Ωστε νοείται πλέον καταδίκη σε πολυετή κάθειρξη χωρίς αποδείξεις ενοχής; Εστω. Τι σηματοδοτεί όμως αυτή η αναίσχυντη εκδήλωση μιας εξουσίας που αδιαφορεί να τηρήσει τα προσχήματα μιας κάποιας δημοκρατικής νομιμοποίησης;

Πίσω από την εικόνα της αστυνομικής διαχείρισης του αναρχικού/αντεξουσιαστικού χώρου μέσω του εκφοβισμού –ως αναπόσπαστο μέρος ενός πλέγματος μεταβαλλόμενων σχέσεων απειλής, εκβιασμού, επιτήρησης και χειραγώγησης– τι διαφαίνεται; Πίσω από την εικόνα του άδικου δικαστή –ως υποκείμενο ενδεχομένως ιδεοληπτικό ή και ευάλωτο ενώπιον των διωκτικών αρχών ή και σαγηνεμένο από τις προοπτικές της σταδιοδρομίας του– τι διαφαίνεται; Πίσω από την εικόνα της επιβολής μιας νέας τάξης πραγμάτων που απαιτεί την καθυπόταξη των δημοκρατικών κεκτημένων στην απληστία των κεφαλαιοκρατών –ως έκφραση ενός επιθετικού νεοφιλελευθερισμού που συγκρούεται με τις πολιτικές ελίτ της αστικής δημοκρατίας εντός και εκτός μνημονιακών πλαισίων– τι διαφαίνεται;

Ενα γυμνό παιχνίδι εξουσίας. Αυτό διαφαίνεται. Η επιθυμία των κυβερνητικών εταίρων να παραμείνουν στην εξουσία προϋποθέτει την κατάκτηση της αβίαστης λαϊκής συναίνεσης μέσα από τις κάλπες, το ύστατο δημοκρατικό προπύργιο ενός λαού καταπονημένου από την άκρατη αστυνομική βία και αυθαιρεσία. Η διακυβέρνηση μέσω της καταστολής έχει εξ ορισμού προσωρινό, μεταβατικό χαρακτήρα. Σε μια περίοδο όπου οι λαϊκές κινητοποιήσεις έχουν χάσει τον μαζικό χαρακτήρα τους, η ανανέωση της λαϊκής εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση είναι το επόμενο αναγκαίο βήμα για την επίτευξη μιας μόνιμης αποδοχής της συρρίκνωσης της δημοκρατικής πολιτείας. Τότε θα επέλθει η κοινωνική σταθερότητα που χρειάζονται οι διεθνείς και εγχώριοι κεφαλαιοκράτες για να κερδοφορήσουν ακίνδυνα. Τότε θα επέλθει και η πολιτική σταθερότητα που απαιτείται για να αποφευχθεί η άσκηση ποινικών διώξεων εντός ορισμένων εγχώριων πολιτικών και επιχειρηματικών κύκλων.

Είναι κοινός τόπος ότι κάθε απονομιμοποιημένη κυβέρνηση που επιθυμεί να παραμείνει στην εξουσία μπορεί να επιλέξει να κυβερνήσει μέσω του φόβου. Σήμερα, δεν υπάρχει εξωτερική απειλή ικανή να συσπειρώσει τον λαό γύρω από την προάσπιση εθνικών συμφερόντων. Η πιθανότητα εξόδου από το ευρώ δεν επηρεάζει καθοριστικά τις αποφάσεις των ψηφοφόρων που βουλιάζουν στην εξαθλίωση. Η μετανάστευση προβάλλεται ως αξιόπιστη απειλή, αλλά οι επανειλημμένες διεθνείς καταδίκες των απάνθρωπων κυβερνητικών πρακτικών αποδυναμώνουν τον εκφοβιστικό αντίκτυπό της. Μένει μόνον ο φόβος της ανεξέλεγκτης αταξίας. Λόγω ακραίων μορφών πολιτικής βίας. Κατά ειρωνεία της τύχης, ο φόβος αυτός είχε αμβλυνθεί τα τελευταία χρόνια χάρη στη δράση των διωκτικών αρχών. Των ίδιων αρχών που εμπλέκονται σήμερα σε μια εν τοις πράγμασι αναίρεση της αλλοτινής επιτυχίας τους.

Αρχικά, με κάποιο μαγικό τρόπο, έχασαν μέσα από τα χέρια τους τον Μαζιώτη. Αμέσως μετά, έχασαν και τη Ρούπα. Λίγο αργότερα, έσπευσαν να χαρακτηρίσουν «τρομοκρατικό χτύπημα» την εμφανώς μαφιόζικου τύπου εκτέλεση των δύο χρυσαυγιτών, αναγνωρίζοντας ως γνήσια μια χονδροειδή μίμηση αναρχικής προκήρυξης – οφείλω πάντως να ομολογήσω ότι, κατόπιν της δημόσιας κριτικής, οι συντάκτες της δεύτερης προκήρυξης των ΜΛΕΟ εμφανίστηκαν ποιοτικά αναβαθμισμένοι. Επειτα, με τον ίδιο πάντα μαγικό τρόπο, έχασαν μέσα από τα χέρια τους τον Ξηρό. Τέλος, ανακοινώνουν εν χορώ τη βεβαιότητά τους ότι οι επικηρυγμένοι «τρομοκράτες» θα επέμβουν βίαια στην πολιτική ζωή του τόπου. Εντελώς συμπτωματικά, αυτό ενδέχεται να συμβεί εν μέσω άτυπης ή επίσημης προεκλογικής περιόδου. Πυροδοτώντας αναπόφευκτα τα συντηρητικά ανακλαστικά μιας μερίδας του εκλογικού σώματος και προσφέροντας ανέλπιστα στην κυβέρνηση τον σωτήριο ρόλο του ενεργού προστάτη του Νόμου και της Τάξης.

Όσο όμως τα γεγονότα αυτά παραμένουν ζωντανά στη μνήμη του κόσμου, διατηρείται και η υπόνοια μεθοδεύσεων. Η πειστική ανάδειξη της κυβέρνησης ως αποτελεσματικός φραγμός στην αταξία προϋποθέτει την επισκίαση του δυσώδους παρασκηνίου από την καθησυχαστική εικόνα της σθεναρής πάταξης κάθε υπαρκτής ή δυνητικής πολιτικής αταξίας. Τι το καλύτερο από την παραδειγματική εξόντωση ενός νέου αναρχικού; Κατ’ αυτή την έννοια, η ανυπόφορη καταδίκη του Τάσου Θεοφίλου, εξαιρετικό δείγμα αήθους διαχείρισης των κοινών, είναι μια θλιβερά αναμενόμενη κίνηση σε μια σάπια πολιτική σκακιέρα.

Της Αναστασίας Τσουκαλά

Αναπληρώτρια καθηγήτρια Εγκληματολογίας, Πανεπιστήμιο Paris XI

Αναδημοσίευση από: http://www.efsyn.gr/?p=176497