Γραμμένα σ’ ένα κομμάτι αρχαίου πάπυρου, που προσέφερε στον δρα Obbink «ανώνυμος συλλέκτης» στο Λονδίνο, είναι «πέραν πάσης αμφιβολίας» έργα της Σαπφούς, ισχυρίζεται ο Καθηγητής, και προέρχονται από το πρώτο βιβλίο της.

Το ένα σώζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου και εμπεριέχει αναφορές στους αδελφούς της ποιήτριας, τον Χάραξο και τον Λάριχο. Σε μια πρώιμη εκδοχή του άρθρου του, που θα δημοσιευθεί στο γερμανικό επιστημονικό περιοδικό «Zeitschrift fur Papyrologie und Epigraphik», ο Καθηγητής ανατρέχει στον Ηρόδοτο, ο οποίος αναφέρεται σε μία έμμετρη κριτική της Σαπφούς για τον Χάραξο και την ερωμένη του. Μέχρι σήμερα, οι ιστορικοί αμφισβητούσαν την ύπαρξη του Χάραξου, αφού το όνομά του δεν εντοπίζεται πουθενά στα γνωστά έργα της ποιήτριας.

Ωστόσο, το όνομα αναφέρεται στην αρχή του ανευρεθέντος ποιήματος, όπου ο αφηγητής συμβουλεύει τον συνομιλητή του να προσευχηθεί στην Ήρα για την ασφαλή επιστροφή του στη Λέσβο με το πλοίο του άθικτο. Στις τελευταίες στροφές, «η Σαπφώ εκφράζει την ελπίδα ότι ο Λάριχος θα μεγαλώσει και θα γίνει άντρας», γράφει ο Dirk Obbink.

Το δεύτερο ποίημα σώζεται πιο αποσπασματικά και απευθύνεται στην Αφροδίτη, όπως πολλά άλλα από τα ερωτικά έργα της Σαπφούς. Ο Καθηγητής πιθανολογεί ότι ο πάπυρος προέρχεται από την πόλη Οξύρρυγχος της Αιγύπτου και χρονολογείται στον 3ο μ.Χ. αιώνα.

Η Σαπφώ θεωρείται με την ποίησή της, που ήταν γραμμένη στην αιολική διάλεκτο, ως η σημαντικότερη λυρική ποιήτρια της αρχαιότητας. Ο Πλάτων την ονομάζει «σοφή» και «δέκατη Μούσα», ο Ανακρέων «ηδυμελή», ο Λουκιανός «μελιxρόν αύχημα Λεσβίων» οι Ιουλιανός και Αντίπατρος «θηλυκό Όμηρο» και «τιμή Λεσβίων γυναικών», ενώ ο Στράβων «θαυμαστόν τέρας». Ο Οράτιος, στη 2η ωδή του, μας λέει ότι ακόμα και οι νεκροί στον κάτω κόσμο ακούν τα τραγούδια της με θαυμασμό σε ιερή σιγή.
Μετά τον θάνατό της, στην Λέσβο έκοψαν νόμισμα με τη μορφή της. Στις Συρακούσες και την Πέργαμο στήθηκαν αγάλματά της, ενώ στις Συρακούσες κατασκευάστηκε και ένα κενοτάφιο σε ανάμνησή της.

Πηγή: naftemporiki.gr