«Η κατάργησή του είναι ακόμα ένα χτύπημα στους εργαζόμενους με στόχο αυτή τη φορά τη μείωση του κόστους εργασίας, την ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευσή τους, με αποτέλεσμα τη φτωχοποίησή τους. Η αγοραστική τους ικανότητα έχει πέσει όσο ποτέ άλλοτε. Τα οκτώ δισ. ευρώ λιγότερα χρήματα που πληρώνει το Δημόσιο για τους μισθούς των εργαζομένων λείπουν από την αγορά, γι’ αυτό βλέπουμε μαγαζιά στις γειτονιές και σε παραδοσιακούς εμπορικούς δρόμους να κλείνουν και επαγγελματίες να καταστρέφονται»
 

Του Χρήστου Παναγιωτόπουλου*

  Το καπιταλιστικό κράτος γίνεται ο πιο στυγνός εργοδότης. Παρά τις απλόχερες ευχές που μοιράζουν υποκριτικά οι άνθρωποι της εξουσίας, με την πολιτική τους επιβάλλουν βαθιά αντιδραστικές τομές στο Εργατικό Δίκαιο και ξεθεμελιώνουν δικαιώματα χρόνων. Για πρώτη φορά οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο δεν πήραν δώρο Χριστουγέννων, όπως δεν πήραν και δώρο το Πάσχα και επίδομα αδείας το 2013. Ακόμη ένα μισθολογικό δικαίωμα των εργαζομένων καταργήθηκε σύμφωνα με τις ανάγκες της δημοσιονομικής προσαρμογής στις βάρβαρες πολιτικές των μνημονίων, σύμφωνα με τον Ν. 4093/2012 «Εγκριση Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016».

 Η κατάργηση του δώρου είναι ακόμα ένα χτύπημα των εργαζομένων με στόχο αυτή τη φορά τη μείωση του κόστους εργασίας, την ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευσή τους, με αποτέλεσμα τη φτωχοποίησή τους. Η αγοραστική τους ικανότητα έχει πέσει όσο ποτέ άλλοτε. Τα οκτώ δισ. ευρώ λιγότερα χρήματα που πληρώνει το Δημόσιο για τους μισθούς των εργαζομένων λείπουν από την αγορά, γι’ αυτό βλέπουμε μαγαζιά στις γειτονιές και σε παραδοσιακούς εμπορικούς δρόμους να κλείνουν, επαγγελματίες να καταστρέφονται.

Μπορεί ο Ν. 4093/2012 που ψήφισαν να καταργεί τα δώρα και το επίδομα αδείας από την 1/1/2013, η κυβέρνηση ως εργοδότης προχώρησε στο κόψιμο του επιδόματος αδείας από τον Ιούλιο του 2012 κλέβοντας με αυτήν την απόφαση από τους εργαζόμενους το επίδομα αδείας του β΄ εξαμήνου του 2012.

 Ακόμα πιο αντεργατικά φέρεται το κράτος-εργοδότης με τον τρόπο που υπολογίζει το ωρομίσθιο και την υπερωριακή αμοιβή. Ενώ οι εργαζόμενοι εργάζονται οκτώ ώρες την ημέρα επί 25 ημέρες, 200 ώρες τον μήνα, και οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα των δήμων εργάζονται 160 ώρες τον μήνα, ο τρόπος υπολογισμού του ωρομισθίου με τον Ν. 4024/2011 για το μισθολόγιο είναι ακόμα πιο άδικος.

Με στόχο να ρίξουν το κόστος εργασίας, το ωρομίσθιο κάθε εργαζομένου δεν το υπολογίζουν με τις πραγματικές ώρες εργασίας τον μήνα, αλλά το ωρομίσθιο ορίζεται στο ένα διακοσιοστό ογδοηκοστό (1/280) του βασικού μισθού του βαθμού ή του μισθολογικού κλιμακίου της κατηγορίας του κάθε υπαλλήλου. Με αυτόν τον τρόπο διαμορφώνουν ακόμα πιο κάτω την αμοιβή της υπερωρίας. Ενας εργάτης καθαριότητας στην κατηγορία Υ.Ε. αμείβεται με 2,79 ευρώ την ώρα την απογευματινή υπερωρία και 2,79 ευρώ την ώρα μεικτά για Κυριακές και αργίες.

 Στον ιδιωτικό τομέα μπορεί θεσμικά να μην καταργήθηκε το δώρο, όμως 6.250 είναι οι φετινές καταγγελίες εργαζομένων για εργοδότες που δεν κατέβαλαν το δώρο των εορτών, αυξημένες κατά 25% σε σχέση με το 2012. Υπάρχουν περιπτώσεις εκβιασμών προς εργαζομένους ώστε να υπογράψουν ότι έλαβαν το δώρο, χωρίς να έχει γίνει κάτι τέτοιο, ενώ άλλοι εργοδότες προτείνουν να συμψηφιστεί το δώρο με πληρωμή… σε είδος.

Αυτή η ιδιότυπη πρόταση περιλαμβάνει δωροεπιταγές, πρατήρια καυσίμων, αλλά και καταστήματα με ρούχα ένδυσης και υπόδησης, σύμφωνα με τον γραμματέα Τύπου της ΓΣΕΕ.

Πρόσφατα ο υπουργός των μνημονιακών πολιτικών Κυρ. Μητσοτάκης καμάρωνε γιατί κατάφεραν οι κυβερνήσεις του Μνημονίου να μειώσουν το μισθολογικό κόστος του Δημοσίου κατά 8 δισ. ευρώ την τριετία που διανύσαμε. Ο κ. Μητσοτάκης υπογράμμισε το γεγονός ότι την τελευταία τετραετία το μισθολογικό κόστος του Δημοσίου έχει μειωθεί περισσότερο από 20%, ως αποτέλεσμα της μείωσης του ανθρώπινου δυναμικού, αλλά και των απολαβών των δημοσίων υπαλλήλων. Τονίζοντας ότι ως αποτέλεσμα και αυτού η Ελλάδα θα είναι σε θέση να επιτύχει πρωτογενές πλεόνασμα το 2013.

Όταν ευημερούν οι αριθμοί, οι άνθρωποι ψάχνουν στα σκουπίδια για να ζήσουν. Οι καρχαρίες του πλούτου, οι χορτάτοι και οι πολιτικοί που τους εκπροσωπούν, μεταξύ άλλων και οι υπουργοί Στουρνάρας και Μητσοτάκης, δεν μπορούν να καταλάβουν τους πεινασμένους, γιατί ποτέ δεν τους έλειψε τίποτα, το μόνο που κάνουν είναι να ασκούν καταστροφικές πολιτικές για τους πολλούς και να υπηρετούν ως πολιτικό προσωπικό τα συμφέροντα των ολίγων του πλούτου.

 Τα μέτρα αυτά παίρνονται στο όνομα της έκτακτης ανάγκης στην οποία βρίσκεται η χώρα, όπως μας λένε, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για πολιτικές που, για να αντιμετωπιστεί η δομική οικονομική κρίση του καπιταλισμού, έχουν κηρύξει έναν ταξικό, οικονομικό, κοινωνικό πόλεμο σε βάρος των εργαζομένων, των αυτοαπασχολούμενων, των συνταξιούχων.

Επιβάλλουν βίαιες αντιδραστικές μεταβολές στην κοινωνία. Διαλύουν ό,τι ψιχία κοινωνικής πολιτικής είχαν απομείνει ασκώντας μια βαθιά ταξική πολιτική στο πλαίσιο της νέας Ελλάδας που ονειρεύονται να οικοδομήσουν. Μιας Ελλάδας της μαζικής ανεργίας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Μιας Ελλάδας με εργαζόμενους δίχως δικαιώματα και κράτος και εργοδότες χωρίς υποχρεώσεις. Ονειρεύεται και εργάζεται γι’ αυτό, έναν σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα, όλο το μπλοκ της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.
 
Οσοι εργαζόμενοι έχουν ακόμα το προνόμιο να έχουν εργασία δεν τα βγάζουν πέρα, δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε στοιχειώδεις καθημερινές υποχρεώσεις. Ούτε πετρέλαιο δεν μπορούν να βάλουν για να ζεσταθούν τις κρύες ημέρες του χειμώνα. Ας σκεφτούμε πώς τη βγάζουν οι άνεργοι και ιδιαίτερα οι μακροχρόνια άνεργοι και αυτοί που δεν παίρνουν ούτε αυτό το ελάχιστο επίδομα ανεργίας.
 Γυρίζουμε στην εποχή του βερεσέ, της πίστωσης, αλλά και στην εποχή που τα χαμένα, ξεχασμένα αισθήματα των ανθρώπων επιστρέφουν.

 Ευτυχώς που αναπτύσσεται η αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων και ο ένας δίνει το χέρι του στον άλλον, για να πορευτούν μαζί και να σταθούν ορθοί με αξιοπρέπεια στις δυσκολίες της ζωής που επιβάλλουν οι άνθρωποι της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Που τα δίκτυα αλληλεγγύης στηρίζουν χιλιάδες ανθρώπους, ακόμη και η Εκκλησία ψάχνει να βρει τον χαμένο εαυτό της και σιτίζει χιλιάδες οικογένειες. Που κρατά ακόμη ο θεσμός της οικογένειας.

 Θα ’ρθουν όμως στιγμές που το θηρίο που λέγεται λαός θα σκεφτεί και θα πράξει διαφορετικά. Θα σηκώσει το ανάστημά του, θα αναζητήσει την κοινωνική του απελευθέρωση και τη χειραφέτησή του.

 Χρειάζεται κουράγιο και εμπιστοσύνη στον εαυτό σου για να αντισταθείς στην αδικία. Μπορεί να μη διακρίνει κανείς σήμερα τη δύναμη που θα εκφράσει τα θέλω των εργαζομένων, η οργή και η αγανάκτηση όμως είναι δεδομένες. Και όταν η αδικία γίνεται καθεστώς, η αντίσταση σ’ αυτήν είναι καθήκον. Και τότε θα ψάχνουν από πού θα κρυφτούν και από ποια πόρτα θα φύγουν.
 

* Πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων στον Δήμο Βύρωνα και μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΠΟΕ-ΟΤΑ
Δημοσιεύτηκε την εφημερίδα των συντακτών  30/12/13