Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε στο διήμερο της κοινοβουλευτικής διαδικασίας για το πολυνομοσχέδιο να αναδείξει τα κρυφά του σημεία τα οποία προσπάθησε ανεπιτυχώς να συγκαλύψει η κυβέρνηση. Προσπάθησαν να συγκαλύψουν ζητήματα όπως το έγκλημα που γίνεται με τις ανακεφαλαιοποιημένες με δημόσιο χρήμα τράπεζες όπου Σαμαράς-Βενιζέλος, υπό την καθοδήγηση Στουρνάρα, διασφάλισαν το ξεπούλημα τους με ζημιά δισεκατομμυρίων για το δημόσιο.

Κάλυψαν τα μέλη του ΤΧΣ για τις προφανείς ποινικές ευθύνες σε περίπτωση τέτοιου ξεπουλήματος. Απέκρυψαν ότι το σχεδιαζόμενο ξεπούλημα των δημόσιων τραπεζών δεν ζημιώνει μόνο το ήδη υπερχρεωμένο δημόσιο, αλλά επιπλέον θέτει σε άμεσο κίνδυνο τις περιουσίες των Ελλήνων πολιτών (σπίτια και επιχειρήσεις) αφού την παραδίδουν βορά σε ντόπιους και ξένους κερδοσκόπους-κοράκια.

Παρά το πανηγυρικό κλίμα που επί καιρό προσπάθησε να οικοδομήσει η κυβέρνηση, προβάλλοντας ως μονόδρομο, αλλά και ως “ευλογία” άλλο ένα βάρβαρο μνημονιακό νομοσχέδιο, η κυβέρνηση βγαίνει βαριά τραυματισμένη από άλλη μια διαδικασία ψήφισης. Η κυβέρνηση που ξεκίνησε τη θητεία της με 179 βουλευτές και το Νοέμβριο έμεινε με 154 βουλευτές, τελικά πέρασε το πρώτο άρθρο του νομοσχεδίου με τη θετική ψήφο 152 βουλευτών, και το δεύτερο με 151. Ο Ν. Κακλαμάνης διεγράφη από την Κ.Ο της ΝΔ, ο πρώην πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου καταψήφισε τη ρύθμιση για τις τράπεζες, ενώ ο Α. Κακλαμάνης δήλωσε “παρών”. Πριν από την ψηφοφορία είχε προλάβει να παραιτηθεί ο Αναπληρωτής Υπουργός Ανάπτυξης κ. Χαρακόπουλος, ενώ μετά την ψηφοφορία πολλαπλασιάστηκαν οι διαρροές για απομάκρυνση του κ. Στουρνάρα.

Ο πρόδηλος πανικός της κυβέρνησης εξαιτίας της άρνησης των δικών της ανθρώπων να στηρίξουν το πολυνομοσχέδιο, αλλά και της κοινωνικής της απομόνωσης, μεταφράστηκε σε μια πλήρη ασυνεννοησία μεταξύ των στελεχών της σχετικά με την πρόταση μομφής που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ και κατέληξε σε ένα πρωτοφανές κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, ενορχηστρωμένο από τον κ. Βενιζέλο.

Η κυβέρνηση έδειξε να τρέμει την πρόταση μομφής, καθώς αυτή θα έδινε τη δυνατότητα για περαιτέρω ουσιαστική συζήτηση και ενημέρωση σχετικά με το τι συνεπάγεται το νομοσχέδιο, αλλά και θα διακινδύνευε την κοινοβουλευτική στήριξη στον Υπουργό Οικονομικών. Η κυβέρνηση, δια του τελούντα άτυπα χρέη πρωθυπουργού κ. Βενιζέλου, προχώρησε σε μια δική της ερμηνεία των κοινοβουλευτικών διατάξεων- αδειάζοντας τον Υπουργό Επικρατείας κ. Σταμάτη, ενώ ο πρόεδρος της Βουλής σύρθηκε από τον κ. Βενιζέλο, δίχως να ζητήσει τη σύγκλιση της Επιστημονικής Επιτροπής της Βουλής ως όφειλε εκ της θέσεώς του και δίχως εν τέλει να θέσει το θέμα στο σώμα. Παρά τις κυβερνητικές κωλοτούμπες για το θέμα, κατέστη σαφές ότι έπρεπε να γίνει αποδεκτή η πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ εναντίον του ΥΠ.ΟΙΚ από τη στιγμή που δεν ήταν “όμοια” με την πρόταση του Νοεμβρίου για το σύνολο της κυβέρνησης.

Η δε επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ για υπονόμευση της εθνικής προσπάθειας ενόψει της εκταμίευσης της δόσης εκτός του ότι δεν ευσταθεί-αφού η τυπική απόφαση για την εκταμίευση της δόσης θα ληφθεί στις 17/4- είναι το μόνιμο επιχείρημα μιας κυβέρνησης που εκβιάζει απροκάλυπτα τους βουλευτές της και είναι εξόχως ενδεικτικό της πολιτικής της γύμνιας και της ένδειας επιχειρημάτων για την υπεράσπιση της πολιτικής της.

Το πιο αποκαλυπτικό, όμως, στοιχείο του πανικού που διακατέχει την κυβέρνηση είναι η μόνιμη πλέον απουσία του πρωθυπουργού από το κοινοβούλιο, που αρκέστηκε σε μία δήλωση σχολιασμού της πρότασης μομφής του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για την πιο έκδηλη απόδειξη τόσο της απαξίωσης του κοινοβουλίου εκ μέρους του, αλλά και της πλήρους αδυναμίας του να αντιπαρατεθεί πολιτικά με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια δημοκρατική υποχρέωση, συναισθανόμενοι την λαϊκή απαίτηση για σύγκρουση με τη μνημονιακή πολιτική και τους πρωτεργάτες της. Από τη δική του θέση, ο πρωθυπουργός όφειλε τουλάχιστον να πάρει το λόγο για να υπερασπιστεί ένα ν/σ το οποίο σύμφωνα με τον ίδιο είναι τόσο εθνικά ωφέλιμο, και όχι να κρύβεται πίσω από τον κ. Βενιζέλο.

Η πλήρης απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων, η διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων, η μείωση των επικουρικών συντάξεων, δεν είναι το τέλος του μνημονίου, αλλά η συνέχειά του με ακόμα πιο βάρβαρο πρόσωπο. Ο κ. Σαμαράς κρύβεται γιατί το κοινωνικό και οικονομικό έγκλημα του πολυνομοσχεδίου, είναι μόνο μια πρόγευση της νέας μνημονιακής εποχής, στην οποία θέλουν να μας εισάγουν, αδιάφοροι για την εθνική καταστροφή που συντελείται.