Η γνωμοδότηση 44/2014 του Δ” Τμήματος του Νομικού Συμβουλίου, ορίζει τα εξής:

«Ναι μεν δεν προβλέπεται από τον νόμο η δυνατότητα παρατάσεως της κρατήσεως πέραν του 18μηνου, ούτε εκ νέου κράτηση για χρονικό διάστημα μέχρι 18 μήνες, με αιτιολογημένη όμως απόφαση της αρμόδιας Αρχής, λόγω της αρνήσεως συνεργασίας του ίδιου του αλλοδαπού για την πραγματοποίηση και ολοκλήρωση της εκτελέσεως της αποφάσεως επιστροφής του ή απελάσεώς του και του κινδύνου της διαφυγής του, μπορεί να μην αφεθεί ελεύθερος και μετά το 18μηνο, αλλά να του επιβληθεί αυτόματα ο περιοριστικός όρος υποχρεωτικής διαμονής του στο κέντρο προαναχωρησιακής κρατήσεως, μέχρις ότου συνεργασθεί με τις αρμόδιες Αρχές για την εκτέλεση της πράξεως επιστροφής ή απελάσεώς του». Το κράτος θεωρεί ότι η απελευθέρωση των κρατουμένων «θα έχει αποτέλεσμα την έμμεση “νομιμοποίηση” της παραμονής των ως άνω αλλοδαπών στη χώρα, ενώ παράλληλα εκτιμάται, με βεβαιότητα, ότι θα εντείνει τις μεταναστευτικές ροές προς τη χώρα μας και θα οδηγήσει αναπόφευκτα στη ραγδαία αύξηση του πληθυσμού των μη νόμιμων μεταναστών στο εσωτερικό, με τις εντεύθεν δυσμενείς συνέπειες στη δημόσια τάξη και ασφάλεια, λαμβάνοντας μάλιστα υπόψη ότι οι μετανάστες αυτοί στερούνται πόρων για τη διαβίωσή τους».

Όμως - για να μην παρεξηγηθούμε - αυτό το κάνει «για το καλό τους»! Και το εξηγεί:

«Προστατεύεται συγχρόνως με το δημόσιο συμφέρον και το ατομικό τους συμφέρον, αφού πρόκειται για ευάλωτα άτομα, χωρίς μόνιμη διαμονή, χωρίς νόμιμα έγγραφα και χωρίς δυνατότητα να εργασθούν και κινδυνεύουν να πέσουν σε μεγάλη ένδεια ή σε παράνομα κυκλώματα εκμεταλλεύσεώς τους».

Νέα γλώσσα – νέα ήθη.

     Αν τα «στρατόπεδα συγκέντρωσης» μετονομάζονται σε «κέντρα προ-αναχώρησης» και η «κράτηση» σηματοδοτεί την «προστασία από την ανεξέλεγκτη ελευθερία», τότε μπορούμε άνετα να δεχτούμε και το δίκιο του Υπουργού Υγείας, που διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι τα μέτρα κατεδάφισης του Δημόσιου συστήματος υγείας είναι μέτρα προάσπισης της υγείας των πολιτών. Επίσης, το ότι οι φτωχοί κι οι μετανάστες μένουν χωρίς ιατροφαρμακευτική φροντίδα είναι ουσιαστικά ένας τρόπος για να γλυτώσουν από την τυραννία των γιατρών και των κυκλωμάτων εκμετάλλευσης του πόνου τους. Ναι, γιατί όχι… Αφού ο κυνισμός και ο νόμος της ζούγκλας καθίστανται κυρίαρχη ιδεολογία και όποιος στέκεται ενάντια σ΄αυτόν τον πολιτισμένο αγριανθρωπισμό βαφτίζεται προδότης του έθνους και εχθρός της πατρίδας, τότε μπορούμε χαλαρά κι εμείς να καλωσορίσουμε από τον καναπέ μας το νέο Μεσαίωνα. Και γιατί να ενδιαφερθούμε για το ότι πρόσφυγες από τόπους κατεστραμμένους, οι οποίοι πέρασαν τα πάνδεινα για να φτάσουν σε μια χώρα που ήλπιζαν ότι θα έβρισκαν ψωμί και ελευθερία, είναι τώρα μαντρωμένοι σε κλουβιά δίχως δίκη, δίχως δικαιώματα, δίχως επικοινωνία με τον έξω κόσμο και τους ανακοινώνεται μια ωραία πρωία, μετά από 1,5 χρόνο, ότι θα παραμείνουν μέσα «για το καλό τους και ωσότου συνεργαστούν για την απέλαση»?... Και μάλιστα όταν αυτοί θέλουν όντως να φύγουν από αυτή τη χώρα, αλλά είναι εγκλωβισμένοι εδώ λόγω της Συμφωνίας Δουβλίνο ΙΙ… Οι συγκεκριμένοι, μόλις το έμαθαν στο κέντρο κράτησης Ξάνθης, άρχισαν απεργία πείνας, αλλά αυτό είναι μια πάγια τακτική των απολίτιστων για να πλήξουν το κύρος της χώρας, που μάλιστα είναι έτοιμη να βγει και στις Αγορές.

Σαν Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης έχουμε ταχθεί από τη στιγμή της ίδρυσης μας στο πλευρό των αποκλεισμένων ντόπιων και μεταναστών και αποτελούμε ενεργό κομμάτι του αντιφασιστικού και αντιρατσιστικού κινήματος. Θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί για να σταματήσει αυτό το αίσχος, θα δουλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις για να διατηρηθεί η ελπίδα για μια ζωή με αξιοπρέπεια.

Σε αυτό το δίλημμα που επανακάμπτει με όρους εμφυλιακούς, θα βαδίσουμε το δρόμο προς το Φως και όχι πίσω στο Σκοτάδι.

 

Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης Θεσσαλονίκης