Έρευνα της VPRC για τα αδέσποτα ζώα συντροφιάς

Η εταιρία δημοσκοπήσεων VPRC διεξήγαγε μια ακόμα έρευνα σχετικά με τα αδέσποτα ζώα συντροφιάς και τις κακοποιήσεις που αυτά υφίστανται. Τα συμπεράσματα που προέκυψαν αν και απογοητευτικά δεν μας ξαφνιάζουν. Διαπιστώνουμε διαβάζοντας τις απαντήσεις, που δόθηκαν πανελλαδικά, ότι ο πληθυσμός των αδέσποτων είναι μεγαλύτερος εκτός των αστικών κέντρων.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι αυξάνεται και ο αριθμός των νοικοκυριών που έχουν ζώο συντροφιάς και εύλογα γίνεται η σύνδεση ότι τα αδέσποτα «παράγονται» από τους κατόχους ζώων συντροφιάς. Αυτό συμβαίνει είτε γιατί δεν στειρώνουν τα δικά τους σκυλιά και γατιά, είτε γιατί πολύ συχνά τα εγκαταλείπουν.

Από τις απαντήσεις που δόθηκαν διαπιστώνεται ότι όσο απομακρυνόμαστε από τα αστικά κέντρα και μετακινούμαστε προς την ύπαιθρο, σχεδόν μηδενίζεται η ορατότητα δραστηριότητας των δήμων και γίνονται ορατά περισσότερα περιστατικά κακοποίησης, αλλά και η μεγαλύτερη αδιαφορία γι’ αυτά τα περιστατικά.

Γεωγραφικά, η Περιφέρεια της Ηπείρου, καταγράφει αρκετές πρωτιές: εμφανίζει μεγάλο αριθμό δεσποζόμενων ζώων συντροφιάς, αλλά και μεγάλο αριθμό αδέσποτων, πολλά περιστατικά κακοποίησης και σχεδόν ανύπαρκτο ενδιαφέρον από τους Δήμους. Ακολουθούν, με μικρές διαφορές, οι Περιφέρειες Βορείου και Νοτίου Αιγαίου.

Δείτε εδώ αναλυτικά και κατεβάστε το αρχείο με την έρευνα της VPRC.

Σύμφωνα με την VPRC «Η ύπαρξη αδιευκρίνιστου, αλλά πολύ μεγάλου, αριθμού αδέσποτων ζώων συντροφιάς αποτέλεσε το κίνητρο για μια προσπάθεια διερεύνησης των παραμέτρων του ζητήματος. Η αλήθεια είναι ότι η ερευνητική προσέγγιση αφορά στους σκύλους και τις γάτες και αυτό γιατί αποτελούν την συντριπτική πλειονότητα των αδέσποτων ζώων συντροφιάς».

Οι συμμετέχοντες στην έρευνα απάντησαν σε ερωτήματα όπως:

-Ποιο είναι το ποσοστό ιδιοκτησίας/ κατοχής ζώων συντροφιάς στην Ελλάδα;

-Πόσο ορατός είναι ο πληθυσμός των αδέσποτων; Σύμφωνα με τη κοινή γνώμη, είναι πολλά ή όχι;

-Ποια είναι η παρουσία της τοπικής αυτοδιοίκησης, που σύμφωνα με τη νομοθεσία είναι η αρμόδια δομή του κράτους;

-Υπάρχουν περιστατικά κακοποίησης που έχουν αντιληφθεί οι ερωτώμενοι/ες και αν ναι, είναι πολλά ή λίγα;

Οι απαντήσεις σε κάθε ερώτημα εξετάσθηκαν σε σχέση με το φύλο, την ηλικία, την εκπαίδευση, τη γεωγραφική περιφέρεια κατοικίας και το πληθυσμιακό μέγεθος του τόπου κατοικίας των ερωτώμενων (αστικότητα).

Τα συμπεράσματα, που είναι απογοητευτικά,  παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον. Αποτελούν – σύμφωνα με την VPRC – πρόκληση για μια σε βάθος μελέτη του ζητήματος των αδέσποτων ζώων συντροφιάς, ζήτημα το οποίο οι αρμόδιες για την εφαρμογή του νόμου αρχές φαίνεται να αγνοούν εντελώς. Υπάρχουν δειλά βήματα προς την κατεύθυνση του εξορθολογισμού, αλλά δεν αποτελούν τίποτε περισσότερο από μια σταγόνα στον ωκεανό.

Συμπεράσματα

Αν λάβουμε υπόψη μας αφ’ ενός αυτό που έχει πει πολλά χρόνια πριν ο Μαχάτμα Γκάντι, ότι «το μεγαλείο και η ηθική πρόοδος ενός έθνους μπορούν να κριθούν από τον τρόπο που φέρεται στα ζώα» και αφ’ ετέρου τα ευρήματα της ερευνητικής προσέγγισης καταλήγουμε στο εξής συμπέρασμα: η Ελλάδα ως έθνος φαίνεται να νοσεί τόσο ως προς το μεγαλείο, όσο και ως προς την ηθική πρόοδο.

Περίπου στα μισά (41%) νοικοκυριά στην Ελλάδα υπάρχει κάποιο ζώο συντροφιάς. Το υψηλό ποσοστό κατοχής ζώων συντροφιάς θα μπορούσε να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι στη χώρα μας υπάρχουν άνθρωποι ευαισθητοποιημένοι απέναντι στα ζώα, ωστόσο, ο πληθυσμός των αδέσποτων ζώων συντροφιάς στον τόπο μας είναι μεγάλος και αδιευκρίνιστος.

Εξετάζοντας τα ερευνητικά δεδομένα, δεν διαπιστώνονται διαφορές σε σχέση με το πώς βλέπουν τα πράγματα οι άνδρες και οι γυναίκες. Όμως, δεν συμβαίνει το ίδιο με τις ηλικιακές κατηγορίες: οι μεγαλύτερες ηλικίες - από 55 ετών και άνω - «βλέπουν» λιγότερα αδέσποτα και λιγότερα περιστατικά κακοποίησης.

Επιπλέον, αρκετά σημαντικές διαφορές εντοπίζονται όσο το επίπεδο εκπαίδευσης των ερωτώμενων μετατοπίζεται από το δημοτικό προς το λύκειο και εν συνεχεία προς το πανεπιστήμιο. Όσοι/ες έχουν ολοκληρώσει ανώτερη/ανώτατη εκπαίδευση εμφανίζουν χαμηλότερο ποσοστό ιδιοκτησίας/κατοχής και εμφανίζουν υψηλότερη ορατότητα σε σχέση με τον αριθμό των αδέσποτων, την ύπαρξη ενεργειών από την πλευρά της τοπικής αυτοδιοίκησης και τα περιστατικά κακοποίησης.

Όσο απομακρυνόμαστε από τα αστικά κέντρα προς την ύπαιθρο, τόσο αυξάνεται ο αριθμός των νοικοκυριών που έχουν ζώο συντροφιάς, όπως επίσης και ο αριθμός των αδέσποτων, που αποτελεί μια σημαντική ένδειξη ότι ο πληθυσμός των αδέσποτων «παράγεται» από τους κατόχους ζώων συντροφιάς.

Ταυτόχρονα, όσο απομακρυνόμαστε από τα αστικά κέντρα προς την ύπαιθρο, σχεδόν μηδενίζεται η ορατότητα δραστηριότητας των δήμων και γίνονται ορατά περισσότερα περιστατικά κακοποίησης, αλλά και περισσότερη αδιαφορία για αυτά τα περιστατικά.

Συνεκτιμώντας τα παραπάνω σε συνδυασμό με την εμπειρική παρατήρηση της έντασης και του υψηλού αριθμού κακοποιήσεων, που καταγράφονται εκτός αστικών κέντρων, καταλήγουμε στην εκτίμηση ότι τα αδέσποτα ζώα συντροφιάς φαίνεται να αντιμετωπίζουν λιγότερα «δεινά» στα αστικά κέντρα, παρά στην ύπαιθρο.

Γεωγραφικά, η περιφέρεια της Ηπείρου, καταγράφει αρκετές πρωτιές: εμφανίζει μεγάλο αριθμό δεσποζόμενων ζώων συντροφιάς, αλλά και μεγάλο αριθμό αδέσποτων, πολλά περιστατικά κακοποίησης και σχεδόν ανύπαρκτο ενδιαφέρον από τους Δήμους. Ακολουθούν, με μικρές διαφορές, οι περιφέρειες Βορείου και Νοτίου Αιγαίου.

Σε κάθε περίπτωση τα ευρήματα είναι μάλλον απογοητευτικά. Ο πληθυσμός των αδέσποτων ζώων συντροφιάς παραμένει άγνωστος, πληθυσμός ο οποίος αυξάνεται, συνεχώς, ως παράπλευρο αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης.

[Ακριβή στοιχεία στάθηκε αδύνατον να εντοπιστούν, έστω και κατά προσέγγιση, γιατί οι αρμόδιες υπηρεσίες των δήμων αδυνατούν να ανταποκριθούν σε αυτό το ερώτημα.  Εκτιμήσεις της Πανελλαδικής Φιλοζωικής και Περιβαλλοντικής Ομοσπονδίας, καθώς και της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπή Ζωοφιλικών Σωματείων, υπολογίζουν τον πληθυσμό γύρω στα 2.500.000 αδέσποτα ζώα συντροφιάς].

Από την άλλη πλευρά, οι δήμοι, που σύμφωνα με το Ν. 4039/12 οφείλουν να εφαρμόσουν σειρά μέτρων, εμφανίζουν χαμηλή αναγνωρισιμότητα πρωτοβουλιών, είτε λόγω ελλείψεων στο έργο τους είτε λόγω ελλιπούς ενημέρωσης των πολιτών για το έργο αυτό, οδηγώντας μας στο συμπέρασμα ότι σε σχέση με τα αδέσποτα ζώα συντροφιάς είτε η τοπική αυτοδιοίκηση είτε η κοινωνία ή και οι δύο ταυτόχρονα εμφανίζονται αδιάφοροι απέναντι στο πρόβλημα (θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να αναζητήσει κανείς πόσοι δήμοι έχουν συστήσει την πενταμελή επιτροπή για τα αδέσποτα, η οποία προβλέπεται από το νόμο και να ερευνήσει, όπου έχει συστηθεί αυτή η επιτροπή, αν λειτουργεί).

Είτε οφείλεται σε εγγενή αδυναμία της εκτελεστικής εξουσίας να εφαρμόσει το νόμο είτε σε κρίση ηθικής, η κωλυσιεργία ή/και απουσία της τοπικής αυτοδιοίκησης στο ζήτημα της διαχείρισης των αδέσποτων ζώων συντροφιάς αποτελεί ένα βασικό λόγο για τον οποίο η Ελλάδα δύσκολα θα μπορούσε να συγκριθεί με άλλες πολιτισμένες χώρες.

Ευελπιστούμε ότι τα ερευνητικά δεδομένα – που δημοσιεύσει η VPRC – θα λειτουργήσουν αφυπνιστικά προς τις αρμόδιες αρχές. Καθώς πολύ συχνά το πρόβλημα του υπερπληθυσμού των αδέσποτων σε διάφορες περιοχές «λύνεται» με μαζικές δηλητηριάσεις, η ανάγκη άμεσης κινητοποίησης των Δήμων και ουσιαστικής εφαρμογής του νόμου είναι πλέον επιτακτική.

H ταυτότητα της έρευνας

Ο σχεδιασμός και η πραγματοποίηση της έρευνας αποτέλεσε πρωτοβουλία της VPRC. Σκοπός της έρευνας ήταν μια πρώτη προσέγγιση στο μείζον πρόβλημα των αδέσποτων ζώων συντροφιάς. Πρόκειται για ποσοτική έρευνα, η οποία διενεργήθηκε με τη μέθοδο των τηλεφωνικών συνεντεύξεων στα νοικοκυριά των ερωτώμενων και χρήση δομημένου ερωτηματολογίου.

Η έρευνα διενεργήθηκε σε πανελλαδικό δείγμα 1.004 ατόμων, ηλικίας 18 ετών και άνω στο χρονικό διάστημα 11 έως 13 Ιουνίου 2013. Ο σχεδιασμός, η ανάλυση, η επεξεργασία και ο σχολιασμός των αποτελεσμάτων της έρευνας αποτέλεσε αντικείμενο εθελοντικής συλλογικής προσπάθειας του τμήματος Ερευνών της VPRC.

Διαβάστε επίσης:

VPRC: Έρευνα για τους κυνηγούς στην Ελλάδα

VPRC: Το 98% των μαθητών ζητά την αυστηρή τιμωρία εκείνων που κακοποιούν ζώα


Πηγή: VPRC: Αδιάφοροι οι δήμοι και οι κάτοικοι της Περιφέρειας για τ’ αδέσποτα και τις κακοποιήσεις ζώων | www.zoosos.gr