Η αφήγηση  και ο Μαρκές, το συναίσθημα, η μεγάλη ύπνωση και ο χωροχρόνος. Αφηγούμαι , άρα δεν υπάρχω. Δεν είμαι εγώ ο μαίτρ της διακίνησης αλλά το χαμένο μας ίχνος τεμνόμενο με το χωροχρονικό συναίσθημα. Ταινίες, ταινίες, ταινίες αλλά ο Μαρκές πουθενά.

Απώλεια και ρήγμα κα στην αφηγηματικότητα που αδυνατεί να καταγράψει το πέρασμα του χρόνου ως ανείπωτη νοσταλγία ,ως την χαμένη ταυτότητα του έρωτα.

«Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας» γιατί όντως η μεγάλη χολέρα παραμονεύει δίπλα μας, κλέβει τα κορμιά  μας, είναι εδώ ως κακή μοίρα να υφαρπάξει το αόρατο μη  όν. «Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων».μόνον τα δαιμόνια υπερφαλαγγίζουν το συναίσθημα και μετατρέπονται στην ταράτσα της απογείωσης για το άλλο.

Ποιό είναι άραγε το άλλο; Τι αναζητούν ακριβώς «Τα αόρατα παιδιά» στην αγωνία τους να θέλξουν τα κορίτσια. Ο έρωτας ως το αδύνατον ,η δυναμική του ως ένας χαμένος ήρωας, ένα ψέλισμα  σε μια λέξη που δεν γράφτηκε ακόμα.

Σ΄ αγαπώ μέχρι θανάτου όταν ο θάνατος είναι η αρχή του νέου σύμπαντος , ο νέος παράδεισος .

Εγώ κι εσύ που λέει και ο Μπερτολούτσι .

Κι αν θυμηθώ ακόμα μια ταινία  βασισμένη στον Μαρκές, θα με περίμεναν στη γωνία « Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου».

Τι είναι αυτό που συναρπάζει στον συγγραφέα: Ο έρωτας ενός 90χρονου ρεπόρτερ με ένα κορίτσι 20 χρόνων ή ο χρόνος  που διασχίζει την μεγάλη αποδόμηση της ταυτότητάς μας; Εκεί στην κοιλάδα της μεγάλης σιωπής  κάθε όριο έχει τον χρόνο του εκτός από την αφήγηση που εκτείνεται ατέλειωτη μέσα σε αέναο χρόνο. Τι είδες; Δεν είδα τίποτα. Τι είδες; Τα είδα όλα. Τι θυμάσαι από τον εαυτό σου; Εσένα. Γιατί το εγώ γίνεται εσένα. Γιατί εκεί που βρεθήκαμε ήταν όταν γεννιόταν η αφήγηση πέρα από τα όρια ,μέσα σε όρους ενός συναισθήματος που ορίζει τον έρωτα ως το τέλος μιας πολυετούς αναζήτησης και σύντηξης.