Στο καφενείο των χρωμάτων 11/1/15 ο Νίκος Πλατιάς
Το καφενείο των χρωμάτων… Μια εκπομπή εμπνευσμένη από ένα απλό καφενείο που αν το προσέξεις είναι ένα μικρό είδος πολιτισμού από μόνο του ως χώρος κοινωνικής εστίασης και συσσώρευσης καλλιτεχνικής έκφρασης αλλά και προβληματισμού… Από την άλλη μεριά υπήρχε πάντα η ορχήστρα των Χρωμάτων του Μάνου Χατζιδάκι ως σημείο αναφοράς για τον πολιτισμό αυτής της χώρας που χρωμάτισε με τον καλύτερο τρόπο τα γκρίζα σημεία που άφησαν πίσω τους κάποιοι για τους δικούς τους λόγους. Τα παραπάνω μαζεύτηκαν σε αυτή τη δίωρη εκπομπη΄8-10 το βράδυ κάθε Κυριακή στο Ιστορικό Δεύτερο Πρόγραμμα της ελληνικής ραδιοφωνίας της ΕΡΤΟΠΕΝ. Καλεσμένοι άνθρωποι κυρίως από το χώρο της μουσικής, μικρά ανεξάρτητα σχήματα από αυτά που δεν θα ακούσεις εύκολα στο ραδιόφωνο αλλά και εκπρόσωποι γενικότερα από το ευρύτερο πολιτιστικό φάσμα (ηθοποιοί, σκηνοθέτες, συγγραφείς).
Αυτή τη Κυριακή 11/1 καλεσμένος ο Νίκος Πλατιάς ο οποίος έρχεται με το καινούργιο του άλμπουμ «Το άθροισμα» για μια κουβέντα εφ όλης της ύλης.
Νίκος Πλατιάς
Γεννήθηκα και μεγάλωσα .Έμαθα κάποια πράγματα και άλλα ακόμα να τα καταλάβω. Είμαι σίγουρος οτι ζω. Μου το είπαν. Υποψιάζομαι οτι υπάρχω κιόλας. Μου είπαν οτι εξυπακούεται. Δεν ήμουν ποτέ σίγουρος γι'αυτή τη συνεπαγωγή. Συνήθως όταν είμαι σίγουρος για κάτι, είναι ή ανοησία ή ελπίδα. Είμαι νομίζω ανίκανος να γράψω ένα βιογραφικό σημείωμα της προκοπής. Το βιογραφικό μου ντρέπεται και κρύβεται στα στιχάκια μου. Σπανίως εξηγώ τι εννοώ όταν γράφω. Ένας λόγος είναι που απαιτώ απο τους ανθρώπους μου να αναγνωρίζουν τα σημάδια που αφήνουν, περασμένα ή του μέλλοντος.Ο άλλος είναι για να δοθεί η αμφιβόλου ηθικής ευκαιρία στα στιχάκια μου να σχηματίσουν καινούριες αμυχές στο μυαλό αγνώστων. Κι έτσι,με έναν ανορθόδοξο και μυστήριο τρόπο να συνδεθούμε. Ή απλώς,στην καρέκλα που θα μου παραχωρηθεί όταν καθοριστούν οι όροι της σύνδεσης,τα στιχάκια μου να αποτελούν ένα μικρό υπογεγραμμένο σημείωμα που θα εξηγεί τους λόγους της απουσίας μου σε ανοιχτό φάκελο. Όσοι έχουμε ντροπαλά βιογραφικά,έχουμε μια αναπηρία στην αμεσότητα άλλωστε. Γι'αυτό και όταν την συναντούμε,μαγευόμαστε και μιλάμε ώρες ατέλειωτες σπέρνοντας φρικτή πλήξη. Στον ελεύθερο χρόνο μου ασχολούμαι με τις τρεις τελείες μου. Τις αγαπώ και τις τιμώ συχνά.Είμαι εθισμένος στην αναμονή που υπονοούν. Είναι που λατρεύω το ακαθόριστο. Το μόνο καθοριστικό ετούτου του σημειώματος το όνομα. Με λένε Νίκο. Και είμαι καλά...
Αυτή τη Κυριακή 11/1 καλεσμένος ο Νίκος Πλατιάς ο οποίος έρχεται με το καινούργιο του άλμπουμ «Το άθροισμα» για μια κουβέντα εφ όλης της ύλης.
Νίκος Πλατιάς
Γεννήθηκα και μεγάλωσα .Έμαθα κάποια πράγματα και άλλα ακόμα να τα καταλάβω. Είμαι σίγουρος οτι ζω. Μου το είπαν. Υποψιάζομαι οτι υπάρχω κιόλας. Μου είπαν οτι εξυπακούεται. Δεν ήμουν ποτέ σίγουρος γι'αυτή τη συνεπαγωγή. Συνήθως όταν είμαι σίγουρος για κάτι, είναι ή ανοησία ή ελπίδα. Είμαι νομίζω ανίκανος να γράψω ένα βιογραφικό σημείωμα της προκοπής. Το βιογραφικό μου ντρέπεται και κρύβεται στα στιχάκια μου. Σπανίως εξηγώ τι εννοώ όταν γράφω. Ένας λόγος είναι που απαιτώ απο τους ανθρώπους μου να αναγνωρίζουν τα σημάδια που αφήνουν, περασμένα ή του μέλλοντος.Ο άλλος είναι για να δοθεί η αμφιβόλου ηθικής ευκαιρία στα στιχάκια μου να σχηματίσουν καινούριες αμυχές στο μυαλό αγνώστων. Κι έτσι,με έναν ανορθόδοξο και μυστήριο τρόπο να συνδεθούμε. Ή απλώς,στην καρέκλα που θα μου παραχωρηθεί όταν καθοριστούν οι όροι της σύνδεσης,τα στιχάκια μου να αποτελούν ένα μικρό υπογεγραμμένο σημείωμα που θα εξηγεί τους λόγους της απουσίας μου σε ανοιχτό φάκελο. Όσοι έχουμε ντροπαλά βιογραφικά,έχουμε μια αναπηρία στην αμεσότητα άλλωστε. Γι'αυτό και όταν την συναντούμε,μαγευόμαστε και μιλάμε ώρες ατέλειωτες σπέρνοντας φρικτή πλήξη. Στον ελεύθερο χρόνο μου ασχολούμαι με τις τρεις τελείες μου. Τις αγαπώ και τις τιμώ συχνά.Είμαι εθισμένος στην αναμονή που υπονοούν. Είναι που λατρεύω το ακαθόριστο. Το μόνο καθοριστικό ετούτου του σημειώματος το όνομα. Με λένε Νίκο. Και είμαι καλά...