Ενώ ο κ. Γεωργιάδης αυτοθαυμάζεται, περιφερόμενος από παράθυρο σε παράθυρο (τηλεοπτικό) διαλαλώντας την επιτυχημένη πολιτική υγείας που εφαρμόζει, η Πρωτοβάθμιες και Δευτεροβάθμιες Υπηρεσίες Υγείας κατέστησαν είδος προς εξαφάνιση.

Διαφημίζει την επαναφορά του θεσμού του γιατρού υπόχρεου υπηρεσίας υπαίθρου, που κάλυπτε τις ανάγκες υγείας του αγροτικού κυρίως πληθυσμού κατά τις δεκαετίες `50 - `80, ως βήμα προόδου.

Κατηγορεί τους γιατρούς γιατί δεν ανταποκρίνονται στις περιστασιακά προκηρυσσόμενες θέσεις συμβασιούχων, που τους εξασφαλίζουν μια θέση στην ανεργία, χωρίς να αναφέρει ότι ακόμη και οι θέσεις των ειδικευόμενων γιατρών παραμένουν άδειες, γιατί οι μνημονιακές πολιτικές οδήγησαν τους νέους γιατρούς στη μετανάστευση και βέβαια όχι μόνο αυτούς.

Εντός αυτού του διαλυτικού πλαισίου, η όποια φιλότιμη προσφορά και υπερπροσπάθεια εκ μέρους των γιατρών για να διατηρηθούν λειτουργικά τα νοσοκομεία μας, οι τοποτηρητές των πολιτικών εξαθλίωσης – διοικητές, αναπληρωτές και παντός είδους συνεργάτες – την μετατρέπουν σε βαναυσότητα κατά της Δημόσιας Υγείας πρωτίστως και κατά του προσωπικού που υπερβάλλει εαυτόν κατά δεύτερον.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα εγκληματικής αδιαφορίας και ανευθυνότητας, αν όχι ανικανότητας, το λειτουργικό αδιέξοδο στο αναισθησιολογικό τμήμα του Γ.Ν. Κοζάνης «Μαμάτσειο». Η από αρκετό καιρό γνωστή συνταξιοδότηση της Διευθύντριας του, με την ταυτόχρονη ασθένεια και δεύτερης γιατρού, άφησε το τμήμα με ένα και μοναδικό γιατρό, την κα Γκουτζαμάνη, η οποία καλείται στην ουσία να καλύψει τις λειτουργικές ανάγκες – τακτικές και επείγουσες - ολόκληρου του νοσοκομείου, για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα.

Σ` αυτό το αδιέξοδο, η διοίκηση, τοπική, ημικεντρική (Υ.ΠΕ) και κεντρική (Υπουργείο), ανταποκρίθηκε εφαρμόζοντας το γνωστό προ πολλού «Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΕΞΑΓΝΙΖΕΙ», επιβάλλοντας στην κα Γκουτζαμάνη να σηκώσει το βάρος λειτουργίας του «Μαμάτσειου», συνεπικουρούμενη περιστασιακά, ως προς την εφημεριακή και μερικώς ως προς την τακτική κάλυψη, απο συνάδελφο αναισθησιολόγο, που θα περιφέρεται μεταξύ «Μποδοσάκειου» και «Μαμάτσειου» νοσοκομείου.

Ιδιαίτερης αναφοράς βέβαια χρήζει και η εθελοντική προσφορά της συνταξιοδοτούμενης διευθύντριας του αναισθησιολογικού τμήματος, η οποία προσφέρθηκε να καλύψει εφημεριακά τις ανάγκες του νοσοκομείου, και κατ` επέκταση των πολιτών, έως ότου δημοσιευθεί το ΦΕΚ της συνταξιοδότησης της.

Η προχειρότητα των λύσεων στο πρόβλημα της υποστελέχωσης και των λειτουργικών αδιεξόδων μας αναγκάζει να θέσουμε το ερώτημα: ΕΙΝΑΙ ΕΙΛΗMΜΕΝΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΚΟΖΑΝΗΣ «ΜΑΜΑΤΣΕΙΟ»;