"Το νοσοκομείο ΑΤΤΙΚΟ δεν μπορεί να προσφέρει υγειονομικές υπηρεσίες αντάξιες ενός Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου και με βάση τις κατακτήσεις της επιστήμης του 21ου αιώνα και όχι του 1960. Παρά τις υπερπροσπάθειες όλου του προσωπικού (γιατρών, νοσηλευτών, τεχνικών, διοικητικών, τεχνολόγων-παρασκευαστών) η κατάσταση διαρκώς χειροτερεύει. Καθημερινά λείπουν βασικά υγειονομικά υλικά (σύριγγες, γάζες, γάντια, ταινίες μέτρησης σακχάρου, εργαλεία λαπαροσκοπικών και καρδιοχειρουργικών επεμβάσεων, αντιδραστήρια, φίλτρα αιμοκάθαρσης, ραδιοφάρμακα κλπ).

Έχουμε ελλείψεις σε τουλάχιστον 40 βασικά φάρμακα (αντιβιοτικά πχ Garamycin, διουρητικά πχ Lasix) και δεκάδες αναλώσιμα. Πολλά ιατρικά μηχανήματα δεν λειτουργούν ή υπολειτουργούν λόγω έλλειψης ανταλλακτικών και αδυναμίας service (συσκευές αερίων αίματος, αναπνευστήρες).

Οι δύο από τους τρείς αξονικούς τομογράφους δεν λειτουργούν λόγω βλάβης. Και ας μην μιλήσουμε για τις υπόλοιπες υποδομές και απαραίτητες εργασίες συντήρησης (βάψιμο, επισκευές κλειδαριών, ντουλάπες, ψυκτικά μηχανήματα κ.α.). Συγγενείς ασθενών αγοράζουν μόνοι τους τα φάρμακα που λείπουν.

Οι προϊστάμενοι όλων των τμημάτων προβαίνουν καθημερινά σε δεκάδες υπηρεσιακά έγγραφα όπου απεγνωσμένα δηλώνουν ότι δεν μπορούν να λειτουργήσουν οι κλινικές και τα τμήματα, οι νοσηλευτικές και ιατρικές συνθήκες είναι επικίνδυνες.

Η προσέλευση χιλιάδων ασθενών στη γενική εφημερία, τα τακτικά εξωτερικά ιατρεία και τη νοσηλεία μιας μέρας συνεχίζεται, η αθλιότητα των ράντζων και το χάος στα επείγοντα είναι απερίγραπτο. Στην τελευταία γενική εφημερία είχαμε το ρεκόρ των 232 εισαγωγών και προσέλευση πάνω από 1100 ασθενών στα επείγοντα. Ενώ το κλείσιμο του ΕΟΠΠΥ και των δομών ΠΦΥ αύξησε την προσέλευση στα Τακτικά Εξωτερικά Ιατρεία κατά 25% ήδη (από 490 κατά μέσο όρο σε 650 ημερησίως κατά την τελευταία εβδομάδα. Χειρουργεία αναβάλλονται, διαγνωστικές εξετάσεις πάνε πίσω, διασωληνωμένοι παραμένουν σε κοινούς θαλάμους ή και στο διάδρομο ακόμα, οι ασθενείς λιμνάζουν. Το προσωπικό εργάζεται σε συνθήκες υπερεντατικοποίησης. Νόμιμα ρεπό και άδειες δεν δίνονται, εφημερίες περικόπτονται πραξικοπηματικά, απογευματινά ιατρεία δεν πληρώνονται. Εκατοντάδες παραμένουν οι ελλείψεις υγειονομικού προσωπικού και γιατρών.

Οι ασθενείς που πληρώνουν καθημερινά σε επισκέψεις, φάρμακα, απογευματινά είναι στα όρια της αντοχής τους. Τα νεύρα είναι τεντωμένα, η καχυποψία έχει ανέβει στο κόκκινο, ξεσπάνε διαρκώς και απέναντί μας.

Αιτία για όλα αυτά είναι η απόλυτη συρρίκνωση των δημοσίων δαπανών για την υγεία (στο ΑΤΤΙΚΟ εκφράζεται με μείωση της κρατικής ενίσχυσης κατά 50% την τελευταία 4ετία), τα χρέη του ΕΟΠΠΥ προς το νοσοκομείο αλλά και οι συμβάσεις με ιδιωτικές εταιρείες και εργολάβους (όπως συμβαίνει εξάλλου και στα περισσότερα νοσοκομεία).

Η διοίκηση, ενώ τα γνωρίζει πολύ καλά όλα αυτά, ρίχνει όχι μόνο τα βάρη αλλά και τις ευθύνες στους εργαζόμενους και τους γιατρούς. Είτε με τις συκοφαντίες περί «τεμπέληδων» και «ανεύθυνων», είτε με τις υπόγειες κατηγορίες για «μαγαζάκια» και παράνομες πράξεις, είτε με την ανοιχτή τρομοκρατία και τους σκηνοθετημένους ελέγχους. Έφτασαν στο σημείο να τοποθετούν το προσωπικό σε εκατοντάδες επιτροπές για να «διαχέονται οι ευθύνες» και να αποδίδεται η έλλειψη υλικών σε γραφειοκρατικές διαδικασίες και καθυστερήσεις. Οι εργαζόμενοι και οι γιατροί ενοχοποιούνται ακόμα και για τα σκουπίδια! Ενώ μόλις προχτές η διοικήτρια εξανάγκασε σε παραίτηση τον μοναδικό ιατρό εργασίας του Νοσοκομείου, επειδή έκανε το «έγκλημα» να συνδιοργανώσει μαζί με το σωματείο ημερίδα για θέματα υγιεινής και ασφάλειας.

Για μας το πρόβλημα είναι πολιτικό, αφορά τις επιλογές και τις προτεραιότητες που έχουν θέσει οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών. Δεν είναι πρόβλημα «νοικοκυρέματος» ή καλύτερης «διαχείρισης». Απόδειξη είναι ότι ενώ έχουν κάνει δεκάδες απογραφές τα τρία τελευταία χρόνια, όλοι οι υπεύθυνοι δηλώνουν άγνοια για τις πραγματικές ανάγκες του ΑΤΤΙΚΟΥ σε υλικά, φάρμακα, ιατρική τεχνολογία, χώρους, οργάνωση και έμψυχο δυναμικό. Δεν υπογράφουν ούτε για παραλαβή υλικών εξωσυμβατικά. Και όταν η πραγματικότητα μιλάει ξεκάθαρα, τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν: η απάντηση είναι «δουλέψτε με όσα και όσους έχετε, τι να κάνουμε, λεφτά δεν υπάρχουν». Και πανηγυρίζουν για την «ελεημοσύνη», τις δωρεές υγειονομικού υλικού από την ελληνοαμερικανική κοινότητα (όπως στην κατοχή! με τις δωρεές του Ερυθρού Σταυρού).

Το πρόβλημα δεν είναι στενά συνδικαλιστικό, αφορά τη δημόσια υγεία και την επικινδυνότητα της νοσηλείας και της παροχής ιατρικών πράξεων. Είναι πολιτικό, επιστημονικό και ηθικό, γι’ αυτό πρέπει να πάρουμε θέση όλοι. Δεν μπορούμε άλλο να περιμένουμε.

Απαιτείται δυναμική και ενωτική πανυγειονομική και παλλαϊκή κινητοποίηση τώρα, γιατί όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι σε λίγο η κατάσταση θα είναι μη αναστρέψιμη. Δεν χωρά καμιά αναμονή, κανένας εφησυχασμός!".