"Είναι τα στριμωγμένα μουτράκια πεντάχρονων μαθητών νηπιαγωγείων της πόλης μας πολλά από τα οποία στεγάζονται πίσω από φριχτές τζαμαρίες μαγαζιών και σπιτιών χωρίς αυλές, χωρίς τραπεζαρίες, χωρίς ράμπες, με μία τουαλέτα για 30 νήπια, με κακοπληρωμένες καθαρίστριες, χωρίς βοηθητικό προσωπικό... Μέσα σε ελάχιστα τ.εκ. ελεύθερου χώρου προσπαθούν να παίξουν, να κοινωνικοποιηθούν, να ρωτήσουν, να μάθουν  ν’… ανασάνουν.

Μόνο χάρη στις προσπάθειες και τον καθημερινό αγώνα των νηπιαγωγών λειτουργούν και κρατιούνται  ζωντανά αυτά τα νηπιαγωγεία. Αγώνας μέσα  σε δύσκολες συνθήκες, με δυσανάλογο αριθμό νηπίων, αφού σε πολλές περιπτώσεις ξεπερνάει τον αριθμό 30, και σε σχέση με τον χώρο αλλά και σε σχέση με τις εκπαιδευτικές ανάγκες και καθιστά αδύνατη και ακυρώνει οποιαδήποτε εκπαιδευτική διαδικασία.  Έτσι, αντί να λειτουργούν ως χώροι μάθησης και δημιουργίας,  λειτουργούν ως παιδοφυλακτήρια. Ως τέτοια θα μπορούσαμε ν’ αναφέρουμε το 8ο νηπιαγωγείο το 10 ο, το 15ο κ.ά.
 

Εκεί μέσα δε θα συναντήσεις και τετράχρονα προνήπια (άλλωστε πού θα χωρούσαν), γιατί η πολιτεία δεν έχει θεσμοθετήσει υποχρεωτική την εκπαίδευση για τα  προνήπια, στέλνοντάς τα έτσι βορά στους ιδιωτικούς σταθμούς, αφού οι δημοτικοί σταθμοί του δήμου δεν μπορούν να καλύψουν, ούτε τις τεράστιες ανάγκες των γονιών στον αριθμό των αιτήσεων, ούτε και τις εκπαιδευτικές ανάγκες σε  προσωπικό, σε αριθμό παιδιών ανά τμήμα και σε υποδομές, που να μπορούσαν έστω στοιχειωδώς να καλεστούν ανθρώπινες.

Νηπιαγωγεία για τα οποία απαιτείται ένα πολύ σημαντικό ποσό για τη στέγασή τους (ενοίκιο), ποσό που θα μπορούσε να καλύψει ανάγκες για θέρμανση, για αναλώσιμα κλπ., αφού σήμερα η επιχορήγηση των σχολικών επιτροπών για τη λειτουργία των σχολείων έχει μειωθεί κατά τα 2/3. Φαίνεται όμως πως προτιμάται η διαιώνιση, και μ’ αυτόν τον τρόπο, ενός πελατειακού τοπικού κράτους. «Μα», θα πει κάποιος, «έχουμε κρίση, πρέπει να κάνουμε οικονομία, δεν είναι καιρός για σπατάλες». «Μα», θα του απαντήσει κάποιος άλλος, «αυτή η κατάσταση δεν είναι τωρινή, σέρνεται εδώ και δεκαετίες δρομολογημένη  απ’ τα αρμόδια όργανα και την πολιτεία, δε φταίει η κρίση, μάλλον η αδιαφορία των υπευθύνων φταίει και  η δική μας ανοχή».

Στα δημοτικά σχολεία  η έλλειψη σχολικής στέγης είναι ιδιαίτερα εμφανής αφού πολλά σχολεία, και μάλιστα καινούρια, που με τόση θέρμη εγκαινιάστηκαν ή ετοιμάζονται να εγκαινιασθούν από τις δημοτικές μας αρχές ενόσω ήταν κατασκευασμένα για συγκεκριμένο αριθμό μαθητών, φιλοξενούν πολύ περισσότερους μαθητές καθιστώντας τις σχολικές αίθουσες και τα προαύλια ασφυκτικά. Το μόνο που ενδιαφέρει είναι να κοπεί η κορδέλα, να βγουν οι φωτογραφίες, να εκφραστεί η μεγάλη χαρά και η συγκίνηση  κι ενώ γνωρίζουν πως παραδίδουν κτίρια γυμνά από καινούριο εξοπλισμό, αφού ο ΟΣΚ καταργήθηκε και οι δάσκαλοι βρίσκονται να μεταφέρουν  παμπάλαιους πινάκες, θρανία και καρέκλες, καθώς και απαρχαιωμένο εργαστηριακό εξοπλισμό  από το παλιό σχολείο στο καινούριο, το οποίο πολύ σύντομα αρχίζει να φανερώνει  τις κακοτεχνίες και τα ευτελή υλικά με τα οποία κατασκευάστηκε για ευνόητους λόγους.

Ίδια εικόνα επικρατεί και στα περισσότερα γυμνάσια και λύκεια της πόλης με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το 1ο γενικό λύκειο Αγρινίου με τμήματα που ξεπερνούν τους 30 μαθητές . Κι όλα αυτά, τα καινούρια σχολικά κτίρια, γίνονται  πολλές φορές με χρήματα του ΕΣΠΑ αποκρύπτοντας πως αυτά τα χρήματα είναι δικά μας χρήματα, είναι χρήματα που πληρώνουμε όλοι  μας μέσα από τους φόρους κι ένα μέρος τους επιστρέφει πίσω με τη μορφή των ΕΣΠΑ. Αποκρύπτεται  η πραγματική πηγή αυτών των χρημάτων για να μας κάνουν να νιώθουμε αιώνια ευγνωμοσύνη στην «καλή» ΕΕ που μας βοηθάει κι εμάς τους «φτωχούς», για να συντηρείται το καθεστώς εκμετάλλευσης του λαού και της χώρας.

Όπως επίσης σκόπιμα αποκρύπτεται και σιωπάται  η καθοριστική για τη χρεοκοπία και την καταδυνάστευσή μας  παραμονή σ’ αυτή τη λυκοσυμμαχία που λέγεται ΕΕ.  Αποκρύπτεται ακόμα πως με τις δικές της οδηγίες οι δήμοι τείνουν όλο και περισσότερο να μοιάζουν με επιχειρήσεις με σκοπό το κέρδος εις βάρος των δημοτών τους, ξεπουλώντας όλες τις υπηρεσίες τους στους ιδιώτες κι ανεβάζοντας έτσι το κόστος τους για όλους τους δημότες.

Υπηρεσίες όπως παιδικοί και βρεφονηπιακοί σταθμοί, μεταφορές μαθητών, δημοτικά ιατρεία, ΚΑΠΗ, πρόγραμμα «βοήθεια στο σπίτι», προνοιακές παροχές, κέντρα δημιουργικής απασχόλησης, καθαριότητα, νερό,  δημοτικά έργα, περιβάλλον, δωρεάν προγράμματα μαζικού αθλητισμού, δημοτικά ωδεία και άλλες πολιτιστικές δομές, η λειτουργία των σχολείων μέσω της υποχρηματοδότησης των σχολικών επιτροπών, μπαίνουν σε δοκιμασία λειτουργίας και ιδιωτικοποίησης.

Αποκρύπτεται πως χρήματα από τα ΕΣΠΑ χρησιμοποιήθηκαν σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες ως δούρειος ίππος για την εισαγωγή ελαστικών  εργασιακών σχέσεων, για εργαζόμενους επαίτες και δέσμιους του κάθε δημάρχου για μια θέση  ως ωφελούμενος πενταμηνίτης των 475 ευρώ στην καλύτερη περίπτωση.

Το  πρόβλημα της σχολικής στέγης δε θα λυθεί αν δεν έρθεις σε ευθεία σύγκρουση μ’ ό,τι γεννά και επιβάλει αυτή την πολιτική εγκατάλειψης της δημόσιας εκπαίδευσης, της εκπαίδευσης για τους λίγους που θα έχουν και θα μπορούν. Δεν μπορεί να υπάρξει κανενός είδους φιλολαϊκή πολιτική είτε απ’ το κράτος είτε απ’ τις περιφέρειες και τους δήμους αν δεν ανατρέψεις αυτούς που την επιβάλλουν, αν δεν αρνηθείς το χρέος, αν δεν αποδεσμευτείς απ’ το ευρώ και  την ΕΕ.
Η Ε.Ε. έχει επιβάλλει τη μείωση των χρηματοδοτήσεων του κεντρικού κράτους σε δήμους και περιφέρειες, τη σύμπραξη δημόσιου – ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ), τη μεσολάβηση των ΜΚΟ ως δουλεμπορικές εταιρείες για παροχή εργαζόμενων στους δήμους, την αντικατάσταση-επέκταση της ελαστικής εργασίας στους δήμους, τη λειτουργία της ανταποδοτικότητας στις υπηρεσίες, τη διαμόρφωση μιας τέτοιας οικονομικής κατάστασης στους δήμους, ώστε μέσα από μια σειρά προγράμματα («εξυγίανση» υπερχρεωμένων δήμων), δεσμεύσεις (ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί) και όργανα (παρατηρητήριο οικονομικής αυτοτέλειας) να αποκτούν, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στα μνημόνια, τη μορφή «υγιούς επιχείρησης».

Ήδη η οικονομική πολιτική σε συνδυασμό με το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο διαμορφώνει το έδαφος για την επιχειρηματική στροφή των ΟΤΑ. Η συγκρότηση στο επίπεδο των δήμων οργάνων όπως η  Εκτελεστική Επιτροπή, και η Οικονομική Επιτροπή, δηλαδή επιτροπές που λαμβάνουν τις ουσιαστικές αποφάσεις που αφορούν την οικονομική πολιτική κι όχι τις ανάγκες των δημοτών είναι ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.

Δεν επαιτούμε για ψίχουλα, απαιτούμε όλο το καρβέλι".