-Πως ήταν αυτοί οι 8 μήνες;

 

«Πολύ δύσκολοι. Στην αρχή γιατί ξεκινήσαμε δειλά-δειλά να γινόμαστε μια ομάδα κι αυτό είχε τη δυσκολία του, προς το τέλος γιατί πλησίαζε ο καιρός και δεν βλέπαμε να γίνεται κάτι. Τελικά όμως όλα πήγαν καλά».

 

-Ποια θα είναι η επόμενη μέρα, τι γίνεται από εδώ και πέρα;

 

«Κανονικά εμείς θα πρέπει στα μέσα της εβδομάδος να επιστρέψουμε στη δουλειά μας, ίσως και νωρίτερα. Μας διαβεβαίωσε ο διευθυντής του Στουρνάρα, ότι δεν υπάρχει περίπτωση να κάνει αίτηση αναστολής και θα σεβαστεί την απόφαση του δικαστηρίου. Εμείς, όμως, δεν έχουμε και μεγάλη εμπιστοσύνη ούτε στο συγκεκριμένο υπουργείο, ούτε στο διευθυντή του, τον κύριο Χατζάκη, που μας μεταφέρει όλα αυτά, επειδή είναι ο ίδιος άνθρωπος που υπέγραψε να φύγουμε από τις δουλειές μας. Ζητάμε λοιπόν δύο πράγματα: Πρώτον να μας δώσουν γραπτώς αυτό που μας λένε, ότι δηλαδή εμείς από Δευτέρα-Τρίτη θα είμαστε στις υπηρεσίες μας και να πάει εντολή στους εφόρους για να γίνει η επαναπρόσληψη ή επανατοποθέτηση μας, όπως θέλουν ας την ονομάσουν. Το δεύτερο που ζητάμε είναι να βρεθεί μια λύση και για τις συναδέλφισσες μας, που δεν έκαναν αγωγή τον Οκτώβριο, γιατί δεν είχαν το χρηματικό ποσό για το παράβολο ή για κάποιους άλλους λόγους. Είναι αρκετά άτομα, δεν έχουμε τον ακριβή αριθμό, γιατί κάποιες γυναίκες βγήκαν εντωμεταξύ σε σύνταξη, αλλά είναι πάνω από 50».

 

-Τώρα που δικαιωθήκατε, σκέφτεστε τι νόημα είχε τελικά όλο αυτό που έκαναν;

 

«Το ρώτησα κι εγώ αυτό. Έχω δύο μέρες τώρα που βλέπω τον διευθυντή προσωπικού, τον κύριο Χατζάκη, και τον ρωτώ συνέχεια αυτό: "Γιατί καταστρέψατε τις ζωές μας; Γιατί διαλύσατε τις οικογένειες μας; Γιατί μας φέρατε σε αυτή την κατάσταση;" Δεν παίρνω απάντηση. "Εγώ υπέγραψα με επιφύλαξη", μου είπε κάποια στιγμή, "Aυτοί, όμως, μας απέλυσαν κανονικά δεν επιφυλάχθηκαν γι αυτό!", του απάντησα εγώ. Θα ήθελα να μην ξανασυμβεί σε άλλους αυτό, να σταματήσει εδώ. Δεν έχει νόημα, είναι ψυχοφθόρο, το εννοώ ότι διέλυσαν τις ζωές μας αυτούς τους 8 μήνες. Μπορεί να είχαμε το σθένος να υψώσουμε γροθιά, αλλά πίσω μας υπήρχαν οικογένειες που καταρρακώθηκαν μαζί μας και υπήρχε μεγάλη αναστάτωση στις ζωές μας».

 

-Ελπίζετε ότι την επόμενη εβδομάδα θα είστε στις δουλειές σας;

 

«Είμαστε βέβαιες γι' αυτό, αλλά αν δεν πατήσουμε το πόδι μας στη δουλειά μας, δεν πρόκειται να φύγουμε από εδώ. Την Κυριακή θα βάλουμε γιγαντοοθόνη και θα δούμε τα αποτελέσματα των εκλογών».

Η χαρά μας θα είναι μισή...

 

-Θα νιώσετε ανακούφιση τη στιγμή που θα επιστρέψετε στη δουλειά σας;
«Θα είναι μισή η χαρά. Από τη μια χαιρόμαστε που θα επιστρέψουμε στη δουλειά μας, θα ξαναγυρίσουμε στα σπίτια μας, από την άλλη, όμως, υπάρχει μια απίστευτη θλίψη γιατί μένουν άνθρωποι πίσω, που ίσως δεν κατάφεραν να συσπειρωθούν όπως εμείς. Σκέφτομαι πώς να γυρίσω στη δουλειά μου, όταν 8 μήνες ζούσα με όλους αυτούς τους ανθρώπους στο δρόμο; Ελπίζω να πάρουν παράδειγμα από εμάς και να δώσουν έναν δυνατό αγώνα».

 

-Πως αισθάνεστε για όλο αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης;

 

«Θλίψη, οργή! Είμαι οργισμένη, νομίζω ότι αν δω μπροστά μου κάποιον από αυτούς δεν θα μπορέσω να συγκρατηθώ!»

 

-Στη διάρκεια αυτού του αγώνα τι ήταν αυτό που σας συγκλόνισε περισσότερο, που δεν το πιστεύατε ότι συμβαίνει στην Ελλάδα;

 

«Η βία που ασκήθηκε πάνω μας, ήταν τραγικό αυτό. Άσκησαν πάρα πολύ βία σε μας. Τι να πρωτοθυμηθώ; Όταν μας έβγαζαν σηκωτές τέσσερις γυναίκες μέσα από το υπουργείο του Στουρνάρα, γιατί έπρεπε να καθαριστεί ο χώρος για να κατέβει ο Χατζηδάκης να φύγει; Όταν μας κλωτσούσαν με τις αρβύλες και τις μπότες τους στα πόδια; Όταν βρέθηκα κάτω από το σπίτι των παιδιών μου στην Ιπποκράτους και με πλησίασε ένα αστυνομικός για να με ρωτήσει αν είμαστε κι άλλες; Από την άλλη πλευρά, αυτό που ήταν επίσης συγκλονιστικό, ήταν η αγάπη του κόσμου. Αυτός ο απλός κόσμος που ερχόταν και μας έφερνε κουλούρια, τυροπιτάκια, μας έσφιγγε το χέρι και μας έλεγε συνεχίστε! Αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ, χαράχτηκε στη μνήμη μου, στην καρδιά μου και θα πορευτώ με αυτό από εδώ και πέρα. Άλλαξα σαν άνθρωπος».

Τα παιδιά μας δεν έχουν που να πάνε...

-Τι σας δίδαξε αυτός ο αγώνας;

 

«Ότι για να κερδίσεις αυτό που σου παίρνουν, αυτό δικαιούσαι πρέπει να αγωνιστείς, να το διεκδικήσεις, αλλιώς δεν σου χαρίζεται τίποτα. Κι αυτό λέω κάθε μέρα στα παιδιά μου, που το έζησαν μαζί μου όλο αυτό και νιώθω ότι άλλαξαν κι αυτά στάση ζωής».

 

-Φαντάζομαι ότι αυτόν τον αγώνα τον δώσατε και για τα παιδιά σας...

 

«Ναι, όχι μόνο για τα δικά μου, για όλα τα νέα παιδιά. Εγώ δεν ονειρεύτηκα συντρίμμια για τα παιδιά μου, αυτή η χώρα έχει πια μόνο συντρίμμια. Όπου κι αν στρέψω το βλέμμα μου βλέπω συντρίμμια! Τα παιδιά μας δεν έχουν που να πάνε. Αυτό με έκανε να πεισμώνω κάθε μέρα, να σφίγγω τη γροθιά μου και να κατεβαίνω στο δρόμο. Νομίζω ότι εμείς οι μεγαλύτεροι, επειδή για πολλά χρόνια κάπου το χάσαμε αυτό, οφείλουμε σήμερα να το διδάξουμε στα παιδιά μας, να τους το ξαναθυμίσουμε, να το πάρουμε πάλι από την αρχή!»