Η Μάχη του Αλγερίου
La Battaglia Di Algeri

1966 | Ασπρόμ. | Διάρκεια: 121'

Ιταλοαλγερινή ταινία, σκηνοθεσία Τζίλο Ποντεκόρβο με τους:

Ζαν Μαρτέν, Μπραχίμ Χατζαντί, Ούγκο Παλέτι, Γιασέφ Σαάντι

 

Αριστουργηματική ταινίας του Ιταλού κινηματογραφιστή Τζίλο Ποντεκόρβο με θέμα την ιστορική μάχη της πόλης του Αλγερίου το 1957, ανάμεσα στον αποικιοκρατικό γαλλικό στρατό κατοχής και την αλγερινή λαϊκή αντίσταση, συσπειρωμένη γύρω από το Εθνικοαπελευθερωτικό Μέτωπο (FLN). Ταινία πολιτική και επική, απαράμιλλου ρεαλισμού, με δομή που στηρίζεται σε δύο διαφορετικά είδη κινηματογράφου, στο ντοκιμαντέρ και το σινεμά στην κλασική του μορφή. Ταινία ύμνος στη συλλογική μνήμη του αγώνα για ανεξαρτησία, που ακόμα παραμένει εξαιρετικά δημοφιλής στην Αλγερία.

 

Η συναρπαστική αντιαποικιοκρατική ταινία για την αλγερινή επανάσταση - χρηματοδοτήθηκε και από το νεαρό αλγερινό κράτος - βασίζεται στο βιβλίο του Saadi Yacef «Αναμνηστικά από τη Μάχη του Αλγερίου» με κύριο σκηνογραφικό φόντο τις διώξεις, τα βασανιστήρια, τις συλλήψεις στις δαιδαλώδεις φτωχογειτονιές του Κασμπάχ, κάστρου του Εθνικοαπελευθερωτικού Μετώπου FLN στην πρωτεύουσα Αλγέρι. Το επικό αυτό φιλμ απαράμιλλου ρεαλισμού ακολουθεί τα χνάρια νεορεαλιστών πρωτοπόρων δημιουργών.

Σε αντίθεση όμως με το πνεύμα του νεορεαλισμού το κύριο ιστορικό γεγονός που απεικονίζεται μέσα από σύνθεση ντοκουμενταρίστικων αναπαραστάσεων στους αυθεντικούς τόπους και με μη επαγγελματίες ηθοποιούς, δεν είναι μηδαμινής αλλά ύψιστης σημασίας. Οι χαρακτήρες παρουσιάζονται σύνθετοι - με τη συμβολή των γυναικών στην υπόθεση της ανεξαρτησίας, ζωτική - ενώ οι σημαντικές λεπτομέρειες αγγίζουν ως και τις μορφές που εμφανίζονται έστω για κάποια δευτερόλεπτα και αποσπούν την προσοχή του θεατή! Ο ήχος, σε κάθε του μορφή, έχει ρόλο οργανικό.

Ο δεξιοτεχνικός χειρισμός του πλήθους μεταδίδει το πάθος των πραγματικών γεγονότων. Ο Ποντεκόρβο θέλοντας να προσδώσει στο φιλμ μορφή ντοκιμαντέρ, το γυρίζει ασπρόμαυρο και πειραματίζεται με διάφορες τεχνικές όπως, χρήση «αναπαριστώμενων» ειδήσεων επεξεργασμένες με χονδρό κόκκο: σημείο εκκίνησης για «νεορεαλιστικές» τεχνικές που αφενός χαρίζει στην ταινία μεγάλη αμεσότητα κι αφετέρου υπενθυμίζει συνεχώς ότι πρόκειται για αναπαράσταση και όχι για ντοκιμαντέρ. Η δύναμη της ταινίας πάνω στο κοινό υπήρξε καθοριστική, τόσο που οι γαλλικές κυβερνήσεις την είχαν απαγορεύσει μέχρι το 1971. Από τις μεγαλύτερες ταινίες του 20ού αιώνα.