ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΘΕΑ

 «Όσο ζω, μαθαίνω», είναι το μήνυμα του ομογενούς συγγραφέα Νίκου Βουρνάζου, ο οποίος σε ηλικία 78 ετών κατάφερε κάτι πολύ σπουδαίο. Να πάρει πτυχίο φιλολογίας από αυστραλιανό πανεπιστήμιο. Σήμερα, σε ηλικία 89 ετών, έχει γράψει πέντε βιβλία, που αναφέρονται κυρίως στα βιώματά του. Έχει ζήσει το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Εμφύλιο, έχει φυλακιστεί και έχει περάσει το δρόμο της ξενιτιάς.

Το τελευταίο βιβλίο του με τίτλο «Η γυναίκα στα πέτρινα χρόνια» (εκδόσεις Παρασκήνιο) αναφέρεται στην προσφορά και τις θυσίες της Ελληνίδας στα χρόνια της γερμανικής κατοχής, της Εθνικής Αντίστασης κα του Εμφυλίου, αλλά και στα καράβια που πήγαιναν γεμάτα «νύφες», για να συναντήσουν τους μελλοντικούς τους συζύγους στην Αυστραλία. Αλήθεια, δεν υπάρχει μεγαλύτερη δοκιμασία, όπως λέει, για μια γυναίκα από το να ξεκινάει πηγαίνοντας στο άγνωστο με μοναδικό στοιχείο μια φωτογραφία, για να συναντήσει τον άγνωστο άντρα, που μαζί του θα περάσει όλη την υπόλοιπη ζωή της...
Στο βιβλίο του, επίσης, κάνει αναφορά στις Ελληνίδες λογοτέχνιδες, που διέπρεψαν στη μακρινή Αυστραλία.

- Πώς βλέπετε την Ελλάδα μέσα από την κρίση;
«Κάθε χρόνο πηγαίνω στην πατρίδα. Την Ελλάδα δεν θα την αφήσουν να χρεοκοπήσει, γιατί έχει παρελθόν. Έδωσε τα φώτα του πολιτισμού σε ολόκληρο τον κόσμο. Όμως, όσοι ζουν σήμερα στις πόλεις, αντιμετωπίζουν προβλήματα περισσότερα σε σχέση μ' εκείνους στην επαρχία. Εγώ αγαπώ τη χώρα μου, δεν αγαπώ το κράτος και αυτούς που το εκπροσωπούν».

- Για το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής, που οι δημοσκοπήσεις τη φέρουν τρίτο κόμμα, τι άποψη έχετε;
«Για όνομα του Θεού! Φασισμό θα φέρουμε; Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει Έλληνας να ψηφίζει Χρυσή Αυγή. Έχω ζήσει το φασισμό και τον έχω πολεμήσει. Δακρύζω που το λέω, ήμουν αντάρτης στο βουνό, μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, και μαζί με άλλους συντρόφους πολεμούσαμε τον Γερμανό κατακτητή. Προφανώς, οι περισσότεροι που ψήφισαν το κόμμα αυτό έχουν παρασυρθεί.
Η άνοδος της Χρυσής Αυγής, που παρατηρείται κατά την περίοδο της κρίσης, οφείλεται στις κοινωνικές της δραστηριότητες, όπως να μοιράζει συσσίτια, κάτι που θα έπρεπε να είχε κάνει το κράτος».

- Πώς θα περιγράφατε την Αυστραλία σε κάποιον που δεν γνωρίζει τη χώρα αυτή; Υπάρχει ρατσισμός και ξενοφοβία;
«Την Αυστραλία την έχω ζήσει 56 χρόνια. Όταν έφυγα από την Ελλάδα και ήρθα εδώ, κανείς δεν ασχολήθηκε με τα κοινωνικά μου φρονήματα. Μοιράζω τον εαυτό μου μεταξύ Ελλάδας και Αυστραλίας. Λέω θα παραμείνω 50% Έλληνας και 50% Αυστραλός. Ως μεγαλύτερος αδερφός 8μελούς οικογένειας, σήκωσα πολύ μεγάλες ευθύνες. Όμως, κατάφερα να τους φέρω όλους εδώ.
Οι Αυστραλοί είναι τίμιοι και φιλικοί άνθρωποι, μπορείς να συνεννοηθείς μαζί τους και να συνεργαστείς και σε επίπεδο επιχειρηματικό. Έχω εμπιστοσύνη στους γνήσιους Αυστραλούς. Μας έδωσαν ευκαιρίες να ορθοποδήσουμε, να δημιουργήσουμε και να ξεκινήσουμε μια νέα ζωή. Δεν είναι ρατσιστές ούτε τους κυριεύει η ξενοφοβία. Μ' έχουν και τους έχω αγκαλιάσει».

- Πώς πήρατε την απόφαση να σπουδάσετε σε ηλικία 71 ετών;
«Ως το μεγαλύτερο παιδί μιας πολυμελούς και φτωχικής οικογένειας που ζούσε σε ένα ορεινό χωριό, όλη την ημέρα δούλευα και το βράδυ διάβαζα με το λυχνάρι. Ήμουν κατ' οίκον διδαχθείς και κατάφερα να τελειώσω το Γυμνάσιο σε ηλικία 27 ετών, αντί 18 που τελείωναν τα άλλα παιδιά. Έδωσα εξετάσεις και πέρασα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο το 1956. Μάλιστα, δανείστηκα χρήματα για να κάνω την εγγραφή μου. Λόγοι οικονομικοί δεν μου επέτρεψαν να συνεχίσω τις σπουδές μου. Έτσι πήρα την απόφαση να μεταναστεύω στην Αυστραλία. Πάντα μέσα μου, όμως, είχα την επιθυμία να σπουδάσω. Ό,τι δεν κατάφερα με τις σπουδές στην Ελλάδα, το πέτυχα εδώ στην Αυστραλία.
Οι δουλειές πήγαν καλά. Έκανε χρήματα όλη η οικογένεια και μπορούσα να πραγματοποιήσω το όνειρό μου και όσα είχα στερηθεί στην Ελλάδα. Δηλαδή, τη μόρφωση».

- Όσο ζούμε, μαθαίνουμε;
 «Βεβαίως. Έκανα την εγγραφή μου στο τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου το 1995, σε ηλικία 71 ετών. Το 2002, σε ηλικία 78 χρόνων, πήρα το πτυχίο μου. Ήταν μια θαυμάσια και συγκινητική ημέρα. Την τελετή της απονομής του πτυχίου μου παρακολούθησε ολόκληρη η οικογένεια και το βράδυ μού έκαναν πάρτι-έκπληξη. Πηγαίνοντας στο πανεπιστήμιο και ολοκληρώνοντας τις σπουδές μου επιτυχώς, ήθελα να αποδείξω ότι με τη δύναμη της θέλησης όλα μπορούν να γίνουν, όσο απίθανα κι αν φαίνονται. Όλη μου τη ζωή πάλευα και παλεύω».

- Έχετε άλλα σχέδια για το μέλλον;
 «Ναι. Να δημιουργήσω μαζί με άλλους ένα γηροκομείο στο χωριό μου, όπου υπάρχει μεγάλη ανάγκη. Ήδη, έχω έρθει σε επαφή με 2-3 ανθρώπους και πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε».

ΜΙΑ ΖΩΗ ΓΙΑ ΒΙΒΛΙΟ!

Πηγή-αναδημοσίευση: oμογενειακή εφημερίδα Αυστραλίας, "Νέος Κόσμος"