«Η ιδεολογική τρομοκρατία της συγκυβέρνησης και των άλλων κομμάτων του κατεστημένου, περί "εθνικών στόχων και θυσιών" -που επαναλαμβάνεται κάθε φορά που είναι να πάρουμε μια δόση- με το πρόσχημα η χώρα να αποφύγει τη χρεοκοπία, να παραμείνει στην Ευρωζώνη, σήμερα συνεχίζεται, στη λογική της επανεκκίνησης της οικονομίας. Ενισχύεται και με την αναμονή – προσμονή της ανάκαμψης που είναι στο δρόμο και έρχεται, γιατί η χώρα "πιάνει τους στόχους", παίρνει τα εύσημα της τρόικας.
Επομένως, το βασικό ζήτημα δεν είναι αν θα επιτευχθεί ή όχι η ανάπτυξη και με ποιο μείγμα πολιτικής διαχείρισης της κρίσης. Το ζήτημα δεν είναι αν η περιβόητη αυτή ανάπτυξη θα έρθει μέσα από ιδιωτικοποιήσεις και ιδιωτικές επενδύσεις ή χωρίς αυτές. Ούτε αν οι εξαγορές δημόσιων επιχειρήσεων είναι αναπτυξιακές ή αντι-αναπτυξιακές και υφεσιακές, όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το βασικό ερώτημα είναι ανάπτυξη για ποιον, ποιον σκοπό υπηρετεί και ποιος ωφελείται από αυτήν. Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει. Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα ή τα μονοπώλια;
Ταξικά απαντά και ο νέος διπολισμός: Και η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Μην σας μπερδεύουν. Για καπιταλιστική ανάπτυξη μιλούν και οι δύο. Και συμφωνούν απόλυτα για το ποιος θα χαράξει το δρόμο της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Για τα μάτια και τα κέρδη των μονοπωλίων κονταροχτυπιούνται.
Η όποια αντιπαλότητα υπάρχει, η διαμάχη τους στη Βουλή, αντανακλά τη διαμάχη που υπάρχει μέσα στους κόλπους της ίδιας της αστικής τάξης, σχετικά με το μείγμα διαχείρισης της κρίσης που πρέπει να ακολουθήσουν.
Οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι επαγγελματίες και οι φτωχοί αγρότες έζησαν από πρώτο χέρι τα προηγούμενα χρόνια τι σημαίνει αυτός ο δρόμος, ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης.
Αυτή η "ανάπτυξη" μας οδήγησε στη συρρίκνωση της αγροτικής παραγωγής εξαιτίας της ΚΑΠ.
Αυτή η "ανάπτυξη" μας οδήγησε στη σημερινή οικονομική κρίση, την οποία και καλούνται να πληρώσουν οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα.
Αυτή η "ανάπτυξη" αποτέλεσε και την αφορμή για να επιταχυνθούν όλες οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, οι μεταρρυθμίσεις όπως τις ονομάζουν, για μειώσεις στους μισθούς για ουσιαστική κατάργηση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων και για νέα προνόμια στο κεφάλαιο, όχι μόνο φορολογικά και αναπτυξιακά.
Μέσα από την απελευθέρωση των αγορών, τις ιδιωτικοποιήσεις και την εμπορευματοποίηση της Παιδείας, Υγείας, της Πρόνοιας για τη θωράκιση της περίφημης ανταγωνιστικότητας, με την οποία μας έχουν γανώσει το κεφάλι, και βέβαια τη στήριξη της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων.
Έτσι, προετοιμάζουν την επόμενη μέρα της ανάκαμψης, που κάποια στιγμή θα έρθει, θα είναι όμως αναιμική και προσωρινή, προετοιμάζοντας το νέο κύκλο της κρίσης.
Θα είναι όμως, πάνω απ’ όλα, σε βάρος του λαού γιατί θα βασίζεται σε μισθούς των 400 ευρώ και σε ανύπαρκτα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, θα συμβαδίζει με υψηλά ποσοστά ανακυκλωμένης ανεργίας.
Η ΝΔ ξεκινά με την ιδεολογική τρομοκρατία της χρεοκοπίας, της εξόδου από την ευρωζώνη και της καταστροφής και συνεχίζει με την καλλιέργεια ψεύτικων ελπίδων. Οι "εθνικοί στόχοι" λένε, προϋποθέτουν και "εθνικές θυσίες". Το ταξικό της συμφέρον η αστική τάξη, πάντα το βάφτιζε "εθνικό". Πάντα, έτσι συνέβαινε.
Και όταν η ΝΔ αναφέρεται σε εθνικούς στόχους μιλάει για τους στόχους των μεγαλοεπιχειρηματιών, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών και των βιομηχάνων που επιδιώκουν να βγουν από την κρίση σε όφελος των κερδών τους.
Αυτοί θα είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι από το τσάκισμα μισθών και συντάξεων, από την ανακύκλωση του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων με τα επιδοτούμενα προγράμματα των 400 ευρώ, από το χτύπημα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, από την εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Παιδείας.
Γι’ αυτό θέλουν τους χαμένους, δηλαδή τους εργάτες, τους υπάλληλους, τους άνεργους, τους επαγγελματοβιοτέχνες, τους φτωχούς αγρότες να φαγώνονται συνεχώς μεταξύ τους.
Επιδιώκουν να φαγωθούν μεταξύ τους όσοι έχουν δουλειά με τους άνεργους, οι δημόσιοι υπάλληλοι με τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση, αλλά και κάποιοι άλλοι "αριστεροί" -οι ίδιοι πολλαπλά και καλά βολεμένοι- στοχοποιούν τους δημόσιους υπάλληλους, χαρακτηρίζοντάς τους όλους ως βολεμένους, κοπανατζήδες, λαμόγια. Όχι ότι δεν υπάρχουν και τέτοιοι αρκετοί. Άλλωστε δικό τους δημιούργημα, δεκαετίες τώρα, είναι όλοι αυτοί.
Και δεν το κάνουν μόνο για να περάσουν ανώδυνα οι απολύσεις, αλλά κυρίως γιατί θέλουν τους εργαζόμενους διασπασμένους, απομονωμένο τον ένα κλάδο από τον άλλον.
Το ΚΚΕ όταν παλεύει ενάντια στις απολύσεις στο Δημόσιο, όταν καλεί τους εργαζόμενους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα ενιαία να αντιπαλέψουν αυτή την πολιτική, δεν το κάνει γιατί υπερασπίζεται τη λογική του ρουσφετιού, της ομηρίας, αλλά γιατί υπερασπίζεται το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους τους εργαζόμενους, γιατί ξέρει πως η προοπτική βρίσκεται στην κοινή πάλη, στην κοινωνική συμμαχία.
***
Η δυσκολία σήμερα της αστικής τάξης να χειραγωγεί, να ενσωματώνει με σταθερά κυβερνητικά σχήματα, μονοκομματικές κυβερνήσεις αυτοδυναμίας, αύριο μπορεί να γίνει όπλο στα χέρια της αν τα σχέδιά της για αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού δεν αποκαλυφθούν από τώρα και δεν ματαιωθούν από το ΚΚΕ και το λαϊκό κίνημα.
Είναι καθήκον των κομμουνιστών, όχι μόνο να τα αποκαλύψουμε, αλλά και να χαλάσουμε τα σχέδιά τους, να μπουν εμπόδια στην αναμόρφωση των ίδιων διεφθαρμένων, που κάθε φορά που πάει να ανακάμψει ο λαός, το κίνημα, το ΚΚΕ, ντύνονται την προβιά του φίλου, του επαναστάτη, του αριστερού, του ριζοσπάστη, παρότι δεκαετίες τώρα, ήταν μέσα στη λαμογιά, στο συμβιβασμό, στην ενσωμάτωση πότε στο ΠΑΣΟΚ, πότε στη ΝΔ, πότε στον οπορτουνισμό, στον ΣΥΝ, στον καιροσκοπισμό και αλλού.
Σήμερα, τώρα πρέπει να τους δημιουργήσουμε δυσκολίες, πριν να είναι πολύ αργά. Ήδη ο λαός, οι ριζοσπαστικές δυνάμεις, οι αγωνιστές, έχουν χάσει πολύτιμο χρόνο, εγκλωβισμένοι σε συνθήματα δήθεν αλλαγής, δήθεν αριστερής κατεύθυνσης.
Η αλλαγή τους είναι μόνο παραλλαγή. Με "κάλυψη - απόκρυψη - παραλλαγή", δεν οδηγούν το λαό σε νίκη, αλλά σε μια βαριά ήττα, σε νέα προδοσία, υποταγή, χάσιμο χρόνου. Δίνουν ανάσες στο σύστημα, κι όχι στο λαό που τις έχει ανάγκη.
Χρειάζεται συνεχής αποκάλυψη, προσπάθεια ώστε να διαμορφωθούν προϋποθέσεις για συνολική αμφισβήτηση του αστικού πολιτικού συστήματος, του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος.
Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες, οι νέοι και οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων, αξιοποιώντας την πείρα τους, μπορούν σήμερα να καταλαβαίνουν ότι η ΝΔ είναι ο ένας πόλος της αστικής διαχείρισης και ο ΣΥΡΙΖΑ μετεξελίσσεται στον άλλο πόλο, τη σοσιαλδημοκρατία, στη θέση του παλιού ΠΑΣΟΚ, και μάλιστα φτιαγμένος από τα ίδια υλικά και με τα ίδια πρόσωπα της γνωστής συνδικαλιστικής και πολιτικής γραφειοκρατίας, που τόσο την έχουμε πληρώσει χρόνια τώρα.
Η δημιουργία του δίπολου ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ προϋποθέτει βέβαια και διαφωνίες, που προφανώς μπερδεύουν και εμφανίζονται έντεχνα ως αξεπέραστες και μεγάλες. Μάλιστα, προϋποθέτει εκτός από απλές διαφωνίες και κάποια οξύτατη αντιπαράθεση μέσα στη βουλή με τις γνωστές από το παρελθόν κορώνες, "φως – σκότος", όταν ο δικομματισμός τότε εκφραζόταν από την κάλπικη αντιπαράθεση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, που στην πραγματικότητα και τότε και σήμερα, μεταξύ ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ, είναι αντιπαράθεση μερίδων της αστικής τάξης.
Η ουσία, όμως, είναι ότι καθόλου αυτές δεν αφορούν τη βασική κατεύθυνση, την έξοδο δηλαδή από την κρίση προς όφελος του κεφαλαίου και όχι του λαού.
Επιμένουμε σε αυτό το ζήτημα, κι ας ενοχλούνται, όσο θέλουν, κάποιοι λέγοντας ότι το ΚΚΕ "έβαλε πάλι την κασέτα".
Η πείρα από την αντιπαράθεση ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, των δύο κομμάτων δηλαδή του δικομματισμού που κυβέρνησε τις προηγούμενες δεκαετίες εναλλάξ, είναι πολύτιμη.
Και μόνο να σκεφτεί κανείς ότι τα δύο αυτά κόμματα τώρα συγκυβερνούν! Πολύ απλά, γιατί με αυτόν τον τρόπο, στη δεδομένη φάση, εξυπηρετούν το αστικό πολιτικό σύστημα.
Την ίδια κατάληξη, πορεία θα έχει και η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση και μάλιστα πολύ πιο σύντομα, αφού σήμερα οι εξελίξεις είναι πιο γοργές, τις επιταχύνει και η ίδια η κρίση του καπιταλισμού.
Και δεν χρειαζόταν για να το πούμε αυτό, η επιστολή και τα εύσημα του Προέδρου του ΣΕΒ που συγχαίρει τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί έγινε ενιαίο κόμμα! Δεν χρειαζόταν το κάλεσμα του Δασκαλόπουλου προς τον ΣΥΡΙΖΑ "όλοι μαζί να γίνουμε πιο ρεαλιστικοί, πιο ριζοσπαστικοί"!
Ο "ρεαλισμός" του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ο ρεαλισμός του ΣΕΒ, της "υγιούς" δήθεν επιχειρηματικότητας, που εφαρμόζοντας όλους τους αντεργατικούς νόμους πριν και μετά το μνημόνιο, θα ανακάμψει με όρους φυσικά ανταγωνιστικότητας και υψηλής κερδοφορίας.
Ο "ρεαλισμός" του ΣΕΒ είναι ο ρεαλισμός της ΕΕ, που ο ΣΥΡΙΖΑ προσκυνά. Αυτής της ΕΕ που σε όλες τις χώρες -με ή χωρίς μνημόνια- καταδικάζει τους λαούς στην ανεργία και τη φτώχεια.
Είναι ο ρεαλισμός της κωλοτούμπας που απ’ την "ακύρωση" των μνημονίων, περνάει για λίγο από την "αναστολή", για να καταλήξει στην "επαναδιαπραγμάτευση" των δανειακών συμβάσεων!
Ο "ριζοσπαστισμός" του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο ριζοσπαστισμός ενός κινήματος που παζαρεύει πόσα θα χάσει, προσαρμόζει τους μισθούς και τα δικαιώματα σε συνθήκες κρίσης, καλλιεργεί ψεύτικες ελπίδες και αυταπάτες ότι μπορεί το κεφάλαιο να έχει κέρδη και ο εργάτης δικαιώματα.
Είναι ο "ριζοσπαστισμός" ενός κινήματος που υπονομεύει ακόμα και τις απεργίες που αποφασίζει, που οδηγεί σε άμαζες συγκεντρώσεις και σε μαζικές απεργοσπασίες μελών και στελεχών του, την ίδια ώρα που απαιτεί να πέσει η κυβέρνηση, αλλά να μείνει άθιχτη η εξουσία των μονοπωλίων.
Ο "ρεαλισμός" και ο "ριζοσπαστισμός" του ΣΥΡΙΖΑ είναι βασικά συστατικά μιας διαφορετικής συνταγής διαχείρισης της κρίσης προς όφελος των μονοπωλίων.
Γι’ αυτό αναπαράγει τα περί κατοχής και υποτέλειας, για να αθωώσει, να "βγάλει λάδι" μέρος της αστικής τάξης που βλέπει καλύτερα να εξυπηρετούνται τα συμφέροντά της με συνταγή ΣΥΡΙΖΑ, με άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες.
Βλέπει την "μπότα" της Μέρκελ, αλλά αγνοεί την "μπότα" συγκεκριμένων μονοπωλιακών ομίλων, της ελληνικής αστικής τάξης, που και με μνημόνια και χωρίς, αυτά θησαυρίζουν, ξεζουμίζοντας το λαό.
***
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες και κάτω από τα θολά αντιμνημονιακά δήθεν συνθήματα, της λογικής που καλλιεργεί η αντίδραση "όλοι ίδιοι είναι", βρήκε την ευκαιρία να εκκολαφτεί το "αυγό του φιδιού", να σηκώσει κεφάλι το ναζιστικό τέρας, που ο λαός μας έδωσε πολλά θύματα και πολλούς αγώνες, με πρωτοπόρους και τους Ικαριώτες κομμουνιστές για να τον τσακίσει.
Το παράδειγμα των πατεράδων και των παππούδων μας πρέπει να ακολουθήσουμε και σήμερα.
Το ναζιστικό έκτρωμα της ΧΑ και όποιο άλλο εμφανίζεται από δω και πέρα πρέπει το λαϊκό κίνημα να το αντιμετωπίσει. Να μην μπορούν να σηκώσουν κεφάλι, πουθενά σε όλη τη χώρα.
Να κρυφτούν στα λαγούμια τους, μέχρι το σύστημα που τους γεννά να ανατραπεί οριστικά, για να εξαφανιστούν μια και καλή στα λαγούμια της ιστορίας, όταν η ανθρωπότητα περάσει οριστικά και αμετάκλητα αυτή τη φορά από την προϊστορία της στην πραγματική ιστορία, με το λαό και τη νεολαία να απολαμβάνουν την ευημερία, την ευτυχία, την ειρήνη, την αλληλεγγύη.
***
Μπορούμε να μιλάμε ώρες για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η λαϊκή οικογένεια που καθημερινά δίνει τη μάχη της επιβίωσης, και εδώ στην Ικαρία.
Το βασικό όμως, είναι τι προτάσεις καταθέτει η κάθε πολιτική δύναμη.
Η πολιτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ που ξεκινά με τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας, συμμαχία που αγκαλιάζει τη λαϊκή πλειοψηφία, γιατί πλειοψηφία είναι οι εργάτες, οι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι γυναίκες και τα παιδιά τους, απαντά και στο σήμερα και στο αύριο.
Απαντά σήμερα στις αγωνίες, στα βάσανα του αγρότη που ξεκληρίζεται, του εργάτη που δίνει μάχη για το μεροκάματο, του αυτοαπασχολούμενου που παλεύει με τα χρέη και το λουκέτο. Απαντά γιατί σήμερα μπορεί να παλέψει για μικρές ανάσες επιβίωσης, αλλά κυρίως μπορεί να ανοίξει δρόμους γιατί η πάλη της έχει κατεύθυνση και προοπτική την αλλαγή τάξης στην εξουσία.
Ποιος δεν καταλαβαίνει σήμερα ότι ο αγρότης, ο κτηνοτρόφος στην Ικαρία και ο εργάτης, ο υπάλληλος ο άνεργος έχουν τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες αγωνίες, βράζουν στο ίδιο καζάνι;
Θέλουν πρώτα απ’ όλα να ζήσουν και να δουλέψουν, να μεγαλώσουν τα παιδιά τους στον όμορφο τόπο που γεννήθηκαν και αγαπούν, στο νησί τους στην Ικαρία.
Η απάντηση δεν είναι ο καθένας μόνος αλλά όλοι μαζί σε συμμαχία, στη Λαϊκή Συμμαχία που έχει αντικαπιταλιστικό, αντιμονοπωλιακό χαρακτήρα και προσανατολισμό.
Εκεί μπορεί να συναντηθεί ο αγρότης μέσα από τον αγροτικό σύλλογο, την ΠΑΣΥ, με τον εργάτη μέσα από το σωματείο, το ΠΑΜΕ, με τον αυτοαπασχολούμενο μέσα από την ΠΑΣΕΒΕ, τη γυναίκα μέσα από το σύλλογο και την επιτροπή της ΟΓΕ.
Εκεί μπορεί να ενοποιηθεί ο αγώνας τους, που είναι κοινός, γιατί κοινός είναι ο εχθρός, το σύστημα, ο καπιταλισμός, τα μονοπώλια.
Απευθύνουμε κάλεσμα για συμπόρευση με το ΚΚΕ, για στήριξη της Λαϊκής Συμμαχίας.
Θα το επαναλάβουμε. Δεν απαιτούμε την πλήρη συμφωνία με το Πρόγραμμα του ΚΚΕ. Θέλουμε να μιλήσουμε και να καταλήξουμε μέσα στο κίνημα, να ενισχύσουμε την κοινωνική συμμαχία, πάνω στη βάση του ποιες είναι οι αιτίες που φθάσαμε εδώ, ποιος είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει το κίνημα, η συμμαχία, για να μην ενσωματωθεί, για να μπορέσει να βαδίσει νικηφόρα στην κατάκτηση της δικής της εξουσίας, με πρωταγωνιστή το λαό, με πρωτοπορία την εργατική τάξη, με το ΚΚΕ μπροστάρη και πανταχού παρόν!».
 

Πηγές: αποσπάσματα ομιλίας Δ. Κουτσούμπα-902.gr, φωτο: http://www.ikariaki.gr