“Φίλοι Ικαριώτες είμαι πολύ χαρούμενη που βρίσκομαι ανάμεσά σας. Και αυτό το λέω από καρδιάς. Για πολλούς λόγους.

Ακόμα και το ότι ξεκινάω την δημόσια εμφάνισή μου σε σχέση με τις περιφερειακές εκλογές από εδώ, για μένα λειτουργεί κάπως σαν «γούρι». Το ότι μάλιστα το πρώτο θέμα συζήτησης αφορά τη Δημοκρατία και τα ΜΜΕ, ένα ζήτημα που με καίει και προσωπικά, κάνει την παρουσία μου εδώ σχεδόν συμβολική.

Έτσι επιτρέψατε μου να σας πω δύο λόγια για την «περιπέτειά στην ΕΡΤ».

Γνωρίζει πλέον όχι μόνο όλη η Ελλάδα αλλά και ολόκληρη η Ευρώπη, να μην πω και ο κόσμος όλος (εφόσον όπως γνωρίζετε την ΕΡΤ την παρακολουθούσαν οι απανταχού ομογενείς και οι ναυτικοί μας στα ποντοπόρα πλοία), ότι εμείς υπερασπιστήκαμε το Δημόσιο αγαθό της δημοκρατικής Ενημέρωσης και όχι τις θεσούλες μας. Και ότι η δικομματική Κυβέρνηση που καθόλη τη μεταπολίτευση κυβέρνησε τη χώρα, καταχρησιμοποίησε τη δημόσια ΕΡΤ (ή όπως αλλιώς λεγόταν παλιότερα) για μικροκομματικά συμφέροντα, (ρουσφέτια, επιχειρηματική διαπλοκή κλπ) για την αναπαραγωγή του υπάρχοντος πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Δεν είμαστε αφελείς. Ποτέ δεν ήταν ρόδινα τα πράγματα.

Παρόλα αυτά όμως κάποια στιγμή, κυρίως στα χρόνια της κρίσης, φάνηκε πως οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ, εμπνεόμενοι από την κοινωνική κινητικότητα, έπαψαν να είναι his master voice. Διαφοροποιήθηκαν και στάθηκαν με περισσότερη αξιοπρέπεια απέναντι σε έναν αγωνιζόμενο λαό. Θυμάστε τις «πλατείες», τους κοινωνικούς αγώνες 2010-2012, τις εκλογές Μαΐου-Ιουνίου του 2012. Μόνον η ΕΡΤ στάθηκε σχετικά πιο αντικειμενικά μπροστά στα γεγονότα.

Η ΕΡΤ βγήκε μπροστά και ανέβασε τον πήχυ και για τα ιδιωτικά κανάλια. Ο γίγαντας είχε αρχίσει να ξυπνάει και να αντιστέκεται στα αφεντικά του.

Όμως βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα κατάσταση: Τα ΜΜΕ πέρασαν από την αγκαλιά του «κράτους» στην αγκαλιά των αγορών και των επιχειρηματιών.

Η οικονομική ολιγαρχία απαιτούσε όλες τις ψηφιακές συχνότητες δικές τους. Το δημόσιο αγαθό της ενημέρωσης αφέθηκε να γίνει το «απόλυτο εμπόρευμα». Γιατί είναι όπως λένε ¨πολλά τα λεφτά Αρη». Και η ΕΡΤ με τις υποδομές και τις δυνατότητές της ήταν εμπόδιο.

Γι αυτό τότε δόθηκε και το καίριο χτύπημα. Ένα χτύπημα στην καρδιά της δημοκρατίας, που μόνο οι συνθήκες της «ολοκληρωτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας» που ζούμε, με αιχμή την χρεοκοπία της χώρας, μπορούσε να επιβάλλει. Το κράτος «έκτακτης ανάγκης» πλήγωσε την αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου λαού. Και εμείς βρεθήκαμε από «αγαθή τύχη» στην εμπροσθοφυλακή του αγώνα για τη Δημοκρατία. Και η λαϊκή κινητοποίηση μας έδωσε φτερά. Ξέρουμε ότι τώρα πια ο αγώνας δεν μπορεί να παραμείνει συνδικαλιστικός ή έστω μόνο κοινωνικός. Είναι πρωτίστως πολιτικός. Η ΕΡΤ θα στηθεί ξανά στα πόδια της, με νέους όρους δημοκρατίας, αξιοκρατίας και λαϊκής συμμετοχής, όταν ο λαός θα φέρει στην εξουσία μία Κυβέρνηση της Αριστεράς.

Γιατί απ΄ό,τι καταλαβαίνετε, δεν μπορούμε να προσμένουμε «από το βιαστή, να ερωτευτεί το θύμα του» και να του θεραπεύσει τα τραύματα που ο ίδιος του δημιούργησε.

Κάπου γράφτηκε πως «εάν σύμφωνα με τον Μαρξ, όποιος ελέγχει τα μέσα παραγωγής ελέγχει και τον τρόπο με τον οποίο συγκροτείται η ίδια η κοινωνία, τότε σίγουρα στην εποχή μας ισχύει ότι όποιος ελέγχει τα ΜΜΕ είτε τα συμβατικά είτε αυτά που στηρίζονται στις νέες τεχνολογίες, ελέγχει και τη συνείδηση αυτής της ίδιας της κοινωνίας.

Είναι κοινός τόπος πλέον πως τα ΜΜΕ ως βιομηχανία αιχμής, με τις νέες τεχνολογίες και τα ηλεκτρονικά μέσα παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην κατασκευή και αναπαραγωγή της κοινωνικής συνείδησης, στην παραγωγή ιδεών, στην παραγωγή αυτού που κάποτε οι Μαρξιστές ονόμαζαν κυρίαρχη ιδεολογία. Ένα παγκόσμιο εργαστήρι χειραγώγησης των πολιτών, κατασκευής της μεγάλης συναίνεσης που έχει ανάγκη το Σύστημα για την ίδια του την αναπαραγωγή.

Είναι μεγάλο το επίτευγμα της κυρίαρχης τάξης πάνω στους κυριαρχούμενους.

Πραγματικότητα είναι μόνο η τηλεοπτική της εικόνα.

Εμείς εδώ στη χώρα μας παρακολουθήσαμε όλες τις πράξεις του δράματος.

Δουλέψαμε και προσπαθήσαμε να κρατήσουμε την αξιοπρέπεια του πολίτη στα Δημόσια μέσα Μαζικής Ενημέρωσης όταν αυτά βρίσκονταν στην αγκαλιά του κράτους και των πολιτικών κομμάτων που κυβερνούσαν και διαπιστώσαμε ότι απλά αυτά παλαντζάριζαν μεταξύ του κρατικού εναγκαλισμού και της αγκαλιάς της αγοράς και των διαπλεκόμενων επιχειρηματιών.

Σήμερα διαβάζοντας στο άρθρο 15 του Συντάγματος του 1975, ότι τα βασικά κριτήρια για τη δράση και τη λειτουργία της ραδιοτηλεόρασης είναι «η αντικειμενική και με ίσους όρους μετάδοση πληροφοριών και ειδήσεων, καθώς και η ποιοτική στάθμη των εκπομπών που επιβάλλουν η κοινωνική αποστολή τους και η πολιτιστική ανάπτυξη της χώρας» μειδιούμε με κάποια θλίψη. Ο νομοθέτης της μακρινής έναρξης της μεταπολίτευσης, προσπαθούσε έγκαιρα να βάλει κάποια όρια στην κατάχρηση της δύναμης των μέσων πάνω στη συνείδηση του πολίτη.

Και σήμερα αντί να διευρύνουμε τα όρια της προστασίας και του ελέγχου υπέρ του δημόσιου χώρου, άρα και του πολίτη, αντί να κρατήσουμε τα Δημόσια κανάλια με νύχια και με δόντια έξω από τον ανταγωνισμό των μονοπωλίων και να ελέγξουμε θεσμικά τα Ιδιωτικά Μέσα, παραδώσαμε το αγαθό της δημόσιας ενημέρωσης ουσιαστικά μόνο στην αγορά και τους διαχειριστές της.

Ίσως γι αυτό οι σημερινοί διαχειριστές του συστήματος φωνάζουν με ανακούφιση ότι έφτασε το τέλος της μεταπολίτευσης.

Με μοχλό την κρίση θέλουν να απαλλαγούν από κάθε ενοχλητική κοινωνική παρέμβαση και έλεγχο. Θέλουν να απαλλαγούν από τη θεσμική υποχρέωσή τους να προστατεύσουν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα όπως είναι η δημοκρατική πληροφόρηση και η συνταγματική επιταγή της αντικειμενικότητας και της ισοτιμίας και της ποιότητας της παρεχόμενης πληροφόρησης και ψυχαγωγίας.

Πλέον αποτελούν έναν σοβαρό κίνδυνο για τη δημόσια ζωή και την ίδια τη δημοκρατία.

Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι η υπεράσπιση όλων των δημόσιων αγαθών και δικαιωμάτων που προανέφερα βρίσκεται μόνο στα χέρια μας. Δηλαδή στο χέρι μας είναι να μην τους επιτρέψουμε να ολοκληρώσουν το έγκλημα. Γιατί εάν τους αφήσουμε, θα είμαστε υπόλογοι απέναντι στην ίδια την ιστορία του τόπου μας, υπόλογοι στα παιδιά μας”.