή και δύση
πως μια σταυροφορία από παιδιά
στην Πολωνία είχε αρχίσει
Στις δημοσιές, κοπάδια πεινασμένα
περιπλανιόνταν τα ορφανά.
Κι άλλα παιδιά επαίρνανε μαζί τους
από τα ρημαγμένα τους χωριά.
Θέλανε να ξεφύγουν τη σφαγή
που εφιάλτης είχε γίνει.
Να φτάσουν σε μια χώρα που
να βασιλεύει ειρήνη
Κι ένα σκυλί είχαν εκεί
που το ‘πιασαν για να το φάνε.
Το λυπήθηκαν κι είχε προστεθεί
στα στόματα όπου πεινάνε
Ελπίδες είχανε, λοιπόν και πίστη
αλλά δεν είχαν κρέας ούτε ψωμί.
Κι αν κλέβαν ας μην τους κατηγορήσει
όποιος τους πεινασμένους δεν βοηθεί
Όταν τα μάτια μου σφαλνώ
τα παιδιά βλέπω να περιδιαβάζουν
ολημερίς χωρίς σταματημό
και σε καμένες στάνες να φωλιάζουν.
Γυρεύοντας μια χώρα ειρηνική
κι απ’ τους πολέμους ξεχασμένη
κι όχι σαν τη δική τους, τη νεκρή
κι αυτό το πλήθος όλο και πληθαίνει.
Και μες στη σκοτεινιά ξεκρίνω,
κι άλλα παιδιά λογής λογής
Σπανιόλους, Γάλλους, άσπρους μαύρους
από τα πέρατα της γης.
Εκείνο το Γενάρη κάποιοι Πολωνοί
ένα σκυλί εβρήκαν πεινασμένο
και στον ξεσαρκωμένο του λαιμό
ήταν ένα χαρτόνι κρεμασμένο.
Κι έγραφε πάνω κει: Βοήθεια
χαθήκαμε στο χαλασμό
είμαστε εδώ πενηνταπέντε.
Ο σκύλος θα σας φέρει εδώ
Κι αν δεν μπορείτε σεις να ‘ρθείτε
διώξτε το σκύλο μακριά.
Μην τον σκοτώσετε, κανείς άλλος
δεν ξέρει πού είναι τα παιδιά.
Παιδιάστικο ήτανε το χέρι
που έγραψε τα λόγια κείνα.
Τόσα χρόνια έχουνε περάσει.
Κι ο σκύλος πέθανε απ’ την πείνα”
Για αυτούς είμαι σίγουρος πως τίποτα!
Για όλους εμάς;
Πηγή: Referendums for Greece
